Cathelijne schreef:Ik durfde vroeger ook niet te telefoneren, maar in mijn geval heeft dat te maken met het feit dat ik stotter. Ik was bang voor de reactie van mensen voor als ik stotterde, via de telefoon heb je tenslotte geen lichaamstaal waardoor een stilte door een blokkade echt een stilte werd. Die angst voor het telefoneren (en ook het stotteren) heb ik afgeleerd door 't gewoon te doen. Ik kan me nog goed herinneren dat de theapeute nooit zelf de telefoon opnam, dat deden haar clienten altijd.
Herkenbaar 
Bellen is jarenlang om precies dezelfde reden voor mij een groot probleem geweest. Zweet in m'n handen, maar het móest. Ik heb regelmatig heel erg voor banketstaaf gestaan aan de telefoon, maar het was niet anders. Dit is begonnen rond mijn twaalfde. Ook op school leverde dit flinke problemen op (pesten), dat zijn dus een paar hele lange jaren geweest 
Toen ik het huis uit ging (21) en in een vreemde omgeving ging wonen (ik bleef niet in de buurt, maar ging gelijk 150 kilometer verderop
), werd het er niet beter op. Ik moest solliciteren en mijn achternaam begon met een T. God, wat was dát een drama!
Lekker kansloos vond ik mezelf, als ik bij het uitzendbureau al niet eens mijn eigen naam kon zeggen...
Toen ik bij het zoveelste UZB stond te stotteren, was ik er ineens hélemaal klaar mee. Ik heb tegen die knul daar gezegd dat ik over een paar weken wel terug zou komen, dat ik hier eerst mee ging afrekenen. Hij kéék me aan!
Ik was zó pissig!!
Ben rechtstreeks vanuit de stad naar de huisarts gefietst (hárd, ik kwam hijgend binnen
), heb de beste man bijna over z'n bureau heengetrokken toen hij zei: "Maar het valt toch best wel mee?" en heb een verwijsbrief voor de logopedist ge-EIST. Meteen gebeld (jawel
) en de volgende dag zat ik er al
Het heeft niet lang geduurd, ik kwam al snel in zo'n groep terecht en ik identificeerde me totáál niet met mijn groepsgenoten. Zij waren in mijn ogen echt goed beschadigd door het stotteren. Súperonzeker en een aantal van hen functioneerde hierdoor totaal niet meer in de maatschappij. De therapeut liet inderdaad door ons de telefoon opnemen. Ik zorgde dus wél, dat ik niet naast dat ding zat 
Ben er een maand of drie heengeweest en toen was het klaar. Over. Zoveel "therapie" had ik trouwens niet eens gehad, het was meer het idee van "Dit wíl ik niet, dit bén ik niet".
Dus goddank ben ik hier vanaf (ze kunnen me nu niet stílkrijgen, net of ik nog wat in te halen heb
), maar ik begrijp dus héél goed wat Cathelijne hierboven zegt. Het beinvloedt je leven flink, want bellen/praten met andere mensen is er een heel groot onderdeel van.