Geplaatst Vorige week donderdag is er bij ons op school een docent overleden. Enkele klasgenoten hadden les van hem gehad. Hij zij zelfs nog dat hij er wss uitzag alsof hij tot 4 uur in de kroeg had gehangen maar hij voelde zich erg ziek, en hij was speciaal voor deze les naar school gekomen omdat hij het toch wel een erg belangrijke les vond. Ik had de week ervoor een gesprek gehad met hem omdat ik me niet meer kon inschrijven en de lessen deze periode gaag wilde volgen. Mijn klasgenoten waren zo enthousiast over hem en zijn eerste les. Hij zou nog mailen of ik kon instromen maar dit heeftie niet meer gedaan, ik zelf had besloten om het dan maar in de 4e periode te gaan volgen.
Nougoed, na de les liep hij langs de informatiebalie en daar is hij plotseling in elkaar gezakt. Ambulance was er binnen 3 minuten ( ziekenhuis ligt t.o. de school) , verpleegkundige waren er meteen bij ( deze opleiding zat ook in het gebouw) en hij is meteen gereanimeerd door een docent van onze opleiding. Helaas is hij toch meteen overleden.
Dit heeft me toch ontzettend doen nadenken.. ook al kende ik hem niet persoonlijk, toch komt het ontzettend dichtbij, een man van 44 jaar, in de bloei van zijn leven. Zat bij een band, schreef, gedichten, en echt passie voor zijn vak. Hij heeft 2 kinderen en zijn vrouw achtergelaten..
Ik zit er best wel mee, niet zozeeer om hem maar wel om het feit dat het je toch met je neus op de feiten drukt, dat het ook in mijn kring zomaar kan gebeuren.. Ik moet er echt niet aan denken dat ik plotseling mijn vriend kan verliezen zonder afscheid te nemen, hem vast te kunnen houden etc..
Ik vind het eigenlijk gewoon ontzettend eng.. zit nu ook met tranen in mijn ogen met het idee dat het zomaar kan gebeuren..
Woensdag wordt hij begraven, veel docenten gaan erheen en ook veel leerlingen. Mijn klasgenootjes die als laatste les hebben gehad van hem gaan er ook heen, en nou heeft een klasgenoot gevraagd of ik er ook heen zou gaan, ze vertelde dat het mss ook goed was omdat k erook best wel emotioneel onder was toen we het erover hadden in de klas.
Ik weet niet goed wat ik er mee moet..
Aan de ene kant vind ik het harstikke raar.. eigenlijk ken ik hem niet zo goed, van het voorbijlopen/ enkele college's en toen dat gesprek.. maar verder? Een begravenis is wel iets persoonlijks, maar aan de andere kant is het natuurlijk ook wel een goede ervaring, hoe stom het ook klinkt..
En dan kan ik er ook zijn voor mijn klasgenoten..
Ik vind het zo dubbel, wat zouden jullie doen in zo'n geval?
Sorry voor dit lange verhaal.. Maar ach zoveel topics open ik niet dus ik hoop dat je de moeite neemt om het even te lezen en een berichtje achter te laten
Liefs Chantal
! 