Bokt.nl

DeMolenhoek schreef:

Ik vraag mij direct af of jou vriend niet diegene is die twijfelt.

Laurora schreef:

Ik heb laatst na heel wat dubben eindelijk de stap durven zetten om het eens écht goed met mijn vriend over sterilisatie te praten. Want ja, zeggen dat je niet per se kinderen hoeft is 1 ding, maar horen dat je vriendin het absoluut onmogelijk wil maken is natuurlijk een ander ding.
Ik geloof dat mijn vriend best een beetje schrok van hoe serieus ik hier over ben. Hij is bang dat ik er spijt van krijg. Ik heb hem uitgebreid uitgelegd waarom een kind voor ons niet verstandig is, en nooit verstandig word, en daar was hij het wel mee eens.
Hij zei daarna ook "het is jouw lichaam, als jij een sterilisatie wil sta ik achter je"
Maar wat hij graag zou zien is dat ik ondanks dat een paar eitjes laat invriezen voor het geval dat. Ik vind dit zelf niet nodig, maar hij wil het graag als een soort van geruststelling ofzo? Echter lijkt het me als ik daarom vraag, dat de huisarts/gyn mijn sterilisatiewens niet meer serieus neemt.
Hoe denken jullie hierover?

Laurora schreef:

Tsja dat zou heel goed kunnen.
Vriend heeft altijd aangegeven dat hij niet perse kinderen hoeft, hij heeft niet echt een kinderwens zegt hij zelf. Hij is ook altijd degene die het hardst moppert bij irritante kinderen, of ouders die eigenlijk geen geld/tijd/verstand hebben voor kinderen.
Maar het helemaal uitsluiten, dat is volgens hem nooit bij hem opgekomen. Misschien dat hij aan het idee moet wennen, of stiekem inderdaad een (kleine) voortplantingsdrang heeft.
Ik vind het nogal eng. Ik ben zo verschrikkelijk bang dat hij me misschien verlaat als hij op een dag toch kinderen wil.
Ik ben nogal beïnvloedbaar, dat is ook een van de redenen dat ik me wil laten steriliseren. Mocht mn vriend opeens toch kinderen willen, dan kan hij me niet zomaar overhalen maar moet ik al voor een hersteloperatie ofzo gaan.

Laurora schreef:

Tsja ik roep altijd wel heel dapper "als mijn vriend zich bedenkt zoekt hij maar een andere vrouw" maar ik weet niet of ik dat nog zeg als het puntje bij paaltje komt.

Laurora schreef:

Ik vind het nogal eng. Ik ben zo verschrikkelijk bang dat hij me misschien verlaat als hij op een dag toch kinderen wil.

Sintara schreef:

Het idee dat je partner/vriend whatever misschien ooit wel bij je weg wilt is sowieso niet leuk en beangstigend.. Wat die reden ook zou zijn. Ik snap dat je er dan over na gaat denken want er zit een hoop aan je vriend vast. Je huis, vrije tijd, financiën(?), toekomstideeën enzovoorts.. Maar toch. Om daarvoor écht je niet-kinderwens te wijzigen vind ik wel ver gaan.

Laurora schreef:

Ik vind het moeilijk. Ik heb nogal wat psychische problemen. Vaak depressief, vaak paniekaanvallen en niet in staat goed te functioneren in de maatschappij.
(ik ben zo bang voor de buitenwereld dat ik 9 vd 10 keer niet eens in mn eentje naar de supermarkt durf)
Een half jaar geleden is mijn vader overleden en hierbij ben ik even goed met mijn neus op de eindigheid van het leven gedrukt.
De enige mensen die mijn niet-functioneren snappen en mij daar goed in kunnen ondersteunen zijn mijn moeder en vriend.
Mijn moeder gaat op een dag wegvallen, dat is een ding wat zeker is. En dan heb ik alleen nog mijn vriend. Wat als hij dan besluit om bij me weg te gaan omdat hij toch een kinderwens heeft? Ik kan er niet eens over nadenken zonder in paniek te raken.

En vanwege al dit bovenstaande ben ik er 100% zeker van dat ik geen kind kan opvoeden.
En rationeel gezien is mijn vriend het daar mee eens. Maar het zal niet de eerste keer zijn dat rationeel denken opzij geschoven word door hormonen en voortplantingsdrang.

(sorry voor dit relaas hoor, ik vind het moeilijk om het hier over te hebben, maar heb wel het gevoel dat het er uit moet)