wabisabi schreef:@xDenies misschien is op deze manier, rustig aan, ontdekken of er weer iets kan groeien gewoon helemaal prima voor jullie. Er is geen norm aan hoe het hoort. Behalve dat je er goed bij moet voelen. En wellicht krijg jij nu ook de ruimte om jou geluk niet van iemand af te laten hangen. Dat geeft vast een hoop lucht en ontspanning?
Ik rouw ook zeker, maar door de gedacht dat ikzelf verantwoordelijk ben voor mijn leven lukt het me goed om het weer helder te zien.
@Duhelo knap van je! En inderdaad, met co-ouderschap blijf je ook met elkaar in contact. Het heeft je vast wel een sterker persoon gemaakt?
Dat is wel een feit ja. Ik was/ben sowieso niet supergoed in mijn grenzen bewaken (ik kan ze goed zetten maar ze blijven houden is een ander punt ...) dus dit is wel een traject met vallen en opstaan geweest.
Het hielp ook niet echt dat de breuk mijn keuze was en hij niet akkoord was, dus vanalles uit de kast getrokken heeft om het weer proberen "goed" te maken én er ook nog dat contact rondom de hond (en hij zodus ook met mijn moeder gezien ze daar is als ik werk) en op het werk is en er wel een hoop rond kwam.
xDenies schreef:Dat begrijp ik Duhelo! Oh je hebt ook nog een hond samen, ja dan ontkom je er sowieso niet aan. Lijkt me wel lastig maar fijn dat het goed is gekomen en jij nu op een ander spoor zit

Dat gaat allemaal goed zo te horen?
Laatste moeilijk punt was het begin van mijn nieuwe relatie (met een collega van ons
), maar ik heb de indruk dat dit nu wel gesetteld is en nu gaat het op zich wel vrij goed eigenlijk. Afspraken rondom de hond gaan goed en we kunnen weer een deftig, niet te awkward gesprek voeren bij ophalen en afzetten, dus dat is wel fijn.