Bokt.nl

Dee_Es schreef:

Ik kan me hier echt wel iets bij voorstellen hoor. We leven steeds langer, moeten langer doorwerken, maar ook de tijd tot zelfstandigheid is langer geworden. Zeker als je hoger opgeleid bent en wat carrière wilt maken zit je zo op 30jaar. Dan studieschuld afbetalen, huisje kopen en je kan er nog wat jaren bij optellen en dan kan je eens serieus gaan nadenken over een kinderwens. Dan komt daar pas ruimte voor.

Ik zeg niet dat dit bij TS zo is hoor maar ik zie het wel om me heen. Ik ben 33 en zit nu pas tussen de baby's bij m'n vriendinnen (en die hadden zelfs al wel langere tijd een kinderwens).

Ik zou samen met je man naar de huisarts gaan, dubbele afspraak maken en eens samen overleggen over de voors en tegens, de risico's etc. Het voordeel van kinderen op latere leeftijd is dat de ouders vaak een stuk stabieler zijn

pmarena schreef:

Je hart volgen is nooit dom. Want juist dat hart is waar je je hele leven mee verder moet, en wat je kwelt als je met een onvervulde, diepe kinderwens blijft zitten

Maar alleen maar naar je hart luisteren is natuurlijk geen aanrader: met je verstand na gaan of je een kind voldoende te bieden hebt, of je verwacht dit aan te gaan kunnen / of je situatie er naar is enz. dat is net zo belangrijk

Aartje schreef:

Ik herken bepaalde vragen heel sterk. Ik ben alleen wat jonger tot andere conclusies gekomen. Ik heb gekozen voor een andere vorm van ouderschap. Ik ben deelmoeder geworden.

Mijn kindje groeit op bij een bevriend homostel.

[ [url=m/y4M5u1.jpg]Afbeelding[/url] ]


Een vorm van draagmoederschap maar dan wel intenser en betrokkener. Nu is voor mij 3 dagen zorgen per maand precies goed. Er wordt niet gesleept met haar. Ze heeft een fijne stabiele thuisbasis bij haar papa's. Ik heb mijn zelfstandige leven kunnen behouden maar mag toch van het ouderschap genieten. Ik kan op bezoek wanneer ik wil en we gaan ook wel eens gezamelijk een dagje weg. Vorige week hebben we met zn 4tjes een huisje gehuurd op Landal Greenpark waar we even als familie weer van ons gezinnetje hebben genoten. Ze zal van jongs af aan weten hoe het in elkaar zit. Dat zij een mama een papa en nóg een papa heeft. Dat haar papa's een relatie hebben en mama ergens anders woont. Voor háár zal dat normaal zijn straks. Ze leert dat we in een wereld leven waarin je mag zijn wie je bent, dat je mag houden van wie jij wilt en ze zal van ons allemaal voelen hoeveel wij van haar houden op onze eigen manier.

Nu is dit wel weer een heel andere vorm, maar wel een vorm die voor míj persoonlijk klopte. We zijn allemaal gelukkig en onze dochter groeit met veel liefde op omdat ze zó enorm gewenst is, door mij, door haar beide papa's, door al haar opa's en oma's die trots zijn op hun kleinkind.

Nu zeg ik niet dat een ander het ook zo zou moeten doen, maar er zíjn echt meer vormen van ouderschap dan het traditionele plaatje. Co-ouderschap bijvoorbeeld. Je ziet dit ook vaker bij homo en lesbische stellen die dan gezamelijk een gezin willen stichten waarbij ze de zorgen verdelen. Zolang er natuurlijk aan het belang van het kind wordt gedacht kan dit hele mooie vormen aan nemen waarin iedereen gelukkig is. Het hóeft niet zwaar te zijn. Je bént niet verplicht alle lasten op je te nemen. De wereld veranderd. Vrouwen zijn niet allemaal huismoeders tegenwoordig. We willen carrière maken, reizen, sporten, onszelf kunnen en blijven ontwikkelen. Waarom zouden we onszelf volledig aan de kant zetten vanuit een traditioneel oogpunt?

Als het je om duurzaamheid gaat (goed punt en niet onbelangrijk als je het mij vraagt) is adoptie of pleegzorg ook een overweging waard. Daarin kun je onwijs waardevol zijn en vergis je niet, want écht je kunt van een pleegkindje houden alsof ze je eigen vlees en bloed zijn.

Ik wil hiermee aangeven, probeer eens buiten de kaders te denken. Of ga eens te raden bij de stichting meerdangewenst (is gericht op homoseksuele ouderschap, maar barst wel van de info)

MarcoBorsato schreef:

Ik ook.

En ze is 38, geen 58. Mijn tante kreeg op haar 42e een kind, is nu met pensioen, kind is afgestudeerd en ze reizen samen de wereld rond. Geen broertjes of zusjes, wel leuke nichtjes.

Cyrina schreef:

En we blijven steeds fitter op latere leeftijd, dus je loopt echt niet achter een rollator te sjokken als ze in de puberteit zijn.

Storm schreef:

Gelukkig hoef jij de keuze niet te maken, elnienjo, die weet iedereen inmiddels ook al.

Sizzle schreef:

Ik kan echt 100 redenen bedenken om niet aan kinderen te beginnen, maar de combi puber/overgang is echt nog nooit in me opgekomen.
Om je nou alvast 16 jaar van te voren druk te maken over een potentiele ruzie
Geef dat kind een paard en je ziet ze de gehele puberteit niet eens

Nikass schreef:

Dee_Es schreef:

Ik kan me hier echt wel iets bij voorstellen hoor. We leven steeds langer, moeten langer doorwerken, maar ook de tijd tot zelfstandigheid is langer geworden. Zeker als je hoger opgeleid bent en wat carrière wilt maken zit je zo op 30jaar. Dan studieschuld afbetalen, huisje kopen en je kan er nog wat jaren bij optellen en dan kan je eens serieus gaan nadenken over een kinderwens. Dan komt daar pas ruimte voor.

Ik zeg niet dat dit bij TS zo is hoor maar ik zie het wel om me heen. Ik ben 33 en zit nu pas tussen de baby's bij m'n vriendinnen (en die hadden zelfs al wel langere tijd een kinderwens).

Ik zou samen met je man naar de huisarts gaan, dubbele afspraak maken en eens samen overleggen over de voors en tegens, de risico's etc. Het voordeel van kinderen op latere leeftijd is dat de ouders vaak een stuk stabieler zijn

Dat klopt, maar dat betekent dus ook dat als je tegen je veertigste een kind krijgt, dat je misschien al met pensioen bent als die het huis uit gaat. Daar moet je ook nog zin in/de energie voor hebben.
Mijn moeder vond het destijds niet zo'n fijne combinatie om een puber in huis te hebben terwijl zij in de overgang was

Sizzle schreef:

Ik kan echt 100 redenen bedenken om niet aan kinderen te beginnen, maar de combi puber/overgang is echt nog nooit in me opgekomen.
Om je nou alvast 16 jaar van te voren druk te maken over een potentiele ruzie
Geef dat kind een paard en je ziet ze de gehele puberteit niet eens

Sizzle schreef:

Het leven is sowieso nooit 100% leuk.
Elke keus in welke richting dan ook is een kans. Soms valt het mee en soms valt het tegen.

Sizzle schreef:

Tja, ik was een binnenvetter dus niemand behalve ik had last van mijn puberteit.
Waar ik dan weer last van had is dat mijn moeder naar mijn persoonlijke mening veel te jong en te naief was om ons te helpen.
Ik vind de redenatie „misschien krijgen we ruzie“ in dezelfde lijn vallen als „misschien loopt mijn huwelijk dan wel stuk“.
Laten we dus maar niet trouwen/een kind krijgen.
Ieder zijn recht natuurlijk, maar net zo goed ben je al dood voor die tijd of heb je juist geen last van de schommelingen

elnienjo schreef:

Cyrina schreef:

En we blijven steeds fitter op latere leeftijd, dus je loopt echt niet achter een rollator te sjokken als ze in de puberteit zijn.

Dat 'we' steeds langer fit blijven doet de risico's op beperkingen bij een kind niet te niet.
Bovendien zul je als vrouw idd in de overgang raken terwijl je kind aan 't puberen is. Dat is het effect van een hormonale derde wereldoorlog.
En haar man is niet fit. Die heeft een niet nader genoemd gezondheidsprobleem. Wellicht legt dat nog extra druk op het gezinsleven of wellicht heeft hij bij voorbaat een kortere levensverwachting dan de gemiddelde persoon waardoor het risico groter is dat het kind op jonge leeftijd zijn/haar vader al moet missen.