Geplaatst Dit gaat wel wat tijd in beslag nemen
Ongeveer 7 maand geleden leerde ik "de vent van mijn leven" kennen...
Hij kwam toevallig een dagje bij ons op stal helpen.
De klik was er meteen... We begonnen lekker te kletsen en met elkaar om te gaan, kortom, ik had de beste namiddag ooit!
We spraken dan ook af dat hij 's avonds zou meegaan naar 't feestpaleis samen met mij en mijn beste vriend.
Hij vroeg mijn nummer en om 5 voor 11 kreeg ik reeds een smsje dat hij al op ons zat te wachten...
Wij naar de dancing, superleuke avond gehad... Lekker wat gedronken, gekletst( ben toen te weten gekomen dat hij 11 jaar ouder was dan mij
en natuurlijk gedanst. onze eerste slow: angels... Wij hebben toen met elkaar gedanst alsof we elkaar al jaaaaren kenden.
Verder nog heel wat gedronken en gelachen, tot het moment dat we naar huis gingen... Elkaar nog vlug even vastgenomen en naar huis gereden... " Nou dat was het dan, die loop ik misschien ooit nog eens tegen het lijf", dacht ik die avond...
Nee hoor, volgende dag een smsje dat hij het super vond die avond en of we het nog eens konden over doen als ik daar zin in had... Zo gezegd zo gedaan: Diezelfde avond nog eens weggeweest en "boem, knots, bam" hopeloos verliefd
...Wij zijn in totaal 3 maand samen geweest, en hij heeft me echt laten merken wat verliefd zijn is... Elkaar al na enkele uren bellen om te zeggen dat we elkaar missen, Samen fietsen, wandelen, met de paarden rijden, ... We deden alles samen...
Al na een week bleef hij bij mij slapen, omdat alles gewoon zo goed voelde. toen we een week samen waren, stond ie lekker voor mijn deur met een fles champagne, toen we 2 weken samen waren gingen we uit eten naar een leuk restaurant, toen we 3 weken samen waren, trouwde zijn zus, dus ik mee naar het trouwfeest... Iedereen vroeg daar aan hem wanneer de volgende trouw zou zijn... Weet nog dat ie zo heel lief antwoorde: Als het van mij afhangt, vieren we heel binnenkort weer feest. Om stipt 12 uur, liet ie ons liedje draaien en maakte daar voor heel even "ons moment" van. We begonnen toen zelfs al over samenwonen. We gingen zelfs al naar huisjes kijken. Toen we 1 maand samen waren, verraste hij mij door een nachtje in een 4-sterren hotel aan zee door te brengen. Dat was echt wel de mooiste dag-avond van mijn leven... Bovendien was hij ook "mijn eerste keer". Ondanks dat hij 31 was, en nog steeds thuis woonde, en ik 19, hebben wij noooooit problemen ondervonden ivm het leeftijdsverschil. De problemen begonnen eigenlijk toen we 2,5 maand samen waren... We lagen op een avond lekker in bed te kletsen toen ie me plots tanja noemde
... Tanja was de naam van zijn ex, waar het ondertussen alweer 3 jaar me uit was. ik was op die moment heeel kwaad op hem, heb mijn boeltje genomen en ben naar huis gegaan 
... Sindsdien kon ik eigenlijk nog weinig goed doen voor hem, hoe hard ik ook mijn best deed. Ik nam hem mee naar familiefeestjes, ging zelf mee naar feestjes bij hem, gaf hem een dagje welness cadeau, kocht hem leuke cadeautjes, schreef hem kaartjes, maar niets mocht baten... Toen ie in onze laatste week samen een fuif gaf voor zijn verjaardag, heeft ie mij de ganse avond genegeerd en kwam alleen maar effe aan mijn kont zitten om er daarna vanonder te muizen 
Ik had die avond goed gedronken en moet met mijn auto nog 40 minuten rijden naar huis. Na lang aandringen van zijn ma, heeft hij me uiteindelijk mee naar huis genomen om daar mijn te slapen. Toen ik 's morgens wakker werd, kreeg ik zelfs geen goeiemorgen van hem. 
Uiteindelijk maakte hij het uit maar wou nog graag vrienden blijven... Ik heb dagen lang lopen wenen, wou mijn bed niet meer uit. hij bleef me bellen en smsen. We zijn toen nog enkele keren iets gaan drinken en op een van die avonden heeft hij me weer gekust... 'Dat gevoel' was volgens hem nog helemaal niet weg. Hij zag me nog graag. Nou ik dus ,weer vol hoop dat het nog goed zou komen tussen ons, de volgende dag weer naar hem toe. Vertelde hij me doodleuk dat hij het wel opnieuw wou proberen, maar dat hij er geen 100 % achter stond 
. Nou daar gaat je hoop dan hoor... Dan hoefde het voor mij echt niet. Onlangs kwam ik hem en zijn moeder tegen op jumping. Hij begroette me vrolijk met mijn koosnaampje van toen we samen waren. 
Ben even lekker aan de praat geraakt met haar. Even wat gaan drinken, lekker kletsen, tot hij erbij kwam staan. Hij begon een hele uitleg tegen mij en dan opeens negeerde hij mij weer... Ik helemaal overstuur naar huis gegaan, nog de hele avond liggen wenen... De week daarna kwam ik hem alweer tegen op jumping en weer hetzelfde verhaal... 'Ah mies, ge zijt me de vroege zeker? ' Kreeg toen het schitterende (hum hum) idee om hem ook eens te gaan negeren... Je kon aan hem zien dat hij er helemaal van aangedaan was. Hij heeft toen die dag nog verschillende keren geprobeerd een gesprek te beginnen met mij, maar hij kreeg enkel een korte ja of nee... Ben toen naar huis gegaan en voelde mij in eerste instantie echt super. Ik had me eens niet laten doen door hem... Maar nu komt het schuldgevoel op. Ik voel me gewoon rot dat ik zo tegen hem heb gedaan. Ik kan toch moeilijk voor eeuwig zoals een hondje achter hem blijven aanlopen??? Waarom moest ik nu ook weer hopeloos verliefd worden???
Heb dit nog nooit voor iemand gevoeld! Ik heb sinds het uit is, alles netjes opgeschreven in een dagboek. Sommige vinden dat ik hem dat moet geven, zodat hij beseft dat ik hem nog altijd graag zie. Anderen vinden dat dan weer geen goed idee...
Wat denken jullie??? Hebben jullie dit ook al gevoeld en hoe zijn jullie dan uiteindelijk eroverheen gekomen???
Alvast mercietjes voor jullie tijd...
geloof me, het klinkt stom, maar het werkt absoluut! hihi. 
