Bokt.nl

Citaat:

Beste zoon,
Ik schrijf je deze brief om je te laten weten dat ik je schrijf. Als je deze brief ontvang heb je hem gekregen. Mocht je hem niet ontvangen, verwittig mij dan zodat ik hem nogmaals kan versturen. Ik schrijf wel heel traag want ik weet dat je niet vlug kan lezen.
Onlangs heeft je vader ergens gelezen dat de meeste ongevallen gebeuren op minder dan 1 kilometer van de woning. We hebben dus besloten om te verhuizen en verder weg te gaan wonen. Het is een fantastisch huis, met een ingebouwde wasmachine. Ik weet alleen nog niet juist hoe het werkt want gisteren heb ik er de was ingedaan en de spoeling doorgetrokken. Sindsdien heb ik de was niet meer teruggezien. Maar ja...
Het weer is hier niet zo slecht. Verleden week heeft het wel 2 maal geregend: de eerste keer gedurende 3 dagen en de tweede keer gedurende 4 dagen.
In verband met de jas die ik je gekocht heb : oom Jef heeft me gezegd dat de knopen te zwaar wegen en het dus meer zal kosten om hem op te sturen. Ik heb de knopen er dus maar afgedaan en in de zakken gestoken.
Grootvader is intussen begraven. We hebben toevallig zijn lichaam gevonden met de verhuis : hij zat verstopt in de linnenkast sinds we de laatste keer verstoppertje gespeeld hebben. Daarentegen hebben we oom Isidoor ook niet meer gezien sinds hij vorig jaar overleden is.
Onlangs hebben we in de keuken een gasexplosie gehad en je vader en ik zijn tezamen het huis uit gekatapulteerd. wat een belevenis : het was de eerste keer sinds jaren dat we nog samen het huis uit geweest waren.
Nu we het toch over je vader hebben : hij is gepromoveerd op het werk en is heel fier. Hij heeft nu 500 personen onder zicht. Hij maait nu het gras op het kerkhof.
Je zus Julia, je weet wel, die die met haar man getrouwd is, is bevallen. We weten echter nog niet of het een jongen of een meisje is. Ik kan je dus nog niet zeggen of je tante of oom bent geworden. Als het een meisje is zou je zuster haar naar mij genoemd hebben. Het is wel vreemd om je kind 'mama' te noemen. Je andere zus, Mia, is ook al 5 maanden in verwachting. Je weet dat dat zo een losbol is en dus heb ik haar maar gevraagd of ze wel zeker is dat het kind van haar is.
Vorige week heeft je broer Jules zijn autodeur dichtgeslagen en zijn sleutels op het contact slot laten zitten. Hij is met de bus naar huis moeten gaan om de reservesleutel te halen om ons uit de auto te kunnen laten.
Zo mijn zoon, ik schrijf ons adres niet op de omslag van deze brief want ik ken het niet. de vorige bewoners hebben het nummer meegenomen om het op hun nieuwe huis aan te brengen.
Mocht je Margriet zien, doe haar dan de groeten van ons. Als je ze niet zou zien moet je haar niets zeggen.
getekend ,: je liefhebbende moeder.
PS : ik dacht met deze brief nog wat geld op te sturen maar ik had helaas de omslag al dichtgeplakt.
Ben vanmorgen niet opgestaan, ben opgevallen. Toen ik vanmorgen wakker werd, voelde ik ineens hoe de zwaartekracht vat op mij begon te krijgen en hoe ik uit mijn bed getild dreigde te worden. Ongelukkig had ik een snelle reflex om mij net op tijd aan mijn kleerkast vast te houden zodat ik niet met mijn smikkel tegen de grond zou kwakken. Wat ik toen immers nog niet wist, was dat daar vandaag een bowlingbal op gelegd was die door de schok aan het rollen gebracht werd en zo uiteindelijk op mijn kop viel, zodat ik de kast moest loslaten om tenslotte mijn tandafdruk in het parket achter te laten.
Ik had besloten om even te blijven liggen, dan kon er eventjes niets meer misgaan. Ik had het nog maar net gedacht, of ik voelde al kriebels ter hoogte van mijn onderbuik. De kriebels gingen zich steeds meer naar onderen begeven. Ik sprong overeind om te kijken wat er aan mijn buik kriebelde, bonkte met mijn hersenverpakking tegen de schouw en merkte op mijn buik en op mijn parket een enorme colonne bosmieren op. OK, de gast die mij het parket verkocht had, had me wel gezegd dat ik met zijn parket van echt cederhout een stukje natuur in huis zou halen, maar zoveel natuur vond ik echt te veel van het goede.
Ik ging, nou ja, rolde naar beneden - want de traploper lag weer eens los - om te eten. Toen ik in de broodtrommel keek, zag ik echter dat ik geen brood meer had. Ik pakte mijn fiets en nadat ik mijn band geplakt had kon ik vertrekken naar de bakker. Ik had geluk, er stond maar 1 iemand voor, ik zou dus zeker niet lang moeten wachten. Toen het mijn beurt was bleek het laatste brood net de deur uit te zijn gewandeld. Ik fietste dus door naar de volgende bakker alwaar ik ook het laatste brood reeds in de deuropening was tegengekomen. Weer naar huis.
Onderweg naar huis kwam ik in het midden van het fietspad een lantaarnpaal tegen. Ik week nog uit naar links, maar de paal week ook uit en veranderde met een enorme SMAK mijn fiets in een kunstwerk. Onderweg naar huis ben ik nog in een hoop olifantenuitwerpselen (van waar die kwamen, Joost mag het weten) getrapt en met mijn voet in een open rioolputje blijven steken. Ze hebben er een drilboor of drie bij moeten halen om het putje weer van rond mijn voeten te boren.
Toen ik uiteindelijk toch thuis gekomen was en mijn kunstwerk aan de muur had gehangen, begon ik met de voorbereidingen voor het middagmaal. Ik schilde de aardappelen, de wortels en mijn vingers. Toen de aardappelen gaar waren, deed ik er melk bij en zat ik nog geen minuut later weer in de puree, lekkere wortelpuree.
Na de maaltijd, ik heb maar 3 keer op mijn tong gebeten vandaag, heb ik afgewassen. En ik heb bij de hele afwas niks gebroken, dat is me nog nooit overkomen, zou het geluk eindelijk eens aan mijn kant staan?
Ik had echter niet veel tijd om daar over na te denken. Ik rook brandlucht en ik ging kijken wat er scheelde. Het was de salontafel die, voor de bank, in vuur en vlam stond. Nadat ik mijn blusapparaat erbij had gehaald en geconstateerd had dat het leeg was, ben ik op zoek geweest naar iets anders om te blussen. Toen ik echter met de tuinslang binnen kwam gewandeld was het vuur verdwenen. Ik heb nog gezocht onder de tafel en onder de bank, maar het was nergens meer te vinden.
Ik nestelde mij dus in mijn bank om mij op te maken voor een lekker middagdutje. Ik was reeds langzaam aan het indommelen toen ik opeens een meter de hoogte in werd gezwierd van het verschot. Een enorme knal, gevolgd door gerinkel had mij weer tot de wakkeren doen behoren. Het geluid kwam uit de keuken en ik ging een kijkje nemen. Het was mijn servieskast, die van de muur naar beneden was gekomen en toen ik de vloer van de keuken bekeek, bedacht ik dat ik nu wel veel geluk zou hebben, indien het spreekwoord klopte natuurlijk.
Verblijd door het goede nieuws dat ik zonet had vernomen, besloot ik eens een uitstapje te wagen. Ik wandelde door het bos toen ik het struikgewas hoorde ritselen. Ik wierp een blik op de struiken en beende vlug door, je wist maar nooit. Toen hoorde ik opeens au roepen. Uit het struikgewas kwam de boswachter te voorschijn. Hij had mijn blik op zijn hoofd gekregen en ik kreeg bijgevolg nog eens een boete voor sluikstorten.
Op de terugweg naar huis moest ik nog even stoppen voor een zebrapad. Die was zomaar uit het niets ineens de weg opgekropen. Ik toeterde nog met de neushoorn van mijn wagen en met gierende banden kwam ik uiteindelijk tot stilstand. Door de schok brak mijn gordel en werd ik direct met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik zag sterretjes. De zebrapad had als een weerlicht het hazenpad gekozen.
Ik heb de sterretjes laten herstellen in een Carr Glass center en ben toen naar huis gereden. De dag was lang en vermoeiend geweest en ik verlangde naar mijn bed.
Ik bereikte mijn bed zonder ongelukken en toen ik erop ging liggen, bleek hoe groot de honger van de mieren geweest was vandaag. Ze hadden de hele vloer ondermijnd en het duurde dan ook niet lang eer ik beneden met mijn bed in de sofa belande. Ik heb dan maar het besluit genomen om daar verder de nacht door te brengen. Als die 25 muggen nu nog eens zouden willen gaan vissen, dan zou ik helemaal tevreden zijn, maar ja, je mag immers niet te veel willen ook hè.