Geplaatst: 26-11-12 13:30 Nant schreef:Hoe kijk jij er tegenaan wat hij heeft gedaan. (ik weet natuurlijk niet wat er aan de hand is en hoef dat ook niet te weten) Maar vraag me af of je toch medelijden met hem hebt en het allemaal heel erg vind. Of dat je zoiets hebt van eigen schuld dikke bult.
De agressieve, losgeslagen vent die ooit veroordeeld werd tot de doodstraf (20 jaar geleden!) is een andere man dan degene die ik nu ken. Daarmee praat ik niets goed, maar wat voor zin heeft het om hem nu nog te doden? Wie heeft daar iets aan? Je maakt er alleen maar meer slachtoffers mee (namelijk degenen die van hem houden). Het slachtoffer komt er niet mee terug.
Hij heeft de achtergrond die zoveel terdoodveroordeelden hebben. Toen hij drie jaar oud was, werden hij en zijn zusjes bij zijn biologische ouders weggehaald wegens zeer ernstige mishandeling. Hij was met 12 maanden (!) naar het ziekenhuis gebracht met een ingeslagen schedel en heeft vervolgens dus nog twee jaar bij diezelfde ouders gewoond. Vervolgens van pleeggezin naar pleeggezin. Vóór zijn 12e meerdere keren opgenomen in psychiatrische ziekenhuizen. Leed met 12 jaar aan stress-incontinentie (broekplassen en broekpoepen). Vroeg met 12 jaar of hij alsjeblieft mocht worden opgenomen op een gesloten afdeling zodat hij rust en regelmaat zou hebben en zijn pleegouders niet meer boos en verdrietig zou maken met zijn gedrag.
(Deze informatie komt overigens niet alleen van Jamie zelf, maar ook uit de stukken van de rechtbank die in mijn bezit zijn. Jamie vertelt mij zelf niet alles omdat hij mij daarmee niet wil 'lastigvallen'.)
Dit is allemaal geen excuus voor wat hij heeft gedaan. Maar het is wel een verklaring. Hoe zou het nu met hem gaan als dat arme kind van toen wérkelijk hulp had gekregen? Het enige wat hij wilde is rust, regelmaat en geaccepteerd worden zoals hij was. Wat als pleegouders hem niet keer op keer hadden teruggegeven aan CPS (Jeugdzorg) omdat ze hem niet aan konden? Wat als iemand zich zijn lot werkelijk had aangetrokken? Dat had twee levens kunnen schelen; dat van het slachtoffer en dat van hemzelf.
Toen hij op zijn 12e werd opgenomen in een psychiatrische instelling, vertelde hij de psychiater dat hij graag zijn biologische ouders wilde opsporen, hen vragen waarom ze hem en zijn broertje en zusje hadden mishandeld en daarna wilde hij weer bij hen gaan wonen. Hij vroeg me laatst in een brief of ik via internet kon proberen zijn biologische broertje en zusje op te sporen. Dat vond ik heftig. Hij wil nog steeds graag bij een gezin horen.
In dit kader erg interessant:
http://www.ted.com/talks/david_r_dow_le ... mates.html
Citaat:Denk inderdaad dat deze mensen er veel meer aan hebben om met iemand te schrijven.
Het is een manier om te ontsnappen aan de hel waarin ze zich bevinden. Net als lezen (ik koop veel boeken voor hem). Er is maar weinig wat je kunt doen om te ontsnappen als je 23 uur per dag in een ruimte van 2 bij 3 zit, zonder TV, zonder internet, zonder enig menselijk contact.
(Hangt er ook af wat ze gedaan hebben.) Maar mijn beeld erbij is nog steeds een beetje de "kansloze" onbereikbare? (Hoeveel liefdesbrieven krijgen gevangenen niet :s) Laatst ook op discovery ofzo? Een vrouw die een gevangene ging helpen ontsnappen en daarbij iemand neerschoot... Dus mijn beeld is nog even heel "negatief" hierover 
Vind het jammer, haar brieven zijn altijd zo leuk. Ik hoop heel erg dat er niks met haar gebeurd is. Zal haar morgen weer schrijven, vragen of ze misschien toch wat harder wil proberen om iets te laten horen zodat ik weet dat het in elk geval goed met haar is. 
nja nogmaals ik snap het wel, want ze wil kunnen schrijven met haar zoontje en haar zus.