Bokt.nl

SusanH schreef:

Mijn moeder is mij wel eens echt vergeten en niet omdat ik zo vervelend was zat ik nog bij de winkel in het winkelwagentje

petraaken schreef:

Omdat ze soms zo met veel dingen moeten bezig zijn dat ze gewoon op de automatische piloot bezig zijn denk ik.

Shadow0 schreef:

Mindim schreef:

Het is ook makkelijk gezegd. Als ik naar een pretpark ga, zit ik al gauw 2 uur in de auto en heb dan geen zin om rechtsomkeert te maken, dus los ik dat wel op een andere manier op.

Dat kan, maar dat is een keuze, geen voorbeeld dat het niet werkt. Daar zit een groot verschil tussen. Je bent natuurlijk volkomen vrij om die keuze te maken, maar ik zie nog wel vaak (en ook bij supernanny bv) dat veel mensen het toeschrijven aan iets buiten hen (werkt niet bij hun kinderen, onmogelijk) ipv te zien dat het hun eigen keuze is om het niet uit te voeren.

Ik heb niks tegen die keuze: ik kan me heel goed voorstellen dat je ervoor kiest om niet je dag te verpesten door direct weer terug te gaan, en ook dat je niet je dochter alleen in een winkelcentrum laat staan. Maar het blijft een keuze.

petraaken schreef:

horseyfries schreef:

Ben het hier helemaal mee eens. Alles staat of valt met het besef van kinderen dat je echt meent wat je zegt. En dat gaat tot op hoge leeftijd door, mijn schoonzus verzuchte ooit op een feestje dat ze haar kinderen van 16 en 18 het bed 's morgens niet uitkreeg. Oh zegt mijn vriend dan moet je haar even vragen. Dus zij zegt "meen je dat?" Ik zeg ja hoor, wedden dat ik ze eruit krijg. Afgesproken dat ze me ging bellen als het niet ging, de volgende morgen al ging de telefoon. Ik ernaartoe, emmer water mee, en gevraagd of ze op wilden staan en héél duidelijk gezegd dat er anders een emmer water volgde. De één was al slim genoeg en stond op, de ander dacht dat ik het niet meende, en kreeg de volle klets water over zich heen. Hij wist niet hoe snel hij in de badkamer moest komen.
Sinds die tijd krijgt mijn schoonzus ze er ook uit, ze zegt gewoon dat ze mij gaat bellen
En dat werkt zo echt op alle leeftijden. Ging ik met jonge kinderen naar het pretpark en waren ze nog niet door de poort of het gejank begon al, dan zei ik gelijk Ok, ga hier maar even zitten. Luister goed, als jullie niet normaal kunnen praten en gewoon doen, dan gaan we NU terug naar huis. Wat wordt het? We hebben een heel leuke dag gehad. Dat komt gewoon omdat ze door de dagelijkse omgang allang wisten dat ik dat meende, en niet nog één keer ging waarschuwen, maar dat we dan gewoon gingen.
Maar zoals Shadow0 zegt, als je de eerste keer drie keer terugloopt, dan kun je het wel vergeten, dan zal het juist bij de slimmere kinderen absoluut niet werken. Die hebben allang de conclusie getrokken dat jij dat niet durft en het nooit echt zal doen, want je twijfelt teveel.

Ik was eerder voor de methode matras omkieperen gegaan. Even effectief en geen nat bed.

Mindim schreef:

Shadow0 schreef:

Dat kan, maar dat is een keuze, geen voorbeeld dat het niet werkt. Daar zit een groot verschil tussen. Je bent natuurlijk volkomen vrij om die keuze te maken, maar ik zie nog wel vaak (en ook bij supernanny bv) dat veel mensen het toeschrijven aan iets buiten hen (werkt niet bij hun kinderen, onmogelijk) ipv te zien dat het hun eigen keuze is om het niet uit te voeren.

Ik heb niks tegen die keuze: ik kan me heel goed voorstellen dat je ervoor kiest om niet je dag te verpesten door direct weer terug te gaan, en ook dat je niet je dochter alleen in een winkelcentrum laat staan. Maar het blijft een keuze.

En daar gaat het juist om, op paper werkt het allemaal prachtig, maar in de praktijk is het niet altijd handig om uit te voeren. Het zal misschien prima werken, bij die van mij niet trouwens, maar het is in de praktijk gewoon soms niet te doen. en met de praktische kant, houden de boekjes vaak geen rekening.

horseyfries schreef:

petraaken schreef:

horseyfries schreef:

Ben het hier helemaal mee eens. Alles staat of valt met het besef van kinderen dat je echt meent wat je zegt. En dat gaat tot op hoge leeftijd door, mijn schoonzus verzuchte ooit op een feestje dat ze haar kinderen van 16 en 18 het bed 's morgens niet uitkreeg. Oh zegt mijn vriend dan moet je haar even vragen. Dus zij zegt "meen je dat?" Ik zeg ja hoor, wedden dat ik ze eruit krijg. Afgesproken dat ze me ging bellen als het niet ging, de volgende morgen al ging de telefoon. Ik ernaartoe, emmer water mee, en gevraagd of ze op wilden staan en héél duidelijk gezegd dat er anders een emmer water volgde. De één was al slim genoeg en stond op, de ander dacht dat ik het niet meende, en kreeg de volle klets water over zich heen. Hij wist niet hoe snel hij in de badkamer moest komen.
Sinds die tijd krijgt mijn schoonzus ze er ook uit, ze zegt gewoon dat ze mij gaat bellen
En dat werkt zo echt op alle leeftijden. Ging ik met jonge kinderen naar het pretpark en waren ze nog niet door de poort of het gejank begon al, dan zei ik gelijk Ok, ga hier maar even zitten. Luister goed, als jullie niet normaal kunnen praten en gewoon doen, dan gaan we NU terug naar huis. Wat wordt het? We hebben een heel leuke dag gehad. Dat komt gewoon omdat ze door de dagelijkse omgang allang wisten dat ik dat meende, en niet nog één keer ging waarschuwen, maar dat we dan gewoon gingen.
Maar zoals Shadow0 zegt, als je de eerste keer drie keer terugloopt, dan kun je het wel vergeten, dan zal het juist bij de slimmere kinderen absoluut niet werken. Die hebben allang de conclusie getrokken dat jij dat niet durft en het nooit echt zal doen, want je twijfelt teveel.

Ik was eerder voor de methode matras omkieperen gegaan. Even effectief en geen nat bed.

Nee sorry, maar met een jongen van 18 op een bed ga jij niet effectief zijn als je in een worstelpartij probeert het matras van bed te kieperen met hem erop. De moeder probeerde altijd de dekens af te trekken, hij had allang door dat hij sterker was en lachte haar vierkant uit.
Dat is juist de clou van zoiets, je moet iets verzinnen waarvan ze denken "dat doet ze toch niet" en als je het dan wel doet heb je voor de rest van je leven respect van ze omdat ze nooit meer ervan uit gan dat je iets toch niet gaat doen.

horseyfries schreef:

In de praktijk komt het er gewoon op neer dat je niet loze dreigementen moet maken, maar iets moet zeggen waarvan je vantevoren al wéét dat je het wél door kan en wil voeren als het nodig is. Dus zeg niet dat je het kind achterlaat als je toch niet van plan bent om weg te lopen als de situatie te gevaarlijk is. Verzin dan iets anders wat wél kan. En dat is wat ik vaak fout zie gaan, mensen dreigen met iets maar durven of willen het dan niet doorvoeren om diverse redenen. En daar pikt een kind héél gauw op in.

MargreetW schreef:

Jeetje, 18 jaar. Die haal je toch niet meer als een klein kind uit bed?

Chubby schreef:

Sofy, ik maak me er even gemakkelijk vanaf. Gabrielle Jurriaans heeft het al zó treffend omschreven, dat ik je graag een link naar haar makkelijk te lezen artikel over belonen en prijzen geef: http://kiind.nl/articles/507/Prijzenenb ... zouje.html

Met als samenvatting:

Citaat:

Betekent dit nu dat je als een houten Klaas dan maar niets meer zegt? Nee, natuurlijk niet. Wees blij als je blij bent, of als je kind enthousiast over iets is. Juich, vier een feestje, doe een dansje, verzin maar iets. Betrokken zijn, aanmoedigen, liefde of interesse tonen is juist heel fijn. Maar je hoeft niet het werk of gedrag van je kind te beoordelen, dat kunnen kinderen prima zelf.
Opvoeden is geen kwestie van gedragstraining of voortdurend je kind managen en monitoren. Het is leren hoe het leven in elkaar zit, met mensen waar je om geeft. Niets meer, maar zeker ook niets minder.

Hermelientje schreef:

Dus toch prijzen en goed zo zeggen en waarderen, met andere woorden belonen. Schiet mij maar lek maar nu snap ik helemaal niks meer van deze theorie, dat zou toch juist de intrinsieke motivatie laten afnemen.
Verder zou ik wel eens willen zien hoe het met de intrinsieke motivatie van de werknemer gesteld is als de baas geen salaris (extrinsieke motivatie) meer betaalt, hoeveel mensen gaan dan nog naar hun werk?

Citaat:

Hoe moet een docent mij dan duidelijk maken wanneer ik een stuk bijvoorbeeld niet in de maat speel. Ik kan het zelf wel prachtig vinden zoals ik het speel (helemaal niet in de maat) en dan moet mijn ouder of docent met mij meejuichen in deze opvoedstijl.