Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-12-08 19:23

Geconfronteerd worden met mijn eigen tekortkomingen...

Geplaatst door de TopicStarter : 10-12-08 19:23

... en een vriendin die niet begrijpt dat veranderen daarin moeilijk is.

Hmm, hoe begin je zo'n onderwerp, niet het meest makkelijke om te doen, zelfreflectie.

Ach jah, het verhaal gaat zoals al zo vaak verteld. Vroeger gepest, onzeker, twijfels, niet altijd even gelukkig met mezelf, je druk maken over wat anderen over je denken, hoe graag je dat ook niet zou doen. Etc.

De laatste jaren van mijn middelbare school was ik ECHT gelukkig. Had een grote groep vrienden, een vaste groep waar ik meerdere keren per week mee op trok, leuke dingen ging doen etc. Was niet de meest populaire persoon, dat ben ik nooit geweest, maar ik was wel gelukkig. en toen ook dat bekende verhaal. Middelbare afgerond en naar de Unie. Vriendschappen verwateren, groep viel uit elkaar. Maar goed, nieuwe stad, nieuwe kansen. Eerste jaar had ik wat pech met de personen waarmee ik vakken volgde, veel gewissel, waardoor vriendschap maken beetje lastig ging. Maar sinds laatste jaar toch meer contacten gemaakt, meer vrienden gemaakt, voel me meer op mijn gemak. Maar een echte vaste vriendengroep heb ik niet. Ik heb eigenlijk hier 1 echte vriendin waar ik veel mee op trek en dat was het aan close vriendschappen hier in de stad eigenlijk wel. Ik ben vreselijk blij dat ik wel heel veel contact heb met mijn allerbeste en oudste vriendinnetje en die vriendschap SUPER goed gaat, maar goed, wonen ver uit elkaar en zoeken elkaar wel op, maar dat is toch anders dan dagelijks contact.

Nu merk ik de laatste tijd steeds vaker dat het stroever loopt tussen die vriendin hier in de stad en mijzelf. Zij heeft duidelijk "last" van mijn tekortkomingen en ik heb daar weer last van. Er zijn vanuit mij natuurlijk ook wel irritaties over haar, maar dat is nu even niet het punt.

Ik heb best een paar vervelende eigenschappen en dat weet ik ook. Ik kan, ondanks dat ik een vrouw ben, soms echt maar 1 gedachte tegelijk verwerken in mijn hoofd. Als er een gesprek gaande is, en er schiet iets in mijn gedachte, waar ik dan enthousiast over ben en graag wil delen, flap ik dat eruit terwijl er iemand anders aan het woord is. soms realiseer ik me het snel en zeg ik "sorry, jij was aan het woord" en wacht ik op mijn beurt, maar soms heb ik het dus niet echt door en praat ik gewoon door. Ik kan in gesprekken daardoor ook behoorlijk dominant overkomen. Neem graag de leiding als ik het chaotisch vind worden.
In dezelfde lijn van 1 gedachten tegelijk. soms loop ik te piekeren/dagdromen over iets, ben dan compleet in gedachten weggezonken. Mijn automatische piloot neemt over en als iemand dan tegen mij praat kan ik gerust ja knikken en hmm hmm zeggen of inderdaad, zonder dat er ook maar iets van wat de ander zei is doorgedrongen. Mijn gedachten dwalen dan af. Dan krijg je ineens een vraag en realiseer je je dat je er eigenlijk niks van meegekregen hebt. Best wel banketstaaf.
Daarnaast heb ik de neiging om als ik ergens enthousiast over ben en ergens veel over moet nadenken het daar CONSTANT over hebben. Mega irritant natuurlijk voor een ander! Soms merk ik het en probeer ik het te compenseren door naar de ander te vragen, waar die mee bezig is of hoe de situatie bij hun zit. Maar soms heb ik het ook niet door!
Daarnaast wil ik vaak graag mijn gelijk hebben en als ik weer een weerwoord heb vind ik het heeeel moeilijk om die in te slikken. Vooral als het over mijzelf gaat en ik ergens op wordt aangesproken, wil ik mezelf graag verklaren en gewoon uitleggen waarom!
Daarnaast heb ik de gewoonte om echt te ratelen, mijn woorden komen super snel mijn mond uit. Soms wil ik iets zo snel zeggen dat ik over mijn eigen worden struikel.

Ik begrijp donders goed dat dit SUPER irritante eigenschappen zijn waar iemand vreselijk veel last van kan hebben. Ik wil er ook heeeel graag iets aan doen en ik weet bijna zeker dat ik hier vroeger erger in was dan nu dus dat het verbeterd. Maar die eigenschappen zijn er nog steeds. Maar goed, dat veranderen, dat aanpassen is heel moeilijk. Het gebeurd op de automatische piloot en heb het vaak ECHT NIET door. Soms ook wel, en dan probeer ik het te compenseren of "goed te maken", maar heel vaak ook niet. Vergelijk het met iemand die constant op het paard de tenen naar buiten steekt. Enige manier om het af te leren is eigenlijk constant iemand die tegen je zegt "TENEN NAAR BINNEN!" , zo werkt het eigenlijk ook. Eerste jaar zat ik bij een meisje waarbij ik aan het begin van het jaar had gezegd, als ik door je heen praat me gewoon confronteren. Wat resulteerde in dat elke keer als ik door haar heen praatte ik een "EEEEJ! Ik was aan het woord" naar mijn hoofd geslingerd kreeg. Hartstikke confronterend, vaak lachte we het weg, maar ik leerde er wel van. Sindsdien heb ik wel sneller door als ik mensen afkap en door ze heen praat.

Nou goed, mijn aller liefste beste vriendinnetje Merel die ik al ken sinds ik 8 ben, weet dit allemaal heel goed van mij en kan het hebben. Spreekt me er soms op aan, maar wel totaal niet op een beschuldigende manier. Maar goed, zo heeft zij ook haar tekortkomingen en zo accpeteren en helpen we elkaar.

Die vriendin hier echter gaat dat veel minder soepel. Zij begrijpt gewoon niet dat ik dat niet gewoon verander. Als ik weet dat ik zo ben, waarom stop ik er dan niet gewoon mee. Zo moeilijk is dat toch niet? ze heeft het nu 2 of 3 keer op die manier tegen mij gezegd en ik voel me daar dan zo ongelofelijk slecht over! Ik weet dat het vervelend is en ik doe er mijn best voor, maar soms merk ik het gewoon echt niet. Hoe kun je iets veranderen wat je zelf niet merkt. En dan zegt zij weer "Jah maar dat merk je toch! Dat heb je toch wel door!", maar nee dat heb ik dus niet. Door de manier waarop ze dat zegt, alsof het zo vanzelfsprekend is dat je zoiets door hebt, lijkt ze echt tegen me te zeggen, "wat ben jij eigenlijk een slecht en stom mens dat je dat op het moment gewoon niet door hebt!" En daar voel ik me dan dus weer super rot over. Dus ik zeg dan ook, net als bij dat andere meisje "spreek me aan als ik door je heen praat, zo leer ik het!" , maar zij heeft zoiets van, ik hoef jou toch niet continue te corrigeren. Daar heeft ze ook wel weer gelijk in. Maar ze toont hier echt geen enkele zin begrip voor. Zij snapt gewoon echt niet dat ik het niet expres doe en ze snapt niet dat je daar niet gewoon mee stopt en dat je het niet altijd door hebt als het gebeurd!

Ook met het snel praten, "dan praat je toch gewoon langzamer". Jah maar hoe dan. Al 20 praat ik al op dezelfde snelle manier. Ratel ik en struikel ik over mijn woorden. Het is een ritme waar je in zit, dat verander je toch niet zomaar. soms probeer ik het, maar dat voelt dan zo onnatuurlijk, alsof ik vreselijk sloom praat, terwijl dat helemaal niet zo is. Maar goed, je veranderd zoiets niet zomaar en zij snapt dat niet.

Ook over het enthousiast zijn over iets. In september begonnen we samen aan een dieet/fitness programma. We gingen het samen doen! Samen sporten, samen elkaar steunen en pushen! We begonnen super goed, alles ging leuk. Kilo's werden minder en centimeters gingen er af! Elke keer als ik weer een centimeter kwijt was zei ik dat heel gelukkig tegen haar dat ik zo blij was dat ik die centimeter weer kwijt was. Zij zei hier niet zoveel over, achteraf denk ik omdat het bij haar misschien niet zo soepel ging, maar misschien waren onze doelen ook wel gewoon anders. Als ik dan weer iets er over zei vroeg ik ook uit interesse naar haar, hoe het bij haar ging! Gewoon omdat ik als vriendin zo graag wilde dat het haar ook lukte.

Elke keer werd ze chagrijniger als ik erover begon. Tot ze op een gegeven moment tegen me zei dat ze het vond lijken alsof ik het als een wedstrijd zag! Wie het meeste kwijt kon raken, wie het fitst kon worden. Maar zo is het voor mij echt HELEMAAL niet. We zijn hier samen aan begonnen en ik wil heel graag dat het voor haar net zo goed lukt als dat het bij mij lukt. En dat we elkaar kunnen pushen om door te zetten en steunen als het even minder gaat. Als ik vertelde dat ik een centimeter kwijt was zei ik dat omdat ik zo blij was voor mezelf, niet om tegen haar te zeggen, "zie je, ik ben lekker een centimeter kwijt en jij? jij niet? zie je, bij mij gaat het beter." NEE ECHT HELEMAAL NIET! Ik vraag ernaar bij haar uit interesse en haar ook te steunen en haar ook te pushen, zoals we het afgesproken had, maar dan wel voor HAAR! om haar in het programma te helpen, om dat ik het voor haar zo leuk zou vinden als het haar ook lukt! en niet om te meten of ik het nu beter heb gedaan of niet.

Inmiddels hebben we het over dat programma echt helemaal niet meer. Ik doe het nog wel, en veel sporten (volgens het programma 6 keer per week, maar dat haal ik niet, 4 a 5 zeker wel) is echt een onderdeel van mijn leven geworden. Ik ga vaak uit school even naar de sportschool of tussen de middag even zwemmen of zo. En als je het dan over je dag hebt, dan zeg ik, "ik fiets niet mee, ik ga gelijk uit school ff zwemmen" dan zit zij alweer met een lang gezicht. Volgens mij denkt ze nog steeds dat ik dat zeg omdat ik haar wil laten weten dat ik het nog steeds doe en zij niet of zo. Terwijl ik het gewoon zeg om te laten weten wat ik ga doen die dag. Als vriendinnen moet je toch tegen elkaar kunnen zeggen wat je gedaan hebt, waar je enthousiast over bent, je blijdschap delen.

Ik heb tegenwoordig het gevoel bij haar alsof ik op elk woord wat ik zeg moet passen. Elk woord moet afwegen en voel me ook gigantisch rot als ik weer eens haar in de reden ben gevallen of mijn gedachten weg dwaalde terwijl zij iets vertelde. Ik voel me dan zo slecht over mezelf, gewoon omdat ik weet dat zij het niet begrijpt en dat voelt zo enorm beschuldigend. Alsof ik een heel slecht mens ben. Maar ik denk dan, iedereen heeft toch wel vervelende eigenschappen? Tuurlijk moet je daar aan werken, maar dat doe je toch niet 1, 2, 3, daarom ben ik toch geen slecht mens. En toch doet zij me elke keer weer zo slecht voelen! Waardoor ik weer eens mega over mezelf ga lopen twijfelen.

Dit gebeurd niet dagelijks of zo hoor, maar zo eens per week of zo confronteert ze me er enorm mee, met gewoon een korte opmerking of een half vage shaggie reactie. Ik kan me dan ook echt de rest van de dag klote voelen en heel erg van mezelf balen. En elke keer besluit ik weer beter op te letten en mijn best te doen te veranderen, maar dat is gewoon niet zo makkelijk!

Jemig wat een verhaal is het geworden...

Meer mensen die echt moeite hebben met hun eigen slechte eigenschappen en hier regelmatig mee worden geconfronteerd??

Hoe gaan jullie ermee om? Voelen jullie je ook zo rot na de confrontatie?

[edit] paar typefoutjes

Laatst bijgewerkt door Shiloh op 10-12-08 19:34, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 10-12-08 19:31

Re: Geconfronteerd worden met mijn eigen tekortkomingen...

Geplaatst: 10-12-08 19:31

De eerste stap is er al; je weet wat je eigen tekortkomingen zijn, dat is iets wat lang niet iedereen over zijn eigen slechte eigenschappen kan zeggen. Nu moet je alleen nog proberen wat aan die tekortkomingen te doen, en er aan te werken.

Je moet echter nooit vergeten dat niemand perfect is, iedereen heeft zo zijn nare trekjtes en vervelende tekortkomingen, ook die vriendin die zich 'zo' aan jou irriteert. Heb je het overgins wel eens met haar besproken; dat je weet dat je ze hebt, en dat je er op probeert te letten, ondanks dat dat niet altijd wil lukken? Misschien is het een optie om het, nadat jullie het besproken hebben, er afspraken over te maken; dat zijn geen sneer geeft maar een gil geeft 'dat je het weer doet' zodat jullie er (samen) wat aan kunnen doen.

Daarnaast vind ik dat een vriendin iemand is die je accepteert zoals je bent; met al je goede en slechte punten!

**Geplaatst**: 10-12-08 19:34

Re: Geconfronteerd worden met mijn eigen tekortkomingen...

Geplaatst: 10-12-08 19:34

oei wat herken ik me in je verhaal:
- ik ratel als een sneltrein, zonder ademen uiteraard. hier wordt eigenlijk ook constant iets van gezegd , gewoon omdat ik niet eens meer te verstaan ben.
maar langzamer praten gaat ook gewoon niet, ik praat mijn hele leven al zo. ik probeer het wel maar het gaat gewoon niet. en als ik er op let wordt het alleen maar erger.
- ik heb ook inderdaad dat je gewoon met 1 ding bezig bent en dan erg enthousiast ben en alleen daarover praat. kan me vergissen maar ik denk dat mensen zich er best aan ergeren maar het is zo moeilijk. en dan inderdaad nog maar snel aan hen wat vragen met het idee: dan komt het minder arrogant over ( ik ben me er sinds kort van bewust dat ik behoorlijk veel vertel over wat IK doe, wat IK meemaak, wat IK denk.)..

maar ik weet ook even niet meer wat ik er mee aanmoet, en dus ook niet wat jij ermee aanmoet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-12-08 19:40

Re: Geconfronteerd worden met mijn eigen tekortkomingen...

Geplaatst door de TopicStarter : 10-12-08 19:40

Kristie schreef:
Heb je het overgins wel eens met haar besproken; dat je weet dat je ze hebt, en dat je er op probeert te letten, ondanks dat dat niet altijd wil lukken? Misschien is het een optie om het, nadat jullie het besproken hebben, er afspraken over te maken; dat zijn geen sneer geeft maar een gil geeft 'dat je het weer doet' zodat jullie er (samen) wat aan kunnen doen.

Daarnaast vind ik dat een vriendin iemand is die je accepteert zoals je bent; met al je goede en slechte punten!

We hebben het er inderdaad over gehad en dan probeer ik mezelf te verklaren en uit te leggen en ben dan zo op zoek naar begrip van haar kant dat dat moeilijk is om te veranderen. Zoals ik ook begrip nar haar toon dat ik weet dat het ECHT heel vervelend kan zijn en dat me dat echt spijt! Maar ze begrijpt het gewoon niet. Ze begrijpt gewoon niet dat ik dat niet gewoon zomaar verander en dat ik het niet door heb op het moment dat het gebeurd. 0,0 begrip dus eigenlijk. En ik voel me dan echt "beschuldigd" van wat voor een slecht mens ik wel niet ben. Ze zegt dan echt letter "jah maar ik snap dat niet, dat heb je toch door! Je merkt dat toch!" echt zo van, "wat ben je toch slecht dat je dat niet merkt, ik geloof eigenlijk niet dat je het niet merkt maar dat je het gewoon expres doet en het eigenlijk helemaal niet serieus neemt." Dat is misschien niet wat ze zegt, maar zo komt het dus wel over. En daar kan ik me vervolgens een behoorlijk lange tijd behoorlijk poedersuiker over voelen!

Daarnaast "kapt ze me vaak af" als we het er over hebben. Of nou jah, niet mij maar het gesprek. Alsof ze het er niet over wilt hebben., dat gedeelte kan ik niet helemaal goed uitleggen.

Overigens geeft ze geen sneer hoor als het gebeurd. Ze zegt gewoon niks, ik begin het wel te merken aan haar reactie omdat ze dan "chagrijnig" wordt, maar anders dan dat zegt ze het niet. Ik heb juist liever dat ze net als dat andere meisje, luchtig en met een knipoog naar me roept "EEEJ!" confronterend, maar het helpt. Dat andere meisje kon er dan ook echt om lachen dat het weer gebeurde en ze meer weer een "EEEJ" kon toewerpen en daardoor is het echt al een heel stuk minder geworden.

**Geplaatst**: 10-12-08 19:48

Re: Geconfronteerd worden met mijn eigen tekortkomingen...

Geplaatst: 10-12-08 19:48

Shiloh schreef:
We hebben het er inderdaad over gehad en dan probeer ik mezelf te verklaren en uit te leggen en ben dan zo op zoek naar begrip van haar kant dat dat moeilijk is om te veranderen. Zoals ik ook begrip nar haar toon dat ik weet dat het ECHT heel vervelend kan zijn en dat me dat echt spijt! Maar ze begrijpt het gewoon niet.

Overigens geeft ze geen sneer hoor als het gebeurd. Ze zegt gewoon niks, ik begin het wel te merken aan haar reactie omdat ze dan "chagrijnig" wordt, maar anders dan dat zegt ze het niet. Ik heb juist liever dat ze net als dat andere meisje, luchtig en met een knipoog naar me roept "EEEJ!" confronterend, maar het helpt. .

Maar heeft dat meisje zelf dan helemaal geen tekortkomingen, is dat meisje helemaal perfect? Geef eens een tegenvoorbeeld met een van haar slechte eigenschappen; die kan ze ook niet 1-2-3 veranderen, net zoals jij je slechte eigenschappen niet 1-2-3 kan veranderen.

Wat zegt ze als je vraagt om haar dan gewoon te corrigeren?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-12-08 19:54

Re: Geconfronteerd worden met mijn eigen tekortkomingen...

Geplaatst door de TopicStarter : 10-12-08 19:54

dan zegt ze "Maar ik hoef jou toch niet constant te corrigeren, ik ben toch niet je oppasser! Dat kun je toch zelf wel, dat heb je zelf toch wel door!"

Natuurlijk heeft zij ook tekortkomingen. Heb geen zin om daar te uitgebreid op in te gaan, maar ik heb bijvoorbeeld het gevoel alsof ze er heel slecht tegen kan als iemand op wat voor manier dan ook "beter" is dan haar. Als ze tijdens het college iets niet snapt, dan zegt ze dat ze het niet snapt, maar wilt vervolgens niet dat ik het uitleg. Alsof ze het vervelend vind dat ik het wel snap en zij niet, alsof ik dan denk dat ik beter ben dan haar. Wat niet het geval is, ze is mijn vriendin en vriendinnen helpen elkaar, dus probeer ik het uit te leggen. Maar dan begin ik met uitleggen "Jah, ik lees het later wel, we gaan wel verder".

Dat vind ik dus vreselijk irritant, als je niet wilt dat ik het uitleg vraag het dan ook niet.

Maar goed, ik wil daar niet te ver op in gaan, het gaat in principe niet over haar tekortkoming maar over de mijne en dat zij niet begrijpt dat je dat niet zomaar veranderd. Dat ik daar mijn best voor doe en dat ik dat zelf ook heel graag verander! Ik bedoel, wie wil er nou niet een leuker en geliefder mens worden!

**Geplaatst**: 10-12-08 21:44

Re: Geconfronteerd worden met mijn eigen tekortkomingen...

Geplaatst: 10-12-08 21:44

O jee ja, een moeilijke zaak.
Mijn moeder heeft zo een zeer confronterende brief van mijn schoonzusje gekregen, die eens even haar gal spuwde over alles wat mijn moeder in haar ogen "fout" deed.
Komt er in het kort op neer. dat mijn moeder altijd opmerkingen maakt, waardoor je het gevoel hebt dat je niks goed kunt doen. Dat alles wat je verzonnen hebt, onbezonnen is, te duur, niet veilig genoeg, niet van juiste kwaliteit enz.
Ze bedoeld het echter niet kwaad, ze zegt die dingen juist omdat ze zo overbezorgd is en denkt dat we financieel fouten maken, de kinderen niet warm genoeg kleden, ons teveel op onze hals halen enz.
Maar de manier waarop ze haar opmerkingen plaatst, daar gaan je soms de haren van rechtovereind staan.
Ik spreek haar wel vaker hier op aan, dat ik het niet leuk vind dat ze zoiets zegt: alsof wij niet goed onze zaakjes op orde hebben, maar dan komt er altijd een weerwoord in de zin dat ze het zo niet meent.
Maar ja, ik geloof niet dat mijn schoonzus (en mijn broer) dat ooit tegen haar gezegd hebben. Daar heeft het dus liggen sudderen en nu is de bom gebarsten...in de vorm van een brief.
Mijn moeder is er helemaal van over de rooie gegaan, ze is dan weer verdrietig, dan weer kwaad, ze weet ook niet wat ze nu moet doen.
Ze wil wel veranderen, maar ze kan het gewoonweg niet.
Ik heb haar bijvoorbeeld heel vaak met Hyacint Bucket van Keeping up appearances vergeleken, omdat ze zich ook vaak zo gedraagt. Dat doet ze niet express, zo is ze nu eenmaal.
Ze is toevallig vandaag bij een psycholoog op gesprek geweest en die zei: een karakter kun je niet veranderen. Dat ligt bij de geboorte al vast.
Je hebt elkaar dus te respecteren zoals de ander is. En doe je dat niet, dan kan er van vriendschap ook geen sprake zijn.
Ga maar fijn op zoek naar iemand die niet zo'n moeite heeft met jouw "gebrek".
Ik (en overigens ook de psycholoog) heb mijn moeder aangeraden om mijn schoonzus zo veel mogelijk te mijden. Dan kun je je ook niet meer zo veel aan elkaar storen.