Geplaatst Ik schrijf dit topic omdat ik dit ten eerste van me af wil schrijven en ten tweede.. ik wil graag weten hoe jullie hier tegenover staan.
Ik had van de brugklas tot aan mijn examens (5 jaar) een onwijs goede vriendin. Deze vriendin is vorig jaar mei, mijn examen jaar, meegeweest met mij en mijn ouders op vakantie, een weekje.
Daarvoor had zij mij gevraagd of ik mee wilde op het huis van haar tante passen, omdat die twee weken op vakantie ging, en de hond niet in een pension wilde doen. Ze belde mij ergens op een ochtend om het te vragen, toen leek het mij nog leuk, dus ik zei ja. Ik ben er dus eens goed over na gaan denken hoe dat zal zijn.. Ik moest mijn vriend missen, ik moest mijn verjaardag missen.. ik moest in een vreemd bed, in een vreemd huis in een vreemde omgeving slapen. Voor mij zijn dat dingen waardoor ik zeg: Nee.
Nouja, W. (de vriendin) ging dus met ons mee op vakantie, was allemaal heel leuk. Ik had echter nog niet de moed gehad om dit te vertellen. Na die vakantie belde ik haar dus, om te vertellen dat ik het toch niet zo zag zitten. Dit was trouwens ruim van tevoren (meer dan een maand). W haar reactie was niet zo heel erg verwacht, ze was rustig en toonde begrip "Ja, ik had het al een beetje verwacht.. en het is niet erg..". Ik had heel anders gereageerd, maar dat laten we er even buiten.
Daarna heb ik d'r nog een keer gebeld, ze klonk niet blij, beetje boos, kort gesprek dus. Ze was overduidelijk toch wel pissig omdat ik niet mee ging. Maar had dat dan gezegd! Afijn. Na dat telefoontje (in juni) heb ik haar niet meer gesproken.
Tot vanavond.. ik heb d'r gebeld. Ik wilde eerst mailen, maar dat leek me zo onpersoonlijk. Boven al mijn verwachtingen barstte ik in huilen uit, ik kwam totaal nietmeer uit mijn woorden. W klonk nogsteeds een beetje pissig (wel begrijpelijk natuurlijk). Ik heb d'r niet meer kunnen vertellen dan dat ik dit absoluut niet heb gewild en dat ik er spijt van had. Ze zei dat ze dat inderdaad hoorde
. Daarna stelde ze voor morgen af te spreken, dan konden we praten..Ik ben aan de ene kant zo blij.. maar aan de andere kant heb ik zoiets van 'nu geef ik toe, dat moet niet'. Morgen spreek ik d'r weer, zie ik d'r weer na een lange tijd. Ik heb echt geen idee wat me te wachten staat.. ik wil niet weer gaan janken, maar dat gaat vast wel weer gebeuren.
Stel dat dit jou gebeurd was, hoe had je in mijn geval gereageerd.. en hoe in het geval van mijn vriendin?
Heb ik juist gehandeld?
Hoe hadden jullie het anders gedaan?
sorry voor het lange verhaal trouwens.
)
dikkle knuf 
?
. Dat je vriendin toegezegd heeft, wil toch ook zeggen dat ze jou ook gemist heeft, want anders had ze vast en zeker niet (zo snel) met je afgesproken.
!).