Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
Die is gewoon heel fout geweest. Deze jongen heeft een hele andere keus gemaakt waarin jij hem de vrijheid had gegeven.
Maarja ik ga dus echt voor iemand of niet, simpel. Ik hoor nu soms dus ook wel eens wat verhaaltjes van de tijd dat we aan het daten waren. Mijn gevoel toen zat dus goed en ik maakte mezelf niet gek. En hij zei ook letterlijk van ja toen waren wij niets dus dan mag dat gewoon. Ik sta daar anders in, maar nooit gedacht om daar afspraken over te maken 
Kan me heel goed voorstellen dat dit oud zeer aanwakkert, zeker als de situatie vergelijkbaar is. Natuurlijk kun je er lessen uit halen en kom je er uiteindelijk sterker uit, maar het doet wel gewoon even verdomd veel zeer! capopjekop schreef:Gevoelens zijn sowieso poep
Soms weet je dat het beter is iemand los te laten. Gaat je gevoel het weer ingewikkeld maken
maar helaas zit er natuurlijk veel meer verhaal en gevoel achter dan ik hier zo even kan samenvatten.. LaScar schreef:Dat dus..
Toen ik uiteindelijk (heel neutraal) gereageerd had op zijn appje, vroeg hij mij om te bellen. Uiteindelijk hebben we dit gedaan. Het kwam erop neer dat, waar ik er juist steeds iets beter mee om kon gaan, hij precies de andere kant op ging en het als een grote fout ziet. Hij voelde zich vreselijk, was heel verdrietig, en heeft een hele speech gehouden over hoe hij inzag hoe weinig moeite hij had gedaan om het te laten werken en de fouten die hij heeft gemaakt. Hij wil me dus eigenlijk gewoon terug, maar voor het eerst heb ik heel duidelijk mijn (immens grote) twijfels uitgesproken. Niet omdat ik niet van hem hou, maar omdat hij me nu gewoon geen garantie meer kan geven dat het hele zelfde verhaal niet gewoon opnieuw begint en zijn gedachtes na een tijdje toch weer omslaan. Ik heb gezegd die pijn gewoon niet meer te willen. Hij snapte het allemaal heel goed, maar daar is nu gewoon echt weinig aan te doen. Het vertrouwen in de hele situatie is van mijn kant wel echt totaal kapot. We hebben afgesproken binnenkort even te praten in het echt (want zo over de telefoon vond ik ook niks) en dan kijk ik hoe ik me erbij voel. Meteen nee antwoorden en verdergaan lukte me niet, maar het is voor het eerst dat ik niet alleen maar blij was en met een enthousiaste 'JA' kon antwoorden. Ik heb namelijk zo'n beetje alles gehoord wat ik al zo lang van hem wilde horen, maar ik wil gewoon echt niet nog eens door hetzelfde heen.
Ben me er overigens van bewust dat als ik dit hier nu type, het heel naïef klinkt en ik bijna tegen mezelf zou zeggen 'hier trap je toch niet in'maar helaas zit er natuurlijk veel meer verhaal en gevoel achter dan ik hier zo even kan samenvatten..
Ook hij kan toegeven dat ie fouten heeft gemaakt. En niemand, maar dan ook niemand gaat voorkomen dat je niet ooit weer eens een zeer hart hebt. Helaas .. LaScar schreef:CalipsoLover: Moet zeggen dat ik het heel sterk vind dat jij voet bij stuk houdt ondanks dat je ex het contact nog veel lijkt op te zoeken. Het is zo lastig om te beseffen dat iemand waarschijnlijk zijn oude patronen of manieren niet gaat veranderen, hoe graag je dat ook zou willen...
Wabisabi: Hè, wat ontzettend naar voor je.. Dikke knuffel!Kan me heel goed voorstellen dat dit oud zeer aanwakkert, zeker als de situatie vergelijkbaar is. Natuurlijk kun je er lessen uit halen en kom je er uiteindelijk sterker uit, maar het doet wel gewoon even verdomd veel zeer!
Om mijn verhaal te vervolgen:capopjekop schreef:Gevoelens zijn sowieso poep
Soms weet je dat het beter is iemand los te laten. Gaat je gevoel het weer ingewikkeld maken
Dat dus..
Toen ik uiteindelijk (heel neutraal) gereageerd had op zijn appje, vroeg hij mij om te bellen. Uiteindelijk hebben we dit gedaan. Het kwam erop neer dat, waar ik er juist steeds iets beter mee om kon gaan, hij precies de andere kant op ging en het als een grote fout ziet. Hij voelde zich vreselijk, was heel verdrietig, en heeft een hele speech gehouden over hoe hij inzag hoe weinig moeite hij had gedaan om het te laten werken en de fouten die hij heeft gemaakt. Hij wil me dus eigenlijk gewoon terug, maar voor het eerst heb ik heel duidelijk mijn (immens grote) twijfels uitgesproken. Niet omdat ik niet van hem hou, maar omdat hij me nu gewoon geen garantie meer kan geven dat het hele zelfde verhaal niet gewoon opnieuw begint en zijn gedachtes na een tijdje toch weer omslaan. Ik heb gezegd die pijn gewoon niet meer te willen. Hij snapte het allemaal heel goed, maar daar is nu gewoon echt weinig aan te doen. Het vertrouwen in de hele situatie is van mijn kant wel echt totaal kapot. We hebben afgesproken binnenkort even te praten in het echt (want zo over de telefoon vond ik ook niks) en dan kijk ik hoe ik me erbij voel. Meteen nee antwoorden en verdergaan lukte me niet, maar het is voor het eerst dat ik niet alleen maar blij was en met een enthousiaste 'JA' kon antwoorden. Ik heb namelijk zo'n beetje alles gehoord wat ik al zo lang van hem wilde horen, maar ik wil gewoon echt niet nog eens door hetzelfde heen.
Ben me er overigens van bewust dat als ik dit hier nu type, het heel naïef klinkt en ik bijna tegen mezelf zou zeggen 'hier trap je toch niet in'maar helaas zit er natuurlijk veel meer verhaal en gevoel achter dan ik hier zo even kan samenvatten..

Snap dat zulke dingen als een klap kunnen voelen, hopelijk valt het deze keer wat beter mee qua pijn en kan je jezelf nu echt op de eerste plaats zetten. Wel fijn dat hij zo eerlijk geweest is.
Ex appte me de laatste tijd dus vaak, maar ik hield het bij wat flirten en hield het ook gewoon kort, niet afgesproken ondanks zijn signalen. Hoor vrijdagavond opeens dat hij aan het 'stiekem' daten is met een meisje van 19 dat ik ook ken. Wij scheelde al bijna 10 jaar qua leeftijd, dit meisje is nog eens 4 jaar jonger dan mij en hij kent haar ook al van toen ze 12 of zo was, omdat dit een vriendinnetje is van zijn kleine zus. Zij werkt als student ook voor de zaak waar ik werk, maar op een andere locatie. Zijn zusje spreekt ook niet meer tegen hem, want het is dus uitgekomen. Ik vind het zo bizar en kan het ook nog niet helemaal plaatsen, zeker omdat hij mij in de tussentijd nog zit te appen en vorige week zelfs nog begon te vissen achter mijn liefdesleven en vroeg of ik iets had met een collega.
Nou ik ben even al mijn vertrouwen kwijt in mannen en wil mezelf terug even opsluiten




Ik ben afgelopen weekend verhuisd. Heel emotioneel om de deur van ons huis achter me dicht te trekken en de kat laatste knuffels te geven.
leeslampje schreef:Ego postIk ben afgelopen weekend verhuisd. Heel emotioneel om de deur van ons huis achter me dicht te trekken en de kat laatste knuffels te geven.
Mijn nieuwe plek is top… maar ik mis hem, ons vele contact (we hebben nog wel contact maar minder en anders dan normaal). Ik mis onze bejaarde kater. En ik voel hier ook rust die ik al lang niet meer heb gevoeld in huis, da’s wel heel fijn.
En ik ben zo bizar moe van 3 maanden emotionele achtbaan, al het praktische geregel en het verhuizen zelf. Ik slaap me een slag in de rondte
leeslampje schreef:Ego postIk ben afgelopen weekend verhuisd. Heel emotioneel om de deur van ons huis achter me dicht te trekken en de kat laatste knuffels te geven.
Mijn nieuwe plek is top… maar ik mis hem, ons vele contact (we hebben nog wel contact maar minder en anders dan normaal). Ik mis onze bejaarde kater. En ik voel hier ook rust die ik al lang niet meer heb gevoeld in huis, da’s wel heel fijn.
En ik ben zo bizar moe van 3 maanden emotionele achtbaan, al het praktische geregel en het verhuizen zelf. Ik slaap me een slag in de rondte

leeslampje schreef:Ego postIk ben afgelopen weekend verhuisd. Heel emotioneel om de deur van ons huis achter me dicht te trekken en de kat laatste knuffels te geven.
Mijn nieuwe plek is top… maar ik mis hem, ons vele contact (we hebben nog wel contact maar minder en anders dan normaal). Ik mis onze bejaarde kater. En ik voel hier ook rust die ik al lang niet meer heb gevoeld in huis, da’s wel heel fijn.
En ik ben zo bizar moe van 3 maanden emotionele achtbaan, al het praktische geregel en het verhuizen zelf. Ik slaap me een slag in de rondte

Kan even geen kant op met mijn gevoelens, voel me vooral heel stom en om de tuin geleid. Ben er deze week dan weer achter gekomen dat hij haar blijkbaar al zag op het moment dat wij terug hadden afgesproken en hij zei dat hij mij mistte. Heb zijn zus gezien deze week, die is er intussen mee gaan praten en wou me ook gerust stellen maar heb gezegd dat ik er niks meer over wil weten en dus ook niet wil weten wat hij te zeggen heeft. Maar het voelt heel poedersuiker, elk klein detail of verhaal dat ik nu hoor over hem brengt me volledig van mijn melk, hij heeft geen pogingen gedaan om nog contact op te nemen maar het knaagt echt enorm…
Nu wel exclusief! Het was toch wel nodig geweest om er achter te komen hoe gevoelens er voor stonden. Voor beiden. Ik merk dat ik het nu ook veel beter kan toelaten. Je kunt niet in de toekomst kijken en liefde toelaten is altijd een ‘risico’ op pijn. Ook heb ik zelf nog steeds dingen waar ik mee aan de slag moet. Maar sinds heel lange tijd ben zo blij!