Bokt.nl

**Geplaatst**: 20-10-11 00:10

Geplaatst: 20-10-11 00:10

Gecondoleerd..
Wat verschrikkelijk om te lezen! Zit hier nu echt met tranen in m'n ogen..
Ik heb zoveel respect voor jullie, jullie hebben zo ontzettend jullie best gedaan.
Dat had niemand beter kunnen doen!
Jij laat de mensen inzien hoe belangrijk familie is en hoe belangrijk het is om elkaar te steunen door dik en dun, en helaas ook hoe kort het leven kan zijn en hoe snel het kan gaan..
Ik wens je heel erg veel sterkte in deze zware periode..

Maar vergeet nooit je moeder zal altijd bij je blijven, in je gedachten en in je hart..

**Geplaatst**: 20-10-11 00:15

Geplaatst: 20-10-11 00:15

Ts, fijn dat het gesprek bij dit mw al beter ging dat het ging bij de vorige. Gelukkig krop je je verdriet niet op en huil je als je dat nodig hebt :(:)

Traber, wat moet het voor jou ook vreselijk zijn te weten dat je je dochters en man moer achterlaten. Ook heel veel sterkte met dit gevecht ook al is het eigenlijk niet meer te winnen :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-10-11 09:35

Geplaatst door de TopicStarter : 20-10-11 09:35

Traber schreef:
Ook al mis je je moeder enorm,probeer wel door te gaan met leven en te genieten.
Het klinkt zo afgezaagd,maar het leven is er voor de levenden.
Mijn moeder en ik waren ook altijd bij elkaar.
Eerst kreeg ik kanker,en een half jaar later bleek ze hetzelfde te hebben.
Bij mij leek het eerst goed te gaan,maar mijn moeder verloor al snel de strijd.
Ikzelf dacht soms dat ik geen kracht meer had om door te gaan,na alles wat ik al meegemaakt had,en dan ook nog mijn moeder,mijn beste vriendin kwijt.
Maar niets bleek minder waar te zijn.
Ik had immers nog zoveel om voor te leven.
Nu ben ik weer ziek,en ik kan niet beter worden.
Ik moet zo ontzettend hard knokken om nog wat langer bij mijn meiden en man te kunnen zijn.
En als ik er niet meer ben,...wil ik dat ze léven!Net als jouw moeder dat ook voor jou wil.
Ik weet zeker dat ze dicht bij jou is.

Wat ontzettend erg...

mag ik vragen wat voor kanker? Ik vind je heel sterk dat je nog de kracht kan vinden om door te gaan.
Misschien is dat wat anders of makkelijker als je een eigen leven hebt. Ik heb dat niet echt...
Ik zou zo graag mijn moeders aanwezigheid willen voelen. Nog even met haar praten. Nog één keer naar de Action toe gaan samen.

Ik begin langzaam te vergeten hoe het was wanneer zij er was. Het ging allemaal zo snel, vanaf het moment dat ze naar het ziekenhuis ging.
Daar veranderde ze al een beetje. In het hospice kon ze bijna niet meer praten... Het is allemaal te triest voor woorden. Ik wil haar niet vergeten, maar voor sommige dingen moet ik steeds dieper graven in mijn geheugen.

**Geplaatst**: 20-10-11 09:44

Geplaatst: 20-10-11 09:44

Lieve Charica,

Ook ik ben mjin moeder verloren, nu bijna 7 jaar geleden. Ze was net 59 jaar geworden. Nog steeds denk ik elke dag aan haar. In het begin is het moeilijk en doet het pijn, en lijkt alles ver weg te zijn. Nu na 7 jaar, weet ik dat ze bij me is. Gewoon, omdat ze in mijn hoofd aanwezig is. Ik mis haar enorm, en soms bij een liedje op de radio, of een mooi moment met mijn meiden komen de tranen weer. Geef je zelf de tijd om het te verwerken, maar weet dat als je aan haar denkt, dat ze dan bij jou is.

Heel veel sterkte!

Tanja Y;(

**Geplaatst**: 20-10-11 11:25

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 20-10-11 11:25

Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, maar in ieder geval een hele dikke knuffel voor jou. Ik hoop dat je de kracht vind om weer door te gaan en dat je weer het mooie van alle kleine dingen gaat zien.

**Geplaatst**: 29-10-11 09:37

Geplaatst: 29-10-11 09:37

Even een knuffel voor jullie om te laten weten dat ik nog aan jullie denk en hoop dat jullie een beetje je weg weer kunnen vinden.
Ben ook benieuwd of je wat aan je hulpverlener hebt ?

**Geplaatst**: 29-10-11 10:21

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 29-10-11 10:21

Jeetje Traber, ik wil jou ook even sterkte wensen! :(:)

@TS: Heb je inmiddels de maatschappelijk werker ontmoet? Past deze beter bij je? En hoe gaat het verder nu met jullie?

**Geplaatst**: 29-10-11 10:31

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 29-10-11 10:31

Meid gecondoleerd nog! Ik wens je heeeeel veeeeel sterkte! Mijn vader heeft lympfklierkanker gehad toen ik 5 was nu gaat alles goed maar ben altijd nog bang dat hij t terug krijg of dat ik t krijg.
Me oma is er ook aan overleden die had t ook in der hoofd.
Ze zeggen dat als je jong bent je er niet veel van mee krijgt maar ik weet nog genoeg wat me erg pijn heeft gedaan en waar ik nog steeds met niemand over praat omdat ik t niet kan! Het is inmiddels 21 jaar geleden maar nog doet t pijn als ik er aan terug denk.!

Heeel veeel sterkte! Hele dikke knuffel!!

**Geplaatst**: 29-10-11 18:34

Geplaatst: 29-10-11 18:34

Citaat:
Wat ontzettend erg... mag ik vragen wat voor kanker? Ik vind je heel sterk dat je nog de kracht kan vinden om door te gaan.
Misschien is dat wat anders of makkelijker als je een eigen leven hebt. Ik heb dat niet echt...
Ik zou zo graag mijn moeders aanwezigheid willen voelen. Nog even met haar praten. Nog één keer naar de Action toe gaan samen.
Ik begin langzaam te vergeten hoe het was wanneer zij er was. Het ging allemaal zo snel, vanaf het moment dat ze naar het ziekenhuis ging.
Daar veranderde ze al een beetje. In het hospice kon ze bijna niet meer praten... Het is allemaal te triest voor woorden. Ik wil haar niet vergeten, maar voor sommige dingen moet ik steeds dieper graven in mijn geheugen.

Maar dat komt wel hoor.
Geloof me, was 19 toen me moeder overleed.
En half jaar later ontmoette ik mijn huidige man en paar jaar later trouwde en werd ons zoontje geboren.
Dus geloof mij, je komt er bovenop.
Vergeten doe je het nooit maar het vind een plekje.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-10-11 19:41

Geplaatst door de TopicStarter : 29-10-11 19:41

Het heeft lang geduurd voordat ik eindelijk reactie kreeg van de maatschappelijk werker. Ze stuurden een mail met de vraag of ik maandag de 31e kon. Maar ik moet altijd werken op maandag en dinsdag. Dus dat kan niet... Terug gemaild : andere datum? Nu krijg ik terug : 10 november! Jeetje, nog later. Ik baal er wel een beetje van. Het duurt allemaal zo lang.
Op zich heb ik wel behoefte aan hulp. Mijn zus vind inmiddels dat ik af storm op een depressie. En ik zie dat zelf ook. Misschien kan ik beter naar een psycholoog. Wat ook maar sneller is.

Gisteren en vandaag weer twee mindere dagen gehad. Ontzettend veel huilen. Mijn hersenen voelden echt week. Raar. Want woensdag ging het wel goed met me. Ik had lekker geslapen, ik was naar de action gegaan. Traditie-getrouw. Ik liep daar. En kwam een oude vriendin tegen, die toevallig ook net haar vader is verloren. Op de dag dat mijn moeder overleed, werd haar vader naar het ziekenhuis gebracht. En een week later overleed ie. Dus we hebben veel gemeen. Het was fijn om met haar te praten. Gezellig thee gedronken bij de Hema. Daarna naar huis gegaan. Eventjes 2 uren geslapen. Lekker eten, en 's avonds het hondje uitgelaten, en daarna gegamed.

Toen ik vrijdag van bed af kwam, voelde ik me al niet goed. Had de hond extra lang uitgelaten. Maar daarna was ik bekaf. Ik was van plan om naar mijn lease-paardje te gaan. Maar ik kon er geen energie voor op brengen. Ook moest ik die dag werken om 12 uur. Toch eerst heen gegaan, had ik geen zin meer. Kwam mijn ex tegen, ben ik daar mee thee gaan drinken. Veel gesproken over mijn moeder. Dat brengt alles weer naar boven. Dan voel ik mij eigenlijk alleen nog maar k*tter. Daarna naar huis en slapen. 's avonds had ik paardrijden. Ook al geen zin in. Rijden ging weer niet goed. Ik heb nu inmiddels een mooie band opgebouwd met het lease-paardje. Ze vind me echt leuk, ze is heel lief, ze ziet mij wel als leider... Maar dan komt het rijden.

Ze is een 7-jarige merrie, net beleerd. Beetje doorgereden op de manege. Ik rij nog maar 2 jaar. Soms begrijpt ze mij niet, en ik haar niet. Dus het rijden is vaker slecht, dan goed. Ook met het rijden weet ik vaak niet hoe ik dingen moet oplossen.

Toen ik voor de vakantie aangaf bij de manege dat ik een lease-paardje wou, voelde ik mij goed. Zat ik lekker in mijn vel, en voelde me sterk. Nu voel ik mij dat precies 100 % tegenovergestelde. En ik denk dat zij dat ook voelt, hoe ik mij voel. Ik heb denk ik meer behoefte aan een rustig ouder paard. Een betrouwbaar één die alles al wel een beetje heeft gezien. Om dit onderwerp voel ik mij ook ontzettend verdrietig. En heb ik het gevoel alsof ik haar in de steek laat. We hebben echt een klik, en ze vind me leuk, en ik haar ook... Maar het rijden.

Ik voel me een mislukkeling. Ik kan het niet opbrengen om haar dingen te leren, en ik weet niet hoe. Alles kost zoveel energie... Had ik nu maar meer ervaring, en had ik nu maar meer energie. Had ik dit alles maar niet meegemaakt. Dan kon ik tenminste genieten...

**Geplaatst**: 29-10-11 20:03

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 29-10-11 20:03

Ik denk dat je van jezelf te veel verwacht.
Tuurlijk voel je je niet happy, maar dat hoef niet en je lease paardje hoef je niets te leren, lekker mee rotzooien, wandelen, knuffelen, verwennen en alleen dingen doen waar je zin in hebt.
Kop op er komen betere tijden.

**Geplaatst**: 29-10-11 20:33

Geplaatst: 29-10-11 20:33

Neem gewoon de tijd voor je verdriet Charica. Het is doodnormaal dat je nu veel verdriet hebt en er soms doorheen zit. Je moeder verliezen is erg moeilijk en daar hoort ook een moeilijke tijd bij.
Ik heb zelf in het begin veel aan mijn moeder gedacht en aan hoe zij het zou willen dat ik verder ging, ik dacht aan hoe zij zelf in het leven stond. Mijn moeder was altijd positief en blij, ze zag overal iets positiefs en moois in, ook op de momenten dat ze zelf erg slecht en ziek was. Op die manier ben ik ook proberen te gaan kijken. Ik ben het liefste wat ik had verloren, ik mis haar enorm, maar aan de andere kant ben ik anders in het leven gaan staan na haar overlijden. Ik denk dat ik er zelfs beter van ben geworden.

Ik hoop van harte dat jij over een tijdje ook een beetje op die manier kan terugkijken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-10-11 11:12

Geplaatst door de TopicStarter : 30-10-11 11:12

Ik heb toch maar besloten om een ander leasepaardje te vragen.

Een wat rustiger paard die al wat dingen kan. Ik durf inmiddels ook al niet meer te galopperen, en dat zou ik wel graag willen.
Op de vrijdag en zondag lease ik. Natuurlijk ga ik dan ook naar de merrie, om lekker te poetsen en te knuffelen. Maar duur is het wel, om niet te rijden.
Ik wil graag wat plezier maken met het rijden, misschien een keer een proefje doen. Ik vind deze keuze al moeilijk genoeg. Ik twijfel continue. Maar het rijden gaat niet. Ik ben groen, zij is groen. Lief is ze wel.
Ik voel me er heel slecht bij.

Vanmiddag gaan mijn zus en ik bezig met het fotoboek van mama. We maken er iets moois van!

**Geplaatst**: 30-10-11 14:34

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 30-10-11 14:34

Dan is het beter om voor een ander te gaan. Op een gegeven moment kom je er een tegen waar je je safe bij voelt, en dat heb je hard nodig nu. :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-10-11 17:53

Geplaatst door de TopicStarter : 31-10-11 17:53

Ik hoop dat ik maar de juiste keuze maak...

**Geplaatst**: 31-10-11 18:52

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 31-10-11 18:52

Charica, natuurlijk heb je de goede keuze gemaakt! Jij moet namelijk doen wat jouw gevoel je ingeeft en waarom zou je dan door gaan met iets waar je dat niet van wordt? Wat zijn de consequenties voor het dier dat jij ruilt? Denk niet zoveel, het is geen verplichte verkoop oid! Ik vind het heel sterk dat je de keuze gemaakt hebt, je hebt genoeg aan je hoofd, paardrijden is je ontspanning. Ga lekker rijden met je leasepaardje en straks als jullie beide verder zijn kan je misschien weer switchen.

Voor nu veel plezier met je nieuwe paardje, voel jezelf niet te schuldig, dat is echt niet nodig!

**Geplaatst**: 01-11-11 10:01

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 01-11-11 10:01

Hai Charica, volg gewoon je hart met je paardje...en wat vervelend dat je pas zo ver weg terecht kunt bij de maatschappelijk werker, wel fijn dat je met je oude vriendin hebt kunnen praten.
Neem je tijd en huilen hoort erbij hoor en hoe was het om met je zus aan het fotoboek van jullie mama te werken ?
Liefs Linda

**Geplaatst**: 01-11-11 17:14

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 01-11-11 17:14

Heel veel sterkte.. Woorden schieten me te kort en tranen in mijn ogen vanwege de herkenning.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-11-11 12:08

Geplaatst door de TopicStarter : 05-11-11 12:08

Even een update van mij : het fotoboek/plakboek is heel mooi geworden. We hebben samen alle foto's van mama er in, samen met de rouwkaart, advertenties en andere dingetjes. We zijn er wel de hele middag mee bezig geweest. Het voelde wel een beetje raar. En na de tijd waren we allebei heel moe.

Gisteren na de manege gegaan. Heb ik eerst op mijn lease-paardje gereden. Het eerste half uur ging weer niet goed. En daarna ging het spontaan opeens beter. En ik weet niet waarom. Toch heb ik maar aangegeven bij mijn instructeur dat ik me niet goed voelde, en dat ik liever eerst een wat rustiger ouder paardje wou leasen. Was geen probleem zei hij. Zondag kan ik langskomen, en dan zouden we samen de paarden bekijken, en mocht ik even rijden in de buitenbak. Erg spannend.

Ik heb nog steeds een beetje twijfelende gevoelens hierover. Aan de ene kant wil ik haar niet in de steek laten, maar aan de andere kant voel ik mij een beetje opgelucht. Ik hoef op een ander paard niet zoveel energie te gebruiken als bij haar. Bijvoorbeeld het continue er bij moeten zijn met je hoofd. Dat lukt niet zo goed. Ik zal haar toch nog heel vaak gaan kroelen... Dat doen we goed!

Volgende week donderdag kan ik eindelijk terecht bij de maatschappelijk werker. Zucht, het duurt zo lang...

**Geplaatst**: 05-11-11 22:48

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 05-11-11 22:48

Nou jeetje dat duurt idd lang zeg!
Fijn dat je zondag naar een paardje mag kijken. En anders spreek je met de eigenaar af, dat als het weer beter met je gaat, je haar weer kan gaan leasen?!
Succes morgen

**Geplaatst**: 06-11-11 02:12

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 06-11-11 02:12

Wat fijn dat het foto/plak boek van je mama mooi is geworden, kunnen jullie wel steun uithalen hoop ik.
En eindelijk een afspraak bij de maatschappelijk werkster, ik ga duimen voor je dat het een persoon is waar je mee klikt !
En voor vandaag hoop ik dat er een ander paard is die je kan geven wat je nu even nodig hebt en lekker kroelen met de andere is toch voor nu ook een mooi alternatief.
Ik hoop echt dat je vandaag gewoon even heerlijk kunt rijden en ontspannen.
Liefs Linda

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-11-11 17:27

Geplaatst door de TopicStarter : 06-11-11 17:27

Vanochtend ben ik naar de manege geweest. Mijn instructeur vroeg eerst welke ik wou proberen. Ik had twee op mijn oog. Maar één daarvan had 's ochtends al gelopen, dus daar kon ik vandaag niet op rijden. Dan de andere maar. Zelf stelde mijn instructeur ook een paard voor, maar die vind ik persoonlijk altijd heel sloom.

Het andere paard heb ik redelijk veel op gereden. Voordat ik ging leasen. Rijden ging altijd goed samen. Grote vriendelijke beer, noemde ik hem altijd. Maar toen ik in de stal kwam, deed ie al wat raar. Kan niet precies zeggen wat. Daarna wou ik beginnen met het indoen van het hoofdstel. Maar dit lukte niet.

Wel een kwartier bezig geweest. Hij deed zijn hoofd steeds naar boven. Daarna heb ik maar een stalmeisje gevraagd om hulp. Goed hoofdstel zat erin. Toen het zadel. En toen begon ie rondjes te draaien in de box, en mij tegen de wand aan te duwen.

Nou, ik zag het helemaal niet zitten. Ik moest huilen in de box. Heb het hoofdstel maar weer uit gedaan, en heb gevraagd aan het stalmeisje of ze wou zeggen tegen mijn instructeur dat ik naar huis was gegaan. Huilend op de fiets naar mijn zus.

Ik heb het gevoel alsof alles niet meer lukt in mijn leven. Ik doe zo mijn best, maar niks lukt. Paardrijden wil niet meer. Mijn werk lukt ook niet zo goed. Ik geef les op een MBO-school, en soms lopen die pubertjes zo over mij heen...

Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik ben geneigd om maar gewoon te stoppen met paardrijden. Ik heb slechte energie, en ze voelen dat...

Iedereen zegt ga door met je leven, maar wat als dat niet lukt?

Wat doe je dan?

**Geplaatst**: 06-11-11 17:37

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 06-11-11 17:37

Ach lieve Charica...wat een ontzettende tegenvaller vandaag, ik had zo gehoopt dat je eindelijk even kon ontspannen en wat jammer dat je instructeur niet even wat meer tijd voor je genomen heeft om duidelijk te krijgen wat voor paard je op dit moment nodig hebt, want het gaat niet alleen om het rijden maar ook vooral ervoor en erna (poetsen, zadelen, knuffelen) om weer wat energie en vrolijkheid in je leven terug te krijgen.
En dat iedereen zegt dat je door moet gaan met je leven...sorry hoor, maar kijk eens hoe kort het geleden is, je bent nog volop in je rouwproces en iedereen zou je gewoon de tijd moeten geven en jezelf deze tijd ook gunnen en dat zal ook betekenen dat je van de 'waardeloze' dagen/momenten zult hebben dat je het helemaal niet meer ziet zitten, maar hou je vast aan die kleine momenten waar je je even gelukkig en minder gespannen voelt, want die momenten gaan je erdoor heen 'slepen' om over een tijd deze momenten weer meer te hebben.
Heb je dit nog met je zus besproken, wat vindt zij ervan en kan zij jou op één of andere manier hierbij helpen?
En pubers voelen het volgens mij gewoon aan dat je even niet lekker in je vel zit en dan krijg je van die "ik loop over je heen" momenten...balen hoor want dat kun je er echt niet bij hebben.
Ben wel blij dat je het blijft delen met ons, want dit kan toch geen mens alleen.
Lieve Charica, hele dikke knuffel van mij voor jou en wil je via Pb babbelen, voel je vrij hoor.
Het is jammer dat we niet bij elkaar in de buurt wonen, want mijn deur staat voor je open.
Liefs Linda

**Geplaatst**: 06-11-11 20:14

Geplaatst: 06-11-11 20:14

Meid, Geef je zelf de tijd! Vind het al knap dat je voor een ander paardje gekozen heb, hoe moeilijk die beslissing ook moet zijn geweest. Al zit het nu allemaal even tegen, jij komt er wel! Doe waar je je goed bij voelt.. Alleen.. Bij de paarden heb je je altijd prettig gevoeld.. Kan je niet mischien een leuk paardje zoeken voor alleen het verzorgen(samen met iemand)? Waar je even lekker tot rust kan komen

Wat jammer dat je instructeur niet gewoon even erbij bleef met het opzadelen enzo, hij weet volgens mij in welke rot situatie jij zit..

En de leerlingen op school, zullen weinig begrip hebben voor jou situatie.. die zien alleen maar dat ze nu kunnen doen wat ze willen denk ik, Jammer! Die komen zichzelf nog wel eens tegen.. Als ze zelf eens in zo rot situatie terecht komen..

En gewoon doorgaan met je leven? Dat is makkelijker gezegt dan gedaan.. Maar meid probeer het, je bent een sterk persoon! :(:)

**Geplaatst**: 09-11-11 10:58

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 09-11-11 10:58

Charica ik wil je nogmaals heel veel sterkte wensen :(:)

wat zal het ontzettend moeilijk zijn om de draad weer op te pakken, maar ik vind jou zóoo dapper en sterk :(:)

Wat betreft je werk is er misschien een leidinggevende waarmee je eens fijn kunt praten en die jou misschien kan steunen? Kan mij heel goed voorstellen dat je nu niet op van die puberstreken zit te wachten en dit gewoon nu even niet kan handelen