Bokt.nl

**Geplaatst**: 23-12-22 12:26

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 23-12-22 12:26

Pff quintusgl wat een poedersuiker zooi allemaal

Vind je het anders leuk om een kerstkaart te ontvangen?

**Geplaatst**: 23-12-22 12:46

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 23-12-22 12:46

Super lief hoor amber anne maar dat hoeft niet... Wilde even klagen

**Geplaatst**: 23-12-22 12:54

Geplaatst: 23-12-22 12:54

Ik wil iedereen veel liefde, warmte en genegenheid sturen!
Heel veel sterkte voor iedereen die het nodig heeft!
Onthoud dat er altijd licht is aan het eind van de tunnel :knuffel:

**Geplaatst**: 23-12-22 13:16

Geplaatst: 23-12-22 13:16

Het is best confronterend, als je zo op facebook kijkt hebben veel een soort van berichtje op hun tijdlijn staan over dat ze iemand moeten missen, een lege plek aan tafel, ik moet inmiddels 2 zussen missen, dus 2 lege plekken, 1 zus woonde in het buitenland, we maakten altijd een leuk filmpje wat we opstuurde naar hun, ook dit jaar voor het eerst dat we dat niet doen, bedenk me dat ondanks dat mijn zwager nu in NL is voor de feestdagen dat we die traditie maar gewoon in stand moeten houden, we maken dan een filmpje voor hem, voor hem is het ook de eerste kerst dat hij mijn zus, zijn vrouw moet missen.

**Geplaatst**: 23-12-22 13:46

Geplaatst: 23-12-22 13:46

quintusgl schreef:
Super lief hoor amber anne maar dat hoeft niet... Wilde even klagen

Dat mag natuurlijk ook haha, even klagen is soms wel fijn

**Geplaatst**: 23-12-22 19:51

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 23-12-22 19:51

Hier gaat het al tijden slecht met mijn vader. Hij is nu op het punt dat hij euthanasie wil plegen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-12-22 20:33

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst door de TopicStarter : 23-12-22 20:33

Wat verschrikkelijk L_iek. Heel veel sterkte gewenst... :(:)

Zal een kaarsje aansteken voor jullie en weet dat er aan jullie gedacht wordt (ook al heb je er niets aan).

**Geplaatst**: 24-12-22 19:04

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 24-12-22 19:04

Iedereen veel sterkte gewenst in deze tijden. Ik denk aan jullie :knuffel:

**Geplaatst**: 02-02-23 15:28

Geplaatst: 02-02-23 15:28

Ik ben echt kapot, mentaal en fysiek.
Ik heb zo'n stressvolle week achter de rug en ik ben gezakt voor mijn theorie-examen voor de 3e keer. Het lukt me allemaal echt niet meer en ik heb het gevoel dat ik iedereen teleurstel zo.

Het is zo moeilijk nu, en het is nog poedersuiker omdat ik zó alleen ben. Geen enkel berichtje hoe het met mij gaat enzo..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-02-23 16:40

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst door de TopicStarter : 02-02-23 16:40

Wat akelig voor je fotolijstje!
Maak je vooral niet druk over wat anderen *misschien* zouden kunnen vinden. Jij bent degene die alles moet doen hè en voor een ander is het altijd makkelijker oordelen zonder dat ze er zelf mee te dealen hebben.

Neem je niet wat teveel hooi op je vork? En stressvolle week én dan nog zo'n examen erbij doen? Misschien even pas op de plaats en jezelf wat rust gunnen.

Sterkte hoor! :(:)

**Geplaatst**: 02-02-23 17:27

Geplaatst: 02-02-23 17:27

Oh wat fijn, een plekje waar ik verdrietig mag zijn!
Het was niet mijn bedoeling om te rijmen, maar ach, ik laat het zo maar staan.

Ik heb 16 dagen geleden mijn paard moeten laten inslapen. Ze was imo nog veel te jong - net geen 21 jaar.
Het "zat er aan te komen", dat wist ik al jaren - maar het was nog steeds te vroeg. Ze stond al van haar 9 jaar op pensioen bij mij, ik had haar toen een half jaar. Helemaal stuk gereden, vol artrose. Ik vond het niet erg - ik kan haar ook graag zien van op de grond, was mijn gevoel.

En mijn gevoel zat juist hoor. Wat een magische band hebben wij mogen opbouwen.. In die eerste jaren gingen we nog regelmatig op wandeling - ik had het bit definitief in de kast gehangen (het hangt sinds 2 jaar aan mijn schouw, ik heb er een dreamcatcher van gemaakt, met een pluk staart-haar), en besloot bareback te gaan wandelen, we gingen toch nooit sneller dan in stap. We leerden samen vrijheidsdressuur; wat was ze slim en werkwillig!

Ik heb haar als een gek proberen opsparen. Ik heb al jaren niet meer gereden, we hobbelen al jaren een keer of 3 per jaar door de wei of over het veld, en verder niets van werk meer. In vrijheid ook nog zelden sneller dan stap. Dus ergens wist ik wel dat we dichter bij het einde kwamen.. Maar het kwam toch nog als een hele klap.

Een paar jaar geleden knalde ze tegen een poortje aan --> officieel "een slecht been". Met datzelfde been kwam ze 2 jaar later in een konijnengat terecht. En nog eens 2 jaar later liep ze, afgelopen december, heel kreupel op weer datzelfde been. Het been dat al een jaar of 3 lichtjes sleept, altijd stijf is. Ook al stond ze 24/7 buiten (met schuilstal), ook al kreeg ze kruiden en supplementen. Ze kwam ook al een hele tijd regelmatig heel moeilijk recht. Meer grijze haren. Ik heb haar ouder mogen zien worden - maar ik wou dat het nog 10 jaar meer hadden mogen zijn.

Ik heb haar er in december weer bovenop gekregen. Maar mijn hartje deed pijn, want ik zag dat Daisy pijn had. En dat is iets wat ik nooit gewillen heb - 11 jaar geleden zei ik "dan wordt je maar een hele mooie grasmaaier, en mag je op pensioen lekker gaan vreten" - maar ik wilde wel dat ze comfortabel en pijnvrij was.

En toen kreeg ik 16 dagen geleden een smsje van de stalbaas. Daisy stond weer heel kreupel.
Ik weet niet hoe het gebeurd is, maar ik zag aan alles dat ze onderuit gegaan is. Een beroerte, uitgeschoven - ik weet het niet - maar ze is duidelijk gevallen. Ze kwam in eerste instantie niet eens op mij (en haar eten) af, en toen ze dat wel deed, liep ze zijwaarts. Een wervel geraakt? Ik weet het niet - maar ik heb altijd gezegd "geen medische mallemolen, ze verdiend rust". Van artrose win je namelijk niet.

Het lichtje was uit. De flikkering weg. Ze was moe, had pijn, zag er zo heel plots "op" uit.
Ik heb haar laten gaan.

Ze zou eergisteren 21 jaar zijn geworden. Ik ben er gisteren 34 geworden. Voor het eerst in 11 jaar hebben we die verjaardagen niet samen kunnen vieren... Mijn hart is echt in een miljoen stukken gebroken. Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan. Ik ben mijn allerbeste vriendinnetje kwijt, mijn rode draad, het gouden randje rondom élke dag - ook de koude, natte, modderige dagen, ook de +30graden ikwordopgegetendoordevliegendagen. Ik heb zooooo veel gehad - en ben dat nu allemaal kwijt.

11 jaar en half een team. 23 jaar tussen de paarden.
Ik weet niet eens wie ik nu ben, zonder haar, zonder mijn passie.

Ik heb geprobeerd om sereen afscheid te nemen op haar verjaardag. Ik ben mijn stal gaan leegmaken, mijn spullen gaan ophalen. En daarna heb ik mijn liefde naar de hemel gestuurd, om haar daar een gelukkige verjaardag te wensen. Rose 21, een gouden hart, en een giga eenhoorn met regenboogmanen en -staart.

Dag lieve schat. Mama mist je en houdt zielsveel van je.
Afbeelding

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-02-23 19:29

Geplaatst door de TopicStarter : 02-02-23 19:29

Wat spreekt er veel liefde uit jouw bericht!

Ik ken je niet, maar ik weet zeker dat jouw Daisy prachtige jaren gehad heeft bij jou! Fijn dat ze dat ook heeft gekend én dat jij haar losgelaten hebt toen het niet meer ging, ondanks je eigen verdriet.

Wens je veel sterkte toe! :knuffel:

**Geplaatst**: 02-02-23 20:30

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 02-02-23 20:30

Daisy; veel sterkte :(:)

het is altijd moeilijk om afscheid te nemen!

Myfairytale; Dat zei mijn therapeut ook al, dat ik echt moet gaan letten op de druk

tot nu toe gaat het wel oké, gewoon een rot week gehad met veel stress maar gelukkig is het weer over (:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-02-23 21:22

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst door de TopicStarter : 02-02-23 21:22

Gelukkig maar fotolijstje! Als je therapeut dat ook al zei; pas dan maar een beetje beter op jezelf.

**Geplaatst**: 02-02-23 23:02

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 02-02-23 23:02

Oudejaarsavond merrie licht kreupel, DA erbij maar was met lichte ontstekingsremmer na paar dagen beter. De eerste zaterdagavond van het jaar om 21u30 DA mogen bellen omdat ze koliek deed. Had verse strobox, wss teveel van gegeten, maar vorig jaar ook al geopereerd van koliek, dus direct paniek. Gelukkig maar licht, was er snel overheen. Zaterdag erop, zelfde uur, zelfde plaats, lag de hengst neer, en bij overeind helpen keek hij naar zijn buik. Dus weer DA, bij hem geen symptomen van verstopping, maar medicatie hielp acuut. 's Anderendaags zelfde probleem, weer DA (dan zondagsdienst). Weer niets gevonden, ik opperde maagzweer omdat hij mijn zijn maagstreek "aanwees", dus medicatie opgestart. Heeft dan nog 2 avonden achtereen gaan liggen, maar vanaf de opstart van de medicatie ging het snel beter. Maar geen tijd om te bekomen van alle spanning, want de maandag stond de merrie weer stokkreupel. Door haar verleden van hoefbevangenheid (jaja, zorgenkindje hoor) en doordat ze deze keer erge pijn had, DA gebeld voor pijnstiller. Deze keer echter vermoeden van hoefzweer, maar die vonden we niet. De donderdag zijn de dierenartsen opnieuw geweest voor röntgenfoto's (daarop niets te zien) maar hebben wel een minieme hoefzweer opengesneden, vermoedelijk nog niet genoeg voor die mate van kreupelheid. Ingepakt in animalintex, maar maar weinig beterschap, ondanks de etter die eruit kwam. Hoefsmid van de buren laten kijken (de mijne kon niet komen), die heeft nog wat verder opengesneden, en ze leek wel op te knappen, maar nu gaat ze weer achteruit, en is het weer een stinkend boeltje, en ze heeft massa's pijn.
Morgen komt mijn vroegere DA (is weg uit de groepspraktijk) met haar man die als hoefsmid werkt in de paardenkliniek in Merelbeke, hopelijk kunnen zij meer.

En ik zat voor die problemen al in een beginnende depressie (zonder reden hoor, is medisch, kan je hebben zonder oorzaak of aanleiding) en dit helpt natuurlijk niet. Een vriendin van mijn ma heeft onlangs zelfmoord gepleegd, en ik moet toegeven dat ik stiekem wat jaloers ben op haar.

**Geplaatst**: 02-02-23 23:20

Geplaatst: 02-02-23 23:20

Sterkte gewenst LWdaisy, jouw liefde voor je merrie klinkt in alles door.

Fotolijstje ook voor jou veel sterkte gewenst, probeer inderdaad maar even extra op jezelf te letten en wat meer rust soms te nemen. Maar dat is in sommige periodes makkelijker gezegd dan gedaan.

hwn wat een pech achter elkaar kan een mens met zijn dieren hebben. Ik hoop dat het het nu achter de rug hebt en je vroegere dierenarts je kan helpen. Hoop ook dat je je snel beter voelt, met een depressie zijn zulke dingen gewoon te veel om er nog bij te kunnen hebben.

Verder voor iedereen die het nodig heeft een dikke knuffel.

Zelf ben ik even verdrietig door de scheiding, alles wat op me af komt. Zoveel te doen en te regelen, zit in een constante overprikkeling. Voel me afhankelijk van mensen terwijl ik dit absoluut niet wil en het is gewoon even ruk.

**Geplaatst**: 03-02-23 08:39

Geplaatst: 03-02-23 08:39

Myfairytale schreef:
Wat spreekt er veel liefde uit jouw bericht!
Ik ken je niet, maar ik weet zeker dat jouw Daisy prachtige jaren gehad heeft bij jou! Fijn dat ze dat ook heeft gekend én dat jij haar losgelaten hebt toen het niet meer ging, ondanks je eigen verdriet.

Wens je veel sterkte toe!

Die eerste dagen had ik dat besef helemaal niet. Ik voelde me alleen maar heel schuldig, had spijt van zo veel. Van elke gemiste wortel, gehaaste poetsbeurt, ... Uiteindelijk ben ik gaan "relativeren", heb ik op mezelf moeten inpraten om tot de conclusie te komen "je was een goeie eigenaar, je hebt het goed gedaan".

Ik ben altijd heel bang geweest om "te laat" te zijn. Ik heb in die 23 jaar paarden gezien waarvan ik dacht "oei.. is het al geen tijd geweest?" Niet dat die paarden ziek waren, eerder.. op. Futloos. Niet meer comfortabel. De waardigheid van het trotse paard ontbrak, en daar had ik altijd heel veel bang van. Ik wilde meer voor Daisy.

Brengt me automatisch bij de vraag "was ik niet te vroeg". Nee. Dat weet ik nu, nadat ik dagenlang heb lopen huilen en overdenken. Ja, ik had haar er waarschijnlijk zo goed als mogelijk weer bovenop kunnen krijgen - maar ik kon het idee "wat is dan het volgende" niet aan. Ik wilde haar niet over 5 weken in de modder vinden, niet meer kunnen recht staan, daar urenlang alleen liggend, ...

Ik wilde niet dat ze echt alles had moeten geven. Ze moest haar beker niet helemaal opdrinken voor mij - want voor mij zou het altijd te vroeg zijn, ik zou er echt nooit klaar voor zijn. Ik wilde haar niet nog langer pijn zien lijden. We hebben een glorieuze tijd samen gehad - en het was tijd voor het ultieme eerbetoon: loslaten. Mijn hart wist het al voor ik haar toen zag, onderweg naar de stal wist ik "het is tijd.. doe het voor haar".

Nee, ik ben er nog steeds niet klaar voor. Mijn hart doet zeer. Ik heb de hele dag een krop in de keel. Ik mis haar zo ontzettend hard.. Maar zij heeft nu geen pijn meer, dus ik heb het goed gedaan.

**Geplaatst**: 03-02-23 14:50

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 03-02-23 14:50

Soms is het heel lastig als je wel alleen kunt zijn (jezelf goed kan redden, jezelf kan vermaken) maar toch je wel eenzaam kunt voelen...

Dat voelt soms gewoon verdrietig

**Geplaatst**: 04-02-23 20:12

Geplaatst: 04-02-23 20:12

Arethe schreef:
hwn wat een pech achter elkaar kan een mens met zijn dieren hebben. Ik hoop dat het het nu achter de rug hebt en je vroegere dierenarts je kan helpen. Hoop ook dat je je snel beter voelt, met een depressie zijn zulke dingen gewoon te veel om er nog bij te kunnen hebben.

Verder voor iedereen die het nodig heeft een dikke knuffel.

Zelf ben ik even verdrietig door de scheiding, alles wat op me af komt. Zoveel te doen en te regelen, zit in een constante overprikkeling. Voel me afhankelijk van mensen terwijl ik dit absoluut niet wil en het is gewoon even ruk.

Ai, een scheiding, moet ook moeilijk zijn (al heb ik niet eens ervaring met samenleven met iemand, dus het gevoel ken ik niet). En idd, zal ook wel heel wat geregel zijn. Maar geniet maar van de steun/hulp van anderen die je krijgt. Zeker in de eerste fase zal niemand je dat kwalijk nemen.

Hier is de diagnose van mijn merrie iets minder fijn nieuws: hoefzweer bleek niet het probleem te zijn: was heel klein en al mooi geheeld. Na uitverdoven van de voet bleef ze even kreupel. Echo genomen (Echt fijn, een dierenarts die alle apparatuur en nog haar eigen privé hoefsmid bij heeft, en die op vrijdagavond 21u30 de tijd gemaakt heeft voor mij) omdat haar ene been nog opgezet was, en helaas: peesblessure. Wordt een langer traject dan een hoefzweer, maar ben nu van dat vervelende "hoe kan dat nou?"-gevoel vanaf. We weten wat er is, hoe we het moeten behandelen, en de rest is niet meer in onze handen.

**Geplaatst**: 12-02-23 12:18

Geplaatst: 12-02-23 12:18

Niet persé verdrietig maar het steekt wel ergens.

Dat ik er constant aan word herinnert hoe alleen ik ben. Ik weet het eventjes niet meer, ik vraag om advies en word gewoon genegeerd, op gelezen gelaten.
Ik ben het zo zat hoe ik maar telkens als optie word gezien. Hoe niemand ooit vraagt hoe het met mij is, of ik wil afspreken. Maar vervolgens willen ze wel de vriendschap in stand houden als ik zeg dat ik het niet meer wil omdat het heel eenzijdig werd.
Wat moet je dan van mij?

Heeft er iemand corona gekregen en moeten ze wat tegen de verveling en dan pas bellen ze mij.
''Ik ben zo alleen en niemand wilt met mij afspreken''
Dat is voor mij alledaagse realiteit.
Het komt gewoon heel erg hard aan nu.

Het liefst zou ik ze allemaal willen uitschelden, boos worden op hoe ze mij gebruiken.

**Geplaatst**: 12-02-23 18:48

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 12-02-23 18:48

Vorige week op 7 weken zwangerschap mijn (mogelijk) 2 kindjes verloren.
Heb nog 2 dochters maar kan nauwelijks de dagen doorkomen maar ik moet.
Ze zijn nog te jong om te snappen wat er gebeurd is.

**Geplaatst**: 12-02-23 19:24

Geplaatst: 12-02-23 19:24

fotolijstje schreef:
Niet persé verdrietig maar het steekt wel ergens.

Dat ik er constant aan word herinnert hoe alleen ik ben. Ik weet het eventjes niet meer, ik vraag om advies en word gewoon genegeerd, op gelezen gelaten.
Ik ben het zo zat hoe ik maar telkens als optie word gezien. Hoe niemand ooit vraagt hoe het met mij is, of ik wil afspreken. Maar vervolgens willen ze wel de vriendschap in stand houden als ik zeg dat ik het niet meer wil omdat het heel eenzijdig werd.
Wat moet je dan van mij?

Heeft er iemand corona gekregen en moeten ze wat tegen de verveling en dan pas bellen ze mij.
''Ik ben zo alleen en niemand wilt met mij afspreken''
Dat is voor mij alledaagse realiteit.
Het komt gewoon heel erg hard aan nu.

Het liefst zou ik ze allemaal willen uitschelden, boos worden op hoe ze mij gebruiken.

Ik zie voornamelijk enkel negatieve posts van jou. Ik wil niet grof klinken, maar ik snap dat niet iedereen daar altijd zin in heeft. Misschien is het een idee om gewoon even naar jezelf te kijken en de vraag te stellen of jij ook een fijn persoon bent om bij te zijn? Het begint altijd bij jezelf. Je bent ook nog zo jong en 17 jaar is een ongelofelijk moeilijke leeftijd, daarover kan ik meespreken. Maar je kan niet verwachten dat iedereen jou gewoon maar blij moet kunnen maken, dat moet je zelf kunnen. Want met deze negatieve ingesteldheid kom je echt nergens. Kop op, je kan het! :(:)

**Geplaatst**: 12-02-23 19:26

Geplaatst: 12-02-23 19:26

Eilinora schreef:
Vorige week op 7 weken zwangerschap mijn (mogelijk) 2 kindjes verloren.
Heb nog 2 dochters maar kan nauwelijks de dagen doorkomen maar ik moet.
Ze zijn nog te jong om te snappen wat er gebeurd is.

Ongelofelijk veel sterkte :knuffel:

Heb je een fijne partner die je ondersteunt?

**Geplaatst**: 13-02-23 05:51

Re: Lucht je hart, verdrietig zijn mag!

Geplaatst: 13-02-23 05:51

Gelukkig wel ja,die doet momenteel de kinderen en de pony's en ook de boerderij nog.

Helaas lig ik nu ook met koorts in bed dus zo de huisarts bellen.

**Geplaatst**: 13-02-23 09:57

Geplaatst: 13-02-23 09:57

CalipsoLover schreef:
fotolijstje schreef:
Niet persé verdrietig maar het steekt wel ergens.

Dat ik er constant aan word herinnert hoe alleen ik ben. Ik weet het eventjes niet meer, ik vraag om advies en word gewoon genegeerd, op gelezen gelaten.
Ik ben het zo zat hoe ik maar telkens als optie word gezien. Hoe niemand ooit vraagt hoe het met mij is, of ik wil afspreken. Maar vervolgens willen ze wel de vriendschap in stand houden als ik zeg dat ik het niet meer wil omdat het heel eenzijdig werd.
Wat moet je dan van mij?

Heeft er iemand corona gekregen en moeten ze wat tegen de verveling en dan pas bellen ze mij.
''Ik ben zo alleen en niemand wilt met mij afspreken''
Dat is voor mij alledaagse realiteit.
Het komt gewoon heel erg hard aan nu.

Het liefst zou ik ze allemaal willen uitschelden, boos worden op hoe ze mij gebruiken.

Ik zie voornamelijk enkel negatieve posts van jou. Ik wil niet grof klinken, maar ik snap dat niet iedereen daar altijd zin in heeft. Misschien is het een idee om gewoon even naar jezelf te kijken en de vraag te stellen of jij ook een fijn persoon bent om bij te zijn? Het begint altijd bij jezelf. Je bent ook nog zo jong en 17 jaar is een ongelofelijk moeilijke leeftijd, daarover kan ik meespreken. Maar je kan niet verwachten dat iedereen jou gewoon maar blij moet kunnen maken, dat moet je zelf kunnen. Want met deze negatieve ingesteldheid kom je echt nergens. Kop op, je kan het!

Ik snap wat je bedoelt hoor, maar ik heb PTSS, depressie en mogelijk borderline. Dusja dat gaat soms echt heel lastig hoe graag ik het ook wil maar daarvoor heb ik ook hulp.

Ik heb het er ook over gehad met andere mensen en mijn therapeut. En ze zeiden dat het normaal was om een keer te vragen hoe het was. Alleen dat doet hij nooit. Alles moet maar vanuit mij komen en op een gegeven moment dan is de emmer vol.
Het is gewoon dubbel omdat hij wel met anderen kan afspreken etc maar mij geen berichtje kan sturen hoe het is. Ik kan echt niet bij met mijn hoofd.

Eilinora; Echt super veel sterkte!! :knuffel:

wat heftig

Laatst bijgewerkt door fotolijstje op 13-02-23 09:58, in het totaal 1 keer bewerkt