Tancreda4 schreef:Ik word juist best giftig als mensen doen alsof een kind 1000x boven een dier zou staan. Het is maar een dier. Minder belangrijk dan een kind (bv vrij nemen als m'n dier ziek is, terwijl 't voor kinderen normaal wordt gevonden. Voor mij echt niet. Ik heb meer verdriet gehad van het verlies van m'n kat dan van een persoon....
Dat doen ze alleen wanneer het hen goed uitkomt, want als je wel dieren hebt maar geen kinderen en die ook niet wilt, dan zijn de dieren plots kinderen en "ben je toch zoooooo'n goeie mama, want je zorgt zoooo goed voor hen".
Ja, maar ik eet ook graag groenten - en krijg ze toch niet gekweekt, alles wat groen ziet valt spontaan dood als mijn vingers nog maar in hun richting gaan.
Dus zeggen dat ik kinderen moet nemen, omdat ik een goeie mama zou zijn omdat ik zo goed voor mijn dieren zorg is echt k*k. Als ik dan in the mood ben om er op door te gaan, zeg ik altijd dat ik kinderen gewoon niet leuk vind, dat ik er geen geduld voor kan opbrengen, en dat niemand mij kan garanderen dat dat zal veranderen mocht ik er toch eentje uitpoepen. "Jaaa bij je eigen kind is dat echt anders hoor!" ... En als het nou niet zo is, waar blijf ik er dan mee?
Of wat nou als dat wél verandert, maar mijn kind echt een rotkind blijkt te zijn, een gestoorde tiran of psychopaat oid?