
Alhoewel ik gister wel de meest geniale slotzin ever bedacht voor mijn cat shapeshifter verhaal, maar toch. Met alleen een begin, een halve seksscene (ja, halve ja. Zo erg is het
) en een slotzin kom je er niet
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly

) en een slotzin kom je er niet
Foaly schreef:Ik ook
Alhoewel ik gister wel de meest geniale slotzin ever bedacht voor mijn cat shapeshifter verhaal, maar toch. Met alleen een begin, een halve seksscene (ja, halve ja. Zo erg is het) en een slotzin kom je er niet

Isabel_k schreef:Foaly schreef:Ik ook
Alhoewel ik gister wel de meest geniale slotzin ever bedacht voor mijn cat shapeshifter verhaal, maar toch. Met alleen een begin, een halve seksscene (ja, halve ja. Zo erg is het) en een slotzin kom je er niet
Dat is niet genoeg, nee![]()
Ik heb ook nog niets geschreven. Ik kijk tegenwoordig liever Netflix, maar als ik dan uit een soort Netflix-trans kom, baal ik dat ik niets heb geschreven.
Foaly schreef:Hoe doen jullie dat btw met covers? Voor fanfics niet helemaal nodig, maar nu ik steeds meer neig naar original fiction leek het me wel leuk om daar ook een mooie cover bij te hebben. Ontwerpen jullie die zelf? Laten jullie dat doen? En zo ja, waar, wie, hoe, hoeveel?
Ik heb net één van de verhalen aan de oprichter van advertising agency/publisher Kesselskramer gegeven, en hij gaat me mailen wat hij ervan vond!
Resistance schreef:Yesyesyes!Ik heb net één van de verhalen aan de oprichter van advertising agency/publisher Kesselskramer gegeven, en hij gaat me mailen wat hij ervan vond!
![]()
Ben na de lecture echt naar beneden gerend op school om het te printen en weer teruggerend en heb het met een trillend handje aan hem gegeven.

Citaat:Mads
Imagine an Italian mobster. A man whose balding head containing small, dark eyes emerges above a suit that fits a little bit too loose around his plump, short body. That man who is always a little bit too funny at social gatherings. You can’t shake the feeling that he might stab you in the back when you do not laugh at one of his many bad jokes, but at the same time it is impossible to dislike him.
Mads loved jazz and cats. On bar evenings we would organize for the village he would let out a jovial yell close to insanity whenever our two cats would walk in, and cuddle with them in silence for minutes at the time. For some reason nobody understood, the cats liked him too. They would curl around his legs when he ordered another beer by shoving 50 crowns in his empty glass you were just about to clean up, or sit next to him on the bar whenever he was making my father uncomfortable by standing just a little bit too close, during their conversation about the jazz playing in the background.
Until the day came that he couldn’t talk anymore. When Mads grew skinnier and skinnier, which didn’t ad up with the amount of beer he consumed, the doctors discovered that Mads had a tumor. Luckily it could easily be removed by surgery, never to worry about it again. However, when they woke him up from the surgery he discovered that the many stories he wanted to tell wouldn’t leave his mouth anymore. Due to a mistake during the operation, Mads now had aphasia.
The few times he came to the bar evenings after the incident, Mads would try and start a conversation about something or other, but after stuttering his way trough a sentence he gave up. Silently, in the corner of the bar, he would sip away his beers until his wife came to collect him to go home. His cheerful goodbyes and ecstatic gratefulness for delivering him another amazing night were history; now he would just give a little nod at us when opening the front door, before he disappeared into the darkness of the night.
Mad’s sister in law, Inger, also lives in our village. After she had been retired from being the local vicar she decided it was time for her to start a kitchen garden, resulting in more vegetables than she could eat in two years. It was neither possible to store all of those zucchini’s, broccoli’s, cabbages, radishes and so on, so when the time came that another huge pile of harvest was laying sadly on her porch, Inger organized a dinner party for the entire village. We were promised that everything she would serve us, consisted only out of vegetables from her yard.
The food was awful. The huge zucchini’s, stuffed with a mixture of more zucchini and beetroot, tasted exactly the way it sounds, and around me I saw people harshly chewing on the skins of eggplants. When they realized it was a lost cause they would reach into the corner of their mouth to pick the skins out of their molars. The tables had been decorated with leftover broccoli’s.
Mads was not there. His wife, Kerstin (Inger’s sister), was seated next to my mother, which my mother took as the perfect opportunity to ask how Mads was doing, as he was never able to tell us that himself. Kerstin revealed that he was doing better, however talking still tired him because of the effort it took, which didn’t do anything to improve his mood. At some point in the conversation my mother asked about his job. It got noticeably quieter on our end of the table. In all these years, nobody had ever questioned whether Mads was indeed a mobster, like everyone assumed. Our friend Thomas once stated that the man had “evil eyes”, followed by agreeing noises from the other villagers. Whatever Mads did for a living, it couldn’t be good.
“Oh, he hates being stuck at home,” Kerstin said desperately, pouring herself some more wine. “But it’s just not possible to work when a job involves that much interaction…” At this moment, everyone had dropped their conversations, and were listening in. My mother asked the burning question that everyone had been dying to know the answer of. “Has he never told you?” Kerstin asked surprised. “Mads has always worked as a teacher at Kindergarten.”
Wanneer denk je dat je de feedback terug gaat krijgen?
) me een beetje aan iets wat je ook in het verhaal over de Zweedse dame met de hond deed: je observeert niet, maar je duwt meteen jouw interpretatie bij de lezer naar binnen (dit is een gangster, dat is een hele rare mevrouw en iedereen weet dat alles wat zij doet uiteindelijk altijd belachelijk wordt), waardoor je verhaal wat eendimensionaal wordt. Bij de maffiaman voel ik me door de ontknoping als lezer zelfs ietwat opgelicht; jij hebt mij letterlijk verteld dat hij mafioso is, en dan blijkt dat hij kleuterjuf is (wat niemand wist?), zonder dat je vervolgens als schrijver de hand in eigen boezem steekt en iets vertelt over je eigen kortzichtigheid en daarmee mij je excuses aanbiedt. En dat maakt gek genoeg van de verteller ook een heel raar en emotioneel gehandicapt iemand. Want nu is het alleen maar een grote grap dat hij helemaal geen mafioso bleek maar kinderjuf, maar die veroordeling zat blijkbaar al jaren in het hoofd van de verteller, en de kans is dus groot dat de verteller hem al jaren anders heeft behandeld omdat hij de verkeerde conclusie trok en die man altijd op afstand hield en daardoor bijvoorbeeld geen echte vriendschap toe durfde te laten want hij was mafioso. Terwijl de kinderjuf zelf misschien zelfs wel iemand was die heel erg op zoek was naar echte vriendschap maar die gek genoeg (nou ja, voor ons als lezer door jouw visie nu logisch) nooit ergens kon krijgen. En nu is je kans om die fout te herstellen voorbij: hij kan niet meer praten. Dat klinkt erg zwaar, maar zo werken dit soort grappen in het echte leven. Dus het is denk ik een beetje de vraag of je gewoon een grap/mopje in meer woorden wilt vertellen, of dat je een echt kort verhaal wilt schrijven gebaseerd op een grap/mopje. Je kunt grappen niet meer woorden geven zonder dat de lezer gaat nadenken over wie die woorden eigenlijk denkt, en of dat denkwerk eigenlijk wel klopt.
), of door te laten zien wie jij bent en wat voor impact het verhaal en jouw eigen aannames daarover op jou maakte. Om het heel schools te zeggen: wat jij hierdoor als schrijver of hoofdpersoon over jezelf geleerd hebt. Anders leest een opeenvolging van dit soort verhalen al snel als een vreemde wereld waar iedereen altijd apart/raar/belachelijk is en de hoofdpersoon/schrijver de enige is die bij zijn volle verstand is. En als er nou iets is wat een teken van gekte is...
wel erg leuk geschreven, korte verhalen zijn een vak apart. Ben het wel eens met de feedback van Xzyutu.
Heerlijk vlot geschreven, ergens herken ik wel wat xyzutu zegt maar mij stoort het niet, gewoon lekker zo doorgaan 
Myrsky schreef:Foaly schreef:Hoe doen jullie dat btw met covers? Voor fanfics niet helemaal nodig, maar nu ik steeds meer neig naar original fiction leek het me wel leuk om daar ook een mooie cover bij te hebben. Ontwerpen jullie die zelf? Laten jullie dat doen? En zo ja, waar, wie, hoe, hoeveel?
De covers voor verhalen die ik online zet, ontwerp ik zelf ja. Er zijn genoeg sites met rechtenvrije foto's die daarvoor gebruikt kunnen worden
In plaats daarvan heb ik een tientje uitgegeven op Fiverr en ik ben echt superblij met het resultaat 

dus de eerste draft van hoofdstuk 2 staat op papier, volgende week maar ergens editten en dan online knallen