Bokt.nl

secricible schreef:

Daphara schreef:

Maar stel nou het was in situatie 2 andersom gegaan. Het zwangere stel had hun aankondiging eerst kunnen doen… had dan het stel dat niet zwanger kon worden ook niets mogen/moeten zeggen?

Ehm, jawel. Omdat slecht nieuws gewoon altijd voorrang krijgt op goed nieuws, dat is toch altijd zo?

Als iemand verteld dat hij ongeneeslijk ziek is en nog 3 maanden heeft ben je daarna toch ook iets meer ingetogen als je verteld dat je gaat trouwen?
Terwijl als je verteld dat je gaat trouwen niemand daarna van de ongeneeslijk zieke verwacht zich in te houden.

En Ja het werpt een schaduw. Net zoals het een schaduw werpt als iemand ongeneeslijk ziek is of verteld nooit meer te kunnen lopen. Daar kijk je de zieke toch ook niet op aan? Infertiliteit/subfertiliteit is gewoon een medische aandoening, niks meer.

Daphara schreef:

Mizora schreef:

Ik vind een geboorteaankondiging sowieso een raar cadeautje voor een ander.

Ook als het om een eerste kleinkind gaat?

Anastasia24 schreef:

Goh, het bekend maken met het stel erbij vind ik niet iets slechts, maar om dat nou op een 'leuke' familieavond te doen met cadeau's etc? Nee, dat vind ik echt wel te ver gaan. Kijk dat je de familie bij elkaar roept met het zijnde 'speciale aankondiging' en samen verteld 'wij(of ik) zijn zwanger!' hardstikke leuk, maar niet als cadeautje en vooral niet als cadeautje richting het koppel dat niet zwanger kan geraken.

LWDaisy schreef:

Maar - ik kan wel uit mijn eigen schoenen stappen, en in die van een ander gaan staan. Dat denk ik toch, tenminste.

LWDaisy schreef:

Dus volgens mij beschik ik wel over de nodige empathie. En eerlijk - ik vind dat iedereen dat moet kunnen...

LWDaisy schreef:

Het gaat niet om hen op dat moment. Wees gewoon blij voor een ander, simpel.

Shae schreef:

LWDaisy schreef:

Maar - ik kan wel uit mijn eigen schoenen stappen, en in die van een ander gaan staan. Dat denk ik toch, tenminste.

LWDaisy schreef:

Dus volgens mij beschik ik wel over de nodige empathie. En eerlijk - ik vind dat iedereen dat moet kunnen...

LWDaisy schreef:

Het gaat niet om hen op dat moment. Wees gewoon blij voor een ander, simpel.

Het is nogal duidelijk dat je zelf geen kinderwens hebt, maar met alle respect: je empatisch vermogen klinkt nogal als eenrichtingsverkeer.

Het werkt gewoon niet zo als je net huilend hebt staan vertellen dat je de zoveelste negatieve test in je handen hebt gehad en dat je nooit zelf een kleintje op de wereld zal zetten, nooit je eigen kroost thuis voor de tv met glimmende smoeltjes hebt omdat het Sinterklaasjournaal er weer is, nooit mee zal maken dat je eigen vlees en bloed diploma's haalt, afstudeert, zelf kinderen krijgt en de rest van de hele lange lijst die voor andere mensen haast vanzelfsprekend afgevinkt wordt.

Het is een leegte en als je niet weet of die ooit gevuld kan worden (of zeker weet dat die nooit gevuld kan worden) dan is dat een rouwproces waar iedereen anders mee omgaat. Het is ook empathie om te zien dat de andere kant hartverscheurend kan zijn en dat diegene op dat moment jouw goede nieuws gewoon niet kan handelen.

Als het mijn echo was, had ik die toch even snel onder de boom weg gekaapt. Het is niet zo dat je niet weet dat het ze zeer doet ofzo.

LWDaisy schreef:

Ik denk dat ik 1 van die mensen was die er nogal een duidelijke mening over had in het WTF topic.

Kijk, ik vind het heel erg als je ongewenst kinderloos bent/zult blijven. Echt waar!
Mijn broer bijvoorbeeld wilt héél graag kindjes - maar is single. Hij wordt 31 jaar dit jaar, en hij heeft het gevoel dat de tijd dringt. Ik kan me dus wel inbeelden dat wanneer iemand hem vertelt "wij verwachten een kindje" dat bij hem een dubbel gevoel zou kunnen oproepen. Maar - mijn broer is zoals mij - hij kan gewoon blij zijn voor een ander. Ook als die krijgen wat hij wilt maar niet heeft/(momenteel) niet kan krijgen.

Ik ben zelf héél bewust kinderloos. Ik voel ab-so-luut geen voortplantingsdrang. Dus ik kan me die specifieke kinderwens moeilijk voorstellen, want die heb ik gewoon niet. Maar - ik kan wel uit mijn eigen schoenen stappen, en in die van een ander gaan staan. Dat denk ik toch, tenminste. Het is niet omdat ik iets niet wil, dat ik niet snap dat iemand anders dat wél wilt.
Er zijn andere dingen die ik wil, dus ik ken het gevoel van verlangen naar iets wel. Oké, niet naar kinderen in mijn geval, maar wel naar andere dingen, en dat verlangen is volgens mij niet minder groot dan het verlangen van mensen naar een kind. Verlangen is verlangen, en iets niet kunnen krijgen wat je héél graag wilt doet altijd pijn. Ik heb het dan niet over "dat nieuwe boek van die ene auteur die je zo goed vind" maar over een levensdroom


In het geval van het WTF topic - dat ging om een aankondiging in de vorm van "een kleinkind als cadeau voor de grootouders". Ik ga er van uit dat de grootouders dat ook echt als een cadeau ervaren (zo zouden de mijne het ervaren hahaha), en als daar toevallig iemand bij is die zelf geen kinderen kan krijgen vind ik niet dat diegene dat moment mag verpesten door een scene te schoppen omdat hij/zij zelf geen kindjes kunnen krijgen. Het gaat niet om hen op dat moment. Wees gewoon blij voor een ander, simpel.

In mijn familie- en vriendenkring weet iedereen dat ik absoluut geen kinderen wil. Toch heb ik de gender reveal voor erg goede vrienden georganiseerd, en leef ik héél erg mee met hun zwangerschap. Ik verwen dat kind nu al rot, en het is er nog niet eens Ik ben 7 weken op voorhand al gevraagd om de opvang van hun hond en opruim van hun huis te verzorgen als het zo ver is. Graag!! Zolang ze de kleine niet in mijn armen duwt, ben ik helemaal oké haha. Ik ben ook trotse meter van het kindje van mijn neef. Dus volgens mij beschik ik wel over de nodige empathie. En eerlijk - ik vind dat iedereen dat moet kunnen...

Hoe l*llig is het, als je bijvoorbeeld je broer, zus, beste vriendin, ... niet vrolijk en blij op de hoogte kan stellen van jouw zwangerschap, omdat het hen niet lukt? Je bent toch vrienden, familie? Je kan toch blij zijn voor een ander, ook al krijgen die wat jij wilt maar niet hebt/kan krijgen? Zo kan ik ook blij zijn als iemand iets krijgt (zoals een kind) wat ik totaal niét wil, ik kan wel gewoon blij zijn voor een ander, puur omdat zij blij zijn!

Ik weet niet of iemand het in zijn hoofd zou halen mij een aankondiging als cadeau zou geven, mensen die mij echt kennen zijn wel slimmer denk ik hahaha. Maar mochten ze dat wél doen, spring ik gewoon vrolijk in het rond, want degene die dat cadeau (lieve God, laat het geen ondergeplaste zwangerschapstest zijn ) geeft is door het dolle heen, en dan doe ik gewoon vrolijk mee.

"Ik ben zwanger" aanbrengen bij iemand die ongewenst kinderloos is - ik snap dat dat onwennig kan aanvoelen. Dat je dat een beetje voorzichtiger aanbrengt - enerzijds snap ik het. Anderzijds denk ik hierbij weer meteen aan mijn broer - stel dat zijn beste vrienden voor een kindje zouden proberen gaan. Ik wéét 100% zeker dat mijn broer niet zou willen dat zij zich ten opzichte van hem zouden inhouden qua aankondiging als het zo ver is. Hij zou zich een heel slechte vriend voelen, als zijn vrienden niet voluit happy zouden kunnen zijn in zijn bijzijn. Het zou op dat moment voor mijn broer gewoon niet om hem gaan, maar om zijn vrienden, en hij zou gewoon super blij zijn voor hen.

musiqolog schreef:

Ach kom op nou jongens. Mag je niet vieren dat je zwanger bent omdat er iemand naast je staat die dat ook wil?

Ik had vijftien jaar geleden voor het laatst een vriendin. Sindsdien ongewenst alleen. Om me heen overal stelletjes, plus mensen die zo even in een café iemand kunnen oppikken. Geen idee hoe mensen dat doen.

Ik vind het vreselijk dat iedereen het lijkt te doen, behalve ik. Heb ik bijwijlen echt met dik zelfmedelijden om kunnen janken. Maar ik ga toch niet eisen dat mensen zonder hun partner naar familiedingen komen? Of dat ze niet meer superblij aankomen met "joepie, ik heb een nieuwe vriend(in)!" Als je vanwege je eigen ellende een ander geen vreugde gunt, verdien je ook niet beter.

VogeltjeM schreef:

Dat heeft waarschijnlijk niks te maken met gunnen, maar met een allesoverheersend verdriet waarbij ik van mening ben dat je ongewenst kinderloos zijn nergens mee kunt vergelijken qua intensiteit, ook niet met ongewenst alleenstaand zijn.

Moestuin schreef:

Over het dikgedrukte: Maar echt, na dik anderhalf jaar nog een familie vete? Dat kun je toch echt niet goed praten naar het koppel dat niet zwanger kan worden dat ze na al die tijd nog zo ontzettend kwaad zijn Dat is een ander het gewoon niet gunnen.

musiqolog schreef:

VogeltjeM schreef:

Dat heeft waarschijnlijk niks te maken met gunnen, maar met een allesoverheersend verdriet waarbij ik van mening ben dat je ongewenst kinderloos zijn nergens mee kunt vergelijken qua intensiteit, ook niet met ongewenst alleenstaand zijn.

Daar geloof ik dus niks van. De wil om te neuken, om het maar plat te zeggen, zit er bij ons van nature diep in. Al miljarden jaren, aangestuurd door allerlei hormonen. De wil om kinderen te krijgen is cultureel: er wordt je aangepraat dat je geen echte man/vrouw bent als dat niet van nature wil lukken, en heel veel mensen gaan daar (helaas) in mee. (O, en trouwens: misschien wil ik ook wel kinderen? Ik heb toch nooit het tegendeel beweerd? Maar dát is in mijn situatie al helemáál niet aan de orde...)

In beide gevallen zijn het frustraties die hoog kunnen oplopen. Natuur of cultuur, dat maakt je verdriet er niet minder om. Maar dat betekent niet dat je hetgeen je misloopt een ander moet misgunnen. Als je breekt met je bloedeigen broer omdat hij iets heeft wat jij mist, misgun je hem zijn blijdschap. Je vindt je eigen verdriet zó belangrijk, dat andermans blijdschap speciaal bedoeld lijkt om jou te pesten. Dát vind ik nou een gebrek aan empathie.

Trouwens, mochten mijn zusje en haar vriend een kindje verwachten, dan weet ik al hoe ik reageer. Ik zal dolblij zijn dat ik oom word. Dat vind ik namelijk de normale reactie in zo'n geval.

VogeltjeM schreef:

Ik denk dat een kinderwens iets zo diepgewortelds en fundamenteels (en allesoverheersends) is dat je dat niet kan vergelijken met andere verlangens, ook niet met andere "levensdromen" zogezegd. Dat zit verweven in onze biologie (niet bij iedereen uiteraard). Ik denk dus dat je er te makkelijk over gaat. En dat babyshowers uit de weg gaan of verdriet voelen bij een zwangerschapsaankondiging etc niets zegt over je empathisch vermogen in andere situaties.

musiqolog schreef:

Als je vanwege je eigen ellende een ander geen vreugde gunt, verdien je ook niet beter.

musiqolog schreef:

VogeltjeM schreef:

Dat heeft waarschijnlijk niks te maken met gunnen, maar met een allesoverheersend verdriet waarbij ik van mening ben dat je ongewenst kinderloos zijn nergens mee kunt vergelijken qua intensiteit, ook niet met ongewenst alleenstaand zijn.

Daar geloof ik dus niks van. De wil om te neuken, om het maar plat te zeggen, zit er bij ons van nature diep in. Al miljarden jaren, aangestuurd door allerlei hormonen. De wil om kinderen te krijgen is cultureel: er wordt je aangepraat dat je geen echte man/vrouw bent als dat niet van nature wil lukken, en heel veel mensen gaan daar (helaas) in mee. (O, en trouwens: misschien wil ik ook wel kinderen? Ik heb toch nooit het tegendeel beweerd? Maar dát is in mijn situatie al helemáál niet aan de orde...)

In beide gevallen zijn het frustraties die hoog kunnen oplopen. Natuur of cultuur, dat maakt je verdriet er niet minder om. Maar dat betekent niet dat je hetgeen je misloopt een ander moet misgunnen. Als je breekt met je bloedeigen broer omdat hij iets heeft wat jij mist, misgun je hem zijn blijdschap. Je vindt je eigen verdriet zó belangrijk, dat andermans blijdschap speciaal bedoeld lijkt om jou te pesten. Dát vind ik nou een gebrek aan empathie.

Trouwens, mochten mijn zusje en haar vriend een kindje verwachten, dan weet ik al hoe ik reageer. Ik zal dolblij zijn dat ik oom word. Dat vind ik namelijk de normale reactie in zo'n geval.

LWDaisy schreef:

VogeltjeM schreef:

Ik denk dat een kinderwens iets zo diepgewortelds en fundamenteels (en allesoverheersends) is dat je dat niet kan vergelijken met andere verlangens, ook niet met andere "levensdromen" zogezegd. Dat zit verweven in onze biologie (niet bij iedereen uiteraard). Ik denk dus dat je er te makkelijk over gaat. En dat babyshowers uit de weg gaan of verdriet voelen bij een zwangerschapsaankondiging etc niets zegt over je empathisch vermogen in andere situaties.

Hmm. Ik snap dat er mensen zijn die zo intens graag kinderen willen zoals jij het beschrijft, dat het echt diepgeworteld is. Zo'n mensen kén ik zelf ook, mijn broer bijvoorbeeld. En een hele hoop vrienden ook, en familieleden.
En wat dan met iemand als ik? Ik wil ze absoluut niet. Betekent dat dan automatisch maar dat ik geen andere diepgewortelde verlangens kan hebben?

Babyshowers ed uit de weg gaan omwille van zelf ongewenst kinderloos te zijn zegt idd niets over je empathisch vermogen in andere situaties. Maar wél over je empathisch vermogen in dié situatie. En dat is het hem nou net: het gaat op dat moment niét om jou, maar om je zwangere zus/vriendin/nicht/wiedanook.
Hoe zie je dat dan verder voor je? Spreek je dan nooit meer af met iemand waar je al 15 jaar heel dik mee bevriend bent omdat zij nu een kind heeft? Want het stopt natuurlijk niet bij die babyshower - daarna volgt er een kind. Een kind dat een ander heeft, en jij niet. Als je een babyshower al niet aankan - hoe ga je dan verder met de situatie om eens dat kind er is?

LWDaisy schreef:

VogeltjeM schreef:

Ik denk dat een kinderwens iets zo diepgewortelds en fundamenteels (en allesoverheersends) is dat je dat niet kan vergelijken met andere verlangens, ook niet met andere "levensdromen" zogezegd. Dat zit verweven in onze biologie (niet bij iedereen uiteraard). Ik denk dus dat je er te makkelijk over gaat. En dat babyshowers uit de weg gaan of verdriet voelen bij een zwangerschapsaankondiging etc niets zegt over je empathisch vermogen in andere situaties.

Hmm. Ik snap dat er mensen zijn die zo intens graag kinderen willen zoals jij het beschrijft, dat het echt diepgeworteld is. Zo'n mensen kén ik zelf ook, mijn broer bijvoorbeeld. En een hele hoop vrienden ook, en familieleden.
En wat dan met iemand als ik? Ik wil ze absoluut niet. Betekent dat dan automatisch maar dat ik geen andere diepgewortelde verlangens kan hebben?

Babyshowers ed uit de weg gaan omwille van zelf ongewenst kinderloos te zijn zegt idd niets over je empathisch vermogen in andere situaties. Maar wél over je empathisch vermogen in dié situatie. En dat is het hem nou net: het gaat op dat moment niét om jou, maar om je zwangere zus/vriendin/nicht/wiedanook.
Hoe zie je dat dan verder voor je? Spreek je dan nooit meer af met iemand waar je al 15 jaar heel dik mee bevriend bent omdat zij nu een kind heeft? Want het stopt natuurlijk niet bij die babyshower - daarna volgt er een kind. Een kind dat een ander heeft, en jij niet. Als je een babyshower al niet aankan - hoe ga je dan verder met de situatie om eens dat kind er is?

Caira schreef:

Het is een etterend wondje in je hart, meestal zit er een korstje op, maar soms gaat dat korstje er af en dan doet het zeer tot in hele wezen. En nee het is niet te vergelijken met wat dan ook, en ook niet te beseffen voor velen.