Bokt.nl

**Geplaatst**: 28-11-14 15:56

Geplaatst: 28-11-14 15:56

Ik vond mezelf met 22 ook wel erg jong om mijn vader te verliezen, maar als je hoort van verhalen van mensen met jonge kinderen die sterven, dan ben ik toch erg blij dat ik mijn hele jeugd nog van en met mijn vader heb kunnen genieten. Liever 22 jaar een lieve vader waar ik het onwijs goed mee kon vinden dan een leven lang een vader waar ik geen goede band mee heb ofzo, of een ouder verliezen als je nog erg klein bent...

Hier nadert de 5-jaar-datum ook; 20 december. Het blijft toch altijd een rare periode van het jaar, met de seizoenswisselingen naar herfst en winter komen er toch altijd weer herinneringen boven.

**Geplaatst**: 28-11-14 15:58

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 28-11-14 15:58

Afgelopen Maart was het alweer 6 jaar geleden dat m'n moeder is overleden..
Was toen 19-20 jaar oud.

**Geplaatst**: 28-11-14 16:14

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 28-11-14 16:14

Ach mensen toch, wat een verhalen weer. :(:)

**Geplaatst**: 28-11-14 17:54

Geplaatst: 28-11-14 17:54

Hoi, ik wou me graag ook even melden.
Wat een heftige verhalen zeg.Ik heb nog niet alles bij kunnen lezen, kreeg ondertussen tranen in mijn ogen...
Afgelopen 19 sept. is mijn vader overleden.65 is hij geworden.
Eigelijk was hij de afgelopen jaren al niet zo lekker, was gauw moe, en last van allerlei kleine kwaaltjes en daardoor werd hij er ook nog depressief bij.
In april zijn ze erachter gekomen dat hij de ziekte van kalher had, en kwam hij in de draaimolen van chemo's tot nieuw bloed enz. In het begin sloeg de kuur aan, en kregen we te horen dat als het zo blijft doorgaan, dat hij nog wel jaren zo door kan blijven gaan,maar wel onder controle natuulijk.
We waren echt heel blij en opgelucht, en mijn vader kreeg weer wat moed om wat te gaan doen, en ging weer op de hometrainer om op krachten te komen.En op een gegeven moment vroeg hij aan mijn broer of hij de minitrekker voorin de schuur kon zetten, zodat hij daar op kon gaan zitten en zo toch nog een rondje boerderij kon gaan doen

Maar toen ging het ineens minder, want de kuur sloeg niet meer aan

Wij nog informeren of hij misschien nog terecht kon in een ander ziekenhuis,maar die konden ook niks meer doen,omdat m'n vader ook te slap was...
Toen ging het allemaal zo snel,veel te snel.Uit bed ging niet meer,m'n moeder wou 't eerst zelf allemaal doen; wassen enz,maar dat ging al gauw niet meer en toen kwam er de thuiszorg.
Hij kreeg meer en meer morfine, en de dag voordat hij stierf, hij was toen nog een beetje bij,lagen ik en mijn vriend naast hem, en heb ik hem nog zoveel dingen verteld,over dat ik heel veel van hem hield, en hem nooit zal vergeten enz.Vroeger waren mijn vader en ik niet zo open zeg maar,maar de laatste tijd werd dat wel beter, en hadden we hele gesprekken,echt heel fijn.
M'n vader kon op dat moment al niet meer praten,maar hij kneep wel in mijn hand en knipoogde naar me, zo van ik hoor je wel, en het is goed zo...
De dag daarop is hij s'avond gestorven,maar toen was hij de hele dag niet meer bij.
Ik was daar niet bij,maar ik voelde me aardig rustig en heb 't gevoel dat ik goed afscheid heb genomen.
Ik heb met hem afgesproken dat toen hij nog aardig bij was, dat als ik de grote beer zie (in de hemel)dat ik dan aan m'n vader denk, want hij was ook 'mijn' grote beer, en de grote beer is er ook altijd, net zoals mijn vader er altijd voor mijn was

Dit is een heel verhaal geworden,maar het is ook fijn om het kwijt te kunnen, en vooral aan mensen die ook zoiets hebben meegemaakt, en er dan samen over kunnen praten;)

Misschien is het soms wel een beetje een warrig verhaal, met stomme fouten,maar het kwam er als een explosie uit, en dan denk ik er niet altijd bij na hoe je iets intypt zeg maar,mijn excuses hiervoor;)

**Geplaatst**: 28-11-14 17:59

Geplaatst: 28-11-14 17:59

Mews schreef:
Ik vond mezelf met 22 ook wel erg jong om mijn vader te verliezen, maar als je hoort van verhalen van mensen met jonge kinderen die sterven, dan ben ik toch erg blij dat ik mijn hele jeugd nog van en met mijn vader heb kunnen genieten. Liever 22 jaar een lieve vader waar ik het onwijs goed mee kon vinden dan een leven lang een vader waar ik geen goede band mee heb ofzo, of een ouder verliezen als je nog erg klein bent...

Hier nadert de 5-jaar-datum ook; 20 december. Het blijft toch altijd een rare periode van het jaar, met de seizoenswisselingen naar herfst en winter komen er toch altijd weer herinneringen boven.

Zo heb ik 38 jaar samen een gelukkig leven gehad hoor, zowel met mijn vader als met mijn moeder.
Mijn vriend verloor zijn vader toen hij 6 jaar was, was ook nog echt jong dus.

**Geplaatst**: 28-11-14 18:56

Geplaatst: 28-11-14 18:56

Naath86 schreef:
Ik vind 22 toch nog wel heel jong hoor om je moeder te verliezen!! Ik was zelf 25 en ook nog veel te jong om mijn moeder te verliezen.. Ik heb dat inderdaad ook met bekenden om me heen, maakt toch weer wat los..

Klopt, het is altijd te jong.. Maar vergeleken met sommige leeftijden in dit topic heb ik toch nog veel jaren met mijn moeder erbij gehad.

Nog even voor Annemiek; 1 jaar is heel kort, ik heb mij in totaal denk ik 2,5 jaar ellendig gevoeld: verdriet en gemis. Daarna was dat verdriet redelijk over en was er alleen nog gemis.
Of het nu 4 maanden duurt of 3 jaar, je moet het op je eigen tempo doen en lak hebben aan wat de rest daarvan vindt.

**Geplaatst**: 28-11-14 19:19

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 28-11-14 19:19

Hel erg veel sterkte allemaal!
Afgelopen disdag was het papa zijn verjaardag. De eerste dat hij er niet meer was. Hij is nu 10 maanden dood

**Geplaatst**: 28-11-14 19:27

Geplaatst: 28-11-14 19:27

Ik heb even een ander/speciaal vraagje maar ik voel niet de behoefte daar een topic over te openen.

Het volgende:
Ik ben mijn vader in 2009 verloren door een plotseling hartinfarct. Mijn moeder en mijn vader waren samen heel gelukkig. Nu inmiddels een aantal jaartjes verder is mijn moeder toch rustig aan het kijken naar een nieuwe vriend... Ik heb vanaf het begin gedacht ik vind het prima als ze dat doet, als zij gelukkig is dat is voor mij het belangrijkste. Nu woon ik nog thuis en is ze ingeschreven bij een relatie bemiddelingsbureau en morgen komt daar iemand van om een gesprek te hebben met mijn moeder. Zij zoeken dan een man voor haar uit die waarschijnlijk bij haar past. Nu heeft mijn moeder het er toch met enige regelmaat over maar loopt ze in mijn ogen een beetje te f*cken, opmerkingen als: En dan zit ik hier samen met mijn nieuwe vriend, hoe zou m'n toekomstige vriend dit vinden, ik kan het eigenlijk niet eens echt navertellen. Ik vind dit zelf toch wel vervelend merk ik, wat ik eerder niet had verwacht, ik denk direct aan m'n vader en het doet me pijn op de een of andere manier alsof die toekomstige vriend hem zal vervangen, terwijl ik hem nog niet eens dat is nog heel wat stappen verwijderd! Hoe gaan jullie hiermee om? Ik hoop daarnaast al dat als ze iemand vind het in ieder geval met mij klikt anders wordt het denk ik nog ingewikkelder.

**Geplaatst**: 28-11-14 19:43

Geplaatst: 28-11-14 19:43

Ik had even wat moeite om je berichtje te begrijpen, maar volgens mij begrijp ik de bottom line wel: nu puntje bij paaltje komt, weet je niet of je het nog wel zo fijn vindt als je moeder een nieuwe vriend zou krijgen. Toch?

Tja, ik kan me dat gevoel wel voorstellen, vooral ook omdat je nu nog thuis woont. Maar probeer je voor te stellen dat jij over een jaartje het huis uit gaat, en je eigen leventje gaat opbouwen. (weet overigens niet of je broertjes/zusjes hebt) Dat is voor je moeder weer een flink gat, wanneer je dat gat wat je vader heeft achtergelaten erbij optelt, is dat best eenzaam denk ik. Ik denk niet dat je het moet zien als vervanging van het oude leven, maar meer als een nieuwe aanvulling op haar huidige leven.

Ik heb het zelf eerder andersom: ik zou het een opluchting vinden als mijn vader nog iemand vindt om zijn laatste jaren nog wat gelukkiger te maken. Ik voel me nu namelijk "sociaal verplicht" om zoveel mogelijk bij mijn vader te zijn, omdat hij anders helemaal alleen is. Het lijkt me stiekem wel fijn om zelf wat meer ruimte te hebben voor mezelf.

**Geplaatst**: 28-11-14 20:18

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 28-11-14 20:18

Saskia, ik moest ook even 3x lezen, maar ik vatte het ook zo samen als Mareska,

Ja, vind ik moeiljk, mijn pap is nu 3 jaar overleden. Ik moet er niet aan denken nu dat mijn mama een nieuwe vriend krijgt. en ik woon niet eens thuis. Dat idee vind ik gewoon heel moeilijk. Al weet ik ook dat het voor mijn mama heel goed zou zijn, dat er nog iemand in haar leven komt die haar helpt met alles. Dus ja, dubbel. ik vind het heel moeilijk, maar voor mama is het beter.

**Geplaatst**: 28-11-14 22:08

Geplaatst: 28-11-14 22:08

Mijn vader is vorig jaar overleden. Heb het er wel open met mn moeder over gehad (nieuwe relatie).
Ze zegt zelf nooit meer. Maarja.. Nog 30 jaar alleen is ook heel lang..
Ik woon zelf ook nog thuis. Voornaamste vind ik dat mijn moeder gelukkig moet zijn, alleen of samen.

Maar kan me voorstellen als ze zo loopt te klieren erover dat niet leuk overkomt nee.
Misschien gewoon zeggen?

En inderdaad, 1 jaar is nog niks. Ik kreeg het eerste jaar niet eens hulp via een psycholoog, omdat het
'niet gebruikelijk was om iets met rouwverwerking te doen het eerste jaar'.
Merk nu na 1,5 jaar dat ik iets 'stabieler' wordt. Minder moodswings. Verdriet wordt niet minder, plek
heeft het ook zeker niet.
Maar ik leef heel erg naar het motto 'ik kan de situatie/persoon niet veranderen, alleen hoe ik er mee omga'..

**Geplaatst**: 30-11-14 11:52

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 30-11-14 11:52

ik kreeg wel hulp aangeboden alleen voel ik me er niet pretig bij om mn oliebol op tafelt e leggen bij een vreemde hihi.mijn broer heb ik geen contact meer mee sinds mn vader overleden is,hij komt nog wel op bezoek bij mn moeder maar k zeg niks tegen hem hij heeft me zoveel pijn gedaan toen papa nog niet eens begraven was....

**Geplaatst**: 01-12-14 10:15

Geplaatst: 01-12-14 10:15

olafgek schreef:
Hel erg veel sterkte allemaal!
Afgelopen disdag was het papa zijn verjaardag. De eerste dat hij er niet meer was. Hij is nu 10 maanden dood

Dat zijn echt moeilijke dagen :(:)

Heb je nog wat wel gedaan op zijn verjaardag, even samenkomen met fam. of iets anders?
Mijn vader (is) was 13 dec. jarig....natuurlijk ga ik wel naar mijn moeder en ga haar even een dikke knuffel geven...pff denk wel dat 't moeilijk gaat worden,heel raar idee...

**Geplaatst**: 03-12-14 21:42

Geplaatst: 03-12-14 21:42

Mareska schreef:
Nog even voor Annemiek; 1 jaar is heel kort, ik heb mij in totaal denk ik 2,5 jaar ellendig gevoeld: verdriet en gemis. Daarna was dat verdriet redelijk over en was er alleen nog gemis.
Of het nu 4 maanden duurt of 3 jaar, je moet het op je eigen tempo doen en lak hebben aan wat de rest daarvan vindt.

Goed advies. +:)+

Saskiakefie, lastig. :(:)

Ik was al uit huis toen mijn vader overleed, en mijn moeder kreeg na ongeveer 2 - 3 jaar ook weer de behoefte aan iemand in haar leven en heeft een tijdje een relatie gehad. Zelf vond ik het, ondanks dat het niet iets voor de langere termijn was en het is uitgegaan uiteindelijk, erg fijn voor mijn moeder want ik merkte dat het haar wel goed deed en ze weer wat meer in het leven kwam te staan. Misschien dat je het op zo'n manier zou kunnen bekijken? En natuurlijk vervangt een nieuwe vriend niet je vader, da's toch anders.

Ik probeerde 't zelf te vergelijken met mijn paarden: Mijn 1e paard was mijn beste vriend, en nadat hij was overleden heb ik weer een nieuw paard gekocht waar ik ook zielsveel van ben gaan houden over de jaren, maar dat betekent niet dat ik mijn eerste paard niet meer herinner

.

**Geplaatst**: 03-12-14 22:34

Geplaatst: 03-12-14 22:34

Durante schreef:
olafgek schreef:
Hel erg veel sterkte allemaal!
Afgelopen disdag was het papa zijn verjaardag. De eerste dat hij er niet meer was. Hij is nu 10 maanden dood

Dat zijn echt moeilijke dagen
Heb je nog wat wel gedaan op zijn verjaardag, even samenkomen met fam. of iets anders?
Mijn vader (is) was 13 dec. jarig....natuurlijk ga ik wel naar mijn moeder en ga haar even een dikke knuffel geven...pff denk wel dat 't moeilijk gaat worden,heel raar idee...

Ik heb noet echt iets speciaals gedaan. Een dag voordoen bloemetjes op zijn graf gaan zetten, en op de dag zelf is mijn beste vriend naar mij thuis gekomen zodat ik niet alleen was

Jij ook heel erg veel sterkte de 13e december

**Geplaatst**: 03-12-14 23:06

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 03-12-14 23:06

Pff blijft heftig om te lezen hoe veel mensen er in hetzelfde schuitje zitten. Bij veel van jullie is het nog heel vers, bij mij al 9 jaar geleden, maar het blijft moeilijk.

Mijn schoonvader heeft een paar maanden geleden een hartinfarct gehad. Gelukkig waren ze er vroeg bij, maar alles van mijn moeder kwam weer terug. Heb me een paar dagen ellendig gevoelt. Zelfs momenten dat ik dacht, waarom kunnen ze er bij hem wel optijd bij zijn en bij mijn moeder niet? Mijn moeder was nota bene in het ziekenhuis toen ze het infarct kreeg.

Misschien herkennen sommigen van jullie dit niet, maar ik wil het toch even kwijt. Ik vind het steeds lastiger om na te denken over de toekomst, omdat ik bang ben dat ik mijn vader achterlaat. Ik bedoel, ik woon nu ook samen, maar dat is een huis naast dat van mijn vader, dus ik zie en spreek hem elke dag. Maar ik wil over een jaar ofzo een tijdje naar het buitenland. Mijn vader zou de laatste zijn die mij tegen houd, maar ik vind het zo lastig. Hoe gaan jullie daarmee om? Hebben jullie wel eens het gevoel dat je je andere ouder "achter laat"?

**Geplaatst**: 04-12-14 09:30

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 04-12-14 09:30

RoosG, ik snap je gevoel heel goed.. Ik heb dit ook heel lang bij mijn vader gehad, maar "gelukkig" heeft hij een nieuwe vriendin gekregen. Dit was natuurlijk heel dubbel, want aan de ene kant wil je dat helemaal niet, maar aan de andere kant nam het zo'n last van mijn schouders omdat ik me dan niet meer zo'n zorgen om hem hoefde te maken.. Mijn paard staat bij mijn vader en elke keer als ik hem achterliet 's avonds als ik weer naar huis ging, had ik het altijd zo moeilijk. Hoelang is het nu voor jou geleden RoosG?

**Geplaatst**: 04-12-14 11:13

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 04-12-14 11:13

Mijn paard staat ook bij mijn vader, dus STEL ik ga met mijn vriend hier in de buurt verhuizen, zie ik hem natuurlijk nog elke dag.
Mijn zusje woont ook niet meer thuis en hij heeft naar mijn weten nooit een nieuwe vriendin gehad. Tenminste niet dat hij haar aan ons heeft voorgesteld.

Het is nu 9 jaar geleden.

**Geplaatst**: 04-12-14 12:00

Geplaatst: 04-12-14 12:00

RoosG schreef:
Pff blijft heftig om te lezen hoe veel mensen er in hetzelfde schuitje zitten. Bij veel van jullie is het nog heel vers, bij mij al 9 jaar geleden, maar het blijft moeilijk.

Mijn schoonvader heeft een paar maanden geleden een hartinfarct gehad. Gelukkig waren ze er vroeg bij, maar alles van mijn moeder kwam weer terug. Heb me een paar dagen ellendig gevoelt. Zelfs momenten dat ik dacht, waarom kunnen ze er bij hem wel optijd bij zijn en bij mijn moeder niet? Mijn moeder was nota bene in het ziekenhuis toen ze het infarct kreeg.

Misschien herkennen sommigen van jullie dit niet, maar ik wil het toch even kwijt. Ik vind het steeds lastiger om na te denken over de toekomst, omdat ik bang ben dat ik mijn vader achterlaat. Ik bedoel, ik woon nu ook samen, maar dat is een huis naast dat van mijn vader, dus ik zie en spreek hem elke dag. Maar ik wil over een jaar ofzo een tijdje naar het buitenland. Mijn vader zou de laatste zijn die mij tegen houd, maar ik vind het zo lastig. Hoe gaan jullie daarmee om? Hebben jullie wel eens het gevoel dat je je andere ouder "achter laat"?

Ik kan me best voorstellen dat je 't erg moeilijk vind om je vader dan achter te laten, mocht je naar 't buitenland gaan,maar als je dat al jaren wil gaan doen,en het is maar tijdelijk,tja...nou eerlijk gezegt zou ik dat ook erg moeilijk vinden....
Ikzelf heb er al moeite mee dat als ik even bij mijn moeder geweest ben, en weer naar huis ga, en ik haar daar achterlaat op de boerderij.En dat terwijl ze maar zo'n 3 km van ons af woont...
Als ik niet langsga dan bel ik haar, soms wel 2x per dag.

Ikzelfzit ook niet echt lekker in mijn vel, het is net alsof alle emoties nu los komen, en kan dan op de gekste momenten in huilen uitbarsten.
En s'nachts had ik zo'n last van maagzuur en misselijkheid en hyperventilatie.
En heel veel spanning.
Heb nu maagzuurremmers van de ha, wat een klein beetje begint te helpen.
Hebben jullie ook wel bepaalde klachten(gehad), na het overlijden van iemand?
Normaal doe ik wel aan hardlopen, wat me een goed gevoel geeft ,maar met die maagzuur en maagpijn heb ik daar niet zo'n trek in.

@ olafgek ;dankjewel

**Geplaatst**: 04-12-14 13:37

Geplaatst: 04-12-14 13:37

Goh wat toevallig dat ik nu op dit topic stuit.
Mijn moeder is in 2010 overleden aan kanker, ik was toen 24, inmiddels dus ruim 4 jaar verder, ik heb zo mijn momenten dat ik het er nog ontzettend zwaar mee heb, nog zoveel vragen en dingen die ik zou willen zeggen...

Toevallig dat ik het net over haar had met mijn vriend, vanavond gaan we shoppen, altijd als ik met mijn moeder naar de stad ging haalden we een frietje bij een bepaalde friettent (op haar sterfbed ben ik speciaal nog daar friet gaan halen voor haar) en inmiddels roept mijn vriend zelf al dat we daar een frietje halen als we naar de stad gaan...
Mijn moeder bestelde voor ons twee altijd een frietje met belgische mayo, en iedere keer als ik daar sta wil ik hetzelfde bestellen, maar heb het nog nooit gedaan, altijd bestel ik op het laatste moment toch een frietje speciaal...
Misschien dat ik het vanavond eindelijk een keer kan...

**Geplaatst**: 04-12-14 19:28

Geplaatst: 04-12-14 19:28

RoosG schreef:
Misschien herkennen sommigen van jullie dit niet, maar ik wil het toch even kwijt. Ik vind het steeds lastiger om na te denken over de toekomst, omdat ik bang ben dat ik mijn vader achterlaat. Ik bedoel, ik woon nu ook samen, maar dat is een huis naast dat van mijn vader, dus ik zie en spreek hem elke dag. Maar ik wil over een jaar ofzo een tijdje naar het buitenland. Mijn vader zou de laatste zijn die mij tegen houd, maar ik vind het zo lastig. Hoe gaan jullie daarmee om? Hebben jullie wel eens het gevoel dat je je andere ouder "achter laat"?

Zó herkenbaar, ik ga er heel wisselend mee om, en heb er heel veel moeite mee. Ik zal je even pb'en omdat het wel een érg lang verhaal wordt voor in het topic.

**Geplaatst**: 04-12-14 21:28

Geplaatst: 04-12-14 21:28

saskiakefie schreef:
Ik heb even een ander/speciaal vraagje maar ik voel niet de behoefte daar een topic over te openen.

Het volgende:
Ik ben mijn vader in 2009 verloren door een plotseling hartinfarct. Mijn moeder en mijn vader waren samen heel gelukkig. Nu inmiddels een aantal jaartjes verder is mijn moeder toch rustig aan het kijken naar een nieuwe vriend... Ik heb vanaf het begin gedacht ik vind het prima als ze dat doet, als zij gelukkig is dat is voor mij het belangrijkste. Nu woon ik nog thuis en is ze ingeschreven bij een relatie bemiddelingsbureau en morgen komt daar iemand van om een gesprek te hebben met mijn moeder. Zij zoeken dan een man voor haar uit die waarschijnlijk bij haar past. Nu heeft mijn moeder het er toch met enige regelmaat over maar loopt ze in mijn ogen een beetje te f*cken, opmerkingen als: En dan zit ik hier samen met mijn nieuwe vriend, hoe zou m'n toekomstige vriend dit vinden, ik kan het eigenlijk niet eens echt navertellen. Ik vind dit zelf toch wel vervelend merk ik, wat ik eerder niet had verwacht, ik denk direct aan m'n vader en het doet me pijn op de een of andere manier alsof die toekomstige vriend hem zal vervangen, terwijl ik hem nog niet eens dat is nog heel wat stappen verwijderd! Hoe gaan jullie hiermee om? Ik hoop daarnaast al dat als ze iemand vind het in ieder geval met mij klikt anders wordt het denk ik nog ingewikkelder.

Mijn stiefmoeder woonde een jaar na de dood van mijn vader alweer samen met haar nieuwe vriend.
Ik was toen 12 bijna 13 en je begrijpt dat ik daar niks over te zeggen had.
Ik vond het persoonlijk veel te snel. Alsof ze niks om mijn vader gegeven had. (Wss is dat niet ver bezijden de waarheid)
Ik had het maar te accepteren. En dus deed ik dat maar.
Die man kan er niks aan doen dus ik zou wel proberen hem te leren kennen misschien is hij wel aardig.
Kijk je vader vervangen kan hij nooit.

**Geplaatst**: 09-12-14 22:52

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 09-12-14 22:52

Mijn moeder had inderdaad ook binnen een jaar al een nieuwe relatie, en niet kort daarna gingen we ook verhuizen. Wat mij betreft allemaal veel te snel, maargoed.. Ze hadden veel ruzie en volgens hen kwam dat doordat de afstand te groot was. Eenmaal verhuisd (huurhuis), hadden ze alleen nog maar meer ruzie. Één groot drama gewoon, ik heb regelmatig jankend in bad of in bed gelegen. Ik kon gewoon niet meer normaal functioneren toen. Gelukkig moesten wij op een gegeven moment dat huis uit omdat de oude eigenaresse terug kwam. Wij terug naar ons oude huisje en hij weer terug naar het zuiden. Mn moeder is nu elk weekend daarheen en het gaat eigenlijk nog steeds niet vlekkeloos tussen die twee. Van de ene kant vind ik het heel vervelend dat ze altijd weg is, maar die vent moet ik ook niet hier hebben, hij lijkt ons (mij en mijn broers) niet te mogen en gooit het erop dat hij het moeilijk vindt om hier te zijn omdat papa hier gewoond heeft en omdat hij het moeilijk vindt met ons. Ik heb tegenwoordig dus ook zoiets van, doei mama ga maar lekker weg, hoeven we ook jouw gezeur niet aan te horen. Want gezellig is ze ook niet echt.. maargoed, als ze dan thuis is, dan voel ik me ook wel weer dubbel van "ja nu is ze thuis, ga ik weg". Ik hoop dat ze gewoon een keer een knoop doorhakt en die man links laat liggen en wat beters (dat zal niet moeilijk zijn) tegen het lijf loopt.. Maar daar heb ik helaas niks over te zeggen, ik heb het maar te accepteren en hier maar mee te leven..

**Geplaatst**: 10-12-14 09:17

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 10-12-14 09:17

Dan hebben wij hier wel geluk denk ik.. Mijn vader heeft sinds een jaar een nieuwe vriendin, anderhalf jaar na mijn moeder. Misschien snel, maar ja na hoeveel jaar is het wel goed? Het is een hele lieve vrouw, die zelf ook veel heeft meegemaakt. Ik denk dat dat wel belangrijk was voor mijn vader, die heeft bij mijn moeder gezien dat je zo ineens kan overlijden, dus geniet van elke dag. Ze wil ook absoluut geen plek innemen van mijn moeder. Ze woont nu sinds kort bij mijn vader in, maar het aparte is dat ze in een bepaald opzicht heel veel op mijn moeder lijkt. Soms ook totaal niet, maar ze heeft bv. heel erg dezelfde smaak dus haar meubeltjes passen precies bij die van mijn moeder. En tuurlijk zijn er momenten dat je liever je moeder nog in huis had gehad en dat is heel erg moeilijk, maar ik denk dat die momenten altijd zullen blijven..

Danique lastige situatie hoor. Maar als je nog thuis woont, is dat sowieso allemaal wat gecompliceerder..

**Geplaatst**: 12-12-14 13:51

Geplaatst: 12-12-14 13:51

Het is altijd moeilijk als een van je ouders aan een nieuwe relatie begint na het overlijden van de ander. Bij mij was dat gelukkig anders, mijn ouders waren al gescheiden voor dat mijn moeder overleed. Maakt het er niet minder op dat ik van de ene vriendin naar de andere gesleept werd, maargoed, ik ben er wel achter gekomen dat mijn vader heel veel van mijn moeder hield, ondanks alles wat hij gedaan had, misschien wat dit wel een manier van verwerken geweest en ik ben ook blij dat hij uiteindelijk weer hertrouwd is met een andere vrouw, dat hij toch nog iemand had voordat hij zelf overleed.

Met mij gaat het een stuk beter gelukkig, ondanks alles wat er zich het afgelopen jaar heeft afgespeelt. Voor de mensen die hier niet van op de hoogte zijn hier een link naar mijn topic
http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?f=136&t=1792217&view=unread#unread.
Ik ben mijn verhaal op papier aan het zetten, alles wat er is gebeurd, van het overlijden van mijn moeder en de vreselijke tijd die ik bij mijn vader heb gehad. Heb contact opgenomen met No Kidding en zij gaan waarschijnlijk mijn verhaal publiceren, ik moet er in januari naartoe om alles te bespreken. Ik hoop deze manier andere mensen te kunnen helpen en moet zeggen dat het mij ook erg helpt om alles op papier te zetten.