Britta31 schreef:Dat iemand mij wel even wil zeggen hoe het is om een geliefd familielid met Alzheimer te hebbben en hoe we er mee om hadden moeten gaan.NEE,pas als je het persoonlijk hebt meegemaakt dan mag je er over mee praten en niet de ervaring uit boeken en stage.Dan weet je hoe het is als je moeder je niet meer kent.Hoe het is dat je moeder steeds verder afglijd in de wereld van toen.Wat het is om het verdriet van mijn vader te zien.Hoe het is als je dochter van 21 gevraagd word door oma ¨wie ben jij ¨.Hoe het is als je¨blij¨bent dat je moeder is overleden omdat haar leidensweg voorbij is.Dan pas kan je er over mee praten.
Herkenbaar helaas. Wil je ook veel sterkte wensen. Niet mijn moeder maar wel twee oma's met dementie. Maar zelfs als je het meegemaakt hebt kan je dat niet aan iemand vertellen. Er zit zoveel verschil tussen mensen met dementie. Dit heb ik zowel tijdens mijn werk in een dementiehuis gezien als bij mijn beide oma's
Oma 1 had Alzheimer. Vergat ons wel, maar was redelijk gelukkig. Was ook sneller tevreden dan voor ze het kreeg. Werd vooral erg kinds. Alleen laatste weken waren wat minder maar is gelukkig heel snel gegaan toen.
Oma 2 heeft vasculaire dementie. Vergat ons niet specifiek maar veranderd nu eigenlijk in een soort kasplantje (eigenlijk is ze dat al zo'n beetje) begon met moeite hebben met communiceren en werd regelmatig agressief (past totaal niet bij haar was echt een super lief en zachte vrouw). Sinds een jaar kan ze niks meer zelf. Communiceren kan ze niet meer. En ze wordt ondertussen nog maar 1 keer per dag uit bed gehaald meer kan ze niet aan. Als ze overprikkeld is uit zich dan in een soort van schreeuwen. Eigenlijk heeft ze al zeker een jaar amper kwaliteit van leven. We hopen echt dat het voor haar snel klaar is.
Het verloop van dementie is gewoon zo enorm verschillend ook binnen dezelfde types dat het eigenlijk onmogelijk is om een ander te vertellen hoe het is.