Geplaatst Stel je past al niet in de familie nog voor ze je gezien hebben (omdat je anders bent als dat ze in gedachte hadden, dus een valse start) vervolgens ga je enkele keren langs om het toch te proberen en klikt het totaal niet!
Het gaat in de loop der jaren van kwaad tot erger, elke keer zet je je er weer over heen om toch je goede kant te laten zien en vervolgens zit je er weer voor niks bij omdat er totaal geen gesprek uit komt. Bij familie feesten zit je er helemaal voor spek en bonen bij omdat iedereen plat praat en je er niks van kan verstaan en dus ook niemand tegen/met je praat.
Beide partijen zitten ongemakkelijk waardoor het een steeds groter struikelblok word.
Je bent al meerdere malen een gesprek aan gegaan met schoonouders wat steeds weer op het zelfde uitdraait (zonder oplossing) schoonmoeder is in dit geval een stiefschoonmoeder, dominante vrouw die gewend is dat iedereen naar haar luisterd. Schoondochter is niet op haar mondje gevallen en laat zich het kaas niet van het brood vreten waardoor dat extra botst. Stiefmoeder is niet gewend om tegengas te krijgen waardoor de frustratie's nog groter worden!
ondertussen spelen er enkele (in mijn ogen achterbakse) conflikten waardoor alles maar erger en erger word. (voorbeeld, wonen net samen, krijgen geld als kado voor een tuinset. Schoonmoeder geeft schoondochter een bosje bloemen, evenals schoonvader maar dan een plantje voor in de tuin ook aan schoondochter, zoon krijgt het envelopje van stiefmoeder in zijn handen gedrukt en zegt er nadrukkelijk bij: Hier ARNO hier mag JIJ wat leuks van kopen. (en dan de hoofdletters flink aangedikt) wat schoondochter in het verkeerde keelgat schiet en wat dus de druppel was die de emmer deed overlopen.
Ondertussen zegt de rest van de familie dat je je niet moet aanstellen en er niet zo'n drama van moet maken want ze bedoeld het niet zo. (Kan wel wezen maar dat krijg ik elke keer te horen en ben er nu keer na keer toch flink zat van Ik heb ook moeten leren dingen anders te zeggen of juist helemaal niet te zeggen) Je kan nou eenmaal niet altijd wat zeggen en vervolgens steeds zeggen dat je het niet zo bedoeld! Dat houd een keer op!
Na 6 jaar kom je op een punt van bekijk het maar, je wilt of een excuus horen voor het laatste coflict wat de druppel deed overlopen en anders hoef je gewoon geen contact meer (met schoonmoeder)
Vervolgens word partner uitgenodigd voor een feestje van tante (van schoonmoeders kant)
En word je voor de zoveelste keer mee gevraagd want vriend wil natuurlijk graag zijn partner mee.
Al 100 keer heb je gezegt ik ga niet meer en elke keer toon je weer goede wil en ga je weer mee terwijl je er eigenlijk niet achterstaat en word het weer helemaal niks. Zeker op feestjes, er word gewoon weg alleen maar dom naar je gekeken, over je gepraat en niemand spreekt een woord tegen je.
(nu kan ik sinds kort beter met zijn broer en zijn vriendin dus ik heb nu in elk geval iemand om mee te praten)
Zou je dan weeeeeeeeer mee gaan terwijl je er niet achter staat en niet wilt of zou je nu gewoon echt niet meer gaan.
Als ik ga doe ik het voor me vriend. Maar dat doe ik elke keer weer al 6 jaar lang en het word alleen maar steeds beroerder allemaal!
Hij wil graag dat ik mee ga, sterker nog hij is boos als ik niet mee ga want hij vind gewoon dat ik mee moet.
Sinterklaas ben ik niet gegaan en met kerst ga ik ook niet en met oudjaarsdag/nieuwjaarsdag ook niet.
Ik weet het namelijk niet meer. De 1 zegt dat ik wel moet gaan de ander zegt je hebt je nu vaak genoeg van je goede kant laten zien ik zou het niet meer doen.
Ik heb het zo volwassen mogelijk geprobeerd op te lossen iedere keer (voor zover dat dat kan op mijn leeftijd van mijn 16e tot mijn 23e )
Ik word er zo moedeloos van
nog meer bokkers die niet in de schoon familie passen en hoe los jij dit op?
) Ik heb op een bepaald moment wel afstand van mijn schoonfamilie genomen, want het vrat energie en mijn energie gebruik ik liever voor positieve dingen. Eigenlijk was op onze trouwdag de "druppel die de emmer deed overlopen" gevallen en ook mijn man zag in dat het beter was om afstand te nemen. Ik had dus wel het geluk dat mijn man zag hoe de schoonfamilie tegen mij deed. (ook van die "leuke, doortrapte opmerkingen" en echt laten voelen dat je er niet bijhoort) Ik heb een heel stuk rust gevonden door er niet meer heen te gaan en mijn man ging nog wel, maar in veel mindere mate. Ik heb hem nooit gezegd dat hij niet meer naar zijn familie moest gaan, maar hij was er ook duidelijk zat van. Pogingen tot een goed gesprek liep altijd op niets uit. Heb dat na 2 x dus ook niet meer geprobeerd. De reden dat ik in het verleden type is, omdat de ouders van mijn man nu niet meer leven en wij ook geen contact meer hebben met zijn broer/zus. 
