Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-11-08 09:46

Ton, ik mis je.

Geplaatst door de TopicStarter : 30-11-08 09:46

Aangezien het me allemaal nog erg zwaar ligt, wil ik er toch maar een topic over maken.

Vanavond is het alweer 11 weken geleden dat Ton, mijn stiefvader, overleden is.

Op 26 januari 2007 kregen we te horen dat Ton een kwaadaardige tumor had in zijn darmen. De komende tijd was het een tijd van ziekenhuis in en uit. Onderzoeken, operaties en chemokuren. 12 chemokuren zou hij moeten krijgen, alleen de 11e heeft hij niet kunnen ondergaan. Maar heel ziek werd hij niet, alleen de dag na de chemo.
Het komende jaar hebben we in spanning gezeten, of het nu wel of niet aangeslagen was. Op 17 januari 2008 werd hij clean verklaard!
Er kwam weer hoop, hij zou weer helemaal beter worden.

Helaas duurde dit niet lang.
16 april 2008, hij werd "opgegeven". Uitzaaiingen in zijn longen. Hij zou nooit meer beter kunnen worden. Hij was toen nog helemaal niet ziek, een beetje moe hooguit. Toen ik op 12 juli de uitslag zou krijgen, of ik geslaagd was voor mijn havo, ging ik met Ton naar IKEA om afleiding te hebben. We hebben een rondje gelopen en daarna zijn we wat gaan eten, maar hij was helemaal uitgeput toen we weer thuis waren.
Gelukkig ben ik wel geslaagd voor de havo!
Op 27 juni zou mijn diploma uitreiking zijn, maar Ton kon er niet bij zijn want hij lag in het ziekenhuis. Die dag kreeg hij ook te horen dat er uitzaaiingen in zijn hersenen zaten.

Vanaf 18 augustus heeft hij op bed gelegen, hij kon er niet meer uitkomen en was helemaal verzwakt. De rolstoel werd uit de kast getrokken. En op 26 augustus heeft hij voor het laatst in zijn rolstoel in de huiskamer gezeten, om te genieten van het uitzicht.

Hij kon niet meer alleen zijn, mama was 24 uur per dag bij hem. En als ze er even uit moest (1 keer per week) paste ik op Ton.

Op 14 september rond 11 uur ging mijn telefoon, ‘Ton Thuis’, het was mam. Dat de dokter ’s ochtends was geweest want Ton kreeg het benauwd. Hij had morfine gekregen, maar het ging nu goed. 2 uur later om 12:43 (dacht ik) belde mam weer, dat ik samen met mijn broer naar de flat moest komen, meer zei ze niet. Dus we hebben de auto gepakt en om 1 uur waren we er. Ik schrok me rot, hoe hij er bij lag. Hij was zoveel achteruit gegaan in 2 dagen. De dokter was alweer onderweg. Nog meer morfine, hij raakte in ‘coma’. Mijn oudste stiefbroer (W) kwam om kwart over 1 ook aanzetten en om kwart voor 2 kwam mijn jongste stiefbroer (T). En toen begon het gedoe, T was helemaal overstuur dus zijn moeder moest er bij zijn. Waar mijn moeder het helemaal niet mee eens was. Maar uiteindelijk kwam ze toch. Een hele ongemakkelijke situatie voor mijn moeder.
Mam is de hele tijd bij Ton gebleven, in het begin zat ik er ook continue bij, maar dat hield ik niet meer vol.

Om kwart over 10 ’s avonds had ik besloten dat ik even 2 uurtjes ging slapen, zodat ik de rest van de nacht nog wakker kon blijven. Dus ik ging mam en Ton weltrusten zeggen. Mama wilde nog even snel naar de wc, dat ik even bij Ton bleef en dat hij in ieder geval niet alleen gelaten werd.
Mama was weg, en ik kreeg de schrik van mijn leven. Ik zag hem niet meer ademen. Ben al een gek naar de woonkamer gestormd en geschreeuwd dat het niet goed ging, heb mama van de wc af getrommeld en ben meteen weer naar Ton gerend. Hij ademende nog, gelukkig. Iedereen stond aan zijn bed. Mama, mijn broer, mijn twee stiefbroers en ik. En toen was het over. Hij ademende niet meer. 22:32 uur.
Om half 1 werd hij opgehaald, hij was weg.
Halfbroer van mijn stiefbroers kwam nog langs.
Mijn jongste stiefbroer werd de dag er na 22. Dus met zijn allen zijn we blij dat het voor 12 uur ’s nachts was afgelopen.
De rest is in een roes voorbij gegaan, heb uiteindelijk gewoon goed geslapen van 3 tot 8.

De rest van de week hebben mijn moeder, mijn stiefbroer en ik daar nog geslapen. Zaterdag was de crematie, mooi maar heftig.
Daarna begon het normale leven weer, ik ging weer naar school.

En nu gaat het nog steeds zo, school, slapen en de paarden.

Ik wilde het gewoon even kwijt.