Geplaatst: 01-07-10 14:26 Kleine Mathias is vandaag een week oud, en hij doet het erg goed.
Hij werd samen met mij ontslagen, het is normaal dat babys in de eerste dagen afvallen, hij was alleen wat teveel afgevallen. Na 5 dagen zat er weer een stijgende lijn in en mocht hij naar huis van de kinderarts.
Met mij was lichamelijk alles goed, alleen wilden ze mijn geestelijke toestand in de gaten houden.
Na 2 dagen niet slapen (bevalling was snachts, en de nacht erna kon ik ook niet slapen) en ook nog eens overdag hyperactief bezig zijn, begon ik me te voelen alsof ik bepaalde geestverruimende middelen had gebruikt.
Maar na een paar nachten met hulpmiddeltjes slapen was alles weer goed en mocht ik ook naar huis.
Op dit moment ben ik 3 dagen thuis, en begin ik mijn draai een beetje te vinden. Het is een heel groot leerproces allemaal, hoe ga ik met zijn huiltjes om? Wat doe ik als hij niet wilt slapen? Etc etc.
Ik ben erg blij dat ik het niet alleen hoef te doen, en een gigantisch lieve vriend heb die zich ook helemaal vader begint te voelen.
Qua bevalling klinkt het als een droombevalling, alleen heb ik nu een soort van "psychische naweeen", ik denk dat het komt omdat het allemaal zo snel ging.
Het ene moment zit ik een spelletje te spelen met vriendlief achter de computer, en een moment later ligt er een baby op mijn buik...
Ik voel me een beetje leeg als het ware.
De honden hebben inmiddels ook kennis kunnen maken, en zelfs de meest grote lomperik van het stel gaat er ontzettend voorzichtig mee om.
Ik ben inmiddels ook helemaal verliefd op Mathias, het is een ontzettend zoet jongetje, hij trekt ook hele leuke gezichten. Lachen kan hij natuurlijk nog niet, maar fronzen kan hij als de beste!
Ik wil geen foto's openbaar zetten (had ik zelf ook nirt zo tof gevonden als mijn moeder dat vroeger had gedaan), maar via pb wil ik op verzoek best een foto opsturen naar geinterreseerden.
