Bokt.nl

**Geplaatst**: 20-08-14 22:20

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 20-08-14 22:20

Dat van geen kind meer voelen heb ik ook onwijs hard! In januari is mijn papa overleden, voorduen had ik vrienden van mijn leeftijd (16), ik merkte na het overlijden van papa dat ik me enorm begon te ergeren aan de dingen waar mijn leeftijdsgenoten drama's van maken. Ondertussen heb ik allemaal vrienden tussen de 20-27 dat klikt allemaal veel beter.

Hoewel ik niet bij mijn papa woonde, ben ik enorm snel volwassen geworden, al in de week na zijn overlijden.

**Geplaatst**: 20-08-14 22:54

Geplaatst: 20-08-14 22:54

Marije_Kaoma schreef:
Hoi allemaal,
ik lees al een tijdje mee in dit topic en heb nu maar besloten om ook mee te praten, als jullie dat goed vinden natuurlijk
De vriendin waar DaniqueHorse het over heeft ben ik...

In januari dit jaar is mijn moeder plotseling overleden (meer info via pb)
Ik ben toen eigenlijk gelijk weer verder gegaan met mijn studie Diergeneeskunde en heb mijn propedeuse gehaald. Ik sta er echt van versteld hoeveel je eigenlijk kan in zo'n heftige situatie.
Het gaat nu ook naar omstandigheden wel goed, maar ik merk dat ik mijn moeder heel erg mis en ik vind het ook lastig dat ik ineens geen kind meer ben.
Ik vraag me af hoe jullie dit ervaren (hebben)?
Hopelijk vind ik wat steun aan jullie en helpt me dit ook bij het verwerken van het verlies.

Tuurlijk mag je meekletsen in dit topic

daarvoor is het topic toch

Wat super goed van je dat je je propedeuse hebt gehaald! ik herken het wel hoor! ik ben ook in een keer doorgeknalt en heb alles gehaald wat ik halen moest. papa is maandags begraven, en dinsdags za t ik fulltime weer op school.

Je mama zul je altijd blijven missen. Het klinkt heel vervelend en je kan er ook om heen gaan draaien maar het is gewoon zo. Je zal mama blijven missen. Al word het in loop van tijd anders. het harde gaat er wel iets af maar ik kan nu, bijna 3 jaar later mis ik hem nog steeds. Ik kan nu nog een nacht doorhalen omdat ik gewoon verdriet en pijn heb omdat ik zooo graag papa wil zien, wil knuffelen, ermee wil praten enzo. Gelukkig heb ik vriendinnen die snachts leven dus waar ik dan even mee kan praten

Het geen kind meer zijn herken ik ook niet echt. Maar goed, ik was 18 toen. dus dan ben je ook al niet echt kind meer. wel ben ik super snel volwassen geworden, ik moest wel, ik moest leren met verdriet om gaan, en met mezelf, en naar mezelf te luisteren. net als K_im ben ik wel heel trots op mezelf over waar ik nu sta! ik heb het toch maar even gefixt allemaal, ondankt de goede en vele minder goede momenten.
Het gedwongen volwassen worden heb ik ook vaak gezien in het feit dat ik 18 was en maar 1 ouder meer had, terwijl in mijn ogen toen je eigenlijk 40+ hoorde te zijn voordat je uberhaupt al 1 ouder mag overlijden.

Marije_Kaoma schreef:
Het is iig wel belangrijk om er over te blijven praten en ik denk zeker dat ik hier wat steun kan vinden

Praten is het aller belangrijkste! ik vergeet dat nog wel es en krop dan alles op. waardoor ik dus een nacht niet slaap. praten praten praten vertel wat je dwars zit aan iemand met wie je khet goed vinden kan. Ik loop bij een psycholoog waar ik gelukkig goed mee praten kan, en natuurlijk heel veel vriendinnen

Olafgek! jaa dat herken ik ook! dat je je gaat irriteren aan dingetjes waarvan je denkt jeetje toe even zeg! Maak je daar niet druk om zeg. komt allemaal wel.

**Geplaatst**: 20-08-14 23:52

Geplaatst: 20-08-14 23:52

Ik kan mijn post niet meer wijzigen?

dus doe het even zo

Wat ik heeeel moeilijk blijf vinden, en waar ik intens verdrietig van word is dat mensen ruzie met hun ouders hebben en het niet goed maken, of nog gewoon helemaal geen contact meer mee willen. Mijn hoofd snapt het heus wel dat soms het onmogelijk is door wat er gebeurd is. maar mn hart zegt, Doe normaal! het zijn je ouders! Jij hebt ze nog, terwijl ik alles er voor wil neerleggen om papa weer terug te krijgen. Praat met ze, maak het goed weet ik veel, maar probeer het. Ik kan dan echt wel huilen als ik in zulke gesprekken kom.. dan heb ik het heel zwaar.. Als mensen ruzie hebben met hun ouders, zeg ik ook altijd, maak het alsjeblieft goed! ik word dan ook heel angstig ofzo.
Ik zeg ook heel vaak, jullie hebben ze nog! Geniet er alsjeblieft van! Doe het! want het kan nu.

Ik moet ook eerlijk bekennen dat sinds papa er niet meer is, ik nooit meer echt ruzie heb gehad met mn mama

**Geplaatst**: 21-08-14 09:08

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 21-08-14 09:08

Dat heb ik nrt niet. Ik heb wel nog ruzies met mama, ik krijg nu altijd de neiging te gaan roepen dat iets van papa wel zou mogen. Ik mocht namelijk alles van papa, straf zou ik nooit krijgen

**Geplaatst**: 21-08-14 09:16

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 21-08-14 09:16

Hmm.. Ik snap je punt Ladybird, en denk het zelf ook wel eens. Maar aan de andere kant, ik heb ook geen goede band met mijn vader. Hij bedoeld alles echt heel goed en heeft veel voor mij over, maar toch.. De band is er niet. Het zal deels door mijzelf komen. Ik heb best wel met mijzelf in de knoei gezeten, ook voor de ziekte en het overlijden van mijn moeder, en sloot mij flink af voor de wereld om mij heen. Ik heb nooit diepe gesprekken met iemand gevoerd of mijn echte emoties met iemand gedeeld. Aan de andere kant.. we hebben niet dezelfde interesses. Hij vraagt regelmatig hoe het gaat op school, maar weet na vier jaar nog steeds niet zelf te vertellen wat ik nu exact studeer, als ik 'm de ene maand vertel dat ik tentamens heb, vraagt ie drie maanden later hoe ze zijn gegaan. Als ik 'm vertel dat ik sinds drie jaar eindelijk weer paardrij, is 'ie ontzettend blij voor mij en trots op wat ik bereikt heb. Helaas vraagt ie een aantal maanden later dan weer of ik alweer op een paard heb gezeten.. Op deze manier krijg ik dus het idee dat ie geen interesse in mij toont, of in ieder geval, niet oprecht. En dan sluit ik mijzelf weer een beetje af, omdat ik het gevoel heb dat het toch niet uitmaakt wat ik vertel, aangezien hij niet echt lijkt te luisteren. Neemt niet weg dat ik graag een goede band met mijn vader had willen hebben, maar momenteel heb ik niet de behoefte daar zoveel in te investeren. Dit komt wellicht doordat mijn ouders al gescheiden waren sinds mijn zesde levensjaar, en ik sindsdien maar twee dagen per week bij mijn vader was. Dat zal er zeker ook wel invloed op gehad hebben.

**Geplaatst**: 21-08-14 11:40

Geplaatst: 21-08-14 11:40

Over 2 dagen is mijn vader alweer 3 jaar overleden.
Wat gaat de tijd toch snel!

**Geplaatst**: 21-08-14 13:42

Geplaatst: 21-08-14 13:42

olafgek schreef:
Dat heb ik nrt niet. Ik heb wel nog ruzies met mama, ik krijg nu altijd de neiging te gaan roepen dat iets van papa wel zou mogen. Ik mocht namelijk alles van papa, straf zou ik nooit krijgen

OH nee, dat heb ik echt nog nooit gedaan. Ik weet dat mama het er heel moeilijk mee heeft dat ze alleen is, en als wij dan ook nog gaan zeggen dat papa het wel goed zou vinden dan zal ik haar heel veel pijn doen. Ook omdat ik weet dat ze er altijd voor ons is, en dat ze het ergens best heel moeilijk vind.

K_im, ja dat is idd wel heel vervelend dat hij zo weinig dingen vraagt en interesseert is. Dat vind ik echt naar voor je :(:)

Gelukkig heb/had ik met beide ouders een super band, al was ik wel meer een papa's kindje denk ik. maar met mn mam kan ik net zo goed opschieten! fijne mensen zijn het!

Ik weet dat mijn verdriet over ruzies die anderen ook niet altijd reëel is hoor! dat snap ik heel goed, maar ja, ik kan er gewoon echt niet goed mee overweg en zou ook niet zo goed weten wat ik er aan zou kunnen doen

**Geplaatst**: 21-08-14 20:22

Geplaatst: 21-08-14 20:22

Ik lees heel veel herkenbare dingen! Wel fijn om te weten dat er anderen zijn die dezelfde dingen voelen en meemaken, geeft iig steun

Het (gedwongen) volwassen worden klopt inderdaad bij mij ook. Ook de ''irritatie'' aan leeftijdsgenoten die zich druk maken om onbelangrijke dingen. Dit had ik vooral in het begin heel erg, het wordt nu al minder, maar ik merk wel dat ik me minder druk maak om dat soort zaken en meer inzie wat wel belangrijk is in het leven.
Gelukkig heb ik een hele goede band met mijn vader, lijkt me echt erg als een van je ouders overlijdt en je niet zo goed met de ander kan

En dat de tijd snel gaat.. Dat heb ik nu al

kan me voorstellen dat het nog kortgeleden lijkt xRiiannex

**Geplaatst**: 21-08-14 21:43

Geplaatst: 21-08-14 21:43

Mijn ouders waren wel al jaren voor mijn moeder haar overlijden gescheiden, dus mijn vader zit zelf ook in een heel andere situatie dan een ouder wie naast de andere ouder van zijn of haar kinderen, ook een partner is verloren.

Dat van leeftijdsgenoten herken ik overigens wel! Ik heb echt flinke ruzie gehad met een medestudenten, waar ik sindsdien ook niet meer mee gesproken heb (behalve studiegerelateerde dingen die nodig waren tijdens een samenwerking). Ik moet financieel alles zelf zien te regelen, heb een eigen huishouden te runnen e.d. Dat houdt in dat ik naast mijn voltijd studie zo veel als mogelijk wil werken. Echter, ik besef ook dat ik werk af zal moeten zeggen om zo samen te kunnen werken ik groepsopdrachten. Zij, enigszins verwend, hoeft niet te werken en doet naast haar studie een tal van sporten em hobby's (ja, ben daar best Jaloers op :p ), wilde geen dingen afzeggen of verplaatsen, terwijl ik er mijn werk zelfs voor afzegde!

Man, wat was ik kwaad! Ik ging niet werken, zodat ik met mijn medestudenten kon samenwerken aan een opdracht, maar zij wilde haar dansen/schaatsen/wielrennen/what ever niet afzeggen. Ze had andere prioriteiten.. Euhm ja.. niet werken betekend aan het einde van de maand niet rond kunnen komen. En zij maar leuke dingen doen. Maarja, prioriteiten hè -O-

**Geplaatst**: 21-08-14 21:47

Geplaatst: 21-08-14 21:47

Helaas ben ik een voorbeeld van een haat-liefde-verhouding met mijn moeder.. Was altijd al een papa's-kindje en dat blijkt ook nu.. Ik merk vooral dat ik het heel moeilijk heb met (het idee?!) dat mijn moeder vooral voor zichzelf kiest enzo. Op allerlei verschillende manieren. Als ik ergens last van heb, heeft zij dat erger. Of vaak dan lijkt haar vriendje belangrijker dan dat ik/wij(mn broers en ik) zijn... Voor hem wringt ze zich in allerlei moeilijke bochten, regelt ze vanalles en ik moet het maar lekker zelf uitzoeken. Daar kan ik echt niet mee omgaan. Met haar praten werkt ook niet zo, dat draait uit op een discussie en vaak gewoon een ruzie. Het doet mij gewoon echt pijn.. Loop nu bij een hele fijne osteopate en daar gaat zij binnenkort ook heen, hoop dat dat haar een beetje in de goeie richting gaat sturen. Zij moet gewoon eens goed bezig gaan met verwerken en even haar huidige leven "stilzetten" in hoeverre dat gaat. Wij krijgen het haar helaas niet aan 't verstand dat ze zich daar zelf gewoon ook beter door gaat voelen en het dan ook thuis weer gezelliger gaat worden.. Maarja..

**Geplaatst**: 21-08-14 23:23

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 21-08-14 23:23

Ladybird @ [LZP] Mijn Mama <3 zij is mijn held

**Geplaatst**: 04-09-14 18:39

Geplaatst: 04-09-14 18:39

Hee allemaal!
Ben eindelijk weer terug van vakantie en het ging eigenlijk wel wat beter. Tot dinsdag, zoals in mijn andere topic allemaal uitgelegd is ben ik een periode blind geweest, heb nu weer zicht maar mijn linkeroog is weer volledig uitgevallen. Helaas begint ook recht er weer mee op te houden.
Ik heb eindelijk een punt bereikt waar ik, denk ik dan, het overlijden van mijn moeder een plekje heb gegeven. Mag ook wel na 10 jaar denk ik. Ik heb veel meer rust in mijn hoofd dan eerst.
Maar nu.
Het is nu iets meer dan een jaar geleden dat mijn vader is overleden, en dit vreet aan me dat is gewoon eng. elk klein dingetje herrinnerd me aan hem. Mijn vader en ik hadden absoluut geen goed band voor degene die het niet weten en hebben elkaar 9 jaar niet gesproken of gezien.
Vandaag heb ik een meltdown op mn werk gehad, ik was aan het werk (werk aan een lopende band) en de radio stond aan. Toen kwam opeens het liedje van Queen op de radio "I want it all" Dit is een liedje waar mijn vader helemaal wild van was, en wat eigenlijk ook best bij hem paste. ik zakte door mn knieën en wist niet meer waar ik het moest zoeken.
Toen was ik eigenlijk ook direct een soort van verplicht om alles aan mijn collega's uit te leggen, want ja, ze hadden wel even zoiets van wtf.
gelukkig hadden ze er allemaal begrip voor en hebben mij even de tijd gegeven. (Het is niet echt iets wat ik graag tegen collega's vertel. Privé hou je thuis en neem je niet mee naar het werk zeg ik altijd) Maargoed, ben wel blij dat het eruit is.

**Geplaatst**: 04-09-14 19:54

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 04-09-14 19:54

Hallo allemaal, ik heb 5 jaar geleden mijn vader verloren op 14 jarige leeftijd.
Helaas zelfmoord...

**Geplaatst**: 04-09-14 20:43

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 04-09-14 20:43

Annelientje,

sterkte meisje! ik hoop dat je snel wat hoort uit het ziekenhuis! Heftig je ervaring op het werk! sterkte meisje! je bent een superwijf

IloveMoney, jeettje! dat is heftig zeg! :(:)

sterkte meisje

**Geplaatst**: 18-10-14 12:14

Geplaatst: 18-10-14 12:14

Hoe is het met jullie?

Ik ben nu even bij het graf van papa. Maar hebben jullie ook altijd het gevoel dat je echt eena weer naar het graf moet maar als je et dan komt, dat je dan denkt wat doe ik hier? Ik verwacht altijd dat het mijn verdriet weg neemt en mij troost. Maar elke keer is het weer een tegenvaller en alleen maat een bevestiging van dat hij dood is en dat ik nog steeds verdrietig ben en me poedersuiker voel daarom.. met alleeb maar de vraag waarom???

**Geplaatst**: 18-10-14 14:03

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 18-10-14 14:03

oh wat naar :/ ik heb nooit echt de behoefte om naar het kerkhof ga, Ik heb wel altijd mijn assenkettinkje aan en als ik papa nodig heb houdt ik dat vast...

**Geplaatst**: 18-10-14 16:05

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 18-10-14 16:05

Herkenbaar Ladybird, en ik moet ook eerlijk bekennen dat ik al enige tijd niet ben geweest. Op een of andere manier 'raakt het mij niet echt' als ik daar ben (hoe omschrijf ik dat?), en hier voel ik mij best schuldig over.

Ik heb het vermoeden dat ik mijn moeder haar overlijden inmiddels wel een plekje heb kunnen geven. Het is niet zo dat zij geen rol meer in mijn leven heeft, en ik niet dagelijks aan haar denk, maar haar overlijden, het er niet meer zijn van mijn moeder, speelt geen hoofdrol meer en bepaald niet meer hoe ik mijn leven leidt.

Neemt niet weg dat ik dagelijks aan haar denk, dat ik het nog steeds oneerlijk vind dat zij niet de kans heeft gekregen om in leven te blijven, dat ik maar wat graag had willen weten hoe onze band nu zou zijn, hoe mijn leven er dan uit had gezien, en hoe zij tegen mij aangekeken zou hebben op dit moment in mijn leven.

**Geplaatst**: 26-11-14 05:04

Geplaatst: 26-11-14 05:04

Hebben jullie dat ook,het boze gevoel.....

Mikn familie ('ant van partner)
Geeft mij het gevoel dat ik niet moet zeuren over mn papa,het is 1jaar geleden dus mond dicht,

Ik mis hem vreselijk,ondanks dat die een algemeen graf heeft heb ik toch in overleg met gemeente een mooie steen mogen plaatsen,dat heeft me veel rust gegeven!

Sterkte voor jullie allemaal!

**Geplaatst**: 26-11-14 09:15

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 26-11-14 09:15

Jeetje, Annemiek, een jaar is niks. Natuurlijk heb je volop verdriet en ben je boos. Ben je boos "op de wereld" of op je (schoon) familie? Als je boos bent op familie omdat ze zeggen dat je niet moet zeuren, kan je misschien wel met ze gaan praten. Boosheis kan je echt in de weg gaan zitten meid.

**Geplaatst**: 26-11-14 10:36

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 26-11-14 10:36

Annemiek, tuurlijk ben je boos. Een jaar is nog maar zo kort. Bij mij is het al meer als 3 jaar geleden en nog ben ik wel een boos of verdrietig omdat papa er niet meer is. Dat is echt niet raar hoor! :(:)

Wees ook boos, je mag boos zijn, wees verdrietig. gooi het eruit. dat lucht alleen maar op. Draai het om, zij moeten niet zeuren als jij boos bent. het is echt niet raar!

**Geplaatst**: 28-11-14 14:14

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 28-11-14 14:14

Mag ik mij hier ook melden?

Mijn moeder is 5 jaar terug overleden aan kanker, ik was toen 18 jaar..

**Geplaatst**: 28-11-14 14:19

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 28-11-14 14:19

Tuurlijk mag je je hier melden!

**Geplaatst**: 28-11-14 14:53

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 28-11-14 14:53

Mag ik mij ook melden?

Vier jaar geleden is mijn moeder overleden aan longkanker. Ik was toen 22, dus eigenlijk niet heel jong meer. Ik heb het er toch wel een aantal jaar heel moeilijk mee gehad, inmiddels gaat het wel weer goed. Momenteel maakt een goede vriendin van me hetzelfde mee en dan komt er toch wel weer oud zeer naar boven..

**Geplaatst**: 28-11-14 14:57

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 28-11-14 14:57

Ik vind 22 toch nog wel heel jong hoor om je moeder te verliezen!! Ik was zelf 25 en ook nog veel te jong om mijn moeder te verliezen.. Ik heb dat inderdaad ook met bekenden om me heen, maakt toch weer wat los..

Kaitlyn welkom hier.. Hoe gaat het nu met je?

**Geplaatst**: 28-11-14 15:05

Geplaatst: 28-11-14 15:05

Wat fijn.

Ik lees hier een hoop heftige verhalen zeg. :(:)

Afgelopen 6 november was het 5 jaar dat mijn moeder er niet meer was.

In april was het 10 jaar geleden dat ze borstkanker ontdekten; bestralingen, operatie, chemo's. Uitzaaiingen in lymfeklieren, botten en bloed. Het was toen al duidelijk dat ze niet oud zou gaan worden
Hierna was ze "stabiel" en kreeg ze pillen om groei tegen te gaan. In het meest gunstige geval zou het 5 jaar wegblijven, minst gunstig gaven ze 3 jaar. Na 3 jaar was het terug in haar heupen (botten dus wederom) en hier heeft ze bestralingen voor gehad, toen werd ze weer stabiel.
Na goed een jaar kwam het weer terug en zat het in haar hoofd en in haar lever. Haar gezicht kwam scheef te hangen maar na bestralingen van het hoofd was haar hoofd schoon en trok haar gezicht recht. Daarna chemo's voor haar lever. Hier is ze echt heel ziek van geweest en als het na de chemo's niet weg was dan zou ze ook stoppen met behandelingen. We kregen toen positief en negatief nieuws. De grote plek van 3 centimeter in haar lever was weg maar er waren 2 kleintjes van een paar millimeter bijgekomen. Haar eerste reactie was dat ze nu stopte want dit trok ze niet meer. Maar uiteindelijk had ze toch besloten om door te gaan. "Als ik die grote weg krijg dan krijg ik die kleintjes zeker weg!"

Dus hier zouden ze snel weer mee beginnen (dit was in oktober 2009)
Haar buik werd eind oktober zo ongelofelijk dik (leek wel hoogzwanger) maar ze wilde pas na 7 november naar het ziekenhuis omdat dat de dag was dat ze 25 jaar getrouwd zou zijn met mijn vader.
Ze had een port-a-cath om een infuus aan te kunnen sluiten en in de periode dat dat niet gebruikt wordt moet je eens in de zoveel tijd dat laten doorspoelen. Hier moest ze op 3 november voor naar het ziekenhuis maar ze ging niks over die buik zeggen want dan moest ze misschien blijven. Een vriendin van haar was mee die ook verpleegkundige was en die zei in het ziekenhuis tegen haar "Je kunt hoog springen, je kunt laag springen, maar die buik wordt onderzocht. Eerder neem ik je niet mee naar huis."

Ik werkte op dat moment in het ziekenhuis (bezoekersrestaurant, hier werkte zij ook toen ze ziek was) en moest om 5 uur beginnen. Ik werd gebeld naar het huisnummer of ik haar mobiel en tas even mee wilde nemen want die had ze gewoon thuis gelaten. Ik nog maar wat spulletjes meegenomen en mijn voorgevoel was al niet fijn. Op het werk gezegd dat ik even naar boven zou lopen om het af te geven en barstte toen al in huilen uit. Mijn collega's waren erg lief en zeiden dat ik de tijd mocht nemen en zelf kon bepalen of ik nog kwam om te werken of niet. :+:

Uiteindelijk had ze erg veel vocht in haar buik, de volgende dag (woensdag) was er ruim 3.5 liter uit gehaald en ze voelde zich zichtbaar beter dan de dagen daarvoor. Ze had weer praatjes en kon weer normaal ademhalen en de artsen waren heel erg positief. "Vrijdag mag u naar huis mevrouw. Bent u in ieder geval thuis om uw 25 jarig huwelijk met het gezin te vieren." Iedereen blij natuurlijk en het leek allemaal mee te vallen. Die donderdag moest ik een lange dag werken en had mijn moeder al veel bezoek dus besloten om niet langs te gaan. Smsjes sturen deden we wel en ze was al druk zat met al dat bezoek!
Die avond kwam mijn vader geregeld wat dingen halen in het restaurant beneden en was gewoon zijn vrolijke zelf. In de winter werd ik altijd nog opgehaald (reden ze achter me aan naar huis) omdat ze het niet fijn vonden als ik een bepaald stuk door het donker moest fietsen. Omdat ik de hele avond achter de frituur had gestaan wilde ik gaan douchen maar toen vertelde mijn vader dat hij wat moest vertellen en dat mama nog maar een paar dagen te leven had.
Ik ben me snel gaan omkleden (deodorant en parfum doet ook veel) en we zijn naar het ziekenhuis gegaan (vader, broertje, zusje, broer en schoonzus en ik). Ik heb voor mijn gevoel die avond al afscheid genomen. Die nacht is mijn vader bij haar op de kamer blijven slapen en zijn wij naar huis gegaan. De volgende ochtend werden we kwart voor 9 gebeld dat we nu moesten komen. Ze was al niet meer bij bewustzijn en je zag haar steeds hoger ademen. Die laatste uren waren we met haar ouders, haar zusje met man, mijn vader en wij als kinderen en mijn schoonzus samen bij haar. Rond kwart voor 1 overleed ze.

In de periode dat ze stabiel was heeft ze ook gewoon gewerkt (ook nog toen het in haar heupen zat) en hadden we een onbezorgde jeugd. De momenten dat het bloed onderzocht werd was altijd wel wat spannend maar voor de rest was het "normaal". (Tsja, wat is normaal? Het sluimert altijd wel in je achterhoofd)

Is nog een heel verhaal geworden...

Mareska schreef:
Mag ik mij ook melden?

Vier jaar geleden is mijn moeder overleden aan longkanker. Ik was toen 22, dus eigenlijk niet heel jong meer. Ik heb het er toch wel een aantal jaar heel moeilijk mee gehad, inmiddels gaat het wel weer goed. Momenteel maakt een goede vriendin van me hetzelfde mee en dan komt er toch wel weer oud zeer naar boven..

Klinkt heel herkenbaar inderdaad..

Naath86 schreef:
Ik vind 22 toch nog wel heel jong hoor om je moeder te verliezen!! Ik was zelf 25 en ook nog veel te jong om mijn moeder te verliezen.. Ik heb dat inderdaad ook met bekenden om me heen, maakt toch weer wat los..

Kaitlyn welkom hier.. Hoe gaat het nu met je?

Bedankt. Het gaat eigenlijk wel goed. Heb wel moeilijke momenten; als je ergens voor slaagt, mijn vriend kent ze niet, samenwoonplannen, mijn paard kent ze niet, net een nieuwe baan etc. etc. Meestal sla ik mezelf er wel aardig doorheen maar ze had er gewoon nog moeten zijn. Ik had nog zoveel met haar willen delen..