Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-06-21 12:22

Re: [HK] Kindervrij & oh zo blij! #3

Geplaatst: 01-06-21 12:22

Hahaah

zitten ze daar achter een hoog hek? Dat is een stuk verderop zo..

Een halve dag is nog enigszins te doen opzich

**Geplaatst**: 01-06-21 12:27

Geplaatst: 01-06-21 12:27

Sintara schreef:
Hahaah zitten ze daar achter een hoog hek? Dat is een stuk verderop zo..

Een halve dag is nog enigszins te doen opzich

Haha, nee, gelukkig is de verklaring een stuk positiever.

Er staat heel veel groen (waaronder een paar van die grote woudreuzen

) aan de achterkant van het gebouw, dus 's zomers kun je het schoolplein niet zien vanuit mijn appartement. We begonnen in september met klussen, dus alles stond toen nog vol in het blad, vandaar.

**Geplaatst**: 01-06-21 12:28

Geplaatst: 01-06-21 12:28

Veel betere optie inderdaad

Die school verderop is idioot.. In Afrika heb ik een keer gekampeerd in etosha national park, daar stond een hek omheen om wilde dieren buiten te houden.

Het hek om de school is een stuk imposanter. Misschien verwachten ze godzilla

**Geplaatst**: 02-06-21 11:21

Re: [HK] Kindervrij & oh zo blij! #3

Geplaatst: 02-06-21 11:21

Ik heb alleen last van het kleinkind van de onderburen, maar die telt voor een schoolplein -O-

Hij heeft zelfs de buitendeur tot 3x (!!) kapot geropt. Maar ouders en grootouders zwijgen in alle talen..

Volgende keer dat hij me op een goddeloos tijdstip wakker maakt door binnen (!) op zijn loopfiets (!) over het laminaat (!) te scheuren en tegen de verwarming aan te bonken (!) zet ik dit nummer op. Hárd.

**Geplaatst**: 02-06-21 18:49

Geplaatst: 02-06-21 18:49

Hi, ik heb een hele tijd meegelezen totdat ik zelf weer begon te twijfelen (al was dat van korte duur) en sindsdien hier niet meer gekeken.

Toevallig kwam daarstraks iets ter sprake tussen mijn man en ik over kinderen. We hebben het er nooit echt concreet over gehad en heb gezegd dat ik twijfel en dat weet hij ook. Maar het is eigenlijk zo dat ik helemaal niet om kinderen sta te springen en liefst m'n leven blijf leiden zoals ik nu doe, zonder kinderen. Maar m'n man zou ze wel graag willen, alhoewel hij niet expliciet gezegd heeft hoe en wat. Behalve nu het ter sprake kwam en hij eraan toevoegde dat ik ook niet meer de jongste ben (wordt bijna 32). Ik ben er niet op in gegaan en verder is er niet meer over gesproken. Hij begint er ook vrijwel nooit over uit zichzelf en ik al helemaal niet.
Ik vind het heel moeilijk om mij hierover uit te spreken dat ik eigenlijk gewoon geen kinderwens heb en durf dit nauwelijks uit te spreken naar hem. Hoe pak ik dit aan? Liefst laat ik nu alles op z'n beloop (wat ik eigenlijk al jaren doe) dat ik dadelijk de leeftijd voorbij ben om nog kinderen te krijgen, of is dat egoïstisch? We zijn eind deze maand 12 jaar samen en 2 jaar getrouwd.

**Geplaatst**: 02-06-21 19:02

Re: [HK] Kindervrij & oh zo blij! #3

Geplaatst: 02-06-21 19:02

Oef, ik kan me bijna niet voorstellen dat het niet echt bespreekbaar lijkt te zijn. Wij hebben het er altijd goed over kunnen hebben. Ook in de periode waarin we dachten dat 'het gevoel nog wel zou komen'. Gelukkig zijn onze ideeen daarover gelijksoortig geevolueerd en datvweten we omdat het regelmatig ter sprake kwam. Maar het doodzwijgen/vermijden lijkt me niet een heel goede aanpak om eerlijk te zijn.

**Geplaatst**: 02-06-21 19:08

Geplaatst: 02-06-21 19:08

fjordjes schreef:
Hi, ik heb een hele tijd meegelezen totdat ik zelf weer begon te twijfelen (al was dat van korte duur) en sindsdien hier niet meer gekeken.

Toevallig kwam daarstraks iets ter sprake tussen mijn man en ik over kinderen. We hebben het er nooit echt concreet over gehad en heb gezegd dat ik twijfel en dat weet hij ook. Maar het is eigenlijk zo dat ik helemaal niet om kinderen sta te springen en liefst m'n leven blijf leiden zoals ik nu doe, zonder kinderen. Maar m'n man zou ze wel graag willen, alhoewel hij niet expliciet gezegd heeft hoe en wat. Behalve nu het ter sprake kwam en hij eraan toevoegde dat ik ook niet meer de jongste ben (wordt bijna 32). Ik ben er niet op in gegaan en verder is er niet meer over gesproken. Hij begint er ook vrijwel nooit over uit zichzelf en ik al helemaal niet.
Ik vind het heel moeilijk om mij hierover uit te spreken dat ik eigenlijk gewoon geen kinderwens heb en durf dit nauwelijks uit te spreken naar hem. Hoe pak ik dit aan? Liefst laat ik nu alles op z'n beloop (wat ik eigenlijk al jaren doe) dat ik dadelijk de leeftijd voorbij ben om nog kinderen te krijgen, of is dat egoïstisch? We zijn eind deze maand 12 jaar samen en 2 jaar getrouwd.

Nou, de keuze wel of geen kinderen is sowieso egoïstisch, dus daar zou ik me geen zorgen over maken.

Wel zou ik het zeker goed bespreken met je man, vooral omdat je weet dat hij ze wel wil. Wanneer jij zeker weet dat jij niet wil, dan is dat wel iets dat hij moet weten, vind ik.

**Geplaatst**: 02-06-21 19:18

Re: [HK] Kindervrij & oh zo blij! #3

Geplaatst: 02-06-21 19:18

Hoe kan het dat jullie daar nooit specifiek over gesproken hebben in die 12 jaar? Als je al zo lang bij elkaar bent kun je toch wel eerlijk tegen hem zijn?

Niet veroordelend bedoeld hoor.. Snap wel dat als je nooit een harde 'nee' in gedachten hebt gehad het wel heel lastig is om nu te vertellen.. ben je bang dat hij bij je weggaat als je eerlijk bent?

**Geplaatst**: 02-06-21 19:32

Re: [HK] Kindervrij & oh zo blij! #3

Geplaatst: 02-06-21 19:32

Geen idee waarom het nauwelijks ter sprake is gekomen, hij is sowieso niet echt een prater en ik vind het lastig om erover te beginnen. Ik denk niet dat hij weg zou gaan om deze redenen.

**Geplaatst**: 02-06-21 19:34

Geplaatst: 02-06-21 19:34

fjordjes schreef:
Geen idee waarom het nauwelijks ter sprake is gekomen, hij is sowieso niet echt een prater en ik vind het lastig om erover te beginnen. Ik denk niet dat hij weg zou gaan om deze redenen.

Dan zou ik het zeker ter sprake brengen. Het is moeilijk, kan ik me voorstellen, maar het maar op zijn beloop laten is, vind ik, met zoiets als dit ook geen optie. Tenzij je weet dat hij ze op zich ook niet wil of zo. Maar dat lijkt niet het geval.

**Geplaatst**: 02-06-21 20:57

Geplaatst: 02-06-21 20:57

Ik zou het wel bespreken.
Ik heb dit afgelopen zomer ook gedaan. Bij mij is de relatie wel tot een einde gekomen, maar bij nader inzien zat er veel meer scheef bij ons. Ik dacht dat een kind hét probleem was, maar eigenlijk was het veel meer.

Feit is wel dat je tenminste je partner de keuze moet geven. Als hij echt een kinderwens heeft dan mag je dat niet laten beslommeren,want dat is niet eerlijk tegenover hem.

**Geplaatst**: 03-06-21 08:42

Geplaatst: 03-06-21 08:42

Eens, je zult het toch echt moeten bespreken.

Wat voor mij zou meetellen:
- Hij is geen prater, maar is er toch over begonnen. Dus het is wel belangrijk.
- Ik weet dat hij het waarschijnlijk wel wil.
- Ik houd er zelf niet van als dingen onduidelijk zijn.
- Ik zou geen zin hebben in een toekomst met mogelijk stille verwijten. Niet praters hebben nog wel eens de nijging om te vinden dat het super duidelijk geimpliceerd werd. Dus waarom je er niet iets mee deed. En dat word je dan in stilte verweten.
- Ja, het zou stom zijn als je relatie over zo iets uit gaat. Maar nu staat het wel tussen jullie in. En ook al doe je er niets mee, de relatie kan er alsnog over uit gaan.

**Geplaatst**: 03-06-21 08:46

Geplaatst: 03-06-21 08:46

jij zegt dat hij geen prater is.
Vervolgens gooit hij het balletje op en jij zegt niks.
Wie is er dan geen prater?

Kom er snel op terug van, goh jij begon laatst over kinderen.
Daar wil ik op terug komen....bla bla bla

Dit kun je zo niet laten.

**Geplaatst**: 03-06-21 08:51

Re: [HK] Kindervrij & oh zo blij! #3

Geplaatst: 03-06-21 08:51

Het is nu stresserend omdat je weet dat dit een breekpunt in je relatie zou kunnen zijn, maar geloof me, het zo laten, of een zijn wensen laten veranderen voor de andere zorgt sowieso voor een breekpunt.
Liever dat het nu gebeurt en je beide echt gelukkig kan worden met iemand anders, dan dat je binnen een paar jaar in een ongelukkige relatie vol met stilzwijgende verwijten zit.
En voor hetzelfde geld is het geen breekpunt, maar als het niet besproken wordt dan wordt het er wel een.

**Geplaatst**: 03-06-21 09:26

Re: [HK] Kindervrij & oh zo blij! #3

Geplaatst: 03-06-21 09:26

Idd. Het niet willen bespreken kan sowieso een breekpunt/verwijt zijn/worden.

**Geplaatst**: 03-06-21 10:38

Re: [HK] Kindervrij & oh zo blij! #3

Geplaatst: 03-06-21 10:38

Oeh lastige dit. Helaas ben je pas met je 43e verjaardag niet meer welkom op een fertiliteitskliniek dus je hebt nog wel even totdat je 'te oud' bent $:\$

In mijn geval twijfelde ik nog in de eerste jaren van onze relatie, mijn vriend wilde ze echt heel graag en is 9 jaar ouder, tijd drong voor hem toch wel. Toen ik er over uit was dat ik ze echt niet wilde toch wel direct laten weten. Uiteraard heeft dat voor ontzettend veel verdriet en ruzie gezorgd. Maar ook voor duidelijkheid en weten hoe je tot elkaar staat in de relatie. We zijn nog steeds samen. Tuurlijk blijft het een gevoellig punt en blijft het een pijnlijk onderwerp, zeker omdat de omgeving heel erg gericht is op het burgerlijke plaatje. Maar ook een keuze om toch samen te blijven. Geef je man ook de keuze, anders stel je het alleen maar uit en wordt jou verweten dat je het niet op tijd aangegeven hebt.
Achteraf dank ik god op mn blote knieen dat er geen kruisgespuis is gekomen, ik was daar echt doodongelukkig van geworden. Zie het echt als een hobby waar je helemaal 100% voor moet gaan, want je doet het voor je eigen plezier. Mijn vriend had een heel rooskleurig beeld van een gezinnetje wat echt niet klopte met de werkelijkheid, hij zou er ook weinig tijd voor hebben en alle zorg zou op mij terecht zijn gekomen, terwijl het zijn wens was. Je hele leven gaat erom draaien en jezelf komt op de 2e plaats. Dat is prima, maar dat moet je ook echt zelf willen en niet omdat 'dat erbij hoort' of wordt verwacht van je omgeving.

**Geplaatst**: 03-06-21 12:08

Geplaatst: 03-06-21 12:08

Ik ga mee met wat anderen al zeggen, ik zou het bespreken. Ik denk dat je elkaar juist eerder kwijtraakt als je dingen niet bespreekt uit angst om elkaar kwijt te raken.

**Geplaatst**: 03-06-21 12:33

Geplaatst: 03-06-21 12:33

Vind het vooral heel knap hoe je in 12 jaar tijd eigenlijk nooit duidelijk naar elkaar hebt gemaakt hoe of wat. Dit is niet een punt waarover je zegt: goh dan doen we er maar 1, dan is iedereen gelukkig. Er is geen middenweg. En prima als er twijfel is bij iemand, maar blijf het er dan tussentijds wel over hebben. Zeker als je 100% zeker bent, vind ik wel dat je de ander dat moet vertellen. Dan kan die bepalen of het een issue is of niet.

Hoe moeilijk dus ook.. ga het hier over hebben en niet wat negeren of wegwuifelen. Eerlijk naar hem en eerlijk naar jezelf.

**Geplaatst**: 03-06-21 13:05

Geplaatst: 03-06-21 13:05

Nou ja, ze is nu 32, dus toen was ze nog maar 20. Ik kan mij voorstellen dat je er dan nog niet mee bezig bent, dus het komt niet ter sprake. Daarna getwijfeld en nu toch definitief niet.
Maar het is de laatste 12 jaar wel ter sprake gekomen, anders had ze niet geweten dat hij ze wel wilde en hij wist dat ze twijfelde. En als allebei er dan niet op in durft te gaan...

Laatst bijgewerkt door KarenQ op 03-06-21 13:06, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 03-06-21 13:05

Geplaatst: 03-06-21 13:05

Wat de rest al zegt: bespreek het. En wees heel duidelijk en open naar elkaar.

Wij zijn bijna 10 jaar samen, hij had wel een kinderwens, ik niet. Nu was het niet dat het voor hem absoluut een noodzaak was, dat scheelt wel denk ik. Omwille diverse redenen hebben wij samen besloten er niet voor te gaan. Maw, hij heeft voor mij gekozen en zijn kinderwens opzij gezet, al speelt wel mee dat er ook medische argumenten zijn.

Maar bedenk wel dat het je ook nadien nog in het gezicht kan terugkomen. Mijn schoonbroer, zijn broer, wordt in november vader. Iedereen is enthousiast en jawel, ook mijn vriend. Die is helemaal te vinden dat die kleine regelmatig hierheen gaat komen, dat we samen dingen ermee gaan ondernemen bij tijd en wijlen. En ik? Wel... Naarmate de tijd vordert moet ik toegeven dat het idee alleen al me zelfs al afkeer laat voelen. Prima dat zij een kind krijgen, dat hij dooppeter wordt. Maar ik vrees dat ook over de invulling van die "taak" nog geheel andere verwachtingen zijn. Ik moet aan mezelf toegeven dat ik dat kind gewoon niet wekelijks moet zien of mee geconfronteerd wil worden. God, zelfs 1x/maand is me eigenlijk al teveel. Dikke pech voor mij, want voor mijn vriend mogen ze er gerust wekelijks mee voor de deur staan als ik hem hoor. Laat maar komen als ze eens een oppas willen of spontaan bezoekje.

Het enige wat ik voel bij zulke uitspraken is gillend wegrennen. Ik bedenk spontaan uitstappen naar stal, wedstrijden, noem maar op, om gewoon dat mormel niet in mijn buurt te hoeven hebben. Dit gaat nu om andermans kind binnen de familie en zelfs dat voelt al als een aanslag op mijn privéleven.

En jawel, als het betekend dat we daarin geen overeenkomst kunnen vinden, dan houd voor mij de relatie op.

**Geplaatst**: 03-06-21 13:11

Re: [HK] Kindervrij & oh zo blij! #3

Geplaatst: 03-06-21 13:11

Varekaj, ik begrijp je helemaal. Je moet je ook lekker kunnen voelen in je eigen huis en je eigen leven kunnen leiden.
Tegen ex zei ik dan gewoon, ga jij dáár maar heen of ga met ze naar een externe locatie. Ook omdat als ze wel naar ons zouden komen, dat ik ze dan maar bezig moet zien te houden, omdat hij daar toch minder zin/interesse/vaardig in was

**Geplaatst**: 03-06-21 13:16

Re: [HK] Kindervrij & oh zo blij! #3

Geplaatst: 03-06-21 13:16

Ik ga het bespreken moet alleen even bedenken hoe, hij werkt ontzettend veel dus is niet altijd een goed moment (maar dat is het eigenlijk nooit haha). Ik vind het fijn te lezen jullie ervaringen dus ik hoop er maar het beste op. Ik heb hem een appje gestuurd, misschien niet het handigst maar ik moest het gewoon kwijt. Heb nog geen antwoord erop maargoed dat kan ook zijn dat hij druk is. Enniewee, ik zie het vanavond wel als ie thuis komt.

**Geplaatst**: 03-06-21 13:22

Geplaatst: 03-06-21 13:22

@Varekaj, ik zou daar nu al gelijk heel duidelijk in zijn. Toen mijn broer vader werd, en ik dus tante, had zijn toenmalige, nu ex, schoonfamilie ook van die onaangename ideeën omdat ik zo lekker dichtbij woon.
Ik heb toen gelijk gemaakt dat ik niet kom oppassen, en dat het niet bij mij komt logeren, zolang het niet zindelijk is en niet zelf de tanden kan poetsen.

Je hoeft dan niet glashard nee te zeggen, maar stelt wel duidelijke randvoorwaarden. Maak duidelijk dat ze op dat vlak niets van jou hoeven te verwachten.
In de praktijk kwam dat er op neer dat ik er niets aan heb hoeven doen.

**Geplaatst**: 03-06-21 13:22

Geplaatst: 03-06-21 13:22

Fjordjes, succes dan maar!

Hahaha... dat: ze moeten zinderlijk zijn heb ik ook ooit gezegd. Gelukkig waren die kinderen pas net zinderlijk toen ze naar de basisschool gingen en daarna zei ik gewoon nee.

**Geplaatst**: 03-06-21 13:26

Geplaatst: 03-06-21 13:26

idinn schreef:
Vind het vooral heel knap hoe je in 12 jaar tijd eigenlijk nooit duidelijk naar elkaar hebt gemaakt hoe of wat. Dit is niet een punt waarover je zegt: goh dan doen we er maar 1, dan is iedereen gelukkig. Er is geen middenweg. En prima als er twijfel is bij iemand, maar blijf het er dan tussentijds wel over hebben. Zeker als je 100% zeker bent, vind ik wel dat je de ander dat moet vertellen. Dan kan die bepalen of het een issue is of niet.

Hoe moeilijk dus ook.. ga het hier over hebben en niet wat negeren of wegwuifelen. Eerlijk naar hem en eerlijk naar jezelf.

Ik ben 11 samen geweest met mijn ex en ben nu 33. Sterker, ik heb altijd geroepen dat ik geen kinderen wilde, en hij dacht dat ik wel ging bijdraaien. Zijn wens was behoorlijk aanwezig, dus het laatste jaar was ik zelfs gestopt met anticonceptie (met het idee, als de natuurlijke hormonen komen, mss dat die klok wél begint te tikken.), maar hoe dichter we kwamen bij het tijdstip dat we eventueel zouden gaan beginnnen proberen, hoe meer stress ik kreeg. Maanden heb ik me heel erg slecht gevoeld, tot paniekaanvallen aan toe. Toen ik het éindelijk durfde uitspreken kwam er uiteraard een discussie van, wat plots een soort van rollercoaster in gang gestoken heeft en waardoor ik dus tot de conclusie kwam dat niet het kind het issue was, maar eigenlijk hoe ik mij voelde in de relatie. Dan heb ik ook besloten om er een punt achter te zetten, de issues waren te groot, en ik heb echt geen zin dat ik binnen X jaar verweten wordt dat die bepaalde dingen niet heeft kunnen krijgen door mijn schuld.

Maar ja, het kan dus prima om jaren samen te zijn zonder dat bepaalde dingen écht besproken werden, blijkbaar

@varekaj: ik snap je gevoel daar zeker in hoor. Wat ik zo lees van jullie en jullie relatie lijkt het wel alsof jullie goed afspraken kunnen maken en elkaars grenzen kunnen respecteren. Ik denk dus niet dat het een goed idee is om hem te gaan verbieden tijd door te brengen met die koter, maar wel je eigen grenzen aan te geven (alledrie samen max eens in de zoveel tijd, als hij meer wil prima, maar dan neem jij tijd om XXX te gaan doen / neemt hij koter mee naar een andere locatie zodat jij tijd thuis hebt, etc.
Valkuilen zijn vooral: maak geen vaste afspraken met de ouders, als in, zegt niet dat jullie standaard om de twee weken de zaterdag gaan oppassen. Dan zit je direct al aan iets vast en is het moeilijker om flexibeler te zijn. Oppassen op vraag van een van beide partijen en mits het voor iedereen ok is, is een betere afspraak imo.