Ik heb een beetje een probleempje..
laat ik maar even van voor af aan beginnen..
vorig jaar heb ik een half jaar met een jongen gehad..
dat ging altijd goed, nooit ruzie, hij was heel lief voor me en deed alles voor me..
Ik had hem leren kennen toen we bij een talentenjacht op het VMBO gingen kijken..
Hij kende mijn vrienden ook en hij viel me al gelijk op, maar ik dacht ook gelijk: Zo'n knappe jongen wil toch niet met mij. Ik zat toen bij een andere jongen op schoot, want er was geen plek meer vrij.
Hij dacht dat ik met die jongen wat had (heb ik na die tijd trouwens wel 3 weken gehad, maar dat stelde niet zoveel voor.
Na een avondje stappen had ik met hem gezoend en de dag erna kreeg ik wat met hem.
Die zomervakantie zijn wij gaan zoeken naar een huis in Oostenrijk, omdat dat al langer een droom voor ons was.
Het was heel moeilijk toen ik hem moest vertellen dat ik ging verhuizen.
Hij voelde zich rot en heeft zich die avond vol laten lopen.
(dat was het enigste nadeel aan hem.. hij dronk soms iets te veel. Komt door zijn vader, want die is alcolist. Hij moest vaak genoeg voor zijn eigen eten zorgen. Hij heeft daarna nog een tijd bij zn tante gewoond en nu woont die bij mijn beste vriendin in huis. (nee ze hebben niks, gewoon hele goeie vrienden!))
Een paar weken later heb ik het uitgemaakt, omdat ik dacht dat ik niet zoveel meer voor hem voelde.
Een week later had ik daar al spijt van, maar ik nam hem ook niet terug.
Niet goed geweten waarom eigenlijk niet, waarschijnlijk omdat ik over paar maand zou verhuizen.
Om hem te vergeten ging ik met de ene jongen na de andere.
Ik schaamde me er soms wel om en vriendinnen zeiden dat ik een slet begon te lijken.
ik wist dat ze gelijk hadden, maar ik ging er toch mee door. Het was eigenlijk gewoon een verslaving. Ik moest jongens hebben, zodat ik me daarmee bezig hield en niet aan het afscheid en de verhuizing enzo hoefde te denken.
Ondertussen had hij ook een nieuwe vriendin.
Ik vond het moeilijk om ze samen te zien, maar daar kwam ik ook niet onderuit.
Het afscheid was ontzettend moeilijk en ook hij was er, maar wel met zijn vriendin.
Toen ik hier woonde en hem weer sprak, durfde ik pas te zeggen dat ik hem nog steeds miste, en eigenlijk besefte ik het toen ook pas, aangezien ik toen helemaal alleen was en geen andere jongens meer had.
Hij bleek mij ook nog steeds leuk te vinden en nu (8 maand later na mijn verhuizing) zijn we nog steeds gek op elkaar.
Het probleem is, hij zou nooit weg willen uit nederland. Hij hoort daar en hij heeft daar alles.
Ik heb hier mijn leven een beetje weer opgebouwd en als ik er dan over nadenk dat ik misschien met mijn 18e (ben nu bijna 17) terug zou gaan naar nederland. Maar hij idee dat ik dan alles weer overhoop moet gooien en dan nog steeds mijn schooldiploma heb houd me toch tegen, hoe graag ik ook bij hem wil zijn. Mijn hart zegt, ga naar hem toe. Mijn hoofd zegt: ben je gek, zeker weer alles overhoop gooien.
Het is echt een enorme tweestrijd en ik kan er met niemand over praten, want niemand begrijpt hoe ik me voel. Dat is echt heel moeilijk.
Ik ben wel eens benieuwd naar jullie mening en zijn er misschien mensen die in een soort gelijke situatie hebben gezeten en die misschien tips voor me hebben??
En zeg nou niet, zet em uit je hoofd, want dat probeer ik nou al een jaar, maar dat lukt gewoon niet.
xxx myrthe