Ik moet het gewoon even kwijt, ik weet het namelijk gewoon niet meer.
Mijn zusje en ik kunnen gewoon niet goed met elkaar overweg en ik word er helemaal gek van.
Vroeger konden we altijd goed met elkaar omgaan, samen spelen ect, afentoe ruzie maar dat hoort erbij. De laatste jaren zijn we ouder geworden [ik ben nu 17, zij is 14] en het gaat gewoon niet meer.
We zijn zoooo verschillend, ik doe VWO 6, zij zit in de 2e kader en is dyslectisch. Kwa interesse is ook alles anders ik ben gek op paarden, heb er zelf 1, zij zit alleen maar achter MSN en verder heeft ze geen hobby's.
Sinds ze is gaan puberen is ze vreselijk veranderd en altijd chagerijnig, er kan geen normaal word vanaf, ze gebruikt mijn spullen, als ik tegen haar praat loopt ze weg, ze doet amper wat thuis en naar mijn moeder vind ik haar soms echt asociaal.
Ik kan ook wel aardig uit de hoek komen, wat volgens mijn vader de rede was dat ze zo doet. Maar ik doe nu normaal en ik zie geen verschil, ik heb vanalles geprobeerd [negeren, praten, samen iets leuks doen ect]maar niets helpt. Ze doet alleen normaal als we op vakantie zijn, dan heeft ze niemand anders[ik deel dan ook een hotelkamer met haar en dan gaat het super]. Zodra we weer thuis zijn ontploft de bom.
Ik krijg vaak de schuld als er iets is, aangezien ik de oudste ben en beter moet weten. Dit zeiden mijn ouders ook toen ik elf was, dus dat veranderd niet. En ik krijg ook de schuld omdat ze alles doet als mijn ouders er niet zijn, of achter hun rug om. ' Ik moet me er niet mee bemoeien ' krijg ik dan te horen, helaas voor hun word ik echt boos op haar als ze zo tegen mijn moeder doet of als ze het weer voor elkaar krijg om een uur later naar bed te gaan. Dit hoefde ik vroeger echt niet te proberen!Ik snap niet dat mijn moeder dat pikt, aangezien mijn zusje over haar heen loopt.
Als ik op de pc zit word ze boos omdat ik volgens haar de hele tijd erachter hang[wat overigens niet zo is], als ze er dan achter zit[dat is het eerste wat ze vraagt als je thuiskomt; mag ik? geen eens hoi ofzo] is ze er na 3 uur nog niet vanaf. En als ik dan vraag of ik straks weer mag krijg ik een grote bek.
Net als vanochtend, pakt ze een haarproduct dat van mij is, dus ik vraagt wat ze gaat doen. Gebruiken zegt ze, ik zeg dat ze eraf moet blijven aangezien het van mij is en omdat het niet op droog haar werkt. Vervolgens vraag ik of ze het vaker zomaar gebruikt; nee... 2 keer. Dus ik pak het af, zet het weg en ga naar school. Kom ik net thuis, staat het flesje open op de kast, heeft ze het gewoon gepakt zodra ik weg ben gegaan.
Ik word hier zo gek van, dat het me helemaal opvreet van binnen. Elke dag zijn er wel dingen en hebben we ruzie[gelukkig gaat het ook weleens goed, maar dat word ook steeds minder].
Praten met haar helpt niet, ook niet met mijn ouders. We hebben al zo vaak met elkaar rond de tafel gezeten en dan word er alleen naar mij gekeken, maar ik weet ook niet meer wat ik ermee moet.
Als ze een week logeren is bij oma of een vriendin is het heerlijk thuis. Ik kan zowiezo goed met mijn ouders om gaan, en als er iets is is mijn zusje de rede.
Dus ben ik nou echt de enige? Ik weet het gewoon niet meer.