Door een aantal lastige gebeurtenissen afgelopen jaar is de relatie tussen mij en mijn ouders (en broer) er niet beter op geworden. Broer laat ik hier even buiten.
Wat er precies is voorgevallen, kan ik niet vertellen ivm meelezers (en profiteurs
) .Ik ben in ieder geval niet direct betrokken bij die gebeurtenissen, maar indirect. Naar mijn ouders idee heb ik verkeerd gehandeld bij die gebeurtenissen.
Die gebeurtenissen hebben een behoorlijke stempel op ons wederzijdse vertrouwen gedrukt. Zowel ouders-ik als ik-ouders.
Ik woon mede door die gebeurtenissen op mezelf sinds 6 weken (ben 22). Ik had wel al plannen, maar de strubbelingen onderling hebben een en ander wel versneld

Ik zie er de laatste weken enorm tegenop om naar huis te gaan. Even mee-eten, post ophalen of hond knuffel geven is niet meer zo vanzelfsprekend.
Elk iets wat ik zeg, opmerk of "verzwijg" is aanleiding voor mijn ouders om groots uit te pakken voor een ruzie met allerlei verwijtende ( en zeer pijnlijke!!
) woorden. In die ruzies wordt steeds weer terug gerefereerd naar de eerdere gebeurtenissen.Ik ga dan echt depressief weg van huis, voel me dan gewoon zo klöte.
De ruzies worden nadien "bijgelegd", er wordt beloofd om de oude koeien te laten rusten en weer vooruit te denken. Maar TÓCH keer op keer word ik weer geconfronteerd met "vroeger".
Ik ben het echt zo beu aan het worden, ik ben nu "zo ver" dat ik echt even geen contact met mijn ouders wil. Ik heb het niet over breken, maar over een pauze.
Overigens heb ik al genoeg keren een aantal dagen (of een week) mijn ouders huis niet opgezocht, maar dan hangt mijn moeder na 1,5 dag al aan de telefoon. Contact per telefoon loopt nog stroever dan IRL!!
Vroeg me af of er hier meer mensen zijn die een moeilijke relatie met ouders hebben. En dan bedoel ik geen puberperikelen, maar echt door een gebeurtenis dat het vertrouwen zo is beschadigd?
Hoe gaan jullie hiermee om?

Maar blijkt dat ze het helemaal niet zo bedoelt.