Bokt.nl

**Geplaatst**: 08-06-13 10:38

Re: Hoe straffen jullie je kind(eren)?

Geplaatst: 08-06-13 10:38

Maar als je nou 7 of 8 bent en gaat pianospelen en je leraar zegt dat het beter zou zijn om in de maat te spelen, dat doe je niet omdat je het zo ook mooi vindt en later, na jaren, denk je verdikkeme dat heb ik dus niet goed gedaan. Ik kan nu niet meer naar het conservatorium.
Dan zou ik als ouder dus echt tegen die leraar zeggen, ik betaal jou ervoor om mijn kind les te geven, en dan verwacht ik ook iets van jou. En niet dat je het aan het kind overlaat, die op die leeftijd de consequenties niet overziet. Daarom zijn er volwassenen die ervoor kunnen zorgen dat kinderen gestuurd en/of gecorrigeerd worden waar nodig.
Ik kan mij echt niet voorstellen dat jij als ouder die UP voorstaat hiermee geconfronteerd en dan zegt, nou ja jammer hoor het was z'n eigen beslissing, dan maar niet naar het conservatorium.
Hoe kijk je daar dan tegenaan?

**Geplaatst**: 08-06-13 10:57

Geplaatst: 08-06-13 10:57

MargreetW schreef:
Dan zou ik als ouder dus echt tegen die leraar zeggen, ik betaal jou ervoor om mijn kind les te geven, en dan verwacht ik ook iets van jou. En niet dat je het aan het kind overlaat, die op die leeftijd de consequenties niet overziet. Daarom zijn er volwassenen die ervoor kunnen zorgen dat kinderen gestuurd en/of gecorrigeerd worden waar nodig.

Maar over dat 'waar nodig' valt nog wel eindeloos te twisten. Is conservatorium nodig? Is het nodig om een kind van 8 al dingen op te leggen om te zorgen dat het op z'n 18e misschien bij het conservatorium kan?
Het lijkt me dat ouders daar heel verschillend over denken. Ga je uit van een andere instelling, bv dat het komt zoals het komt, en dat 'wat als'-spelletjes niet heel zinvol zijn, dan is het ook niet een gemis, maar simpelweg een constatering. Geen conservatorium - er zijn meer mensen die geen conservatorium doen.

Daarnaast heb ik in mijn eigen leven mogen ervaren dat al je planning soms maar weinig helpt. De ene keer positief: als iets 'juist' is dan kun je maar zo een kans krijgen. Dingen vallen op z'n plek. De andere keer negatief: hoe hard je ook je best doet om iets te voorkomen of iets voor elkaar te krijgen, het lukt niet. Een beetje 'go with the flow' vind ik niet verkeerd. Het leven is een stuk minder maakbaar dan je soms zou willen.

Een zeer muzikaal kind zal die muzikaliteit wel leren uiten. En ik ben er echt heilig van overtuigd dat als een kind zich vrij heeft mogen ontwikkelen in de muziek, dat op het moment dat het nodig is iets als maatvoering er echt heel snel in zit. (En dat denk ik oa omdat je ziet dat topsporters en topmusici die buiten hun eigen genre kijken de zaken vaak heel snel oppikken.)

Ik ben geen ouder die UP voorstaat - maar ik snap wel goed wat UP zo'n beetje wil uitdragen, en in een aantal opzichten ben ik het daarmee eens.
Dit voorbeeld is niet iets waarin UP tekort schiet - alleen is je uitgangspunt anders. Wil je conventionele doelen bereiken (muzikaal kind -> conservatorium) dan is UP niet de juiste manier want daar kan ook zomaar iets heel onconventioneels uit komen. Hecht je niet aan de conventionele doelen dan is het ontbreken ervan geen gemis.

**Geplaatst**: 08-06-13 11:01

Geplaatst: 08-06-13 11:01

Ik doe het toetje wel als beloning.
Mijn oudste had al lang daarvoor uitgevonden dat groenten yugh waren, beetje bij beetje at ze minder groenten tot ze helemaal niks meer wou eten wat er ook maar op leek. Geen soep met groenten, geen rauwkost (het ergste volgens haar), beloningsblad met stickers geprobeerd en gefaald omdat het na 1 sticker wel weer ophield van haar kant, samen klaarmaken leidde niet tot opeten, leuke vormpjes interesseerden haar niet en aan haar gezondheid heeft ze uiteraard op haar leeftijd nog het sch*t

Toen is het toetje als beloning erbij genomen en nu eet ze zelfs groenten waarvan ik weet dat ze ze echt vies vindt en als het toetje er een dag niet is, dan eet ze vaak alsnog gewoon omdat ze heeft (her-)ontdekt dat groenten niet zo vreselijk zijn. Ze eet zelfs rauwkost tegenwoordig tussendoor!

**Geplaatst**: 08-06-13 11:03

Geplaatst: 08-06-13 11:03

Tja zo kun je het ook bekijken. Maar ik blijf erbij dat als mijn kind op pianoles wil en ik moet daar als ouder geld voor betalen dat ik dan wel verwacht dat als ze les krijgt ze ook leer hoe het moet. En niet vrijblijvend in de zin van nou ja zo is het goed, als jij er zo plezier in hebt is het prima. Dan zou ik liever hebben dat de leraar daarvan dan iets zegt, zodat het kind kan beslissen of ze wel of niet er iets mee wil doen.
En soms moet je kinderen inderdaad iets opleggen omdat uit mijn ervaring blijkt dat kinderen dat soms nodig hebben. En dan niet alleen bij pianospelen of paardrijden maar zeker bij school en werken. Omdat er zeer en zeer weinig scholen en werkgevers zijn die zeggen doe het maar op jouw manier. Echt niet hoor, ze moeten nu eenmaal naar school en je moet nu eenmaal werken om in je levensonderhoud te voorzien. En als je mazzel hebt krijg je een hele leuke baas, maar de meesten van ons moeten gewoon doen zoals de baas het wil.
En als je dat niet geleerd hebt in je leven, dan krijg je later én op school én in je werk het heel moeilijk.

**Geplaatst**: 08-06-13 11:05

Geplaatst: 08-06-13 11:05

@Shadow, de meeste mensen zijn echter geen geboren Mozarts, ze hebben een klein talent wat zich met verder ontwikkelen in de jeugdjaren kan ontwikkelen tot een groter talent, waarmee ze kunnen uitblinken als volwassene.

Als je er als volwassene achterkomt dat je een talent hebt wat niet tijdig ontwikkeld is, is het te laat en dan kun je dat je ouders heel erg kwalijk nemen als gemiste kans.

Tevens hangen veel hobby's ook op kinderniveau al af van toetsing of competitie, bepaald niet tof als je ondervindt dat je leraar/trainer/coach je maar wat heeft laten aansukkelen.

**Geplaatst**: 08-06-13 11:14

Geplaatst: 08-06-13 11:14

MargreetW schreef:
Maar ik blijf erbij dat als mijn kind op pianoles wil en ik moet daar als ouder geld voor betalen dat ik dan wel verwacht dat als ze les krijgt ze ook leer hoe het moet.

Natuurlijk vind ik niet dat een pianoleraar in z'n eentje kan beslissen wat UP-principes op de kinderen los te laten zonder instemming van de ouders

Het gaat dan echter om de verwachtingen die jij als ouder hebt, en dat heeft eigenlijk weinig met UP of niet van doen.

Citaat:
En soms moet je kinderen inderdaad iets opleggen omdat uit mijn ervaring blijkt dat kinderen dat soms nodig hebben. En dan niet alleen bij pianospelen of paardrijden maar zeker bij school en werken.

Tsja, daar zijn de meningen nog steeds over verdeeld. Het is in elk geval duidelijk dat scholen die met veel minder dwang werken wel goede resultaten kunnen halen, en ook werk zonder dwang kan prima werken getuige al het vrijwilligerswerk dat gedaan wordt.

Citaat:
En als je dat niet geleerd hebt in je leven, dan krijg je later én op school én in je werk het heel moeilijk.

Dat is overigens niet waar. De ervaring van bv montessori-kinderen is dat ze zich over het algemeen makkelijk aanpassen aan een andere omgeving.

**Geplaatst**: 08-06-13 11:20

Re: Hoe straffen jullie je kind(eren)?

Geplaatst: 08-06-13 11:20

Oke, maar ik heb het niet over de omgeving maar om het moeten als je werkt. En kennissen van mij hebben ook kinderen op de Montessori school gehad en die hebben daar wel problemen mee. Van van de 4 kinderen werken er 2 en 2 niet omdat ze niet "voor een baas" willen werken.
Maar goed, alle methodes en opvattingen hebben natuurlijk wel hun voors en tegens. Dat hou je.
Persoonlijk denk ik dat je het goed doet als je kinderen later een leuk leven hebben met een baan die ze leuk vinden, een leuk gezin krijgen en nog graag bij je thuis komen en je zelfs meenemen op vakantie (in mijn geval dan hé). Daar ben ik trots op en ik heb echt niet alles goed gedaan hoor. Ik heb eentje wel eens een hele erge pets met een nattige theedoek gegeven alleen omdat hij maar bleef zeuren, in mijn ogen dan. Wel natuurlijk excuses aangeboden maar later dacht ik, ik vond dat hij zeurde maar eigenlijk deed hij dat niet. C'est la vie.

**Geplaatst**: 08-06-13 12:41

Re: Hoe straffen jullie je kind(eren)?

Geplaatst: 08-06-13 12:41

Helaas kun je van vrijwilligerswerk niet eten en kom je er niet onderuit om voor een baas te werken. Dan is het maar fijn dat je in je leven hebt geleerd, dat sommige dingen nou eenmaal moeten. Anders krijg je het aardig lastig in de maatschappij.

**Geplaatst**: 08-06-13 12:55

Geplaatst: 08-06-13 12:55

Urielle schreef:
Als je er als volwassene achterkomt dat je een talent hebt wat niet tijdig ontwikkeld is, is het te laat en dan kun je dat je ouders heel erg kwalijk nemen als gemiste kans.

Dat kan. Ik denk dat je je kinderen beter voorbereidt op de toekomst als je leert dat het leven van dat soort dingen aan elkaar hangt, en dat je soms gewoon keuzes maakt. Met consequenties - die je niet altijd voorziet, maar zo is het nu eenmaal. Zonder spijt, zonder schaamte... het leven loopt zoals het loopt.

Dat veel hobby's zo ontzettend prestatie- en competitiegericht worden vind ik persoonlijk eigenlijk zonde. Een heleboel mensen lopen daardoor een flinke knauw in hun zelfvertrouwen op. Volkomen los van UP of niet spreekt het mij niet aan, en gaat er veel ongedwongenheid en ontspanning door verloren.

Maar goed, dat is geheel mijn mening. Iedereen kan daar anders over denken, en als je je kinderen graag voorbereidt op dergelijke zaken door ze zo goed mogelijk te laten presteren, vooral doen, maar zoek een docent die op dezelfde lijn zit als jij.

MargreetW: het lijkt me dat jij het volgens jouw uitgangspunten helemaal prima hebt gedaan - dus niets mis mee, en reden om er erg tevreden mee te zijn

En dat is het belangrijkste punt dat ik wil maken. Het gaat er ook niet om dat de ene methode beter of slechter is dan de andere, maar dat je keuzes kunt maken als ouders over welke uitgangspunten je hanteert. En als je bepaalde uitgangspunten hanteert, doe het dan zo goed mogelijk. Je kunt alleen niet verwachten dat je met UP hetzelfde bereikt als met CP, want dat is gewoon niet zo. Dus constateren dat UP niet voorziet in situatie X is flauw: je probeert de ene methode in de mal van de andere te proppen, en constateert vervolgens (opgelucht?) dat dat niet kan.

Maar als CP je uitgangspunt is: prima

Vooral doen, en doe het zo effectief mogelijk (daar zit wel verschil in: je kunt het consequent toepassen en maar wat aanrommelen en dat laatste werkt gewoon niet goed, ook niet op de uitgangspunten die door ouders die het toepassen zelf genoemd worden. Loze bedreigingen zijn bv zinloos wat je stijl of methode ook is.)

**Geplaatst**: 08-06-13 13:07

Geplaatst: 08-06-13 13:07

Shadow0 schreef:
Dat kan. Ik denk dat je je kinderen beter voorbereidt op de toekomst als je leert dat het leven van dat soort dingen aan elkaar hangt, en dat je soms gewoon keuzes maakt. Met consequenties - die je niet altijd voorziet, maar zo is het nu eenmaal. Zonder spijt, zonder schaamte... het leven loopt zoals het loopt.

En dat zie ik dus wel een beetje als een probleem, weet zo gauw geen ander woord.
Want JIJ leert je kind dus als ouder op dat moment dat het niet uitmaakt als het later niet lukt, want dat gaat nu eenmaal soms wel eens zo, en dat ze zich daar ook niet over hoeven te schamen.
Maar wat als jouw kind dus later zegt, dat was jouw mening, ik had liever gewild dat je mij een schop onder m'n kont had gegeven, want nu heb ik een leven die in jouw ogen niet zo verkeerd is maar in mijn ogen veel beter had gekund.
Ik bedoel dus te zeggen, tussen als ouders is menen te weten voor kinderen van 7/8 jaar is echt heel wat anders dan dat te weten voor kinderen van 17/18 jaar hoor.
En dat weet ik uit ervaring. Al mijn kinderen hebben wel eens gezegd, ik stop ermee ik ga werken ik ga dit en doe dat niet meer. Maar in dat geval waren wij als ouders de baas en hebben echt wel dwingend ervoor gezorgd dat ze doorgingen met hun school/studie. En dat was niet altijd even prettig, maar ze zijn ons er nu wel dankbaar voor.

En ik zet niemand in een hokje maar ik vind wel dat als je iets niet goed vind uit het ene hokje dat je best iets uit het andere hokje mag pakken.
En ik denk ook dat we hier nog 100 pagina's over discussiëren, eruit komen we niet maar elkaar respecteren kunnen we wel.

**Geplaatst**: 08-06-13 13:32

Geplaatst: 08-06-13 13:32

MargreetW schreef:
Maar wat als jouw kind dus later zegt, dat was jouw mening, ik had liever gewild dat je mij een schop onder m'n kont had gegeven, want nu heb ik een leven die in jouw ogen niet zo verkeerd is maar in mijn ogen veel beter had gekund.

Dan kun je toch gewoon eerlijk zijn dat dat je keuze is geweest op dat moment? Wat je met de wijsheid van nu kunt willen, is niet wat je met de wijsheid van toen hebt gedaan.

Maar bovendien: garanties zijn er niet. Er zijn ook heel wat kinderen die hun ouders verwijten dat die ze te hard gepusht hebben.

Citaat:
En dat weet ik uit ervaring. Al mijn kinderen hebben wel eens gezegd, ik stop ermee ik ga werken ik ga dit en doe dat niet meer. Maar in dat geval waren wij als ouders de baas en hebben echt wel dwingend ervoor gezorgd dat ze doorgingen met hun school/studie. En dat was niet altijd even prettig, maar ze zijn ons er nu wel dankbaar voor.

Dat kan. En dat is prima opgelost, binnen jullie keuzes en jullie waarden.

Maar misschien is een andere oplossing voor andere ouders en kinderen met andere waarden ook goed. En zijn er ouders die zeggen 'je hoeft niet door te gaan' en soms komen die kinderen na een jaar supermarkt tot het eigen inzicht dat ze door willen leren. En soms ook niet, en dan vraag je je af als ouder of dat de juiste call was. Of je dwingt ze wel en de kinderen verbreken het volledige contact met hun ouders en stoppen alsnog met hun studie... er zijn zoveel mogelijkheden. Voor jullie was dit de goede weg. Maar daarmee is het nog geen algemeen geldend principe.

Ikzelf ben pas later met mijn laatste studie begonnen bv (dat had overigens niets te maken met dwang of niet, en ook niet met willen of niet, maar was een typisch geval van 'het loopt soms zoals het loopt') en ik weet dat ik doordat ik ouder was en er anders in stond, mijn studie makkelijker heb kunnen doen. Ik ben naar elk college vrijwillig geweest en ik heb heel intensief genoten van mijn studie. Juist omdat ik het als tweede kans en volledig uit vrije wil deed. Is dat beter of slechter dan een andere weg? Ik zou het niet weten, maar ik vond het voor mij een waardevolle ervaring.

Citaat:
En ik zet niemand in een hokje maar ik vind wel dat als je iets niet goed vind uit het ene hokje dat je best iets uit het andere hokje mag pakken.

Soms wel. Dingen uit hokjes pakken en daarbij de context weglaten om ze te gebruiken als tegenvoorbeelden vind ik echter niet helemaal terecht.

**Geplaatst**: 08-06-13 13:36

Re: Hoe straffen jullie je kind(eren)?

Geplaatst: 08-06-13 13:36

Nou ja, zo denk jij er dus over, ik wat anders.
Maar ik wens je evengoed alle succes en plezier van de wereld toe. Ik hoop dat je niet teleurgesteld word en dat ook jij straks kunt zeggen, ik heb het goed gedaan en dat jouw kinderen dat ook vinden.
Maar ik begrijp een beetje dat als dat niet zo is dat dat dus ook niet zo erg is, omdat het leven nu eenmaal zo loopt.

**Geplaatst**: 08-06-13 14:12

Geplaatst: 08-06-13 14:12

Nou moeten jullie me eens vertellen hoe gezellig, gelukkig, hardwerkend en sociaal onze samenleving is met al die kindjes die komen van reguliere scholen, consequent straffende ouders en werknemers van autoritaire bazen

Echt, je kunt alles in t negatieve trekken steeds en er niet in willen geloven en alleen beren op de weg zien. Fine by me. Maar laten we mekaar niet voor de gek gaan houden? Ieders manier kent nadelen en voordelen, al die mitsen en maren en wat alsen. Doe gewoon wat goed voelt voor jezelf, wat past bij je kinderen en probeer ook respect te hebben voor waar een andere ouder bewust voor kiest. Niemand kiest bewust voor een manier waar ze niet in geloven, dus de discussie is eindeloos.

TS gaf reeds aan dat ze liever leest hoe men straft. Let's go back to that.

**Geplaatst**: 08-06-13 14:28

Re: Hoe straffen jullie je kind(eren)?

Geplaatst: 08-06-13 14:28

Nu draai je het iets teveel om Chubby. Ook al was iedereen op die manier opgevoed die jij voorstaat, dan nog was de wereld geen plaats waarin iedereen zingend door het leven ging en elke dag weer met ontzettend veel plezier hun werk deden.
Ik hoop toch dat je nuchter genoeg bent om dat tenminste in te zien?
MargreetW haar opmerkingen zijn me uit het hart gegrepen.

**Geplaatst**: 08-06-13 14:35

Geplaatst: 08-06-13 14:35

Mindim schreef:
horseyfries schreef:
In de praktijk komt het er gewoon op neer dat je niet loze dreigementen moet maken, maar iets moet zeggen waarvan je vantevoren al wéét dat je het wél door kan en wil voeren als het nodig is. Dus zeg niet dat je het kind achterlaat als je toch niet van plan bent om weg te lopen als de situatie te gevaarlijk is. Verzin dan iets anders wat wél kan. En dat is wat ik vaak fout zie gaan, mensen dreigen met iets maar durven of willen het dan niet doorvoeren om diverse redenen. En daar pikt een kind héél gauw op in.

Daarom maak ik dat soort dreigementen ook niet Ik vind het juist ook een voorbeeld van een theorie die vaak in de praktijk niet uit te voeren is, vanwege veiligheid. Ik snap dan ook niet, dat men dat een hele normale theorie vindt.
Ik heb mijn zoon wel eens over mijn schouder gegooid en hem de AH uitgedragen om hem in de auto te zetten, al krijsend de hele weg. Dat een ander me dan boos staat aan te kijken kan me niet zo veel schelen.

En dit is ook gelijk een antwoord, waarom ik niet verkies om om te keren bij een bezoek aan pretpark, als de kinderen zich niet netjes gedragen. Ik los dat wel op een andere manier op.
Bij mijn zoon werkt het ook niet, dan blijf ik terug gaan met dat soort dagjes, dat zal hem echt een worst wezen.

Grappig, je voorbeeld van het krijsende kind over de schouder is dus typisch iets wat ik ook gedaan zou hebben als de situatie te onveilig was om weg te lopen, in mijn ogen dus een prima oplossing die ook werkt. Raakpunt!

Ik zie echter niet in wat dat te maken heeft met het niet omkeren in het pretpark. Je hebt nog nooit die oplossing gebruikt in de situatie die ik beschrijf dus je hebt geen idee of dat zou werken bij je zoon of niet. Maar dat zie je wel vaker, dat mensen denken dat iets gebeurt en vervolgens gebeurt er iets heel anders als je het werkelijk zo doet. Dat heb ik regelmatig meegemaakt in de gezinnen waar ik werkte. Dat de moeder dacht dat het bij HAAR kinderen niet zou werken, tot ze bij mij zag dat het dat juist wel deed.

**Geplaatst**: 08-06-13 14:39

Geplaatst: 08-06-13 14:39

MargreetW schreef:
Jeetje, 18 jaar. Die haal je toch niet meer als een klein kind uit bed?

Dat had alles te maken met de opvoeding tot aan die leeftijd

**Geplaatst**: 08-06-13 14:43

Geplaatst: 08-06-13 14:43

Mindim schreef:
MargreetW schreef:
Jeetje, 18 jaar. Die haal je toch niet meer als een klein kind uit bed?

Nou, die liet ik ook liggen hoor, die kunnen toch zelf wel de consequenties van hun actie overzien. Dat moeders ook nog een derde partij er bij moet halen of daarmee dreigen, doet alleen maar afbreuk aan het respect naar moeders lijkt me. En die kinderen konden dan in de nacht ook weer gewoon op hun natte matras slapen en wie verschoont het beddegoed?

Nee, die consequenties konden en kunnen ze niet overzien. Reden dat ze al tig scholen gehad hebben, niet weten wat ze willen in het leven, geen baan kunnen vinden en totaal geen idee hebben wat de consequenties zijn van blijven liggen en niks doen. Maar dat is immers ook prima? Zulke mensen mogen er ook zijn?
Of zouden ze toch niet genoeg begeleid zijn door hun ouders en hadden ze soms gewoon verplicht moeten worden om als ze voor iets hadden gekozen,dat dan ook af te maken?
Wie verschoont het beddegoed? Vind jij dat belangrijker dan een opvoedkundige les?
Ik vind het echt heel vreemd dat er telkens argumenten als "dan ben ik het geld kwijt", "dan heb ik voor niets in de auto gezeten" en "wie moet dat verschonen" gebruikt worden. Lijkt mij dat IK en wat ik kwijt ben niet zo belangrijk is als mijn kinderen een les te leren die ze nooit zullen vergeten?

**Geplaatst**: 08-06-13 14:48

Geplaatst: 08-06-13 14:48

Hermelientje schreef:
Ik kom even uit de meeleesstand. Heb net dit artikel gelezen en ook even doorgeklikt op de link over intrinsieke motivatie van werknemers. En wat lees ik daar, intrinsieke motivatie wordt verhoogd door: "Het blijk geven van waardering en respect voor prestaties in plaats van alleen signaleren van tekortkomingen of erger nog: het negeren van prestaties".
Dus toch prijzen en goed zo zeggen en waarderen, met andere woorden belonen. Schiet mij maar lek maar nu snap ik helemaal niks meer van deze theorie, dat zou toch juist de intrinsieke motivatie laten afnemen.
Verder zou ik wel eens willen zien hoe het met de intrinsieke motivatie van de werknemer gesteld is als de baas geen salaris (extrinsieke motivatie) meer betaalt, hoeveel mensen gaan dan nog naar hun werk?

Alfie Kohn is overigens een hoop oude wijn in nieuwe kruiken. Dit alles heeft heel veel raakvlakken met de antiautoritaire opvoeding uit de jaren zestig of het scheppen van een veilig leerklimaat op de antroposofische scholen, de ideeën van Maria Montessori enz.

Nu even concreet en on-topic.
Mijn meest effectieve straf ooit. Toen ik mijn tiener vroeg het hondje even snel uit te laten terwijl ik aan het koken was zei ze: Nee daar heb ik geen zin in. Dat had ze nog nooit gezegd want ze wilde zelf het hondje heel graag, zou hem altijd uitlaten zelfs in de regen enz, enz.
Vervolgens heb ik voor mijn man en mezelf een bord neergezet en toen zij heel schaapachtig zei krijg ik geen eten heb ik gezegd nee, ik had geen zin om eten voor je te koken. Ze pikte het zeer goed op en vroeg of ze dan wel een droge boterham mocht nadat ze de hond had uitgelaten.
Ik zeg effectief omdat ze daarna altijd het hondje heeft uitgelaten als ik het vroeg, maar wie weet had ze dat ook zonder straf wel gedaan.

Nog even dit over unconditional parenting, waarin je dus niet moet zeggen wat het kind goed of fout doet. Stel ik ben een kind dat heel veel intrinsieke motivatie heeft om te musiceren en heel goed piano wil leren spelen. Hoe moet een docent mij dan duidelijk maken wanneer ik een stuk bijvoorbeeld niet in de maat speel. Ik kan het zelf wel prachtig vinden zoals ik het speel (helemaal niet in de maat) en dan moet mijn ouder of docent met mij meejuichen in deze opvoedstijl. Nou ik zou me later erg bekocht voelen als ik naar het conservatorium wilde en ze me afwezen omdat ik zoiets elementairs als in de maat spelen niet geleerd had. Samenspelen met anderen zal er ook niet inzitten. Natuurlijk zou ik het op een gegeven moment wel zelf ontdekken maar dan ben ik misschien al wel 60 en moet ik 55 jaar fout spelen gaan zitten afleren. Lijkt mij nogal lastig allemaal. Kinderen zitten hier echt niet op te wachten. Die snappen heus wel dat ook iemand die ze vertelt wat goed of fout is onvoorwaardelijk van ze kan houden. Kinderen zitten volgens mij ook niet te wachten op "valse beloningen" zoals alles wat ze doen maar toejuichen en de hemel in prijzen wat je veel ziet gebeuren tegenwoordig, maar ze zitten juist wel te wachten op eerlijke complimenten over iets wat echt goed is. Dat is niet alleen mijn persoonlijke ervaring maar ook die van heel veel mensen die in het onderwijs werken. Zonder eerlijke feedback dooft intrinsieke motivatie juist snel uit, want je gaat niet of slechts zeer langzaam vooruit, hoe demotiverend is dat wel niet. Ik vind deze opvoedstijl echt compleet het tegenovergestelde van de opvoeding van die "Tiger mum". Ik voel zelf meer voor de gulden middenweg.

Ik ben het met Horseyfries eens over de chips van Mindfields. Dat is wel degelijk straf. Namelijk iets leuks/lekkers weghalen (je mag de chips niet opeten) als het gewenste gedrag (chips in bakje laten zitten en niet op de grond gooien) niet vertoond wordt. In de leerpsychologie is dat toch echt "negative punishment" en gewoon operante conditionering.

Dreigementen (en zeker loze) probeerde ik altijd te vermijden, dat werkt niet zo goed.

O ja Horseyfries tegenwoordig is de gangbare opvatting over toetjes dat je ze niet moet gebruiken als beloning of straf. Dus het ouderwetse "als je je bord leeg eet dan krijg je een toetje" moet je vermijden. De reden is dat je kinderen anders extra het idee geeft dat bijvoorbeeld boontjes vies zijn en toetje lekker. Toetje en snoep is gewoon iets dat er is (of niet) net als boontjes en spruitjes en zo. In het algemeen raden ze mensen tegenwoordig af om eten op wat voor manier dan ook als beloning of straf te gebruiken.

Heel interessant Hermelientje!
Met betrekking tot snoep en toetjes: ze zijn ook gewoon lekker dus je kunt wel net doen of het net zoiets is als boontjes, maar dat maakt het feit niet anders dat het één lekkerder is dan het ander. Vind het dus een beetje "struisvogelpolitiek" om te proberen het duidelijke verschil toch te ontkennen. Als je dat werkelijk wilt uitdragen moet je vieze toetjes en snoepjes maken zodat de groente lekkerder is dan het toetje....

**Geplaatst**: 08-06-13 14:51

Geplaatst: 08-06-13 14:51

Het zijn dan wel niet mijn kinderen (zou ook wel een beetje raar zijn op mijn leeftijd) maar mijn oppaskinderen. Het zijn er 3, één van 8 jaar, één van 5 jaar en één van 3 jaar. Niet willen luisteren? Makkelijk zat, ik maak ze duidelijk dat als ze niet doen wat ik zeg er consequenties aan vast zitten dus ze op de gang moeten staan. Meestal is het dan uitproberen en toch niet luisteren. En dan gaan ze dus echt op de gang. Maakt me niet uit hoe hard ze schreeuwen of huilen ze gaan er staan hoe dan ook! Even afkoelen en dan ga ik naar ze toe. Ik vraag ze of ze weten waarom ze er staan meestal knikken ze dan ja, ik vertel dan alsnog de reden. We geven elkaar een knuffel en ze mogen weer verder waar ze mee bezig waren, of wat ik van ze wil dat ze doen.
Dit is mijn manier van straffen. Ook de ouders vinden het een goede aanpak. Sommige zijn het er natuurlijk niet eens hoe en wat maar als dit werkt dan pas ik deze straf gewoon toe.
Ik las hier iets over dat je niet moet bedreigen met iets wat je toch niet doet, daar ben ik het helemaal mee eens. Kinderen gaan dit door hebben en blijven dat toch doorgaan met wat ze niet mogen doen.

**Geplaatst**: 08-06-13 14:53

Geplaatst: 08-06-13 14:53

horseyfries schreef:
Nee, die consequenties konden en kunnen ze niet overzien. Reden dat ze al tig scholen gehad hebben, niet weten wat ze willen in het leven, geen baan kunnen vinden en totaal geen idee hebben wat de consequenties zijn van blijven liggen en niks doen. Maar dat is immers ook prima? Zulke mensen mogen er ook zijn?

Ook hier worden dingen uit hun verband getrokken, en dat is erg flauw. NIEMAND zegt dat dit op deze manier goed is.

Maar het klinkt dan ook bepaald niet als een goed onderbouwde vorm van unconditional parenting, maar gewoon te weinig parenting. Zoals gezegd: er is een gigantisch verschil tussen heel bewust omgaan met kinderen hun eigen consequenties te laten ervaren, of het gewoon een beetje op hun beloop laten en maar verwachten dat het vanzelf goedkomt.

Ik vind het erg jammer dat die twee dingen steeds weer op 1 hoop geveegd worden met de conclusie 'zie je wel, het werkt niet'.

**Geplaatst**: 08-06-13 15:00

Re: Hoe straffen jullie je kind(eren)?

Geplaatst: 08-06-13 15:00

Tsja, wat misschien ook flauw is is om je ogen te sluiten voor wat er fout kan gaan in deze methode?
De ouders waar het om gaat zitten in het onderwijs en hebben mij ook een hele uitleg gegeven over hoe goed onderbouwd alles wat ze doen, het is bepaald niet zo dat er niet over nagedacht is en dat ze alles op hun beloop laten. Toch is het resultaat wat ik ervan zie bij drie kinderen niet bepaald wat je op theoretische gronden zou verwachten. En het zal best bij sommige kinderen wel goed werken, maar sluit je ogen dan nog niet voor het simpele feit dat sommige kinderen ook gewoon sturing nodig hebben, leiding nodig hebben, en af en toe iemand nodig hebben die zeggen "nu ga je het zo doen", als ze het zelf niet goed weten.
Dus het is niet dat ik wil "bewijzen" dat het niet werkt, ik denk dat het voor sommige kinderen heel goed kan werken en voor sommige kinderen duidelijk niet de beste manier is. En misschien is dat wel de les die we kunnen leren uit dit topic, dat het niet zozeer is dat we de methode moeten kiezen die ons als ouders het beste ligt, maar dat we misschien op het moment dat we onze kinderen qua karakter goed kunnen inschatten pas echt moeten gaan beslissen op welke manier dat kind het beste tot zijn of haar recht zal komen.

**Geplaatst**: 08-06-13 23:23

Geplaatst: 08-06-13 23:23

Weet je wat ik een beetje jammer vind?
Dat sommigen in dit topic fel van leer trekken over de normen en waarden die ze willen aanhouden bij hun eigen manier van opvoeden, en dat sommigen van deze dames ook actief zijn/waren in een andere discussie en dat ze dus diverse mensen uit dat topic belachelijk maken in hun eigen topic.
En dat ze nu in hun topic alles uit de kast halen om toch maar hun gelijk te krijgen.

Ik krijg steeds meer en meer het idee dat sommigen heel graag hun gelijk willen halen en dan uit een topic stappen, en vervolgens gaan zeggen dat 'men' ongevoelig is voor hun argumenten, waarbij woorden als laagopgeleid etc. Niet geschuwd worden.
Beetje jammer dames.

Laatst bijgewerkt door MargreetW op 08-06-13 23:30, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 08-06-13 23:28

Geplaatst: 08-06-13 23:28

Haha Margreet, ik moest je verhaal even twee keer lezen om precies te snappen wat er nou stond

Maar ik wordt er wel nieuwsgierig van om wie het dan gaat en welke topics en welke discussie.

Belangrijkste is dat je iets doet wat bij jou en je kind past, wat goed voelt. En dat je er, los van de methode, gewoon bént voor je kind. En als je daarnaast voor jezelf bewuste keuzes maakt, kom je al heel ver denk ik!

**Geplaatst**: 08-06-13 23:32

Re: Hoe straffen jullie je kind(eren)?

Geplaatst: 08-06-13 23:32

Ik ga nu naar bed Sjapaz, maar ik wil je daar morgen wel uitgebreid even over Pb-en. Ik zit nu op de telefoon en A) typt dat niet en B) wil ik hier geen namen noemen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-06-13 23:56

Geplaatst door de TopicStarter : 08-06-13 23:56

Shadow0 schreef:
MargreetW schreef:
Dan zou ik als ouder dus echt tegen die leraar zeggen, ik betaal jou ervoor om mijn kind les te geven, en dan verwacht ik ook iets van jou. En niet dat je het aan het kind overlaat, die op die leeftijd de consequenties niet overziet. Daarom zijn er volwassenen die ervoor kunnen zorgen dat kinderen gestuurd en/of gecorrigeerd worden waar nodig.

Maar over dat 'waar nodig' valt nog wel eindeloos te twisten. Is conservatorium nodig? Is het nodig om een kind van 8 al dingen op te leggen om te zorgen dat het op z'n 18e misschien bij het conservatorium kan?
Het lijkt me dat ouders daar heel verschillend over denken. Ga je uit van een andere instelling, bv dat het komt zoals het komt, en dat 'wat als'-spelletjes niet heel zinvol zijn, dan is het ook niet een gemis, maar simpelweg een constatering. Geen conservatorium - er zijn meer mensen die geen conservatorium doen.

Ik vind dit wel heel erg makkelijk gedacht. Dit is gewoon een instelling van ach, het maakt niet uit of je je best doet of niet, je komt toch wel waar je terecht hoort te komen. Een bepaald doel willen bereiken wordt dus niet gestimuleerd, hard werken voor je diploma's en later voor je geld is niet nodig.
Ik vraag me echt af wat er terecht moet komen van dit soort mensen.

Nog even afgezien van het feit dat je betaald voor die les dus moet er ook les gegeven worden en niet toegekeken worden.