Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-11-08 12:05

Nog meer drama!

Geplaatst door de TopicStarter : 18-11-08 12:05

Hallo lieve bokkers!

Ik ben inmiddels sinds drie weken vrijgezel, en ik heb er ontzettend veel verdriet van. Door alles wat er is gebeurd weet ik gewoon niet meer wat ik moet. En ik hoop dat jullie me kunnen helpen. Het was totaal niet mijn bedoeling om een topic te maken. En er zijn wat mensen die weten van mijn verdriet. Maar ik weet het allemaal niet meer. HELP!

Mijn verhaal begint inmiddels denk ik drie jaar terug.
Drie jaar terug ging mijn zusje eindelijk naar de middelbare school. Voor haar een groot feest, en op dag één al een hoop vriendinnen gemaakt. Waaronder zijn zusje.
Het was altijd gezellig als ze bij ons was, en op een gegeven moment kwam ze zelfs een weekend bij ons logeren, haar ouders waren een weekendje weg. Hartstikke leuk.
Ik kon ook goed met haar opschieten.
Maar vorig jaar begon het drama pas echt.
Elke keer als ze bij ons kwam, was het: “Zeg Janine, is mijn broer niet iets voor jou?”
In de eerste instantie geen interesse natuurlijk. Ik had net een scharreltje achter de rug, waar ik verliefd op was geworden, maar die mij niet zo leuk vond als ik hem.
Op een gegeven moment voegde ene Geert mij toe. Laat ik nou een Geert kennen, een vriend van die scharrel.
Ik vroeg hem wie hij was. Mijn vermoeden werd niet bevestigd, het was dat vriendinnetje van mijn zusje.
“Ik heb je even toegevoegd op Geert z’n MSN, dus gaan jullie maar even kletsen.”
Nou, we hebben wel geteld vijf minuten gekletst, want ik moest nog even paardrijden.
Dit gebeurde in Oktober vorig jaar.
In November gingen mijn zusje en dat meisje samen werken op het bedrijf van haar vader. Het werd laat die avond. En ik kreeg een sms’je van mijn zusje: “Hey Janine, je moet wel even beneden blijven. Geert brengt ons thuis.”
Wat over een weer sms’en, mijn zusje was er van overtuigd dat ik het niet zou durven.
Maar goed, om half 11 waren ze thuis. Zijn zusje haalde mij al uit huis.
Ik heb me voorgesteld, maar hij was niets bijzonders.

Nooit hoorde ik wat van hem. Ik kon zijn vader wel. Maar ook zijn moeder was er bij toen onze zusjes op Wintersport gingen met school. Zijn zusje er bovenop: “Hé mam, is Janine niet wat voor [***]?” Nou ja, ik was echt het einde. Nu kon ik zijn moeder ook.
Het duurde maar even en zijn zusje was jarig. Mijn zusje natuurlijk uit school mee op visite. En aan het eind van de middag was hij online. Een berichtje.
“Hey lekkerding!”
Ik wist al waar ik aan toe was.
“Hey …(naam zusje)”
Ze baalde als een stekker dat ik het door had.
Maar op een gegeven moment kwam ook de vraag
“Mag ik je nummer?”
Maar ik wist op dat moment niet wie ik aan de andere kant had zitten. Dus mijn antwoord:
“Vraag maar aan m’n zusje.”
Achteraf bleek het mijn zusje te zijn geweest.

Ik moest die avond paardrijden, anders was ik uit nieuwsgierigheid mee gegaan om mijn zusje weer op te halen. Toen ik thuis kwam lag zij al op bed.
Maar zat m’n moeder met een vrolijk gezicht op de bank.
“Goh Janine, die [***] is toch een leuke jongen!”
Hij bleek uit nieuwsgierigheid om het hoekje te hebben gekeken, misschien in de hoop dat ik er was.
Het boeide mij niet, ik was nog steeds verliefd op die scharrel.

Die avond werd ik wakker ge-sms’t , dacht een vriendin. Maar het was een onbekend nummer.
“Hey alles goed? Met mij wel. Ik had je nummer van je zusje gekregen. Leek me wel leuk je wat beter te leren kennen. Maar nu even slapen. Haha. Groetjes Geert.”
Wat moest ik hier nu mee?
De volgende dag eindelijk terug ge-sms’t.
Daarna kwamen er 10 dagen van sms’en.

Uiteindelijk hebben we afgesproken, hij heeft me opgehaald, en we zijn naar zijn huis gegaan. Omdat zijn ouders weer een weekendje weg waren.
Wel zat het hele huis vol met voor mij onbekenden.
Al snel zaten we op zijn kamer. En ineens werd hij geroepen.
Bleek het zijn vader te zijn, die stond even later bij ons. Hij vond het leuk dat ik er was.
Daarna hebben we eindelijk gezoend. Het begin van iets moois.
Even later naar beneden, daar zat zijn moeder ook.
Ze was dolblij dat ik er was, ze had al wel door dat hij wat aan het sms’en was met een meisje, en hoopte dat ik het was.

Vanaf die tijd waren we onafscheidelijk.
De volgende dag was hij bij mij. En zo ging het nog wel een poosje door.
Al snel bleven we bij elkaar slapen, en gingen onze zusjes met zijn ouders naar Frankrijk op vakantie. Het was altijd ontzettend gezellig.
Maar ik was veeleisend, en ik werd snel jaloers.
Hij gaf daar niets om, hij vertelde me dat ik de enige was, en dat ik spoken zag.
Ik ben ook gewoon ontzettend onzeker, vind mezelf niets bijzonders, en soms voel ik me zelfs dik.
Maar hij liet me merken dat dit voor altijd was, hij zag ons samen in een eigen huisje, praatte over later. We zouden samen een transportbedrijf opzetten. Wat een dromen. Zijn auto was kapot, wij hebben allemaal machines, samen met m’n vader heeft hij de boel weer gemaakt.

Op een gegeven moment moest ik nog met mijn ouders op vakantie. In juli dit jaar. Ik haatte het.
En het weekend daarvoor wilde hij vrolijk bij zijn vrienden zitten, ik werd boos. Vond dat hij het laatste weekend voor 4 weken wel met mij mocht doorbrengen. En zo gebeurde het uiteindelijk ook.
De week erna ging ik weg. Voor 13 dagen. Veel ge-sms’t natuurlijk. En hij mistte me. En ik hem.
Toen ik terug kwam, zijn we ook langs zijn werk gereden, maar hij was blijkbaar al weg.
Ik baalde als een stekker, thuis uitpakken.
Maar even later hoorde ik een auto aankomen. Dacht dat het bij de buren was, maar toen ging zijn sirene af. Ik was dolblij, rende door huis. En we waren dolblij elkaar te zien.
We hadden helaas maar 2 dagen samen. Want die zaterdag ging hij al op vakantie, met drie kameraden naar Gran Canaria. Twaalf dagen.
Verschrikkelijk vond ik dat. Maar het was niet anders.
De dag dat hij terug kwam, 6 augustus, had ik alles opgeschoven, zodat hij die avond langs kon komen. Maar hij belde, hij ging met de jongens uit eten om de vakantie af te sluiten. Ik baalde als een stekker. Maar de volgende dag zou hij bij me komen. En bovendien hadden we niets afgesproken erover.
De volgende dag kwam hij ook, hij was dolblij om mij te zien. Hij straalde helemaal. En er was niets gebeurd op Gran Canaria. Maar aan het eind van de middag bracht hij me weer thuis, omdat hij eten moest koken, en die avond wel naar de jongens ging om een biertje te drinken.
Hij zou me zaterdag ofzo wel weer zien, want hij zou op vrijdag met een van de jongens een nieuwe auto ophalen.

Mijn ouders vonden het ontzettend oneerlijk.
Ik heb een lange sms gestuurd, dat dit me van hem tegenviel, dat die jongens op de eerste plek kwamen. En dat ik niet wist hoe ik zo verder moest.
Een slechte nacht gehad, weinig geslapen.
Die volgende ochtend stond ik al om half 10 in de stallen, omdat ik gewoon niet wist hoe ik het had.
Was vroeg, dus werd om 11 uur alweer terug gebracht, gebracht ja, het regende en het onweerde verschrikkelijk. Het was niet vertrouwd om te fietsen vonden ze op stal, ook niet voor vijf minuutjes.
Ik kon lekker douchen, en ben daarna op de bank gaan zitten. Naar een tv gaan staren die niet eens aan stond.
Op een gegeven moment stond mijn zusje op, achter de computer weg. En zei ze: “Hé, daar komt Geert aan!”
Nu wonen we aan de hoofdstraat, en is het daar niet zo raar dat er wat auto’s met zware uitlaten langs komen. Dat is eigenlijk de normaalste zaak van de wereld. Maar hij was het echt.
Hij at bij ons, en ondertussen werd ik gebeld door zijn kameraden. Of Geert bij mij was.
Ik heb gelogen. Want ik wilde eerst met hem praten.
Gepraat, hij zei dat hij zijn kameraden niet altijd even leuk vond. En dat hij ook wel begreep dat hij fout zat. Het zou niet zomaar weer fout gaan. En hij dacht dat ik het uit wilde maken. Iets dat hem zwaar zou vallen. Maar dat deed ik niet.
Even later stond mijn zusje onder aan de trap: “Geert, je vriendjes zijn er!”
Ja, de jongens waren er. Ze wilden even de auto laten zien, en we hebben een rondje gereden.
Die avond een telefoontje, of hij nog naar de kroeg kwam. Zijn antwoord:
“Nee, ik wil nu even bij Janine zijn.”
Dat deed me goed, dat te horen.

En het ging goed, een poosje.
De week erop hadden we een dorpsfeest ergens verder op, ontzettend gezellig.
Hij zou ook komen, en ja, hij was er.
Helaas was zijn ex er ook. En hij had weinig aandacht voor me. Daar baalde ik van. Daar kan ik niet tegen. Ik werd boos omdat hij met zijn ex stond te praten. En hij werd boos omdat ik met een vriend arm in arm door de tent huppelde.
Zijn woorden: “Als we niet bij elkaar passen, dan is het gewoon zo. Misschien gaat het allemaal ook wel een beetje te snel voor ons.”
Ik moest bijna huilen. Want we passen wel bij elkaar, en we horen ook bij elkaar. En na zes maanden mag je toch wel iets serieuzer zijn samen. Toch?
Ik legde uit hoe onzeker ik werd van het feit dat hij nauwelijks aandacht aan mij schonk. En dat hij me moest helpen om weer zekerder van mezelf te worden.
Hij gaf er aan toe.

Maar mijn ouders waren niet blij met hem. Hij ging niet genoeg voor me, kwam wanneer het hem uitkwam. En dan ging het om de zondag.
Hij had wel door dat ze het niet leuk vonden, en ik vertelde het.
Hij begon zijn best weer te doen. En mijn ouders vonden het weer een leuke jongen. En waren weer gek met hem.
Het ging weer goed, samen naar een bedrijfsuitje van zijn werk. Gekart, en daar mochten ze mij allemaal. Iedereen kon met mij lachen. En dat voelde goed. En Geert was trots op me, omdat ik toch wel kon scheuren op de kartbaan.
Op mijn verjaardag kreeg ik een duur geurtje. En op zijn verjaardag hadden we een geweldig feest.
We gingen samen autorijden, hij vond het belangrijk dat ik oefende. Samen met de cabrio weg. Al die dingen. Maar in alle tijd, durfde hij nooit mee naar een feestje van mijn vriendinnen. Of wilde het misschien niet.
Op zijn verjaardag hadden we een superleuke tijd. En daarna leek het ook geweldig te zijn.
Nog naar een piratenfeest geweest, waar het een beetje fout ging.
Hij leek te staan dansen met een ander meisje, terwijl hij niet eens met mij wilde dansen. Ik ben bijna huilend weggelopen. En hij achter me aan.
Het bleek dat hij gewoon haar hoed op had gezet, voor de lol, en hij was dronken. Maar begreep wel wat ik dacht.
Vanaf die tijd besloot ik niet meer jaloers te zijn. Hij ging voor mij, was op vakantie geweest en er was niets gebeurd. Waar twijfelde ik nog aan?

Die zondag gingen we naar de verjaardag van zijn tante, hartstikke leuk. En de week erop hadden we een geweldig weekend samen. Of nou ja, alleen de zondag.
Want op vrijdag en zaterdag liet hij nooit wat van zich horen. En dat vond ik niet leuk.
Maar het was super, ’s middags bij mij thuis een spel gespeeld met z’n tweeën. Carcassonne. Onder het spel elkaar uitdagen natuurlijk. Later bij hem thuis begon hij me zomaar te zoenen, en aan me te zitten, terwijl hij dat anders bijna nooit deed. Niet zomaar althans.
Na het eten was het helemaal feest. Hij deed een spelletje op zijn computer en ik zat op zijn bank tv te kijken. Zomaar stopt hij met het spelletje, en begint me te zoenen. Met als logisch gevolg seks.

Wel had ik hem al twee keer aangesproken op het feit dat hij in het weekend niets van zich liet horen.
Zo ook de donderdag voor het beslissende weekend. Ik vond het niet meer leuk dat hij zo weinig van zich liet horen. Dat hij nooit eens bij mij kwam slapen. En hij begreep het. Maar hij wilde ook wel een beetje vrij zijn. Ik vond dat hij dan niet aan een vriendin had moeten beginnen. Maar dat vond hij onzin, hij vond het wel te combineren.
“Wat gaan we er aan doen?” Vroeg hij. Hij wilde er wat aan gaan doen!

Weer heel het weekend niets van hem gehoord. Het was gezellig in de kroeg, mar ik baalde er van. En ben vrij vroeg naar huis gegaan.
Zondag morgen ge-sms’t. Weer een lange sms.
Zijn antwoord: “Ow.”
Hij kwam die middag langs.

Ik heb gezegd waar ik zat van was, waarom, en wat er anders moest.
Ik heb hem voor de keus gesteld: Je kiest voor mij, of je bent me kwijt!
Goed, leek me niet zo moeilijk. Althans, die donderdag hadden we het er nog over gehad en zei hij nog: “Wat kunnen we er aan doen?”
Hij gaf aan dat hij er aan wilde werken. Nou, ik was helemaal gelukkig.
Maar toen ik hem voor de keus stelde, wist hij het niet meer. Hij heeft een half uur nagedacht, maar kwam er maar niet uit.
“Laat me raden, je weet het niet!”
“Nee…”
Toen zei hij op een gegeven moment:
“Weetje Janine, ik mis iets. De klik is er niet meer, het gevoel is weg.”
I got my heart ripped out, stamped on, pulverized and then turned into a chew toy
Ja, dat deed pijn. Mijn hart kromp in een. De pijn was zo erg dat ik niet eens kon huilen.
Ik wilde niets liever dan huilen, maar ik kon het gewoon niet meer.
Hij wist niet wat hij miste, er klopte gewoon iets niet meer, voor zijn gevoel.
Hij twijfelde al anderhalve week. [AL!!!!!]
En dan te bedenken dat ik wel eens een maand lang het idee heb gehad: “Goh, laat ik het eens uitmaken. Ik kan het toch niet aan.”
Hij wist niet of hij er al wel aan toe was, een relatie. Misschien moest hij eerst zijn diploma’s hebben en een eigen huisje.
Voor mij klinkklare onzin, die diploma’s vertellen je niet dat je volwassen bent. Die getuigen alleen van je verantwoordelijkheid en vakbekwaamheid in je werkzaamheden.

We zijn naar zijn huis gegaan, niet om het te vertellen. Maar hebben daar gegeten, of eigenlijk, hij heeft gegeten. Ik niet. Ik zat steeds te huilen, stilletjes. Zijn zusje heeft het gemerkt, of zijn moeder het ook heeft gemerkt, ik weet het niet.
We zijn toen maar naar boven geweest, hebben wat tv gekeken. Gepraat natuurlijk. Elkaars hand vast gehouden af en toe. En uiteindelijk ben ik tegen hem aan gaan liggen. Geen arm om me heen.
Om half 11 waren alle programma’s afgelopen, en was alleen Armageddon er nog voor. Wel eens gezien?
http://www.youtube.com/watch?v=JG61ApN5EQE
Het gaat om het einde, vanaf 6 minuten.
Ik zat aldoor al te huilen, en het einde was zo zielig en romantisch tegelijk, dat ik helemaal kapot ging.
Toen begon Aerosmith the spelen. En laat ik nu al de hele tijd gezegd hebben: “Ik wil Armageddon zien, want daar zit zo’n mooi nummer in!” We hadden een stukje gezien van dat ze in de spaceshuttles gingen, en daar verwachtte ik het nummer. Kwam maar niet.
Afijn, I don’t wanna miss a thing kwam ervoor, en bij de eerste tonen sloeg Geert een arm om me heen, hij streelde mijn haar, mijn gezicht.
Ik ging kapot.
Toen ik me omdraaide, wat hij eerst niet wilde, liet hij blijken door mijn hoofd vast te houden.. draaide hij zijn hoofd weg. Ik begreep het eerst niet. Maar toen keek hij me aan.
De tranen stroomden langs zijn gezicht, zijn ogen helemaal rood.
Twijfel all over, ik kan nog steeds niet geloven dat hij een beslissing heeft gemaakt die al heel lang stond.
Een half uur hebben we gehuild, ik zag het in zijn ogen. Hij wilde me niet naar huis brengen, hij wilde me niet loslaten. Hij wilde me niet kwijt.
Uiteindelijk heeft hij me om kwart voor 12 naar huis gebracht.
Hier de auto uitgezet. Ik zei nog wat dingen, beginnend met “nooit meer”, en zijn ogen stroomden weer vol.
We zijn uit de auto gegaan, achter huis gaan staan.
Hij liep op me af en zei nog: “Doe niet zo definitief.”
Pakte me vast, en gaf me een kus op mijn mond.
We hebben geknuffeld, ik hoopte dat hij me aan zou kijken en zou zeggen dat het een grapje was. Maar dat deed hij niet.
Hij is uiteindelijk weer weg gegaan, en zou maandag nog wel even sms’en.

Maandag kreeg ik maar geen sms’je, maar om half 11 ging wel mijn telefoon.
Iets zei me ook al de hele dag dat hij zou bellen, in plaats van sms’en.
Anderhalf uur gebeld, gepraat.
Wat ik me nog afvroeg, was of het gevoel die week ervoor ook niet was geweest.
Toen waren we bij ons, had hij een spel meegenomen, en zaten we dat met z’n tweeën te spelen en we zaten elkaar non-stop uit te dagen. We zijn naar hem toe gegaan, en hij wilde een spelletje op de computer doen. Het spelletje was afgelopen en ik zat op zijn bank tv te kijken. Hij kwam bij me zitten, en ik ging hem weer uitdagen. Op zijn schoot zitten, hem een beetje zoenen. Ik kreeg nog een kus op m’n decolleté. We gingen eten, en daarna weer naar boven. Hij een spelletje spelen, ik ging weer tv kijken. Het spelletje was hij al snel zat van, en hij kwam zijn kamer binnen. Pakte een dekbed, en ik dacht dat hij bij mij op de bank zou komen zitten. Maar dat deed hij niet, hij boog zich over me heen en begon me zomaar uit het niets te zoenen. Ik werd helemaal gek. Dat deed hij nooit. Maar het was zo leuk. Nou, je snapt natuurlijk waar daar achterweg kwam.
Mijn vraag aan hem was dus of het gevoel er toen ook niet was. Zijn antwoord?
“Dan is het gevoel er wel. Het is er alleen niet als je niet bij me in de buurt bent. Als je er bent dan is het gevoel er wel.”
Voor mij volkomen onduidelijk natuurlijk. Want ik loop ook niet de hele dag op een roze wolk.
Gezellig gebeld, maar ook gepraat en gehuild allebei.
Hij zou dinsdag nog wel even sms’en.

‘Hey schat. Hoeist nu? Ben je nog naar je mondeling geweest en hoe ging dat? Kuss’
Lang sms’je terug gestuurd. Waarop ik terug kreeg dat hij nog wel even zou bellen.
Ja, hij belde. Ik wist precies op welk moment hij zijn telefoon pakte om mij te bellen. En ik had nog gelijk ook. Mijn telefoon ging over.
Weer een uur en drie kwartier gebeld. Gezellig gepraat, maar ook over ons, en alles daar omheen.
Hij had zijn ouders het ook eindelijk verteld, en had de wind van voren gekregen.
Dat het zijn eigen schuld was, want we deden nooit wat samen. Hij werkte niet aan de relatie en op die manier wordt het ook niets. Nee, ze hebben gelijk.
Zijn ouders vonden het natuurlijk ook hartstikke jammer.
Maar ze hadden ook gevraagd: “Is het tijdelijk of…?”
“Ik denk voorgoed.”
En dat vertelde hij mij dus ook. Pijnlijk, ontzettend pijnlijk. Want opnieuw kromp mijn hart in elkaar.
Maar nog geen halve minuut later zegt hij ook weer: “Ik heb gewoon tijd nodig Janine.”
Aan het einde van het gesprek gezegd dat het me beter lijkt dat hij niet steeds belt om te vragen hoe het met mij gaat. Want ik red me wel. Ik vind dat hij eens moet na gaan denken. Het is een chaos in zijn hoofd, en die moet hij eens gaan opruimen. En dat zal hij zelf moeten doen. Je kan niet alle problemen alleen oplossen, maar dit moet hij alleen doen.
Hij moet me niet steeds bellen, want op die manier laat hij mij niet los, en ik hem niet.
Die nacht ben ik wakker geworden, en besefte ik dat het echt over was. Of eigenlijk weet ik dat nog steeds niet. Maar hem ge-sms’t. En dat ik hem met rust zou laten, tenzij hij contact met mij op zou nemen.
Hele week niets van hem gehoord.
Zaterdags een sms’je naar een vriendin gestuurd, ’s ochtends vroeg, maar die kwam per ongeluk bij hem terecht. Sms’je van hem dat ik verkeerd had gestuurd.
Sms’je terug gestuurd, met sorry.
En later nog een sms dat ik erg in de war ben, hem erg mis en nog iets.
Niets meer van gehoord.

Zondagavond was ik op MSN, zijn zusje ook, haar heb ik al jaren op MSN.
Ze vroeg of ik nog van Geert had gehoord.
Ik zei nee, en vertelde wat ik dacht: Hij is allang weer doorgegaan met zijn leven. Het kan hem geen reet meer schelen dat ik überhaupt besta, hij is natuurlijk gewoon naar de kroeg gegaan. Gezellig.
Ik zat fout. Hij was het hele weekend thuis geweest, en was pas zondagavond naar een kameraad gegaan.
Een schok ging door me heen, het kon hem dus blijkbaar wel boeien. Een goed teken?

Op maandag hoorde ik niets van hem.

Op dinsdag ook niet. In de eerste instantie.
’s Avonds was hij op MSN, ik wachtte af, of hij ook wat zou zeggen.
En ja.
Hij: Hey
Ik: Hoi
Hij: Hoe ist?
Ik: Ja, ’t gaat wel. Met jou?
Hij: Ja wel goed.
En dat was het. Hij zei niets meer en was een paar minuten later ook offline.
Ik was boos, pissig.
Ben gaan douchen en op bed gegaan. Om tien voor 11 ging de telefoon.
Geert.
Weer een dik uur gebeld. Zijn MSN was vastgelopen.
Nog even over ons gepraat. Hij was weer een stuk optimistischer.
Hij moest op woensdag naar de dokter, er kwam een bult onder zijn litteken.

Op woensdag dus maar even ge-sms’t hoe het was gegaan bij de dokter.
Het viel allemaal wel mee, hij moest maar even afwachten. En hij was ziek thuisgebleven.
Prima dus.

Donderdagmorgen kreeg ik al om 10 uur een sms’je, of ik al aan het werk was, en dat hij weer ziek thuis zat. Ik begon een vermoeden te krijgen.
Die avond nog wat ge-sms’t. Hij bleek griep te hebben en 40 graden koorts.
Ik ging op bed, lag al vroeg te slapen. Voelde me redelijk gerust.
Om kwart voor 12 ging mijn telefoon, ik kon er maar moeilijk bij, was erg slaperig. Maar het was Geert.
Wat ik vrijdag ging doen?
Paardrijden, en autorijden.
“Kom je niet eens even bij mij op ziekenbezoek?!?!?!?!”
Dolenthousiast was hij.
Ik moest langskomen.
Ik wist het eerst niet, ik wist niet wat ik ervan moest zeggen.
“Ik ben toch alleen thuis!”
Ik dacht even na.
“Weetje, m’n broertje heeft zijn rijbewijs ook eindelijk! Hij is nu 2 weken vrij.”
“Ooooh, dan ben je morgen ook niet alleen thuis!”
“Nee, maar hij is toch steeds weg.”
Nou ja, ik heb hem wel gewaarschuwd, wat er allemaal kon gebeuren. Dat ik niet wist hoe ik op hem zou reageren. En dat ik natuurlijk wel naar de jongen toe ga waar ik nog steeds verliefd op ben. Maar die dat niet meer op mij is.
En dat ik nog steeds goede hoop had, dat het goed komt. Maar dat ik wel weet dat ik nu voor mezelf kies, dat ik het allemaal op mijn manier wil.
En hij werd steeds minder enthousiast.
Op de vraag: “Dus, weet je het zeker?”
Antwoordde hij: “Het maakt mij niet uit hoor, of je nu wel of niet komt!”
Nou, hij moest maar even van zich laten horen.

Vrijdag vrolijk gaan paardrijden, en heb mijn wenkbrauwen geplukt toen ik onder de douche weg kwam. De telefoon ging.
Geert.
Of ik nog kwam.
“Als jij wilt dat ik kom, kom ik.”
“Oh. Maar mijn broertje heeft allemaal vrienden uitgenodigd en geeft een beetje een feestje, en ik weet niet of dat wel zo leuk is voor jou.”
“Ik kom, als jij dat wilt. Het is ja of nee, zo moeilijk is dat niet!”
“Nee, doe maar niet.”
Nou, ik was dus flink pissig. En dat merkte hij. Hij vroeg waarom ik pissig was.
En toen kwamen er wat dingen uit die ik niet meende.
“Ik ben er gewoon helemaal klaar mee! Ik geloof er niet meer in!”
Zijn antwoord? Een heel zielig en beduusd: “Oh?”
Nog even lol gemaakt, gezellig gepraat. En toen opgehangen.
Het hele feest ging niet door.
Terwijl ik dacht dat hij donderdagavond een beslissing had gemaakt, dat hij het wist.
Maar blijkbaar na mijn praatje wist hij het niet meer zo zeker.

Vrijdagavond gemaild, en een sms’je gestuurd dat ik een mail had gestuurd. Mail? Gigantische mail, 5 pagina’s word, over hoe ik het zag, hoe ik het beleefde, alles daarom heen.
Zaterdag niet veel gedaan, zondag ook niet.
Zijn mail gecheckt, maar hij had ‘m nog niet geopend.
Wat hij dit weekend heeft gedaan, ik weet het niet. Ben alleen bang voor het ergste.
Maargoed, ik kan niet voor hem gaan denken.

Dinsdagavond was hij op hyves geweest, en heeft hij mijn mail geopend, of hij ‘m ook heeft gelezen weet ik niet.
Nog steeds niets van hem gehoord, hoewel dat niet zo raar is.
Maandag om 7 uur nog een sms’je gestuurd dat ik hem had gemaild en dat ik het jammer vond dat hij niets van zich liet horen in het weekend, zoals hij beloofd had.
Woensdagavond hadden mijn ouders een ouderavond op de school van m’n zusje. Zijn ouders dus ook. Mama heeft nog met zijn moeder gepraat. Ze vond het jammer en ik kreeg de groetjes. Maar niets over Geert gehoord dus.

Helemaal niets van hem gehoord sindsdien.
Pas afgelopen zondag hoorde ik weer wat van hem.
Een vriendin van me had hem ge-sms’t. Dat ze het niet van hem verwacht had, dat hij zo laf was. Wel beloven wat van zich te laten horen, maar het niet doen. En dat hij geen idee had wat hij met me deed. En het hem ook niets leek te kunnen schelen.
We waren zaterdag op stap geweest, en ze heeft blijkbaar zijn nummer gejat.
Hij belde zondagavond, hoe het met me ging.
Even gepraat, of even? Anderhalf uur. Ik heb gezegd dat ik het idee had dat er iets niet klopte. Na alles wat hij heeft gezegd, klopt het gewoon niet.
Ik vroeg hem of hij de afgelopen 3 weken nog wel aan ons had gedacht, maar hij had er eerlijk gezegd niet meer over nagedacht. Het was klaar voor hem.
Maar nog elke nacht zie ik het weer voor me, zijn ogen vol met tranen. Hoe hij huilde, hij huilde nooit. Maar dit keer wel, en het ging om mij. En om hem. Het deed hem ook pijn. Het klopt gewoon niet.
Ik weet gewoon niet meer hoe ik er mee om moet gaan.
Gisteren had ik het plan om hem te zeggen dat ik eigenlijk wel met hem wilde afspreken, om het af te sluiten.
Want ons afscheid was te mooi, hij heeft me gekust, hij heeft gezegd dat ik niet zo definitief moest doen. En op de vraag of het ooit weer goed kon komen antwoordde hij met: “Misschien, ik weet het niet.”
M’n moeder gesproken, over mijn idee. Ze vond het dom, ze is er op tegen.
Hij is voor haar echt in waarde gedaald. Was hij in augustus nog de ideale schoonzoon, en vertelde ze haar collega’s dat ze er geen problemen mee had dat ik met hem zou gaan trouwen, vind ze het nu een kwal.
“Hij houdt alleen van zichzelf. Hij vind het alleen maar leuk om van iedereen te horen dat hij zo’n knappe vriendin heeft. Het is alleen voor zijn eigen trots. Ik betwijfel of hij ooit wel echt van je heeft gehouden.”
Ik snap haar ook wel, ze vindt het niet leuk om haar dochter verdrietig te zien, en ze gunt mij wat beters. Maar tegelijk betwijfelde ze drie weken geleden nog of hij me wel echt kwijt wilde, ze dacht dat ik hem wel terug zou krijgen.

Ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet. Help!

Liefs, Janine