Dioxide schreef:Ben ik weer iets te veel aan het (terug) flirten met “leuke man waar ik eigenlijk he-le-maal klaar mee was”?
Misschien![]()
Ach, bij gebrek aan beter toch heerlijk?

Ik wil ook meer info!
Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
MarlindeRooz schreef:Ik ga zondag een grotere rattenkooi ophalen. En mijn vriend weet het nog niet.
En hij komt in de woonkamer.
(Hij is stiekem zelf ook gek met de ratjes)
Janine1990 schreef:Dioxide schreef:Ben ik weer iets te veel aan het (terug) flirten met “leuke man waar ik eigenlijk he-le-maal klaar mee was”?
Misschien![]()
Ach, bij gebrek aan beter toch heerlijk?
Ik wil ook meer info!
Dioxide schreef:Oh ja besluiteloos en onzeker om alleen te zijn. Precies ook de reden dat het in deze staat nooit wat zou worden en ik het zou willen al zou de ex uit het raam zijn![]()
Mijn relatie is trouwens “luchtig”, wat onderweg gebeurt voor de seks is prima. Dus verbreken zou niet eens hoeven voor die reden
Raineri schreef:Ik irriteer me momenteel enorm aan een goede vriendin van mij. Ik heb bewust niet gereageerd op het feit dat ze een hondje heeft sinds kort
Dit betreft iemand die heel dichtbij mij staat. We wonen naast elkaar dus ik zie haar vaak. Wel heeft ze soms de neiging heel erg met zichzelf bezig te zijn en haar omgeving uit het oog te verliezen. Zo laat ze geregeld haar afval staan in de portiek ondanks dat onze oudere buurvrouw slecht ter been is en haar rollator er dan niet meer langs kan. We hebben allemaal onze vreemde trekken en we komen ook hier wel uit. Mijn paard (3,5) wordt morgen ingeslapen. Dit staat al een week of 6 gepland. Ik heb het haar verteld en geen enkele keer heeft ze een hand uitgereikt naar mij. Deze zomer werd haar paard ingeslapen en ik heb toen wel wat met haar ondernomen om het te verwerken. Nu ben ik de moeilijkste niet. Het hoeft niet op een weegschaal. Afgelopen maand is ze uit de kast gekomen als lesbisch. Weer veel met haar gesproken. Nog steeds niets aan de hand. Nu krijgt ze hondje, leuk voor haar. Maar opeens kon ik het niet opbrengen. Geen afgunst. Maar ik spaar mijn energie dan liever voor mijn eigen rouwverwerking. Ik vind dat ze momenteel even niet mijn energie verdiend. Vanzelfsprekend gaan we hier over praten. Maar niet nu. Nu ben ik aan de beurt. Hier komt nog eens bovenop dat mijn vader ook erg ziek is, en hij nog allerhande onderzoeken krijgt op vrijdag. Ook dit weet ze. Ik denk dat ze het glad vergeten is en zich schaamt als ik het zeg. Maar ik heb even geen kracht ervoor haar te begeleiden in haar fouten, dat is haar probleem. Dus nu zeg ik niets. Ergens voel ik me schuldig. Ik vind het kinderachtig iemand in het duister te laten. Daarom uiteindelijk gestuurd dat ik even geen behoefte heb haar nieuwe hondje te zien want ik heb genoeg te doen. Toch voel ik me nog steeds schuldig.
Saaie post verder, update zal wel even duren. Het is een beetje het gevoel van: “ik ben niet boos alleen teleurgesteld”.