Bokt.nl

**Geplaatst**: 29-12-19 10:16

Geplaatst: 29-12-19 10:16

Mijn kinderen zijn 11 en 8 en in de eerste plaats ben ik hun moeder. Ik bepaal de regels en ik bepaal wat goed voor ze is. Daarin ben ik duidelijk en consequent.
Voorbeeld: elkaar zeer doen, telefoon (voor spelletjes) week inleveren, nog nooit hoeven doen

Grote mond accepteer ik niet, hun vader evenmin.
En mijn kinderen, die vinden mij de liefste moeder van de wereld!
Een grote mond zou ik niet accepteren, dat ze je even niet leuk vinden, prima. Mokken moeten ze van mij in hun slaapkamer, want hoef ik niet te zien.

Blijf bij je zelf, stel grenzen, wees consequent en duidelijk en wat zullen ze veel van je houden!

**Geplaatst**: 29-12-19 10:31

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 29-12-19 10:31

Vermoedelijk duurt het nog wel even voor je je eigen weg hebt gevonden, vooral na jaren inschikken en je eigen ik maar laten wezen voor de lieve vrede. Wat je kinderen doen is eigenlijk een goed teken, daar waar ze zich veilig voelen gaan ze tekeer. Omdat ze weten dat mama van ze houd. Niet voor niets dat pubers thuis soms verschrikkelijk zijn en buiten de deur o zo lief. Blijf of word duidelijk, puppy prima maar alleen bij pa , die heeft hem gekocht en die moet er voor zorgen. Mocht dat inhouden dat ze dan wat vaker bij hem willen zijn in het begin dan moet dat maar, heeft hij en zijn vriendin er snel genoeg van. Triest voor de hond en een harde levensles voor je kids.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-12-19 10:40

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst door de TopicStarter : 29-12-19 10:40

Pup is nog niet eens bevrucht dus het duurt nog ff

maar idd zoiets verwacht ik.

Hoor net ook dat ie ze gezegd heeft dat hij het helemaal niet leuk vind dat ik nog met bepaalde mensen om ga. Oa familie van hem en mensen uit oorspronkelijk zijn vriendenkring.
Dus dat merk ik aan de kids, dat ze dan toch iets hebben van hmmm das idd niet leuk van mama.

Thanks for de support verder trouwens!

**Geplaatst**: 29-12-19 10:41

Geplaatst: 29-12-19 10:41

Ik heb net je hele topic doorgelezen Bloempje. Wat ben jij goed bezig! Geef jezelf ook tijd om de juiste weg te vinden. En ouders doen niet altijd alles perfect, dat bestaat niet, ook niet in de meest harmonieuze situaties.

Na de scheiding van mijn ouders was mijn lieve moeder door omstandigheden (depressie) nooit streng, ze gaf uiteindelijk altijd toe. Gek genoeg had ik als kind en puber juist wel behoefte aan duidelijkheid. Ik wilde juist dat ze af en toe op haar strepen ging staan. (Ging dat ook uitlokken, dat was geen leuke periode.) En nee, als je ouder voet bij stuk houdt, dan vindt je die ouder even niet zo leuk, maar je krijgt wel duidelijkheid en richting, en dat heb je ook nodig als kind.

Vertrouw op jezelf!

**Geplaatst**: 29-12-19 10:43

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 29-12-19 10:43

Dat zwart maken van de andere ouder, dat herken ik dan weer van de nieuwe vriendin van mijn vader (hijzelf deed dat gelukkig niet). Als het je een troost is: zodra mijn broers en ikzelf wat ouder werden, viel zij totaal door de mand. Kinderen groeien op en gaan voor zichzelf nadenken. Tot dan is het soms k.u.t.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-12-19 12:32

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst door de TopicStarter : 29-12-19 12:32

Dankjullie ☺️

**Geplaatst**: 29-12-19 12:44

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 29-12-19 12:44

Het is mooi om je groeiproces zo vanaf de zijlijn te kunnen volgen TS. Je maakt enorme stappen.

En wat die hond betreft: mocht die er komen, tuin er dan niet in dat de kinderen de hond meenemen naar jullie huis, of erger nog, dat ie bij jullie mag komen wonen. Die discussie gaat er komen op het moment dat vader en vriendin zich realiseren dat je de hond niet naar believen uit en aan kan zetten ... en de lol er dus af is.

**Geplaatst**: 29-12-19 12:53

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 29-12-19 12:53

Als ouder kan het niet anders dan dat je af en toe stom bent, dat hoort er bij. Daarmee leren je kinderen dat ze niet altijd hun zin kunnen krijgen en dat is heel goed voor ze. Je zal vast nog veel vaker stom zijn en dat zegt eigenlijk helemaal niets over jou. Jij bent en blijft hun mama en ze zullen hoe dan ook wel van je houden, zelfs als ze geen hond van je mogen. Je doet het hartstikke goed.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-12-19 12:55

Geplaatst door de TopicStarter : 29-12-19 12:55

Ja ik las net ook mn beginpost toevallig, ik schrok er van, tjeee, dan is het nu al zoveel beter met me.

Nou sterker nog, het plan was de hond in Co-ouderschap zeg maar. Dat ie steeds met de kids meeging. Koekoek.

Klopt ook zonnebloem en dat vind ik ook normaalgesproken niet zo erg, (je moet gewoon op tijd naar bed) maar merk wel dat het me raakt als ik stom ben vanwege iets dat met hun vader te maken heeft (papa stelt iets heel leuks voor en nou doe jij...)

**Geplaatst**: 29-12-19 13:10

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 29-12-19 13:10

Pff wat ben jij sterk geweest en nog. Petje af hoor.

**Geplaatst**: 29-12-19 13:45

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 29-12-19 13:45

Houd je poot goed stijf mbt die hond, voor je het weet loop je achter een pup aan. Dus goed duidelijk maken dat hij er voor moet zorgen, samen met vriendin. En mail dat zodat het op papier staat.

**Geplaatst**: 30-12-19 09:21

Geplaatst: 30-12-19 09:21

Wat naar dat hij je weer zo voor het blok zet TS! echt oneerlijk!
Ook omdat jij nu de "schuldige" bent in de ogen van jouw kinderen.
Echt wat een naai streek!
Maar knap dat je bij je eigenstandpunt bent gebleven.

Het is nu ontzettend lastig voor jouw kinderen en zeker voor jouw ook.
Maar met de tijd gaan zij echt wel inzien hoe hun vader echt is.
Ik denk dat je het heel goed doet, ondanks dat het niet altijd makkelijk is!

**Geplaatst**: 30-12-19 09:34

Geplaatst: 30-12-19 09:34

Ik lees al langere tijd mee maar had niet echt iets toe te voegen. Over de hond zeg ik blijf bij je standpunt.

Ik wilde als kind ook heel graag een hond. Mijn pa wilde wel maar mijn moeder heeft dat altijd tegengehouden. Die ziet alleen het werk dat ze er bij zou krijgen. Ik ben ook heel vaak boos geweest op mijn moeder en nu ik ouder ben vind ik het nog steeds jammer dat ik zonder hond ben opgegroeid. Maar ik heb nu wel begrip voor mijn moeder nu ik samenwoont met mijn vriend en zijn hond. Een hond kost veel tijd en energie. Dat moet je alleen doen als je er 100 procent achter staat. Het is toch een extra gezinslid waar je voor verantwoordelijk bent. Als kind besef je dat gewoon niet goed.

Ondanks dat ik mijn moeder ook stom vond omdat ze geen hond wilde, ben ik nooit gestopt met van haar houden. Dus blijf sterk. Je kinderen mogen best mopperen en je even stom vinden. Maar uiteindelijk blijf je toch hun lieve moeder waar ze gek op zijn.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-12-19 13:45

Geplaatst door de TopicStarter : 30-12-19 13:45

Dankjewel

Ja daar moest ik wel ff vertrouwen in vinden, dat ze ook loyaal naar mij toe zijn.
Ik was in de relatie erg gewend dat als ik n standpunt/mening had ik keihard afgewezen werd natuurlijk. En dat probeerde ik steeds te voorkomen.

**Geplaatst**: 30-12-19 13:50

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 30-12-19 13:50

Ik vind je een heldin :(:)

Het is ZO moeilijk om los te komen van een toxische relatie. Daar zal je vast nog vaker tegenaan lopen, maar je kiest voor jezelf en voor je kinderen, ook als het moeilijk is. Diep respect.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-12-19 14:06

Geplaatst door de TopicStarter : 30-12-19 14:06

Dankjewel

**Geplaatst**: 30-12-19 15:27

Geplaatst: 30-12-19 15:27

Bloempje13 schreef:
Dankjewel

Ja daar moest ik wel ff vertrouwen in vinden, dat ze ook loyaal naar mij toe zijn.
Ik was in de relatie erg gewend dat als ik n standpunt/mening had ik keihard afgewezen werd natuurlijk. En dat probeerde ik steeds te voorkomen.

Hey, jij bent hartstikke stoer en cool, en je bent hun moeder. Tuurlijk zijn ze loyaal, joh.

**Geplaatst**: 02-01-20 22:14

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 02-01-20 22:14

Wauw, wat een lef weeral... Ik zou ook tegen de kinderen zeggen dat je het jammer vindt dat hun vader zo'n belangrijke beslissing (want dat is het) niet eerst met jou besproken heeft, want dat het dan meteen duidelijk zou geweest zijn dat het bij jou thuis niet kan vanwege werk en tijd en er dus ook geen beloftes gemaakt zouden zijn die niet nagekomen kunnen worden. Een hond alleen de hele dag is zielig en niet eerlijk voor de hond.

Ik vind wel dat een kind het recht heeft om boos en teleurgesteld te zijn en dit ook te tonen. Ik denk dat het erg ongezond is om emoties weg te stoppen. Belangrijk is wel om je kind hiermee te leren omgaan. En dat kan alleen als je er open over praat: benoem de emotie, vraag na hoe het komt (dat is in dit geval wel duidelijk, maar lang niet altijd, misschien is er op school iets gebeurd etc.) en zoek samen met je kind naar een manier om hiermee om te gaan / zich te uiten / weer tot rust te komen. Misschien helpt even afzonderen, misschien schreeuwen (mag best vind ik, doe ik namelijk ook wel af en toe), misschien tekenen of naar muziek luisteren. Er zijn zo veel mogelijkheden. Maar gewoon: "jij mag niet mokken want ik weet wat goed voor je is", vind ik toch wel erg kort door de bocht. Maar goed, ieder gaat daar op zijn manier mee om

Ik weet niet waar je woont, TS, maar een vriendin werkt met kinderen (en ouders) rond deze materie, misschien kan je hier wat mee? https://www.talentenboomhut.be/

**Geplaatst**: 03-01-20 00:20

Geplaatst: 03-01-20 00:20

tess_84 schreef:
Wauw, wat een lef weeral... Ik zou ook tegen de kinderen zeggen dat je het jammer vindt dat hun vader zo'n belangrijke beslissing (want dat is het) niet eerst met jou besproken heeft

Dat zou ik absoluut niet doen. Niet via de kinderen de andere ouder verwijten maken. Dat is het meest nare voor kinderen van gescheiden ouders.
Blijf bij jezelf, ook al vinden kinderen dingen soms stom. Nooit de andere ouder verwijten maken.. Ze komen er vanzelf achter hoe hun vader in elkaar zit en dat gaat al moeilijk genoeg worden.
Laat jij de verstandige, stabiele, veilige factor zijn voor ze..

**Geplaatst**: 03-01-20 08:59

Geplaatst: 03-01-20 08:59

Majabeestje schreef:
tess_84 schreef:
Wauw, wat een lef weeral... Ik zou ook tegen de kinderen zeggen dat je het jammer vindt dat hun vader zo'n belangrijke beslissing (want dat is het) niet eerst met jou besproken heeft

Dat zou ik absoluut niet doen. Niet via de kinderen de andere ouder verwijten maken. Dat is het meest nare voor kinderen van gescheiden ouders.
Blijf bij jezelf, ook al vinden kinderen dingen soms stom. Nooit de andere ouder verwijten maken.. Ze komen er vanzelf achter hoe hun vader in elkaar zit en dat gaat al moeilijk genoeg worden.
Laat jij de verstandige, stabiele, veilige factor zijn voor ze..

Maar daarmee verwijt je hem toch alleen slechte communicatie? Dat is toch in elke relatie belangrijk, ook tussen TS en de kinderen? Ik kan het niet uiteraard niet goed inschatten aangezien ik zelf geen kind van gescheiden ouders ben. Maar het lijkt me als de ander een grove fout maakt, je dat wel mag aankaarten als "jammer dat". Of zie ik dat echt zo verkeerd?

**Geplaatst**: 03-01-20 09:50

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 03-01-20 09:50

Nee, door dat tegen de kinderen te zeggen verwijt je hun dat hij slecht communiceert. Dat is niet hun ding, dat is van hun vader, en op deze manier zet je ze in dat conflict, met de opdracht er iets van te vinden. Daarmee voed je hun loyaliteitsconflict.

**Geplaatst**: 03-01-20 10:33

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 03-01-20 10:33

Absoluut niet de andere ouder afvallen waar de kinderen bij zijn. Ook al benoem je bepaald gedrag dat niet kan van de ander, de kinderen voelen dit als een diskwalificatie van de ene ouder naar de ander en staan zo middenin een loyaliteitsconflict (wat ze sowieso al staan, in iedere scheiding, hoe harmonieus die ook verloopt).

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-01-20 13:56

Geplaatst door de TopicStarter : 03-01-20 13:56

Klopt, ik merk het ook, mij word regelmatig gezegd "nou, dat zou ik de kinderen ook maar eens zeggen", maar ze reageren daar meteen op als ik iets in die richting zeg, dan merk ik meteen dat ik dat niet moet doen. Lijntje is heel dun soms hoor, en ook heel erg lastig vaak, want ik wil ook niet altijd de indruk geven dat zijn gedrag normaal is en ze dat allemaal maar moeten accepteren.

Hij heeft nu bijvoorbeeld een afspraak gemaakt om ergens met ze naartoe te gaan, de afspraak is al gepland, de kinderen weten ervan en dan krijg ik een appje "is dat ok?" terwijl het deels in "mijn" tijd valt. Het is natuurlijk leuk dat ze iets leuks gaan doen en dat gun ik ze wel, maar dit gebeurt dus vaker, dan speelt ie het via de kinderen en dan word ik zo voor het blok gezet dat ik eigenlijk geen nee kan zeggen. Ene kind wil eigenlijk niet mee en vraagt mij al "maar dat is toch in jouw tijd?"

En wat zeg je dan zonder vader af te vallen... -O-

ik vind het lastig...

Hij doet het andersom overigens wel merk ik, en dat merk ik dan weer aan de kinderen. "papa vindt het niet leuk dat jij dit en dit doet..."

**Geplaatst**: 03-01-20 13:59

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 03-01-20 13:59

dan deze afspraak maar accepteren, maar hem zeker duidelijk maken dat hij het niet weer zo moet doen zonder eerst met jou te overleggen. Het blijft een nare situatie, maar hou de eer aan jezelf en verlaag je niet tot zijn niveau en bescherm je kinderen tegen wat je eigenlijk zou willen zeggen over hun vader.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-01-20 14:24

Geplaatst door de TopicStarter : 03-01-20 14:24

Kinke schreef:
dan deze afspraak maar accepteren, maar hem zeker duidelijk maken dat hij het niet weer zo moet doen zonder eerst met jou te overleggen. Het blijft een nare situatie, maar hou de eer aan jezelf en verlaag je niet tot zijn niveau en bescherm je kinderen tegen wat je eigenlijk zou willen zeggen over hun vader.

Ja, zo doe ik het dan maar weer inderdaad. Ik heb hem er al op aangesproken hoor, dat dit niet ok is zo, maar daar reageert ie nooit op. Maar de volgende keer sta ik zo weer voor het blok. We gaan overigens zo'n ouderschap-blijft traject volgen, via het wijkteam. Dit duurt nog even (wachttijd), maar ik heb mn contactpersoon wel even geinformeerd.

Ik kan ook wel merken dat ze het fijn vinden dat ze gewoon over hem kunnen praten etc zonder dat er negatieve dingen gezegd worden bijvoorbeeld. Het is toch hun vader, dus dat moet ook gewoon kunnen.
Maar ik vind het vervelend hoe ik zelf iedere keer in de hoek gedrukt wordt.