Bokt.nl

**Geplaatst**: 11-10-11 08:36

Geplaatst: 11-10-11 08:36

Hoi...
Wilde gewoon even horen hoe het met jullie is.....
Kunnen jullie het saampjes een beetje aan? En hoe is het met je vader?

Heb zelf mijn vader verloren en weet wat voor een vreemde tijd het is zo vlak na de begravenis...
Aan de enen kant een soort van opluchting, dat ze nu niet meer hoeft te lijden...aan de andere kant dat enorme gat en de stilte...

ALs je de energie hebt laat dan even wat van je horen....

Dikke knuffel, en we leven allemaal met jullie mee.

Hellen

**Geplaatst**: 11-10-11 16:38

Geplaatst: 11-10-11 16:38

Hoe gaat het nu met jullie?
Ik wou je nog even meegeven dat ik "mam vertel's" daarstraks voorgesteld heb in onze groep verpleegkundigen.
Fantastische reacties op gekregen!!! Niemand was er bekend mee, ze vonden het een leuk kado voor 'onder de Kerstboom'
Nogmaals dank voor je verhaal en ik wens je nog een mooie toekomst toe met je familie!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-10-11 21:50

Geplaatst door de TopicStarter : 11-10-11 21:50

Ik heb lang de moed en de kracht niet gehad om iets te typen. Maar ik doe toch nog even een poging.

Dinsdag 27 september was mijn zus heel erg van streek. Ze moest heel veel huilen. Papa en ik hadden toen tegen mijn zus gezegd van : "Ga anders maar naar huis om te slapen, even bij komen van alles". Papa en ik bleven in het hospice slapen. De hele nacht was het rustig geweest. Daarna was het 28 september. Mama leefde nog. Papa en ik waren om 10 uur 's ochtends nog even naar het park gegaan om eventjes te wandelen. Ik zei nog tegen papa : "Mama, houd het zo nog wel een dagje vol, lijkt het wel. Ze heeft een sterk hart". Even later kwamen we weer aan bij het hospice. Mijn zus zou pas om een uur of 12 komen, want die moest thuis de hond nog uitlaten en boodschappen doen.

Daarna ging ik op bed National Geographic kijken, en papa zat achter de laptop patience te spelen. Zoals we iedere ochtend deden. Even later kwam onze favoriete zuster langs. Zij kwam mama even wassen. Op een gegeven moment hoor ik mama opeens even niet meer ademen. Zuster zegt tegen ons : "Charissa, meneer Roorda, snel komen". Dus wij hollen naar het bed. En mama begint nog eventjes te ademen. Tranen springen in onze ogen. Is dit het nu? Ze neem nog één zucht, en ze is weg....... Zomaar! Binnen een minuut!!

Huilend bel ik mijn zus op... "Het is al te laat, ze is er uit gepiept".

Papa en ik huilen onze ogen er bijna uit. Het doet zo zeer. Ik heb zoveel verdriet. We wachten totdat mijn zus bij het hospice is. Mijn zus is helemaal kapot van verdriet. Die is supersnel naar het hospice gereden. Ook gevaarlijk, denk ik dan. Hoe kan je zo nog rijden? Als je zulk nieuws hebt gehoord.

Samen gaan mijn zus, de zuster en ik mijn moeder afleggen. Ik doe de ene kant, en mijn zus de andere kant. De zuster begeleid ons goed. Mama is aan de ene kant ijskoud, en op verschillende plekken is ze gloeiend heet. Het was helemaal niet eng of raar. We hebben het met alle liefde in ons hart gedaan. Het was heel mooi.

Mijn moeder is redelijk vredig weg gegaan. We denken dat het komt omdat het altijd zo gezellig op onze kamer was. En dat papa en ik gewoon lekker onze dingen deden, wat we altijd deden. Ze heeft de laatste dagen ook geen morfine gekregen. De zusters van het hospice zeiden dat mama het heel goed deed, en dat ze heel mooi weg gleed? Tsja, denk je dan. Hoe kan iemand mooi dood gaan? Ik wil helemaal niet dat mama dood gaat. Mama moet blijven. Ik heb paar dagen van tevoren gezegd tegen mama... "Het is goed. Waar je ook heen gaat, welke pad je ook mag nemen, het is goed".

Maar ik meende het niet echt. Maar ik wil niet dat ze lijd, of dat ze blijft voor ons, terwijl het haar tijd is...

Na het afleggen werd de uitvaart dinges gebeld. Die moest vanuit Sneek komen, dus dat duurde een tijdje. Ondertussen heb ik mijn traditie in ere gehouden. Mama en ik kochten altijd een patatje pinda met frikandel als ik depressief was. Dus ik ben naar de snackbar gerend en heb ik het mee genomen naar het hospice. Daar heb ik, samen met mijn zus en vader het patatje opgegeten. Totdat meneer de uitvaart-man kwam.

Een regel van het hospice was dat niemand er uit ging zonder kist. Helaas hadden wij nog geen kist. Daar hebben wij geen tijd voor gehad.

Toch moest mama met een brancard terug naar Sneek, naar het uitvaartcentrum. De volgende dag hebben wij met zijn allen een kist gekozen, en die middag hebben wij met zijn 3en, en de uitvaartman mama in de kist gelegd. Ze zag er heel mooi uit.

Woensdag 5 oktober was de crematie. Het was heel moeilijk. We hebben veel gehuild. We hebben 58 rode rozen op mama's kist gedaan. En we hebben nummers gespeeld van Meatloaf, Led Zeppeling en Simon & Garfunkel. Het was heel mooi. Maar ik ging kapot van verdriet daar. Ik heb toch veel foto's gemaakt voor het plakboek.

Hierbij een zielige foto van ons : (oh ja, ik ben die kleine)

Afbeelding

Laatst bijgewerkt door Charica op 11-10-11 22:04, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 11-10-11 22:02

Geplaatst: 11-10-11 22:02

Ach meisje toch! Een hele dikke knuffel van deze kant.
Nu begint het verwerken van alles. Heel veel sterkte! :(:)

**Geplaatst**: 11-10-11 22:04

Geplaatst: 11-10-11 22:04

Jeetje meis, geen idee wat ik moet zeggen.

Heel veel sterkte, je hebt het goed gedaan.

**Geplaatst**: 11-10-11 22:18

Geplaatst: 11-10-11 22:18

ik heb er niks aan toe te voegen :(:)

**Geplaatst**: 11-10-11 22:23

Geplaatst: 11-10-11 22:23

meissie wat zijn jullie dapper geweest, ik zit met de tranen in mijn ogen. Jullie hebben het goed afgesloten, hoeveel pijn het ook heeft gedaan en nog doet.
Heel veel sterkte de aankomende periode voor jou, je zus en je papa :(:)

**Geplaatst**: 11-10-11 22:39

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 11-10-11 22:39

Wat je schrijft raakt me zo enorm, ik vind het zo vreselijk voor je dat jij je mama al zo jong moet missen! Meisje, zo veel kracht toegewenst aan jou, je zus en je vader! Woorden schieten me tekort om te beschrijven hoe vreselijk ik dit voor je vind.

Je moeder zou trots op je zijn geweest, dat weet ik zeker! :(:)

**Geplaatst**: 11-10-11 22:42

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 11-10-11 22:42

diep respect dat je je nog zo kan verwoorden.
Ook ik wens je heel veel kracht toe, en zoals M3liss hierboven zegt: je moeder is vast apetrots op je.

**Geplaatst**: 12-10-11 08:58

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 12-10-11 08:58

Lieve Charissa,
Hele dikke knuffel meis,wanneer je hem nodig hebt.
'Mooie' foto van jullie drietjes bij mama's kist,maar wat een verdriet af te lezen op jullie gezichten,vind het zo verschrikkelijk voor jullie.
Ontzettend veel sterkte ,liefs Linda

**Geplaatst**: 12-10-11 09:09

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 12-10-11 09:09

Wat heb ik ontzettend veel respect voor jou.
Hoe je er mee omgaat en hoe je alles zo kunt vertellen.
Nogmaals heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 12-10-11 09:27

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 12-10-11 09:27

Kippenvel krijg ik van je verhaal.

Dikke knuffel.

**Geplaatst**: 12-10-11 09:33

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 12-10-11 09:33

Ach meid, gecondoleerd en heel veel sterkte toegewenst...

Dikke knuffel!

**Geplaatst**: 12-10-11 09:35

Geplaatst: 12-10-11 09:35

Heel erg veel sterkte.
Vreselijk om je moeder kwijt te raken.
Je verhaal komt aan en laat zien dat je dingen niet als vanzelfsprekend moet zien.
Of ach het komt wel.
Sterkte!

**Geplaatst**: 12-10-11 09:50

Geplaatst: 12-10-11 09:50

echt ook van mij ontzettend veel respect voor jou.
veel kracht en en sterkte toe gewenst voor de komende tijd

**Geplaatst**: 12-10-11 10:28

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 12-10-11 10:28

Pfoe tranen in m'n ogen van je laatste update.. Wat een indrukwekkend verhaal heb je er van gemaakt, respect dat je het zo kan verwoorden!
Heel veel kracht en sterkte voor de komende tijd voor jou, maar ook voor je vader en zus! :(:)

**Geplaatst**: 12-10-11 11:25

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 12-10-11 11:25

Meis... wat een kracht.. dat je dit zo mooi kon verwoorden.
Met een traan in mijn oog..
Jullie traditie bij je mams.. mooi!
Heel veel sterkte, ook voor je vader en zus, knuf!

**Geplaatst**: 12-10-11 15:17

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 12-10-11 15:17

Nogmaals heel veel sterkte......
Meer kan ik niet zeggen/typen/bedenken.

**Geplaatst**: 12-10-11 19:31

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 12-10-11 19:31

Wat fijn om weer wat van je te horen, heb vaak aan jullie gedacht.
En wat heb je jullie laatste momenten met je mama en de momenten daarna mooi neergezet...respect !
En dan ook nog jullie traditie in ere houden...het eten van het patatje met een frikandel, wat moet dat moeilijk en toch zo vertrouwd zijn geweest.
Ach meis, eigenlijk weet ik niets te zeggen wat jou en je papa en je zus dit verdriet kan wegnemen, maar wat ik al ooit eerder heb gezegd, wat een ontzettende warmte en liefde stralen jullie uit en dat zal ook jullie draagkracht zijn om hier doorheen te komen...heel veel sterkte en ik zal zeker nog aan jullie denken

**Geplaatst**: 12-10-11 19:38

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 12-10-11 19:38

Wat fantastisch dat je zo voor je moeder hebt gezorgd,
En wat vreselijk oneerlijk gaat het in de wereld.

Heel veel sterkte voor jullie!!

**Geplaatst**: 12-10-11 19:53

Geplaatst: 12-10-11 19:53

En wederom:
Wat een moed, sterkte een eenheid vormen jullie!

Ik kan niet vaak genoeg zeggen dat jullie met je hele hart voor je moeder en voor elkaar hebben gezorgd, daar heb ik echt bewondering voor.
Meisje, heel veel sterkte met jullie verlies.
Je moeder is daarboven trots op je! :(:)

**Geplaatst**: 12-10-11 19:58

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 12-10-11 19:58

Wat een verdriet !!
Heel veel sterkte

**Geplaatst**: 12-10-11 19:59

Geplaatst: 12-10-11 19:59

Ik heb het kippenvel !
meisje, ik wens je heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.

**Geplaatst**: 12-10-11 20:21

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 12-10-11 20:21

Ik zit hier zelf met tranen en kippenvel.
Veel sterkte in deze moeilijke tijd Y;(

Later ben je blij dat je foto's hebt gemaakt met de uitvaart. Y;(

Echt, je moeder zal trots op je zijn meid, zo sterk dat je bent :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-10-11 13:31

Geplaatst door de TopicStarter : 13-10-11 13:31

Bedankt allemaal voor de lieve berichtjes! Dat doet mij goed.
Ben de laatste weken ook echt ontzettend moe... Maandag en dinsdag ben ik weer begonnen met werken. Maandag heb ik duidelijk te veel hooi op mijn vork genomen, en blijkbaar heb ik ook geen rem. Pauze? Wat is dat... o_O Na 12 uur begonnen mijn ogen ook pijn te doen...

weet niet precies waarom.
Uiteindelijk ben ik 2 uur maar naar huis gegaan, en daarna de hele middag op bed gelegen. Dinsdag wel wat rustiger aan gedaan.
Ik slaap heel veel. 's Middags lig ik rustig 2 uurtjes op bed te slapen, en 's nachts slaap ik ook wel goed. Begin me nu ook alweer moe te voelen...

Dus zo meteen maar even slapen. Morgen ga ik naar de huisarts, om professioneel hulp aan te vragen...