elnienjo schreef:DeMolenhoek schreef:Dat is het zeker. Helemaal als je echt jou maatje hebt gevonden en overal op dezelfde lijn zit behalve op dat punt. Hier is de baby er vooral gekomen voor hem, maar puntje bij paaltje is alsnog de grootste zorg voor mij. Tuurlijk zie ik haar graag, maar er komt zeker geen 2de en hij moet er ook gewoon genoeg naar kijken.
Maar, momenteel zit ik wel weer in een depressie en ik durf met zekerheid te zeggen dat een deel van de oorzaak bij mijn dochter kan gezocht worden. Ik heb ptss en dat wordt natuurlijk enorm getriggerd door stress, lawaai, weinig slaap etc. Paar weken terug nog een flinke inzinking gehad want ik wou gewoon mijn leven terug zoals het was. Ondertussen weer wat aan beteren met therapie en dochter krijgt er zeker NIETS van mee. Maar als iemand geen kinderwens heeft en de partner wel en diegene vraagt aan mij wat te doen zeg ik altijd: Geen kind. Het is echt gewoon zo zwaar om jou leven aan te passen rond een kind. Je ziet het graag, er zelfs niets waar ik meer van hou dan van haar. Maar ergens blijf ik voelen dat het niet 100% mijn keuze was... En dat ik mij niet zomaar even aanpas maar dat keihard werken is.
Je kunt het vergelijken met iemand die een talent heeft. Iemand die geweldig kan dansen. Het zit in de genen. En dan heb je iemand die dat talent niet heeft en keihard met oefenen om op hetzelfde niveau te komen. Daarmee vergelijk ik het. Ik moet keihard ‘trainen’ om een goede moeder te zijn.
Maar goed, genoeg over mij. Het is gewoon niet makkelijk, een partner met een andere wens.
Niet echt handig dat je een kind hebt genomen voor je man. Zelfs al deed hij de zorg wél zelf, dan nog heb je er overlast van omdat het in jouw huis woont en jouw vrije tijd ook domineert.
Zou me wel helemaal miskocht voelen als je vent de zorg dan ook nog grotendeels bij jou neerlegt. Zou zelf 'ns een lekkere vakantie boeken voor jezelf en kind bij je vent laten.
Jemig, jij hebt echt de empathie van een stoeptegel of niet?
