Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-01-22 15:07

Geplaatst: 13-01-22 15:07

Wat een bijzondere verhalen komen er voorbij!

Als kind heb ik een soort 'uit het lichaam' treding/BDE meegemaakt.

Ik was vijf jaar, doodziek (virus opgelopen) en ik weet nog precies hoe ik lag, wat voor een pyjama ik aan had, wat er op tafel stond aan medicijnen en drinken, hoe de bank rook, hoe het kussen onder mijn hoofd voelde en de dekens over mij heen. Het was alsof mijn lichaam bevroor en ik over met een kopie van mijzelf (een soort transparante ziel) over mijzelf en situatie heen kon kijken van een afstand. Tegelijkertijd werd de ruimte om mij heen prachtig: vele zachte kleuren en het rook naar bloemen. En in de verte was een warm licht en ik hoorde bekende stemmen (van mensen die wellicht eerder overleden waren die ik kende?) en een bijzondere zang in een taal die ik niet kende maar die een warm gevoel gaf. Hoewel ik mijn lichaam 'beneden' roerloos zag liggen, kon ik met mijn andere lichaam omhoog kijken, mijn armen strekken en overgeven aan de fijne situatie die ontstond, alsof ik langzaam werd opgezogen naar een andere plek: het was rustig, vredig, warm, knus en uitnodigend. Ik kan niet goed zeggen hoe lang deze fase heeft geduurd, waarschijnlijk in het echt maar heel kort maar voor mijn beleving duurde het heel lang, misschien omdat ik het gevoel kreeg niet terug te willen naar de realiteit omdat het 'boven' zo fijn was? Eenmaal terug ervaarde ik ontzettend veel pijn die kort en krachtig was, waarna ik even later ook begon op te knappen.

Ik kan het moeilijk omschrijven en niet overal de juiste woorden voor vinden, en wellicht dat het voor velen zweverig overkomt, maar het was ontzettend bijzonder en zó rustgevend. Als dit de dood mag voorstellen, heb ik geen angsten meer - enkel misschien voor het moment dat er een last-minute besef is dat je alles gaat achterlaten...

Ik heb eigenlijk nog nooit met mensen gesproken die een soortgelijke ervaring hebben meegemaakt, al weet ik wel dat er verhalen zijn van mensen die zoiets ook ervaren hebben. Ik ben daar ontzettend benieuwd naar!

**Geplaatst**: 13-01-22 15:49

Geplaatst: 13-01-22 15:49

xMvGV schreef:
Wat een bijzondere verhalen komen er voorbij!

Als kind heb ik een soort 'uit het lichaam' treding/BDE meegemaakt.

Ik was vijf jaar, doodziek (virus opgelopen) en ik weet nog precies hoe ik lag, wat voor een pyjama ik aan had, wat er op tafel stond aan medicijnen en drinken, hoe de bank rook, hoe het kussen onder mijn hoofd voelde en de dekens over mij heen. Het was alsof mijn lichaam bevroor en ik over met een kopie van mijzelf (een soort transparante ziel) over mijzelf en situatie heen kon kijken van een afstand. Tegelijkertijd werd de ruimte om mij heen prachtig: vele zachte kleuren en het rook naar bloemen. En in de verte was een warm licht en ik hoorde bekende stemmen (van mensen die wellicht eerder overleden waren die ik kende?) en een bijzondere zang in een taal die ik niet kende maar die een warm gevoel gaf. Hoewel ik mijn lichaam 'beneden' roerloos zag liggen, kon ik met mijn andere lichaam omhoog kijken, mijn armen strekken en overgeven aan de fijne situatie die ontstond, alsof ik langzaam werd opgezogen naar een andere plek: het was rustig, vredig, warm, knus en uitnodigend. Ik kan niet goed zeggen hoe lang deze fase heeft geduurd, waarschijnlijk in het echt maar heel kort maar voor mijn beleving duurde het heel lang, misschien omdat ik het gevoel kreeg niet terug te willen naar de realiteit omdat het 'boven' zo fijn was? Eenmaal terug ervaarde ik ontzettend veel pijn die kort en krachtig was, waarna ik even later ook begon op te knappen.

Ik kan het moeilijk omschrijven en niet overal de juiste woorden voor vinden, en wellicht dat het voor velen zweverig overkomt, maar het was ontzettend bijzonder en zó rustgevend. Als dit de dood mag voorstellen, heb ik geen angsten meer - enkel misschien voor het moment dat er een last-minute besef is dat je alles gaat achterlaten...

Ik heb eigenlijk nog nooit met mensen gesproken die een soortgelijke ervaring hebben meegemaakt, al weet ik wel dat er verhalen zijn van mensen die zoiets ook ervaren hebben. Ik ben daar ontzettend benieuwd naar!

Dat is heel mooi, wat je hebt meegemaakt en hoe je het beschrijft.
Lijkt me ook wel geruststellend dat je weet dat overgaan zo vredig kan zijn.

**Geplaatst**: 13-01-22 15:55

Geplaatst: 13-01-22 15:55

Er is één garantie na je geboorte: je gaat dood

Ik hoop dat ik nog even heb want ik vind het leven eigenlijk best leuk. Maar ik ben niet bang voor dood gaan. Het gaat sowieso gebeuren. Ik hoop alleen dat ik geen lang en pijnlijk ziektebed heb voor ik sterf.

**Geplaatst**: 13-01-22 15:58

Re: Doodgaan: hoe doe je dat?

Geplaatst: 13-01-22 15:58

xMvGV
misschien dat jij mijn eerder gedeelde verhaal enkele overeenkomsten ziet.
Ik zie ze namelijk wel.

**Geplaatst**: 13-01-22 16:14

Geplaatst: 13-01-22 16:14

DuoPenotti schreef:
xMvGV
misschien dat jij mijn eerder gedeelde verhaal enkele overeenkomsten ziet.
Ik zie ze namelijk wel.

Dan heb ik je stukje misschien over het hoofd gelezen, ik ga nog even zoeken! Of bedoel je in een ander topic?

**Geplaatst**: 13-01-22 16:18

Geplaatst: 13-01-22 16:18

Evamarie schreef:
De dood vind ik dus echt niet leuk, het komt naar mijn idee ook veel te snel.

De gemiddelde levensverwachting van mensen nu is 86 jaar. Zo snel is dat toch niet?

**Geplaatst**: 13-01-22 17:03

Geplaatst: 13-01-22 17:03

Ik heb vroeger meerdere keren de dood in de ogen gekeken en ben nu ook echt niet bang voor de dood. De rust die ik ervaarde was heel fijn maar ik had ook iemand bij me (paranormaal dus niet on topic en geen suïcide) Ik zou nu alleen echt nog niet mijn kinderen achter kunnen laten.

Ik hoop dat, als het zover is, de dood pijnloos komt. Mijn beste vriendin is gegaan na een ziektebed en was helmaal op, had pijn en was zeer benauwd. Zij heeft toen uiteindelijk voor een palliatieve sedatie gekozen.

**Geplaatst**: 13-01-22 17:36

Geplaatst: 13-01-22 17:36

listiglistje schreef:
Marocje schreef:
Ja, ik was dood maar gereanimeerd. Dus met een schok weer terug gekomen.

Dan ben je niet dood hoor, maar buiten bewustzijn

Dood is hartdood en hersendood, daar kan je niet van terugkomen.

Ooit het boek Eindeloos Bewustzijn van Pim van Lommel gelezen? Dat heeft mijn manier van hier tegenaan kijken blijvend veranderd.

**Geplaatst**: 13-01-22 18:50

Geplaatst: 13-01-22 18:50

Evamarie schreef:
De meeste begrijpen mijn vraag wel zo te lezen. Bedankt voor de openhartige antwoorden.

Ik heb het idd over het moment zelf.

Juist niet over van alles eromheen,daar is al genoeg over te vinden.

Ik kreeg een ongeluk. Paar jaar geleden. Weet daar zelf niet veel meer van. Ik heb het overleefd, maar het muntje had net zo goed de andere kant op kunnen vallen.

Ik herinner me niets van het ongeluk zelf. Ik herinner me verder wat flarden van die dag, van de ambulancebroeders die kwamen, van de eerste hulp in het ziekenhuis...
Ik herinner me totaal geen pijn, geen emoties of angst, geen geluid uit mij... niets. Ik herinner me dat ik eigenlijk gewoon wilde gaan slapen.
Als ik toen wel was doodgegaan, was het kwa pijn en angst oid dus helemaal niet vreselijk geweest.

In de dagen daarna heb ik veel angst gehad alsnog 'het hoekje om te gaan'. Ik herinner me daarvan vooral het verdriet en de bezorgdheid die ik had om de mensen om me heen. Niet voor mezelf.
Ik zit hartstikke okee in mijn vel, niet suïcidaal ofzo, dus stel mijn eigen overlijden graag nog een hele tijd uit. Maar sinds mijn ongeluk weet ik: dood gaan is niet erg voor degene die gaat. Het zijn de zorgen er omheen die pijn doen. De dood zelf niet.

Ik hoop dat wanneer mijn tijd gekomen is, ik daar zelf dus niet meer heel veel van mee krijg.

**Geplaatst**: 13-01-22 19:11

Geplaatst: 13-01-22 19:11

Fijn gevoel is dat he Dees? Ik wil ook nog niet gaan, dan laat ik 4 (te jonge) kinderen achter.. Maar bang ben ik zeker niet. Niet voor mezelf dus.

Wel met ouderen gewerkt die in hun laatste fase zaten, sommigen waren echt bang voor de dood. Dat vond ik wel heel sneu, dat maakt het einde er echt niet makkelijker op..

**Geplaatst**: 13-01-22 19:38

Geplaatst: 13-01-22 19:38

Mijn broer is verdronken en daarna gereanimeerd. Hij beschrijft het als heel rustgevend. Er is een moment dat je je overgeeft en bewust zijn verliest.

Ik hoop dat ik het ook zo zal ervaren. Of nog beter, gewoon een keer in m’n slaap. Maar je hebt niet altijd te kiezen natuurlijk. Ik maak me er niet druk over nu. Dan maak ik me eerder druk om het blijven leven, want dat zou ik niet in alle omstandigheden willen.

In iets na de dood geloof ik niet. Ik denk dat er niets meer is.

**Geplaatst**: 13-01-22 19:50

Geplaatst: 13-01-22 19:50

Jessix schreef:
Mijn broer is verdronken en daarna gereanimeerd. Hij beschrijft het als heel rustgevend. Er is een moment dat je je overgeeft en bewust zijn verliest.

Daar kan ik me wel in vinden.
Ben ook gereanimeerd bij aankomst in t zh met een longembolie ( zelf naar t ziekenhuis gekomen

) . Heb gevochten om bij te blijven etc, maar werd zo beroerd en had echt zo veel pijn, dat ik er even klaar mee was en niet meer kon.

Was later wel blij, dat ik in n zh bed lag en er nog was. Maar als ik was gestorven, had ik daar geen eng moment bij gehad ofzo. Heb t ook niet perse beseft zo van; oh help, misschien ga ik dood. Is me later pas duidelijk geworden, toen de arts me zei, dat het echt op t randje geweest is.

Ben er niet bang voor. Vind het zoveel erger, als er iemand anders zou sterven. M'n man / kinderen , ouders, zusje...

Edit: wat Dees zegt . Die omschrijft precies wat ik bedoel.

**Geplaatst**: 13-01-22 20:35

Geplaatst: 13-01-22 20:35

Op zich is het heel oneerlijk dat je zomaar in een leven wordt gezet waar je niet om gevraagd hebt. Een leven waar dingen van je worden verwacht, waar je in mee moet en waar je uiteindelijk dood gaat.

**Geplaatst**: 13-01-22 21:01

Geplaatst: 13-01-22 21:01

Suzanne F. schreef:
Op zich is het heel oneerlijk dat je zomaar in een leven wordt gezet waar je niet om gevraagd hebt. Een leven waar dingen van je worden verwacht, waar je in mee moet en waar je uiteindelijk dood gaat.

Misschien je ouders dan maar een hartig woordje toespreken? Heb je dan zelf ook geen kinderen als je het zo oneerlijk vind?

**Geplaatst**: 13-01-22 21:05

Geplaatst: 13-01-22 21:05

Mindim schreef:
Suzanne F. schreef:
Op zich is het heel oneerlijk dat je zomaar in een leven wordt gezet waar je niet om gevraagd hebt. Een leven waar dingen van je worden verwacht, waar je in mee moet en waar je uiteindelijk dood gaat.

Misschien je ouders dan maar een hartig woordje toespreken? Heb je dan zelf ook geen kinderen als je het zo oneerlijk vind?

Dit is 1 van de redenen dat ik geen kinderen heb inderdaad

Vwb de topic vraag … een aantal verhalen lijken ook op ervaringen die je onder andere omstandigheden kan hebben .. ik heb daardoor ook geen angst voor de dood zelf, hoewel ik dat moment nog wel heeeeel lang wil uitstellen

**Geplaatst**: 13-01-22 21:21

Geplaatst: 13-01-22 21:21

Mindim schreef:
Suzanne F. schreef:
Op zich is het heel oneerlijk dat je zomaar in een leven wordt gezet waar je niet om gevraagd hebt. Een leven waar dingen van je worden verwacht, waar je in mee moet en waar je uiteindelijk dood gaat.

Misschien je ouders dan maar een hartig woordje toespreken? Heb je dan zelf ook geen kinderen als je het zo oneerlijk vind?

Heeft dat nog zin dan? Je bent zomaar in het leven gezet omdat je ouders dit wilden. Dat klopt, einde discussie. Hartig woordje spreken heeft nu weinig zin meer toch? Je kan niet overleggen voor je geboorte of je wel een leven wilt.
Zo werkt het nou eenmaal.

**Geplaatst**: 13-01-22 22:25

Re: Doodgaan: hoe doe je dat?

Geplaatst: 13-01-22 22:25

Ik ben verbaasd dat bijna iedereen het over de technische kant heeft, zo van je stopt met ademhalen. Dat was het dan....
Er is zoveel literatuur over, inderdaad Piet van Lommel met prachtige boek Eindeloos bewustzijn.

In het kort, hier op aarde is je ziel met je lichaam verbonden. Als je dood gaat dan verlaat de ziel je lichaam. Het lichaam is gedurende je leven het vehikel waar je ziel mee moet dealen met alle moeilijkheden en mogelijkheden van dien.
Ben ik bang om dood te gaan, nee. Vind het nu nog wel te vroeg daarvoor. Heb nog veel te leren hier

**Geplaatst**: 13-01-22 22:32

Geplaatst: 13-01-22 22:32

Pien63 schreef:
Er is zoveel literatuur over, inderdaad Piet van Lommel met prachtige boek Eindeloos bewustzijn.

In het kort, hier op aarde is je ziel met je lichaam verbonden. Als je dood gaat dan verlaat de ziel je lichaam. Het lichaam is gedurende je leven het vehikel waar je ziel mee moet dealen met alle moeilijkheden en mogelijkheden van dien.
Ben ik bang om dood te gaan, nee. Vind het nu nog wel te vroeg daarvoor. Heb nog veel te leren hier

Dat is heel persoonlijk en maar net wat je zelf wilt geloven.

En ik wil als palliatieve zorgmedewerker hier best een heel proces opschrijven, maar daar zal ook niet iedereen op zitten te wachten.

**Geplaatst**: 13-01-22 22:34

Geplaatst: 13-01-22 22:34

@Pien63 Daar heb ik persoonlijk dus helemaal niets mee. Voor mij stopt het gewoon. En dat vind ik prima.

**Geplaatst**: 13-01-22 22:46

Geplaatst: 13-01-22 22:46

@ Suzanne F.: Ik begrijp je helemaal. Ik vroeg me als kind altijd al af waarom ik er zo nodig moest zijn. Heb ook vaak bedacht dat ik 25 jaar wel oud genoeg vond en dat het daarna voor mij wel ok zou zijn om te gaan (nee, geen depri type hoor, maar gewoon teveel bewustzijn denk ik

).

Heb altijd geroepen dat ik in ieder geval geen kinderen op de wereld zou zetten. 10-12 jaar was ik toen. Naar ik nu kan beoordelen heb ik redelijk voorspellende dromen gehad als jong meisje (in relatie tot de sh*t in de wereld nu), alleen wist ik dat toen niet natuurlijk.

Ik heb een onbezorgde jeugd gehad, maar was wel altijd al het kritische buitenbeentje en geen volgzame meeloper. Niet of slecht beïnvloedbaar en nog niet. Kies niet altijd de makkelijkste weg maar eerlijkheid en rechtvaardigheid staan hoog in het vaandel, evenals sociaal zijn en geluk en liefde willen delen.

De dood zie ik eigenlijk als het mooiste wat je kunt overkomen en ben er dan ook helemaal niet bang voor. Ook niet voor wanneer het komt. Is dat vannacht, dan is dat zo. Mijn taak als lichtwerker hier zal dan volbracht zijn

**Geplaatst**: 13-01-22 22:51

Geplaatst: 13-01-22 22:51

Ik hou van hiken, over richels lopen waarbij als je struikelt er maar een weg is, bij zo'n fantastisch uitzicht kan ik ook denken als het nu zou eindigen dan was het een mooi uitzicht

**Geplaatst**: 13-01-22 23:08

Re: Doodgaan: hoe doe je dat?

Geplaatst: 13-01-22 23:08

Mooi Mirranda, dan heb jij duidelijk een zin van dit leven gevonden. Ik probeer er ook steeds meer zo in te staan. Wat kan ik in dit leven betekenen voor anderen? Al zijn het maar kleine dingen.

**Geplaatst**: 13-01-22 23:57

Geplaatst: 13-01-22 23:57

moonsparkle schreef:
Ik hou van hiken, over richels lopen waarbij als je struikelt er maar een weg is, bij zo'n fantastisch uitzicht kan ik ook denken als het nu zou eindigen dan was het een mooi uitzicht

Heerlijk, de nuchtere reacties hier

Doodgaan vind ik een enge gedachte. Vooral het onbekende vind ik eng. Ik geloof dat er meer is na de dood, maar wat als ik er dan achter ga komen dat dat er toch niet is? Poef, je ziel foetsie?

Hóe ik dood ga...tja, daar ga ik ook vanzelf achter komen.

**Geplaatst**: 14-01-22 00:54

Geplaatst: 14-01-22 00:54

Suzanne F. schreef:
Heeft dat nog zin dan? Je bent zomaar in het leven gezet omdat je ouders dit wilden. Dat klopt, einde discussie. Hartig woordje spreken heeft nu weinig zin meer toch? Je kan niet overleggen voor je geboorte of je wel een leven wilt.
Zo werkt het nou eenmaal.

Zeuren over dat het oneerlijk is, heeft ook totaal geen zin.

Ik moet dan even denken aan het programma 'Over mijn lijk' met een meisje van 16, die zo graag wil leven en die het niet gegund is. In dat opzicht heb ik moeite met uitspraken zoals die van jou en Mirraannnda.

**Geplaatst**: 14-01-22 08:38

Geplaatst: 14-01-22 08:38

Mindim schreef:
Suzanne F. schreef:
Heeft dat nog zin dan? Je bent zomaar in het leven gezet omdat je ouders dit wilden. Dat klopt, einde discussie. Hartig woordje spreken heeft nu weinig zin meer toch? Je kan niet overleggen voor je geboorte of je wel een leven wilt.
Zo werkt het nou eenmaal.

Zeuren over dat het oneerlijk is, heeft ook totaal geen zin.

Ik moet dan even denken aan het programma 'Over mijn lijk' met een meisje van 16, die zo graag wil leven en die het niet gegund is. In dat opzicht heb ik moeite met uitspraken zoals die van jou en Mirraannnda.

Maar waarom heb je daar moeite mee? Die situaties zijn totaal niet vergelijkbaar. Iedereen staat weer anders in het leven. Omdat een ander wel graag wilde leven maar veel te vroeg moest gaan, betekent niet dat een ander dan meteen dankbaar moet zijn voor zijn eigen leven. Iedereen heeft zijn eigen persoonlijke ervaring met het leven. Neemt niet weg dat het mega oneerlijk is voor zo'n jong meisje

En hoe ik verder sta tegenover de dood... Ik ben niet bang voor de dood maar wel bang dat ik ga voordat ik mijn leven heb kunnen leiden zoals ik wil. Wat tegelijkertijd er voor zorgt dat ik wel mijn dromen na probeer te jagen. Dat er een eind aan komt maakt me juist bewust van de dingen die er écht toedoen. Dood ga je sowieso, ik probeer er het beste van te maken tot het zo ver is.