Geplaatst Ik vind hem al een leuke jongen sinds het moment dat ik hem zag, echt waar. Ik kan het me nog heel goed herinneren, in de brugklas (haha). Als kleine brugpieper was ik op slag verliefd, maar zoals dat met jonge puppies gaat, was het ook weer gauw over toen ik een andere jongen zag lopen. Toch heb ik hem altijd een leuke jongen gevonden. En anderen vonden dat ook. Hoewel ik niet met zijn 'groepje' om ging en echt amper met hem praatte, vond ik hem toch aardig, ook al kende ik hem niet. Nou ja, kleine meisjes worden groot en dat is hier dus ook het geval. Die jongen wordt gewoon met de dag knapper en hij straalt gewoon iets uit wat mij echt ontzettend aantrekt.
Wat jongens betreft was en ben ik altijd heel kieskeurig. Ik heb een bepaald beeld van de perfecte vriend in mijn hoofd en ik vind het maar moeilijk om dat los te laten. Altijd merk ik wel weer iets op wat ik niet zo leuk vind, waarop het dan niets wordt. Maar echt, deze jongen... Hij voldoet precies aan het plaatje in mijn hoofd. Zijn uiterlijk voldoet precies aan dat waar ik op val - zijn haar is prachtig, mooie scherpe kaaklijn, prachtige ogen, goede bouw - en ook zijn uitstraling klopt. Aardig, verantwoordelijk, ook wel iets van macht.. Ongeveer een half jaar geleden zat mijn beste vriendin me een beetje een vriend aan te praten, omdat ik in de knoop zat met alles en behoefte had aan het gevoel en de liefde die een vriend biedt. (Dit wil ik overigens nog steeds graag, ben niet zozeer op zoek, maar zou het als een geschenk uit de hemel zien, mocht ik nu een lieve vriend tegenkomen.) Het kwam er uiteindelijk op uit dat ik deze jongen nog steeds ontzettend knap vond, gewoon een leuke jongen en dat vond zij ook, dus ging zij maar een poging wagen mij aan hem te koppelen. Tja, beetje over gelachen en alles, maar er is uiteindelijk nooit actie ondernomen en het onderwerp zakte weer een beetje weg.
Na een heerlijke zomervakantie begon het nieuwe schooljaar en het duurde even, maar ik besefte dat ik deze jongen toch wel érg leuk begon te vinden, niet meer gewoon als leuke jongen, maar ik werd echt een soort van.. verliefd. Hij was gewoon de ideale vriend. Omdat ik van mezelf vrij verlegen ben, is er vervolgens niks gebeurd. Ik had zoiets van, nou ja, ik kijk wel naar hem en daar geniet ik van en meer komt er toch nooit van. Ik bedoel; ik praatte eigenlijk nooit met hem! Dus het zou des te idioter zijn als ik opeens op hem afstapte. Daar kwam verandering in toen ik wegens omstandigheden van kluis kon veranderen (op school dus). Ik heb het lot toen een handje geholpen en een kluisje uitgekozen waarvan ik wist dat het dicht bij de zijne was. Het bleek het kluisje ónder die van hem te zijn. En aangezien we in dezelfde klas zitten (alleen totaal andere vakken, zie hem alleen met scheikunde en gym) hebben we een beetje dezelfde tijden qua begin, pauze en tussenuren. Dus bij de kluisjes spotte ik hem regelmatig en af en toe wisselden we een paar woorden. Ik blij natuurlijk. Toevallig raakte ik ook steeds meer bevriend met een goede vriend van hem - dit was overigens al gaande voor ik die jongen leuk vond, dus geen misbruik maken van - en omdat hij er achter is gekomen dat ik die jongen dus leuk vond, kon hij wel wat voor me regelen.
Uiteindelijk is het toevallig zo uitgekomen dat we precies op dezelfde dag naar dezelfde discotheek gingen en ik had met die vriend afgesproken om daar dan te meeten. Ik zou samen met mijn beste vriendin gaan en hij vond het prettiger als er jongens om ons heen waren. Dus we gingen uit, kwamen ze tegen op de dansvloer en zijn de rest van de avond met ze geweest. Het was ontzettend gezellig, veel leuker dan ik had verwacht, omdat ik die vrienden allemaal niet zo mag. Niet echt met hém gepraat, toen hij buiten ging roken wel even bij hem gestaan, wat gekletst, gezellig gehad, maar dat was het ook. Nog een biertje van hem gekregen, maar goed, niet zo heel bijzonder. Helaas moest mijn beste vriendin vrij vroeg thuis zijn dus moesten we eerder weg. Ik baalde er van dat er niets wat gebeurd, maar had ook niet echt iets verwacht. De volgende dag de stoute schoenen maar aangetrokken en na een hoop twijfelen hem gesmst dat ik het gezellig had gevonden. Kreeg vrij snel reactie terug en wat over en weer gesmst gedurende het weekend. Toen was het weekend voorbij en weer naar school.
Het viel iedereen gelijk op dat ik vrolijker was én dat hij nogal vaak naar me keek en naar me lachte. Dus iedereen zei tegen mij dat ik hem uit moest vragen. Zoals hij keek, moest hij me wel leuk vinden! Het was mijn beste vriendin ook opgevallen dat hij met het uitgaan nogal veel naar mij keek. Dus oké, halverwege de week ik hem gevraagd of hij met mij de volgende dag naar de bios wilde. Kreeg nogal een bot smsje terug. Nee, hij ging die avond al met vrienden. Nou ja, oké, het was mij dus wel duidelijk dat hij me blijkbaar niet leuk vond. Kreeg later te horen dat hij helemaal niet die avond naar de bios was geweest, maar pas in dat weekend. En dat was al zo afgesproken. Hij had er ook over staan lachen met zijn vrienden dat ik hem mee had gevraagd. Hoewel het typisch iets is wat jongens doen, doet dat toch wel even zeer. Het was voor mij ook gelijk over. Als hij op zo'n manier met mij omgaat en over mij praat, is hij me helemaal niet waar. Ik was daar behoorlijk resoluut in en hij is ook een tijdje uit mijn hoofd geweest. Ik zag hem steeds minder bij de kluisjes, kwam hem sowieso erg weinig tegen en richtte mijn aandacht niet meer op hem. Tot ongeveer anderhalve week geleden.
Het was eigenlijk toevallig dat mijn blik langs hem gleed en we in elkaars ogen keken. En hoe resoluut ik er ook in was geweest, ik dacht weer bij mezelf: oh, hij is zo leuk. Dus ik begon weer op hem te letten en mijn vriendin merkte dat ik hem weer leuk(er) begon te vinden. En ja hoor, hij kijkt gewoon zó vaak naar mij dat het bijna geen toeval meer kan zijn. Ik raak er helemaal van in de war. Waarom kijkt hij zo vaak naar me als hij me niet leuk vindt? Beeld ik het me in omdat ik wíl dat hij me leuk vind? Is het gewoon toeval? Vínd hij me leuk? En zo ja, waarom práát hij dan niet met me? Waarom vraagt híj me dan niet mee uit? Hij weet toch dat ik hem leuk vind?! Ik word er helemaal gek van. Het vreet me echt op van binnen. Ik snap het niet.
Het toppunt was echt vanochtend, toen ik wakker werd uit een droom die zó realistisch was. Hij zat in de klas alleen aan een tafel en ik ging aan een groepjestafel zitten, die naast mij leeg. Uiteindelijk is hij naast mij komen zitten en we hebben de les door gebracht zonder ook maar íets tegen elkaar te zeggen. Aan het eind van de les duwde hij wel een briefje in mijn zak. Mijn beste vriend zag dit en zat helemaal te kijken van 'ooh hij vind je wel leuk!!!'. Op het briefje stond iets in de trant van dat hij me wel leuk vond, maar bang was dat hij uit zijn vriendengroep gekickt zou worden en mensen er vervelend over zouden gaan doen, vooral omdat er een paar nogal irritante mensen in zijn vriendengroep zitten (waar ik een hekel aan heb en zij ook aan mij, maar da's een ander verhaal). Toen werd ik wakker. Nou weet ik dat het maar een droom is, het betekent niet dat het echt waar is, maar het geeft wel aan hoe erg dit in mijn hoofd zit. Hoe veel ik er mee bezig ben en hoe veel ik er over nadenk. En vooral omdat die droom zo echt leek, ben ik er helemaal door in de war. Mijn hele hoofd is nu chaos. Wat moet ik in godsnaam met deze jongen? Ik ben echt een ei dat ik hem nog leuk vind na hoe hij met me is omgegaan, maar aan de andere kant denk ik niet dat hij dat zo bedoelde. Zo is hij volgens mij helemaal niet. Argh! Zo, ik moest het gewoon even kwijt. Raad, tips, wat dan ook is welkom, zelfs als je me alleen maar een schop onder mijn kont wilt geven. Houdt het alleen netjes
ik kon niet meer ergens anders aan denken. De volgende dag op school kreeg ik een kluisje en wat blijkt precies een kluisje wat naast de zijne zat...
