blingpiggy schreef:Herkenbaar... heb het topic al een tijdje aangestipt maar nooit gereageerd. Ik wil iedereen sterkte wensen die nog midden in het rouwproces zitten![]()
Het lijkt me ook afschuwelijk om een zieke ouder te zien ''aftakelen''Hier heb ik ''gelukkig'' geen ervaring mee. Maar het lijkt me sowieso moeilijk te vergelijken; een ouder ''opeens'' verliezen, of het proces van ziekte meemaken maar daardoor wel afscheid kunnen nemen....
Over mezelf: ik was 15 toen mijn moeder overleed aan een hartinfarct, nu ben ik 30 (het was heel raar om 30 te worden... half leven verder).
Naast het verdriet, ben ik ook boos. Mijn moeder was jarenlang alcoholist waardoor ik niet de meest stabiele en veilige jeugd heb ervaren....
Achteraf hebben ooms/tantes wel geweten van haar drankmisbruik, maar nooit ingegrepen of hulp geboden. Hierdoor ligt het een beetje in de ''doofpot'' en zijn alle familie contacten ook verwaterd.![]()
Mijn broer gaat dit jaar trouwen en haalt weer vrolijk de familiebanden aan. Hij verwacht hetzelfde van mij, maar dat voelt nogal dubbel...
Geen idee of dit herkenbaar is voor iemand....
Ja voor mij deels wel herkenbaar. . Mijn vader is dus al jong overleden (ik was toen 5) en mijn moeder stond er alleen voor, met 2 jonge kinderen. En het contact met de familie van mijn vaderskant verwaterde.
Zoals eerder in dit topic door mij verteld is mijn moeder op 53 jarige leeftijd overleden aan kanker. Ze is overleden omdat haar halsslagader scheurde...
We woonden in een geweldig boerderijtje (was altijd een wens geweest van mijn moeder) ook voor mij was dat schitterend wonen, , heerlijk. Tot mijn moeder overleed.
Voor mij een ramp! Als ik iets uit de kast wilde pakken durfde ik het bijna niet aan te raken, want mijn moeder had het daar neergelegd en aangeraakt enz enz keer op keer conftontaties en huilen.
Haar doodbloeden had ook sporen nagelaten, waaronder de bakstenen muur...bloed was erin getrokken en je bleef het zien..
Ik kon daar niet tegen....
Zat op een geven moment aan de medicijnen woog met 1.71cm nog maar 49kg.
Ik MOEST daar weg. Zoveel confronterende herinneringen. Dus boerderijtje werd verkocht. Familie was het er niet mee eens. Want mijn moeders wens enz....ze hebben het mij kwalijk genomen.
Qua wonen heb ik spijt dat we het verkocht hebben, maar als ik terug denk aan de emoties. Is het echt beter zo.
Dus ik ben erg op me zelf en er is amper contact met de familie. En als ik uitgenodigd werd voor bv een bruiloft ben ik nooit gegaan. Ik kom er normaal ook niet....