Geplaatst 
, ik ben mij daar ook wel van bewust en probeer zelf ook wel eens de boot af te houden. Ik bedoel ik kan en wil dingen ook best zelf regelen of betalen. Neemt niet weg dat ik het hartstikke lief vind wat ze allemaal voor mij doen. Ik ben inmiddels 'al' 20, en de oudste thuis, die dus ook de weg mag plaveien voor broertjelief. Heb 4 maanden geleden mijn relatie, van 3,5 jaar, verbroken en daar stond ik zelf ook zeker achter. Mijn ex-vriend zat ook helemaal in de paarden, en jullie begrijpen dat ons leven ook echt alleen maar daarom draaide (uiteindelijk is dat ook een van de redenen dat het stuk is gelopen). Inmiddels weer een paar maanden verder, zit ik prima in mijn vel en is een vriendschap met een jongen die ik al 8 jaar ken uitgelopen op iets meer dan dat. Bewust hebben we het de eerste weken rustig aan gedaan, omdat ik niet van de ene in de andere relatie wil vallen en ook omdat ik weet dat mijn ouders dat niet kunnen waarderen.
Nu is hij al een paar x bij ons thuis geweest, ook blijven slapen en dat gaat prima. M'n ouders zijn nog wat 'stug' in de omgang met hem, maar ik begrijp best dat het weer even wennen is met een 'nieuw' iemand. Ik krijg het idee dat mijn moeder ook nog niet echt eraan kan wennen dat hij en ik nu 'wij' zijn, niet dat ze hem verder echt kende (alleen van gezicht), maar ze weet nog niet helemaal of ze ons wel bijelkaar vind passen. Nou prima, de tijd zal het leren, denk ik dan.
Deze nieuwe vriend heeft totaal niks met paarden, maar ik kan mijn dingen doen en ook hij heeft meer dan genoeg dingen om te doen. We hebben begrip voor elkaar en kunnen daarover makkelijk praten, zijn flexibel is ons doen en laten en zeker de moeilijkste niet. Nu doen we dus ook veel dingen buiten de paarden, en aangezien hij hier uit het dorp komt is het ook makkelijker om vaker af te spreken (ff ter info mijn ex woonde een dik uur rijden hiervandaan, dus hem zag ik max. 2 x per week). We zitten vaak met een heel stel vrienden in de kroeg, hebben dan een feestje hier of daar (de groep bestaat ui 45 personen, dus dan heb je dat wel eens:+), of we gaan gezellig samen wat doen als we dat gepland krijgen.
Misschien voelen jullie het al aan komen, mijn ouders hebben hier dus wat moeite mee, om te zien dat ik telkens maar weer de deur uit bent en niet meer thuis zit. Begrijp me niet verkeerd, ik train nog steeds heel veel en mijn studie komt ook zeker niet in het geding, dus daar kan het niet aan liggen. Ik probeer ook heus wel een paar avonden thuis te zijn, even bijkletsen of koffie drinken met m'n ouders, even bellen etc. Onlangs heb ik ze ook gezegd dat ze toch er aan zullen moeten wennen dat ik vaker weg ben, dat ik goed op mezelf kan passen en dat ik geen 'gekke' dingen doe. Ik ben een verstandige meid geworden, dankzij hun en ik ben ook heel blij met zo'n ouders, maar afentoe is het gewoon erg vervelend als ik weer moet horen 'ga je alweer weg, waarom?' of dat ze me 'verbieden' om weg te gaan (waarna ik uiteindelijk nog mag gaan hoor
). Mijn 'vraag' is nu eigenlijk, hoe gaat dat bij jullie en hoe gaan jullie daarmee om?
. Dan denk ik ook vaak "is dat nu nodig 
?!!"
?