Geplaatst: 11-11-08 12:29 
Nou dan maar in het kort, had er best lang overgedaan...
Zoals sommige misschien al weten door andere topics heb ik veel problemen gehad, uit huis gezet en niet meer gewilt door mijn ouders door het geloof [ kan ik meer over vertellen ], in twee internaten/crisisopvangen gezeten, bij een aantal vriendinnen kort gewoont en bij mijn tante tijdelijk, en uiteindelijk bij mijn lieve oma. Sinds twee weken woon ik opmezelf op kamers, wel komt jeugdzorg af en toe maar al erg zelfstandig, dus heb weinig met ze te maken.
Door alles wat ik heb meegemaakt in die tijd, heb ik erg veel problemen met mezelf. Wat niet te zien is. Emoties etc ziet niemand aan me, niemand ziet of ik verdrietig ben of blij en daarom weten veel ook niet wat ze moeten denken. Ik moet daardoor en om het volgende naar een therapeut/psygiator.
Hier in het kort weer mijn verhaal wat het probleem nou is.
Doordat er zoveel is gebeurt, en ik zo erg ben geraakt door mijn ouders en veel pijn heb gehad. Heb ik om mezelf een muur gezet, mensen hebben geprobeert er overheen te klimmen maar ik duw ze persoonlijk er weer vanaf.
Ik ken absurt veel mensen, door heel Nederland. Allemaal kennissen, want vrienden/ vriendinnen gaat niet en relaties al helemaal niet.
Dat komt omdat mensen mij niet snappen, ik vind het kennissen idee wel prettig maar aan de andere kant vind ik het helemaal niet leuk.
Als ik met iemand omga en ze willen meer van me, dus vrienden worden of iets dergelijks.. word ik schuw, droog en gemeen. Ze komen dan te dicht bij me hart, en ja als je jezelf opensteld voor anderen en dus bij je hart laten komen, kunnen ze je ook pijn doen. Dat laatste is iets wat ik nooit meer wil.
Met oudere mensen kan ik beter omgaan, vind het heerlijk om gezellig met ze te praten en ze verlangen verder ook niets.
Veel mensen hebben gezegt dat ze me kunnen helpen en dat het hun wel gaat lukken ' zeker weten ' zeiden ze, na loop van tijd gaven ze het ook op omdat ze toch net als iedereen ook gingen denken dat ik niets van ze moest.
Maar dat is niet zo, diep van binnen geef ik erg veel om ze en ben ik erg blij als ze om me heen zijn. Maar toch hou ik ze erg tegen en word ik heel anders als ze vrienden/ vriendinnen willen worden.
Hier een voorbeeld van me laatste bijna relatie.
We kwamen elkaar tegen en het was leuk, elke dag bijna samen ( Geweldig!). Maar toch snapte hij mij niet, maar daar zou hij wel weer overheen komen dachten we, of laat ik zeggen dat dacht hij.
Toch kwam hij met vragen van ' Je vind me niet leuk hé?' omdat ik dat nooit zei, en omdat ik soms erg gemeen kon doen terwijl van binnen ik helemaal verlieft was.
Na een tijdje heeft hij toch de hoop opgegeven, ik was te arrogant en speelde maar met hem vond hij.
Toen is hij terug gegaan naar zijn ex, zijn woorden waren dat ik erg leuk en mooi ben maar dat mijn innerlijk echt een NOT was.
Oke dat was een klap, maar beter op deze manier een klap dan dat hij al bij mijn hart was, dan zou het mij nog meer pijn doen?
En zo gaat het ongeveer altijd...
Iedereen ziet mij als het spontane meisje, leuk etc. Maar als ze me echt leren kennen vinden ze het toch maar helemaal niets.
Ik wil absoluut niet het zielige meisje gaan uithangen nu maar wil graag weten of er meer mensen dit hebben of ervaringen hebben met een therapeut etc. Ben erg blij met elke hulp, want ik wil zelf zo graag veranderen. Dat stenen muurtje is ondertussen van ijzer, en die kan ik zelf jammergenoeg niet meer afbreken, zou niet weten hoe...
Als er meer vragen zijn hoor ik het graag kan ze erg duidelijk beantwoorden, thanks alvast !
