Geplaatst Omdat ik woensdag wordt opgenomen in een psychiatrische kliniek, ben ik bezig met een verhaal over mijn leven vanaf mijn intake gesprek. Ik wil zo veel mogelijk bijhouden kwa verhalen en wat ik daar meemaak. Ik ben geen schrijfwonder. Ik schrijf mijn verhaal eigenlijk voor eerst, dus spelfouten etc. zullen er ook in staan.
Hier zijn 2 dagen. De namen in het verhaal heb ik wel aanpast. Dit in verband met privacy.
Dinsdag 11-11-2008 schreef:Vandaag was het zover. Na maanden, nou zeg maar jaren van redelijk ‘weggegooide’ hulp gaat er hopelijk eindelijk iets gebeuren. Na elke keer weer een andere behandelaar te hebben gehad, elke keer weer andere dingen die ik misschien wel heb of niet heb, kwam ik eigenlijk toch weer bij het Riagg(Bavo Europoort) terecht. Ik wist niet meer wat ik met mijn klachten aan moest en in het vooruitzicht stond ook nog het afscheid van mijn broer gepland. Hij zou voor de tweede keer weer naar Afghanistan gaan, op uitzending. Maar dit keer was hij zelf ook wel bang om te gaan. Ik zag er echt gigantisch tegen op, het liefste ketende ik me aan hem vast, maargoed, dat kan nou eenmaal niet. Al met al was ik dus bang dat ik me zo rot zou voelen dat ik het niet meer onder controle zou hebben of dat ik het gewoon niet meer zou trekken. Dus, toch maar weer een afspraak gemaakt bij het Riagg, waar kon ik eigenlijk anders naar toe?
Daar bij het eerste intake gesprek, werd mij gelijk al verteld dat ik doorgestuurd zou worden. Ze konden mij niet helpen daar. Ik was ‘te zwaar’. Hm, dat was vreemd. Waarom hebben ze me nooit eerder doorgestuurd? Waarom nu pas, en waarom kwamen ze er nu pas achter dat ik ‘te zwaar’ zou zijn. Ik vond het maar een vreemd verhaal, zeker omdat ik in 2007 nog 3 psychologische testen heb gehad van een paar honderd vragen per stuk. Daar kwam toen wel iets uit, maar nog niet zeker en dat was toen ook allemaal zo vaag. Maargoed, dat een verhaal apart.
Vandaag was dus de dag, dat ik naar het Delta zou gaan in Spijkenisse voor een intake gesprek. De Bavo wou me eerst naar iets in Oud-Beijerland sturen, wat ik niet kon. Dit ken ik eigenlijk ook niet, maar een vriend van mij, Ronald, heeft daar gezeten een jaar of 3 terug. 1½ jaar is hij daar opgenomen geweest. Dat is een tijd zeg. Ik ben er niet zeker van of dat ik het wel zo lang ga volhouden als ze me zouden opnemen, maargoed. Dat zien we dan wel weer, eerst een intake gesprek.
Voordat ik naar binnenging, heb ik eerst nog even in de auto gezeten. Ik was wat vroeg en wou niet in de wachtkamer ofzo daar gaan zitten wachten. Dat vond ik ook weer zo..ja, wat voor benaming zal ik daar aan geven. Ik denk iets in de richting van zenuwachtig of wanhopig dat ik het maar zal noemen. Nog 10 minuten voor de afspraak, nou ik ga maar eens naar binnen toe. Uiteraard bel ik daar aan, wat helemaal niet nodig is, de deur was gewoon open. Nouja, gauw naar binnen gevlucht voor dat er nog iemand door de intercom tegen me gaat praten ook. Ik heb me bij de receptie gemeld, moest mijn vragenlijst inleveren die ik amper had ingevuld. Dat vind ik zoiets moeilijks, op papier zetten wat je klachten zijn, hoe het komt etcetera. Nee hoor, niks voor mij. Doe het liever in een gesprek zodat ik weet wie het te weten komt.
Gelijk ben ik maar doorgelopen naar het toilet, ik was zo zenuwachtig dat ik continue moest plassen. Toen ik terug kwam, zag ik een man een vragenlijst van de receptioniste aanpakken. Ik bekeek heb grondig, zou dat mijn behandelaar zijn? Een man met een wat macho/Spaans uiterlijk. Niet iemand die je zou verwachten hier eigenlijk. Maargoed, wat voor type verwacht je dan wel in een behandelcentrum. Ja daar kon ik eigenlijk ook geen antwoord op geven. In ieder geval had ik dit niet verwacht en er schoten gelijk allerlei vragen door mijn hoofd. Zou hij me wel serieus nemen, kan ik het wel tegen hem vertellen allemaal? Ik had nog nooit een mannelijke behandelaar gehad. Dat wou ik nooit omdat er ook iets seksueels speelt in mijn verleden en heb moeite met vertrouwen van mannen.
Maargoed, nu moest ik wel dus, van mezelf. Ik wou nu gewoon zo graag eens ‘goed’ geholpen worden. En ja hoor, een paar minuten later kwam deze meneer, die zich voorstelde als Hans Eiks, mij halen voor het gesprek. Ik liep achter hem aan. Ik weet nog dat ik me niet lekker voelde door die gangen, kreeg het er een beetje benauwd van. Na een aantal gangen verwees hij mij naar een kamertje. Zijn intake-kamer. Zenuwachtig ging ik zitten.
,,Zo.’’ Zei Hans. ,,Vertel eens, waarom ben je hier?’’ Jeetje. Wat was dat nou voor vraag, waarom ben ik hier. Hij heeft toch mijn complete dossier gelezen van de Bavo. Moet ik nou weer alles op gaan sommen? Hij liet mij nog weten dat hij tijdens het gesprek zou laten weten of dat ze me kunnen helpen of niet. ,,Nou, ik ben hier omdat ik sinds een tijd angstaanvallen heb’’ Begon ik voorzichtig. ,,Ik durf niet meer alleen thuis te zijn of te slapen. Ik ben ontslagen van mijn werk, dus ik zit hele dagen thuis. Ik kan me niet eens meer toezetten om wat te gaan doen. Ik ben gewoon bang dat ik de controle over mijzelf verlies, omdat ik erg suïcidale gedachtes heb, die ik dus niet wil uitvoeren, maar ben gewoon bang dat het wel gebeurd als ik in een soort bui terecht kom. Ik ben bang voor mezelf.”
Hans luisterde heel aandachtig en elke keer als ik weer wat vertellen, zag ik het medeleven in zijn ogen. Oké, hij had naar mijn zin een te strakke spijkerbroek aan, met puntschoenen en zat hij netjes met zijn benen over elkaar. Hij luisterde tenminste wel! Ik had voor het eerst een goed gevoel bij een behandelaar.
Langzaam kwam alles los. Ik durfde me te laten gaan bij Hans. Ik kon mijn hele verhaal kwijt en hij beaamde het alleen maar met een vertrouwde knik of een: ,,Jeetje..wat erg.”
Ik voelde me echt begrepen en het voelde zo fijn. Na een uur en een kwartier was ik wel alles kwijt. Hij vertelde mij, nadat hij mijn hele verhaal had aangehoord, dat het hem beter leek om inderdaad een opname te doen. Tenminste, dat vond hij. Hij moest dit nog wel gaan overleggen met zijn collega’s of dat zij niet toevallig een andere suggestie hadden. Hij wenste mij sterkte bij het afsluiten van het gesprek en hij zei dat ik volgende week vrijdag uiterlijk wat zou horen.
Opgelucht ging ik naar buiten. Oké, het werd waarschijnlijk een opname, maar dit voelde zo goed. Ik was erg blij dat ik deze stap had gemaakt en dat er nu eindelijk wat ging gebeuren.
Woensdag 12-11-2008 schreef:Ik werd wakker met een raar gevoel. Jeetje, het zou zomaar kunnen dat ik wordt opgenomen over een tijdje. Wessel, mijn vriend waar ik zo goed als bij inwoon omdat ik niet meer alleen durf te zijn, vroeg wat er was. Ik vertelde heb dat ik het wel moeilijk vond, maar ook wel weer opgelucht was. Eigenlijk had ik niet zo’n zin meer om er nog helemaal over uit te wijden aangezien ik moest opschieten, ik had vandaag een afspraak bij de reumatoloog omdat ik ook sinds 1½ jaar met lichamelijke klachten zit. Ik had al een keer eerder een reumatoloog gezien, maar die deed zo vaag over de uitslag. Hij had tegen mij en mijn moeder gezegd dat ik reuma had. Namelijk ontstekingsreuma. Maar dit was dus niet meer terug te vinden in mijn medisch dossier. Ook al lekker vaag dus.
Ik zag voordat ik vertrok dat ik een gemiste oproep had en een voicemailbericht. Ah, het was mijn behandelaar Hans. Jeetje, waarom belde die me nu al? Ik vond het maar vreemd. Direct heb ik terug gebeld, helaas was Hans in gesprek en wist ik dus nog niet waarvoor hij belde. Wat ik wel wist, is dat ik echt moest opschieten nu, anders kwam ik te laat. Hij zou later nog terugbellen zei de receptioniste.
Eenmaal aangekomen bij de reumatoloog heb ik ook daar mijn verhaal weer verteld. Wat mijn lichamelijke klachten zijn. Toen vertelde ik over dat ik ook wel met psychische klachten zit. Frappant genoeg ging ze daar op door. Toen ze dat deed had ik zoiets van, waarom gaat ze daar op door? Ik kom nu toch voor lichamelijke klachten?
Na het vragenvuur zei ze me dat ik me moest uitkleden tot mijn ondergoed en ze verwees me naar de onderzoekskamer. Ik voelde me er erg ongemakkelijk bij, maargoed. Het moest maar even. Ik kreeg een algeheel lichamelijk onderzoek en ze drukte op verschillende punten op mijn lichaam. Vele deden toch wel goed zeer als je er op drukte. Was me zelf nooit zo opgevallen dat dat zo was eigenlijk. Op een gegeven moment mocht ik me weer aankleden en mocht ik weer naar het gesprekskamertje komen.
Ik ging zitten en direct vertelde ze me dat ik Fibromyalgie heb. Weke-delen reuma dus. Dat verklaarde de pijn, opgezette vingers en ga zo maar eventjes verder. Ik had het niet verwacht, omdat mij 1½ jaar terug mij was verteld dat ik ontstekingen had. En dat was dit dus totaal weer niet. Ik kreeg gelijk een folder mee en ik was opzich toch wel blij dat het beestje nu een naam had.
Eenmaal op de terugweg kreeg ik een belletje van Hans Eiks, mijn behandelaar. Hij vertelde mij dat me aanstaande maandag al wilden gaan opnemen in het Duinhuis te Oostvoorne.
Jeetje..aanstaande maandag?? Dat is over vijf dagen!! Zo snel..dat had ik nooit verwacht. Ik wist niet goed wat ik moest doen. Of ik het wel al nu moest doen. Ben ik er al klaar voor? Kan ik het wel aan? Weer al die vragen die gelijk door mijn hoofd schoten. Ik vroeg hem of ik er nog even over na mocht denken en dat mocht gelukkig. Ik moest het maar morgen laten weten. Hij gaf me ook nog het telefoonnummer van het Duinhuis, dan kon ik ze zelf even bellen als ik nog vragen had of iets dergelijks.
De rest van de dag heb ik heel veel gedacht, heel veel gepraat en overlegd. Wat moest ik nou doen? Ik zag het wel als een kans die ik nu kon grijpen zodat ik beter zou worden. Maar die kans was er zo snel dat ik niet eens aan het idee van eventuele opname kon wennen of ik zit er zowat al.
Nadat ik het met mijn ouders nog heb besproken, was ik wel redelijk zeker dat ik het toch wou doen. Maar niet maandag. Ik zou namelijk dinsdag met mijn moeder nog een dag naar de Zwaluwhoeve gaan in Harderwijk. Dat is een heerlijk kuuroord waar ik 2 kaartjes voor had gewonnen. Dat wou ik toch wel heel graag door laten gaan allemaal. Aangezien het een vrijwillige opname is, ging ik er van uit dat het geen probleem zou zijn dat ik een paar dagen of een week later zou komen.
Mijn besluit stond vast. Ik ging het doen, alleen niet maandag maar woensdag. Morgen zou ik Hans en het Duinhuis bellen voor bevestiging.
)de komende tijd! 
