Geplaatst Ik houd er niet van om te zeuren, maar ik moet het even kwijt..
Mijn vader en moeder hadden altijd heel veel ruzie (imo mijn moeder meer met m'n vader dan andersom, in haar ogen niet.. ZIJ zat altijd tegen hem te zeuren, ZIJ kon nergens tegen.. Vroeger waren we zelfs "bang" als ze 's ochtends naar beneden kwam.. Mijn zu nu niet meer..).
Toen mijn ouders gingen scheiden, werden ze weer goede vrienden. Mijn vader en moeder gaan bij elkaar (met vriend en vriendin) op visite en het is allemaal erg leuk zo..
Behalve dan dat mijn moeder dingen nu op mij afreageert, ipv op mijn vader. Eerst had mijn vader hier begrip voor en had al gezegd dat ie wel dacht dat ik binnenkort bij hem zou komen te wonen.. Nu lijkt het wel alsof hij niet meer weet hoe ze werkelijk is.
Ze is altijd boos op mij, ik kan niks goed doen.. Dit klinkt natuurlijk als gewoon typisch puber gezeur..
Maar geloof me dat is het niet.. Ze wordt soms gewoon ineens boos om niks.. Laatst zei ze dat ze had gewild dat ze mij nooit gehad had, dat het leven zonder mij veel beter zou zijn, dat ik haar leven alleen maar kapot maakte en dat ze nu ze eindelijk gelukkig is dat niet laat verpesten door zo'n k*tkind als ik ben..
Ook heeft ze wel eens heel mijn kasten leeggehaald en gezegd dat ik maar weg moest gaan, daarbij vielen ook wel wat klappen..
En dan probeer ik te bedenken waar het fout ging, wanneer, wat ik deed, hoe ik deed.. Maar echt ik kan niks bedenken waarom ze ineens zó boos moet worden..
Laatst was ik met mijn moeder, haar vriend, mijn zus en een vriendin van mij 2 weekjes op vakantie.. En toen deed ze het ook een paar keer, ze hield zich wel in voor die vriendin, maar toch.. Ik vroeg aan die vriendin of ik wat had gedaan, waarom ze zo deed.. En zij wist het ook niet, ze vond dat ik gewoon normaal deed en niet brutaal of vervelend.. En ze vond het ook erg raar.
Tegen anderen doet ze ook altijd alsof ze heel aardig is en maakt ze mij belachelijk door "grapjes" te maken, maar ik weet dat het geen grapjes zijn en ze het echt meent.
Dit gaat niet altijd zo en dat is juist het ergste, altijd áls het eindelijk goed gaat kan ik gaan zitten wachten op dat moment waarop het weer om slaat.. En waarom?
Ik ging, voor de vakantie, de schuld bij mij leggen.. Dacht dat ik het verkeerd deed, dat ik zo'n rotkind was en dat ik vervelend was.. Nu heb ik dus van andere gehoord dat dat niet het geval is .. Maar wat is het wel?
Het liefste zou ik bij mijn papa willen wonen, maar ik ben bang.. Ze hebben zelf al gezegd dat als ik bij papa ga wonen zij Mickey (mijn paard) niet meer betalen, omdat ik dan daar woon. Papa betaalt nu wel..
En ik ben bang dat mijn vader niet alleen voor Mickey kan betalen en zonder Mickey kan ik echt niet.. Klinkt heel stom, maar het is waar!
Praten helpt ook niet, als ik zeg waar ik mee zit, dan ben ik een zeikerd, dan stel ik me aan en ben ik een drama queen. Dan zeggen ze dat ik niet moet zeuren en dat ik niet achtergesteld wordt op mijn zus, want ik heb toch een paard!
Ben ik nou echt zo'n vreselijk rotkind?
Wie kan mij helpen? Wat moet ik doen?
Alvast heel erg bedankt voor het lezen en sorry voor het gezeur..
Ik durfde heel lang geen topic te openen, maar ik kan het niet meer aan
Groetjes Jasmijn.
.. 
