Toen ik in groep 8 zat (ik denk dat ik toen 11/12 was?) overleed mijn moeder aan een hartstilstand.
Mijn ouders waren toen een half jaartje gescheiden. Het gebeurde heel onverwachts. Een vriendin kwam uit school mee naar huis, maar toen belde haar moeder dat ze naar huis moest komen. Ze zei dat ze dacht dat er iets erg was gebeurd. In eerste instantie dacht ik aan haar vader, aangezien die op een boot werk, misschien was daar iets gebeurt of zo.
Paar minuutjes later kwam mijn vader thuis. Ik gewoon heel vrolijk begroeten, maar toen kreeg ik het dus te horen, mijn moeder was overleden.
Het was tot aan de begrafenis wel heel zwaar, maar daarna heb ik er eigenlijk nooit veel moeite mee gehad. Na de begrafenis heb ik er eigenlijk nooit meer om gehuild. Tuurlijk voel je je wel eens kl*te. Tuurlijk had ik liever gewoon nog een moeder. Maar het is niet anders. Je kunt er niks aan veranderen, dus dan moet je er maar het beste van maken. Ik denk dat het ook mee heeft geholpen dat ik mijn moeder nog heb gezien nadat ze overleden was. Ze lag er heel vredig en rustig bij. Het was goed had ik het idee. In het begin vertelde ik het alleen niet zomaar aan iedereen. Waarom weet ik niet, maar nu wel.
Ondertussen ben ik 15, dus het is nu bijna 4 jaar terug.