Citaat:
Afscheid
Woensdag 1 maart hebben we als school afscheid genomen van Maarten in een bijeenkomst met alle leerlingen en medewerkers.
Tijdens de bijeenkomst sprak rector Hanneke Taat deze woorden:
We zijn hier bij elkaar om stil te staan bij de dood van onze leerling, jullie medeleerling Maarten van ‘t Spijker uit klas 2c. Als kleine en hechte school vinden we het belangrijk dat iedereen even in gedachten bij hem is en bij zijn zus Heleen en zijn ouders.
Gisteravond heeft een aantal leerlingen, docenten en de schoolleiding afscheid genomen van Maarten. Het was een indrukwekkende gebeurtenis. Maarten lag mooi opgebaard en met de moed der wanhoop hebben we hem een laatste groet gebracht. Het onvoorstelbare bleek harde werkelijkheid te zijn.
Ik kende Maarten als een aardige en actieve leerling. Als 1e klasser zat hij op Terschelling in mijn groepje. Hij was altijd vrolijk, wilde graag overal aan meedoen en liet zich niet gauw uit het veld slaan. Hij streed tegen onrechtvaardigheid, hij kon heel boos zijn maar ook heel blij.
Toen ik hoorde dat hij er plotseling niet meer was, stond de wereld even stil. Een onvoorstelbaar en haast onmogelijk bericht. Pas later dringt het een beetje tot je door dat het echt zo is. Ik denk dat velen van jullie, zeker zijn vrienden en klasgenoten, met hetzelfde gevoel geworsteld hebben. Het is moeilijk wennen aan het idee dat hij niet meer in de klas zit, niet meer door de gang loopt en niet meer meefietst naar school.
Het is maar de vraag of Maarten zich dit gerealiseerd heeft toen hij ervoor koos om uit dit leven te stappen. Een diepe eenzaamheid en diepe ellende heeft zich kennelijk op het bewuste moment van hem meester gemaakt, een gevoel waar hij niet meer uit kon komen.
In uiterste nood kiezen voor de dood betekent eigenlijk nee zeggen tegen het leven. Nee zeggen tegen je familie en je vrienden, tegen voetballen, tegen gezellige feestjes, tegen de toekomst.
Maarten voelde zich donderdagavond alleen en in de steek gelaten. Hij was gehackt in een computerspel en voelde zich verraden. Het computerspel zelf was dus niet de oorzaak. Ook in een ander spel of spelend op straat kun je je verraden voelen. Wanhoop maakte zich van hem meester en hij zag helaas op dat moment geen uitweg meer.
Vrijdag voor de voorjaarsvakantie heeft hij nog getrakteerd in de klas omdat hij 14 jaar werd. In de vakantie heeft hij gewoon met vriendjes gespeeld. Zaterdagavond was er een verjaardagsfeestje gepland. Niemand heeft iets aan Maarten gemerkt. Niemand heeft zijn dood kunnen voorspellen.
Het is soms jammer dat je niet in andermans hoofd of hart kunt kijken. Wat Maarten precies tot zijn daad gebracht heeft zullen we nooit weten. Wel moeten we goed bedenken dat zoiets echt niet zomaar gebeurt. Je hoeft dus niet te denken dat jijzelf of anderen ook zomaar zoiets zouden doen.
Sinds het bekend worden maandag van deze verbijsterende en trieste gebeurtenis, hebben we op school geprobeerd samen verdriet te hebben en elkaar te steunen. Natuurlijk kent niet iedereen Maarten of niet zo goed en heb je er misschien niet zoveel mee, toch was het een medeleerling van ons allemaal. Het is indrukwekkend om te zien dat leerlingen eerlijk zijn in hun verdriet en elkaar troosten, dat er mooie woorden in de gedenkboeken geschreven worden en dat iedereen op zijn eigen manier zijn schrik en verdriet kan uiten.
Graag wil ik een speciaal woord richten tot klas 2C. Jullie hebben op een bewonderenswaardige manier gereageerd op deze verschrikkelijke gebeurtenis. Hoe moeilijk het ook was, jullie waren er voor elkaar en hebben samen geworsteld om deze klap een beetje te boven te komen. Het zal nog wel even duren voor alles weer een klein beetje gewoon aanvoelt. De lege plek in de klas zal er blijven en het zal niet meevallen om daar aan te wennen. We blijven natuurlijk voor jullie klaar staan.
Met deze bijeenkomst zal het verdriet om Maarten niet onmiddellijk verdwenen zijn. Soms is het verdriet direct na de gebeurtenis heel heftig, soms duurt het een poosje voor je je verdriet kunt uiten. We zullen Maarten altijd in ons hart bewaren. We zullen er zijn voor zijn zus Heleen uit klas 5C en voor zijn ouders.
Er is altijd een weg
Onder ons zijn er denk ik ook leerlingen die af en toe moeilijke of sombere tijden doormaken.
Het hoort bij ons leven en zeker ook bij het zoeken naar wie je bent. Soms zijn er periodes dat je je alleen voelt, dat je je niet gezien voelt, dat het lijkt of iedereen het beter heeft dan jij.
Voor iedereen is het leven wel eens even niet gemakkelijk.
Het is goed om te onthouden dat er altijd mensen zijn die jou willen ondersteunen en mee willen zoeken naar antwoorden op je vragen, of die even je hand willen vasthouden.
Die mensen zijn er meestal thuis, bij familie of vrienden en die zijn er ook op school. Het is ook goed om te weten, dat moeilijke periodes weer worden gevolgd door betere en blijere periodes. Het spreekwoord is niet voor niets ‘na regen komt zonneschijn’.
Er zullen altijd mensen zijn die een tijdje met je mee willen lopen.
Die met je mee zoeken naar mogelijkheden om je te leren de goede kanten van het leven te zien en overeind te blijven. Die je helpen weer bij je eigen kracht te komen. Ook op onze school vind je die mensen….’
Hiermee wil ik deze bijeenkomst graag afsluiten. Jullie mentoren staan klaar om met jullie na te praten, vragen te beantwoorden of troost te bieden.
Dit stond op de website van de school.
Geplaatst: 02-03-06 16:36 
Vreselijk
