Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-01-09 22:58

Ik snap mezelf niet meer

Geplaatst door de TopicStarter : 03-01-09 22:58

Oké, om te te beginnen heb ik heel erg lang getwijfeld om hier een topic over te beginnen. Gewoon omdat ik er zelf ook niets meer van snap, dus waarom zouden anderen dat wel doen?
Maargoed, ik moet uiteindelijk toch ergens mijn verhaal kwijt. Want ik heb toch het gevoel dat er iets niet klopt.

Van te voren wil ik er even bij vermelden dat ik niet het makkelijkste leven heb, en ook best wat heb meegemaakt. (meer hierover: PB)
Ik denk dat het vooral draait om de vraag 'Hoe voel ik mij?'. Want ik heb namelijk géén idee. Ik voel namelijk niks meer. Sinds 5 jaar weet ik van mezelf dat ik leef als een robot. Hoe ik me daarvoor voelde? Geen idee eigenlijk. De buitenwereld kent mij als spontaan, druk, en altijd in de slappe lach. Ik maak veel lol, en dat klopt ook zeker. Met mijn vriendinnen lach ik heel wat af. Maar thuis kennen ze me niet zo. Ik zit altijd alleen, praat nooit over mijn gevoelens, ben stil, en doe niets anders dan muziek luisteren.
Als ik over zo'n dagelijks moment nadenk, voel ik me niet bijzonder slecht. Ik voel me gewoon 'uitgeschakeld'. Ik heb een geweldig verzorgpaard, en ik voel me ook fijn als ik bij hem ben. Maar toch besef ik het niet. Ik besef het niet als ik een geweldig moment beleef. Pas als ik het kwijt ben, dan voel ik de vreselijke pijn, en ben ik kwaad op mezelf dat ik het niet besefte.
Ook als ik echt al tijden naar een bepaald moment uitkijk, dan is het eindelijk zover...en dan voel ik haast niets. Ik pak even als voorbeeld een concert. Ik leef voor muziek, voor bepaalde bands doe ik alles, uit muziek haal ik mijn energie.
Toen kon ik naar een concert gaan van een van mijn favoriete bands. En dan sta ik daar, wel te genieten, maar niet voluit. Omdat ik dan toch het gevoel heb dat het niet 'echt' is. Op zo'n moment probeer ik het me wel te beseffen, maar het lukt niet. De dag erna denk ik wel 'het is gewoon voorbij gegaan zonder dat ik het doorhad'.
Ik voel altijd pas achteraf. Als ik een geweldig moment beleef met bijvoorbeeld met mijn verzorgpaard, dan merk ik dat ook pas achteraf.
Ik leef in een soort van roes, en ik stop al mijn gevoelens weg. Ik heb mezelf hard gemaakt voor de buitenwereld. Huilen probeer ik niet, of in ieder geval zo min mogelijk. Ik heb me heel lang afgesloten voor alles en iedereen, en ik was bang voor school. Sinds dit jaar ben ik voor mezelf op gaan komen, heb ik ook een grotere mond, en ben ik ook veel spontaner. Iedereen denkt dat ik altijd vrolijk ben. Maar ik weet haast niet meer hoe vrolijkheid voelt.
Het rare is; ik weet niet eens of het slecht met me gaat. Er zijn momenten dat ik instort, zo'n moment heeft één van mijn vriendinnen per ongeluk mogen meemaken. En zij zei dat ik reageerde alsof ik er 'niet was'. Ik was er gewoon niet. Óf mijn vriendin kreeg geen antwoord, óf ze kreeg antwoord van iets heel anders, niet echt van mij.
En ik dacht dat ik die dag heel normaal was. Ik herninner me niets van mijn gedrag.
Ook kan ik niets over mezelf vertellen. Ik weet niet goed wie of wat ik ben. Ben ik slim, of juist niet? Ben ik lief, gemeen, of wat dan ook.
Ik weet wel dat ik de hele dag door aan het denken ben, steeds verder door. Om duidelijkheid te krijgen en om mezelf te vinden.
Ook weet ik dat ik héél erg vatbaar ben voor obsessies. In mijn geval piercings en muziek. Daar klamp ik me aan vast. Muziek is alles voor me. Ik luister dan ook zo'n 6 uur per dag of langer naar mijn favoriete liedjes. Over de bands waar ik fan van ben weet ik alles. Het is een deel van mijn leven. Piercings zijn ook een dagelijkse bezigheid voor mij. Is het gewoon een hobby, of iets anders? Een vriendin van mij dacht dat het een vorm van controle was. Ook heb ik de grote angst dat mensen kwaad op me zijn.
Verder zit ik eigenlijk het liefst alleen thuis, gewoon op mezelf. Dan maakt het niet uit hoe ik er bij zit, en kan ik zo levenloos zijn als ik wil. Want er is toch niemand in de buurt.
Ik doe eigenlijk alles op de automatische piloot en ik ken mezelf niet meer. Ik weet ook niet hoe ik hoor te zijn. Ik heb het gevoel alsof ik niet echt 'leef'. Ik heb ook het idee dat ik altijd met een masker leef.

Ik weet het gewoon niet meer, maar ik heb gewoon het gevoel dat ik niet meer voel. Ik wil ook weer 'echt' leven en echt kunnen genieten. Ik weet eigenlijk niet eens of er nou wat raars met me aan de hand is, of niet. Ik ben bang dat mijn leven dadelijk voorbij is, voor dat ik het doorheb.

Ik vraag me af of er mensen zijn die zich hierin herkennen, er over denken of er misschien meer over weten.