Bokt.nl

Citaat:

waar was je als kind goed in? Sport, het gezellig maken, koken...kan van alles zijn....en wat is daar nu nog van over?
heb je daar ook talenten voor...merk je dat het makkelijk gaat?

je krijgt energie als je lekker in je vel zit...dat snap ik...dat geldt voor iedereen....komt voor mij de vraag opborrelen: en wanneer zit je lekker in je vel...wat ben je dan aan het doen....wat maakt dan dat je lekker in je vel zit....

je merkt het...ik graaf even door... Ik ben er erg benieuwd naar...dus kom maar op!

Citaat:

Wat is dissociëren?
Dissociëren is jezelf psychisch minstens gedeeltelijk afscheiden van wat er met jou of om jou heen gebeurt. Andere manieren om dit uit te drukken zijn:
gevoelloos worden, wegdromen, zich losmaken van het eigen lichaam door te 'verdwijnen' of 'erboven te zweven', vluchten in fantasie, in trance gaan, zelfhypnose, enz.
Je kunt dissociëren van:

* wat je aan het doen bent (gedrag);
* wat je emotioneel voelt (emoties);
* wat je in je lichaam ervaart (zintuigen);
* je besef van wat er gebeurt (tijd of kennis).

Dissociëren kan variëren van enigszins tot volledig, dus van het missen van een paar kleine details tot zo weinig weten dat het zelfs lijkt alsof je er niet bij bent geweest.

polly2 schreef:

Als ik je reactie lees op de vragen die ik je gesteld heb...dan zie ik een verhaal onder de oppervlakte van je eigenlijke vraag.

Je bent het zat op je werk...je voelt onvrede.

Als ik lees wat je allemaal hebt meegemaakt....dan denk ik dat het ene het gevolg is van het andere.
Je hebt door de omstandigheden in je jeugd nooit de kans gehad, onbevangen na te denken over je toekomst, zoals het eigenlijk zou moeten, als je jong bent.

je hebt daardoor ook geen reëel zelfbeeld opgebouwd. waaruit maak ik dat op?
Uit het feit dat je mijn vragen niet beantwoord met de werkelijke antwoorden. Een talent is dat je kunt tekenen....kunt koken...creatief bent...kunt zingen....etc..
een talent is niet: allerlei problemen hebben
Dat is je overkomen. Dat is de situatie waar je in ben beland. Dat is je niet in je genen meegegeven....dat is wat er is gebeurd...snap je wat ik bedoel.
Dit betekent voor mij dat het je enorm bezighoudt. En dat lijkt me hartstikke logisch.
En het betekent voor mij ook dat je directe vragen...zoals ik ze je stel...ontwijkt...
En ook dat vind ik, gezien je situatie logisch.
Mijn advies zou zijn: ga eens met een professional praten, die je kan helpen om jou tot een zelfverzekerde persoon te maken.
Op het moment dat je de restanten van je jeugd hebt opgeruimd, kun je daarna weer vooruit kijken.
Dan zul je ook weer plezier in de gewone dingen van alle dag hebben.
En dan kun je ook kijken naar hoe je verder wilt. Misschien wil je wel dierenartsassistente worden...misschien ligt daar jouw "roeping" wel waar je energie uit kunt halen!
Misschien komt er iets heel anders uit de bus...de wereld ligt voor je open.

nog iets anders wat ik neig te concluderen uit je verhaal:

je hebt als kind en in je puberteit geen stabiliteit en regelmaat gehad.

Nu heb je dat wel. En dat ken je niet. Zou het kunnen zijn dat je het daarom niet prettig vindt?
Je bent gewend om telkenmale jezelf aan te passen aan nieuwe omstandigheden...dat is voor jou vertrouwd, zeg maar...dat ken je... Nu is alles stabiel....maar dat kan voor jou juist als een bedreiging aanvoelen. Zit daar de angel van je verhaal misschien????

Ik bedoel dit echt heel goed naar jou toe hoor...niet om je hoe dan ook te kwetsen...laat dat duidelijk zijn. En misschien heb ik het ook falikant mis...dat spijt me dan.