Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
xDenies schreef:Maar met alleen een nummer verwijderen kan hij natuurlijk nog steeds contact opnemen.
Ik vind verder niet dat je je in hun relatie moet roeren. Er is al genoeg gedaan, daar ben je ook medeveroorzaker in. Ik vind niet dat zijn vriendin het nu van jou moet horen. Vind dat vooral een beetje een trap na van, 'ik kan je niet krijgen, dus dan verpest ik je relatie maar'. Zal je vast niet zo bedoelen, zo interpreteer ik het wel. Dus nee, geen contact meer met beide niet en eigenlijk gewoon lekker blokkeren.
Herpak jezelf, ga werken aan je eigen waarde en time to shine, moet je eens zien wat er dan op je pad komt
Ik verwees hem naar zijn andere ex..
)
Goed dat je hem nu geblokkeerd hebt, laat het hem lekker uitzoeken. Wat een bord voor zn kop.
Hij is alleen zo verschrikkelijk beschadigd en ik vind dat zo erg
En ja dat ie dan liegt over een ziekenhuisopname is natuurlijk fiets up, maar ik weet ook waar het vandaan komt.. En ik geef hem die aandacht niet, maar ik voel wel het medelijden voor hem. Ik merk ook dat ik jaloers ben op al die mensen om hem heen, die zien en kennen alleen maar de sociale, gezellige en altijd behulpzame/beschermende man en die man mis ik zo verschrikkelijk.. Dat was echt mijn maatje..
En ja, ik houd het lijstje met minpunten erbij, maar dat maakt nog niet dat al die gevoelens weggaan..
). En geen enkele jongen is een situatie als deze waard. Hij is de pijn niet waard. De drama niet. Jouw energie niet. Jouw aandacht niet. Want; uiteindelijk ga jij eraan onderdoor. En dat is niet iets dat wenselijk is. En ja, dat is slikken, poedersuiker en dramatisch. Uiteindelijk kom je iemand tegen die het wél waard is. Want dan is er geen drama, geen gedoe en eerlijkheid.
xDenies schreef:Gisteravond las ik een inkijkexemplaar op bol.com bootcamp voor breakup ofzo. Daar kwam een stukje naar voren waarin werd uitgelegd dat je nu eigenlijk aan het afkicken bent van een zogenaamde verslaving. De verslaving aan de dopamine die je ervaarde door het verliefd zijn. Ik kon mij daar heel erg in vinden, het voelt ook inderdaad alsof ik aan het afkicken ben en het voelt ook alsof ik iets mis. Dat wordt godzijdank al heel erg veel minder, maar vooral de eerste weken had ik daar echt wel last van.
Daarnaast werd er ook omschreven dat je natuurlijk voor je zelf een soort beeld hebt geschetst hoe je de rest van je leven voor je zag, mét die persoon. Ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die dat niet doen - maar ik ben er dus ook zo één, ik beeld me een toekomst in met degene. Wat ik allemaal graag zou doen en afvinken, dat is niet gek toch? Lijkt mij. Maar oké. Ook dat is iets waar je hoofd en je hele lijf aan moet gaan wennen als dat in duigen valt. Het geeft ook een stukje onzekerheid van goh komt dat beeld ooit terug.
You can do this