Ik had besloten om vanavond weer daar te gaan slapen om het te proberen. De gehele dag werd ik al enorm zenuwachtig bij het idee dat ik weer samen met hem in een kamer moest slapen. Ik heb vanmorgen mijn jonge paard gereden die ondanks alles fantastisch heeft gelopen en vanmiddag nog gewerkt. Toen ik om 22:00 terug reed naar 'mijn' huis overviel de emotie mij eigenlijk en wou ik maar één ding naar mijn ouders toe en daar slapen. Ik ben nog wel naar hem toegegaan en we hebben even kort gepraat en ik heb eigenlijk alle hele dierbare spullen al meegenomen en je raad de beslissing al , ik ga weer terug naar mijn ouders. Morgen ga ik de rest ophalen. Dit ga ik alleen doen omdat ik daar mij het beste bij voel en liever zelf even met de spullen loop te slepen.
Hij had er alle begrip voor en heeft ook nog even geholpen. Maar het vertrouwen is gewoon weg. Ik heb het gevoel dat ik hem helemaal niet meer ken en voel mij enorm bedrogen op dat vlak. En ik denk niet dat we eraan kunnen werken als we elkaar zo op de hals zitten want ik ga dan flippen op den duur. Hij moet aan de bak en beseft dit maar al te goed maar ik heb er te weinig vertrouwen in op dit moment.
Het is niet leuk dat ik dat laat in de avond nog even besluit maar het gevoel overviel mij zo enorm dat ik geen andere optie zag.
Nadeel is dat ik nu mijn zusjes kamer heb en dat ding is zo klein en volgebouwd je kan hier de kont niet keren om het zomaar te zeggen

In ieder geval nu een hele drukke dag morgen , en eerst maar even werken en dan gas erop.