Bokt.nl

**Geplaatst**: 19-09-18 11:32

Geplaatst: 19-09-18 11:32

Dat rustig aan doen... het zijn geen peuters meer. De insteek is om sowieso te gaan samenwonen, ik denk dat ze de geforceerdheid van het niet samenwonen haarfijn aanvoelen en zich daarin "opgelicht" (het valse hoopverhaal) gaan voelen tegen de tijd dat jullie dat wel doen, net als dat ze het niet zullen waarderen als jullie meteen gaan samenwonen.
Dus... ik val weer in herhalingen ;-)

**Geplaatst**: 19-09-18 11:39

Re: Tips/ervaringen gezocht; dochters van vriend

Geplaatst: 19-09-18 11:39

wittepit schreef:
Dat rustig aan doen... het zijn geen peuters meer. De insteek is om sowieso te gaan samenwonen, ik denk dat ze de geforceerdheid van het niet samenwonen haarfijn aanvoelen en zich daarin "opgelicht" (het valse hoopverhaal) gaan voelen tegen de tijd dat jullie dat wel doen, net als dat ze het niet zullen waarderen als jullie meteen gaan samenwonen.
Dus... ik val weer in herhalingen

Precies, met eerlijkheid kom je veel verder. Dus niet betuttelen met valse beloften, niet dat obligate "leuke dingen doen" de hele tijd. Maar gewoon recht toe en recht aan, het leven verandert toch wel voor iedereen.

**Geplaatst**: 19-09-18 12:15

Geplaatst: 19-09-18 12:15

Ja, het leven verandert voor iedereen, maar voor hen verandert er in 1 slag, zonder dat ze er om vroegen wel heel veel. Rustig aan doen heeft niks met eerlijkheid of niet te maken. Het is enkel maar fair de kinderen de kans te even eerst te verwerken wat stuk ging. Als TS zelf geen kinderen heeft kunnen ze voor hun eigen relatie genoeg tijd maken erbuiten. En met de kinderen hun tempo volgen. Als dat goed gaat kan samenwonen nog altijd, daar staat ook geen timing op. Maar ik denk dat het goed is om de kinderen nu vooral met zichzelf te laten bezigzijn en het verwerken van de breuk van hun ouders, alvorens ze tegelijkertijd in iets nieuws te stoppen op een dwingende manier. Dat er een nieuwe partner is, ok. Maar het hoeft niet direct volledig hun leven bij papa te beheersen als ze er niet aan toe zijn. Dat heeft niks met betuttelen te maken, enkel met respect voor hen en hun gevoelens die op dit moment, zeker gezien de aanleiding van de breuk, ongetwijfeld niet ok of eenduidig zijn. Voor hen is op korte termijn verplicht gaan samenwonen net geforceerd. Als ze voelen dat er respect is voor hun gevoelens zal dat verwerkingsproces enkel beter lopen. Dan hoeven er net geen volse hoop verhalen te worden opgehangen. Papa heeft een nieuwe vriendin, waarmee hij een leven wil opbouwen. Daar hoeft niet over gelogen te worden. Maar nu is het eerst zaak de scheiding af te ronden, zorgen dat de kinderen zich ok voelen bij hoe het gelopen is en loopt. De nieuwe relatie loopt wat parallel, maar zou op dit moment geen bekommernis voor hen mogen zijn (wat niet wil zeggen dat ze niet samen dingen kunnne doen, eender wat) of een factor die het leven van hun bij papa bepaalt.

**Geplaatst**: 19-09-18 12:20

Geplaatst: 19-09-18 12:20

Mijn ouders zijn geweldadig gescheiden toen ik 11 was. Mijn vader had al snel weer een nieuwe vriendin en ging na 2 jaar trouwen. Zij was 17 jaar jonger dan mijn vader. Ik was nog heel erg zoekende hoe ik om moest gaan met de scheiding en alle ellende vooraf. Zij wilde alleen maar leuke dingen doen en gezellig doen met mijn vader. Resultaat was alleen maar ruzie en spanning, ik heb hun hele bruiloft zitten huilen. Weer twee jaar later zijn zij ook gescheiden. Mijn vader spreek ik inmiddels al een jaar of 10 niet meer. Deels door alle ellende en geweld van vroeger, maar zeker ook deels door de keuzes die hij heeft gemaakt qua nieuwe vriendin/samenwonen/trouwen/weer scheiden. Hij kon trouwens ook mn naam niet zo goed meer onthouden en noemde me dan zoals zn vriendin heette, dat was echt killing

Mijn moeder heeft nooit meer een nieuwe relatie gehad voor zover ik weet. En daar ben ik nog steeds heel dankbaar voor. Bij haar waren mn broer en ik wel nummer 1, daar waren geen verassingen en rare regels, thuis bleef gelukkig gewoon vertrouwd thuis. Inmiddels ben ik 29 en zeg ik nog steeds gerust dat mijn stiefloeder en enorme trut was. Kortzichtig? Misschien, maar het heeft een belangrijk deel van mijn vertrouwen kapot gemaakt. Niet om de persoon die ze was (die ken ik maar amper), maar om de manier waarop mijn vader met haar omging en de manier waarop ze in mijn leven werd geduwd. My 2 cents: zet samenwonen de komende 10 jaar uit je hoofd als je werkelijk een goede relatie met je stiefkinderen wil opbouwen. Ga je voor je vriend, dan ga je in april samenwonen en nemen jullie het risico op een slechte relatie met zijn kinderen voor lief.

**Geplaatst**: 19-09-18 12:49

Geplaatst: 19-09-18 12:49

Eerlijk gezegd zou ik jezelf de komende tijd totaal afzijdig houden van de kinderen. Dus niet kennismaken.
En dan heb ik het niet over weken, maar over een jaar ofzo.

De kinderen weten het pas vanaf na de eindexamens. Wanneer is dat, juni? Dat is een maand of 2,5/3. Pas net! Laat ze wennen aan dat hun ouders niet meer bij elkaar zijn, voor ze ook nog een nieuw iemand moeten accepteren. Voor hen veel beter.
En ik denk dat je voor jezelf dan ook nog eens het meeste kans van slagen hebt voor een goede verstandhouding.

**Geplaatst**: 19-09-18 13:24

Re: Tips/ervaringen gezocht; dochters van vriend

Geplaatst: 19-09-18 13:24

Suusjepluus, je stiefmoeder was een enorme trut, maar je kende haar maar amper? Ik snap zoiets eventueel als je nog een kind bent, maar je kunt jezelf op je 29ste niet corrigeren in deze gedachtengang?

**Geplaatst**: 19-09-18 13:28

Geplaatst: 19-09-18 13:28

Goeiemiddag

Mijn verhaal en vragen maken nogal wat los zie ik. Ik heb al eerder gezegd dat alle reacties welkom zijn, maar onthoud wel even dat er hier ook twee 'echte mensen' aan de andere kant van het beeldscherm zitten. Net als met paardrijden; zo zacht als kan, zo hard als moet

Dan om antwoord te geven op jullie vragen;

@Marrlinde; Bedankt voor je bericht. Het lijkt dat er bij jullie nog een stuk moeilijkere situatie speelt (of gespeeld heeft), goed om te horen dat je stiefkinderen ondanks dat gelukkig zijn en het goed met jullie gaat.

@Gwenvd; Fijn om te lezen dat het inmiddels zo goed gaat tussen jou en je beide stiefouders.

@Pmarena; Het is zeker de bedoeling dat de kinderen een eigen kamer krijgen en een deel van de tijd bij hun vader wonen. Hoeveel precies is nog niet helder.

Verder een compliment; je geeft een mooie samenvatting van de gedachten die ook in mijn hoofd omgaan omtrent samenwonen. Je kan in dat kringetje best lang blijven ronddraaien kan ik je vertellen

Blijheid schreef:
Nog even in het algemeen; Jullie reacties komen bij ons allebei behoorlijk hard binnen soms. Het slingert ons best heen en weer, wat kunnen we doen, wat moeten we doen, wat is realistisch?
pipodipo schreef:
Even heen ontnuchterend maar je bent toch voor jezelf alleen maar op zoek naar een manier om zo snel mogelijk zo zeker mogelijk te zijn van je nieuwe relatie. Je brengt het nu onder het mom van die kinderen, maar gaat het niet gewoon over jezelf? Dus meer van hoe haal je de vis binnen en hoe kom je er zo gunstig mogelijk voor te staan in de ogen van die papsie.

Als ik niet zeker was van onze relatie zou ik niet nadenken over samenwonen en stiefkinderen, en ik zie niet in hoe ik iemand kan binnenhalen waar ik al een half jaar een relatie mee heb. Dit topic heb ik geopend voor tips en ervaringen over stiefkinderen, omdat wij niet het eerste koppel zijn wat hiermee te maken heeft en het me niet nuttig lijkt het wiel opnieuw uit te vinden

Dus eh, nee. Wat je hier beschrijft is niet aan de orde.

@Callisto04; Bedankt voor je ervaring. Ik heb zelf inderdaad geen kinderen, en er zijn ook geen plannen/wensen in die richting

In het algemeen over wel of juist niet snel kennismaken en samenwonen;

rainbow8 schreef:
Alle adviezen hier zijn vanuit eigen perspectief geschreven (de mijne incluis).. Dus doe wat je zelf het beste lijkt.. In de ogen van een ander doe je het toch nooit goed..

Dit is inderdaad wat we gaan doen. De verhalen van iedereen hier zijn waardevol omdat ze een nieuw of ander beeld geven wat we kunnen meenemen. De waarheid zal ergens in het midden liggen; we gaan niet volgende week kennismaken (tenzij de meiden daar ineens om vragen) en over twee weken samenwonen. We gaan ook geen jaar wachten met kennismaken en pas over 10 jaar samenwonen. We gaan ook niet kiezen tussen onze relatie en de relatie met de kinderen, we gaan ons best doen van beide relaties wat moois te maken

**Geplaatst**: 19-09-18 13:49

Geplaatst: 19-09-18 13:49

Phoe zeg....
Ik vind je nogal snel gaan, met je samen wonen. (Ivm de kinderen)

Het mogen dan pubbers zijn en geen peuters, maar juist die hebben ook heel veel gevoelens en emoties die ze soms nog niet kunnen bevatten.
Pubber zijn, zonder dat je ouders gaan scheiden is al zwaar!

Ik vind het iig niet eerlijk tegenover de kinderen om jullie relatie al zo voort te zetten.

Laat hem dan af en toe bij jou komen, maar laat zijn (nieuwe)huis nog even het domein zijn van de kinderen en hun vader.
Het kennismaken vind ik ook al te ver gaan. Ze hoeven alleen te weten dat je bestaat en as als ze zelf willen kunnen ze vragen om kennis te maken. Waarom zou je het ze opdringen, dat is toch puur uit eigen belang?

Met kinderen zul je jezelf echt op de 2 of 3e plaats moeten zetten. Dat is de consequentie van kinderen op de wereld zetten, is mijn mening.

**Geplaatst**: 19-09-18 13:57

Re: Tips/ervaringen gezocht; dochters van vriend

Geplaatst: 19-09-18 13:57

@Sneeuwpop; Als we kennismaken hadden willen opdringen dan hadden we dat toch al lang gedaan

Ik sta echt niet op stel en sprong op de stoep, maar eens vragen wat ze zouden vinden van kennismaken vind ik niet zo raar. Als ze nee zeggen dan doen we dat toch nog even niet?

En qua samenwonen, nogmaals; we overwegen dat ik mijn huis aanhoud en er dus wel af en toe, maar niet de hele tijd ben als de kinderen bij hun vader zijn, als dat prettig voor hen is. Ook dat is dus allemaal echt niet direct en verplicht.

**Geplaatst**: 19-09-18 14:10

Geplaatst: 19-09-18 14:10

Er is ook geen keuze TS, en al helemaal geen 'wij' in de keuze tussen jullie relatie en de relatie met de kinderen: je vriend moet de relatie met zijn kinderen altijd op de eerste plek zetten. Ik heb het idee dat jij (jullie) stápelverliefd op elkaar zijn, en dat is leuk! Maar het is een prille relatie van 6 maanden, en daarnaast weten de kinderen het pas een maand of 2, 3? Ik denk dat bij hem intrekken in april echt not done is in deze situatie, dat gaat niemand ten goede komen (behalve je vriend en jou, maar dat lijkt me eigenlijk de minst belangrijke relatie. Die zit toch wel goed). Je vriend zal nog de rest van zijn leven met zijn ex deur een deur moeten, vanwege de kinderen, en hij zal de rest van zijn leven papa zijn. Jullie relatie loopt hopelijk nog jaren, maar het kan ook volgend jaar uit zijn: en mocht het wél nog jaren duren, dan hebben jullie ook alle tijd om nog van alles samen te doen als de kinderen goed op hun pootjes terecht zijn gekomen.

Ik vind 2/3 maanden echt heel kort om 'maar eens te vragen of ze willen kennismaken': ten eerste is het een geladen vraag, en daarnaast is het gewoon nog heel vroeg. Ze zijn pas net weer terug naar school, hun hele leven is op de kop gezet, jij bent nu niet de prioriteit. Laat ze het zelf eens opbrengen, of wacht nog een maand of 2. Hou er ook rekening mee dat ze alledrie een verschillende emotionele wereld hebben, en dat de een wellicht meer tijd nodig heeft dan de ander: dwing ze niet om alledrie dezelfde weg te bewandelen, en vergeet niet dat ze wellicht niet kunnen/willen aangeven hoe ongemakkelijk ze iets vinden. En veel success! Het is een moeilijk ding en ik heb het idee dat je het erg graag goed wil doen, maar tegelijkertijd nog onderschat wat daar bij komt kijken.

**Geplaatst**: 19-09-18 14:21

Geplaatst: 19-09-18 14:21

@Killyenn; Kleine nuance, ik zou ze niet willen vragen 'of ze willen kennismaken' maar 'wat ze zouden vinden van kennismaken'. Vooral om het zaadje te planten dat het een optie is, en ze niet het beeld krijgen dat ik niks met ze te maken wil hebben of hen niet belangrijk vind. Verder een boel wijze woorden

Uiteraard onderschat ik alles, je weet pas echt wat er bij komt kijken als je zoiets al eens hebt meegemaakt denk ik

Algemeen; Ik heb nu een paar PB's ontvangen van mensen die wel snel zijn gaan samenwonen en waarbij dat (soms na een moeilijke periode, soms niet) wel goed gaat. Ik vind het jammer dat die groep zich door de sfeer hier blijkbaar niet op zijn gemakt voelt openbaar te delen wat zij gedaan hebben. Laten we allemaal proberen open te kijken naar elkaar. Niemand doet het goed of fout, iedereen handelt naar eigen inzicht en mogelijkheden.

edit; en nu tijd voor andere dingen, morgenochtend lees ik weer bij!

**Geplaatst**: 19-09-18 14:28

Re: Tips/ervaringen gezocht; dochters van vriend

Geplaatst: 19-09-18 14:28

TS, ongeacht hoe het verder loopt, je denkt er samen met je partner over na, dat is al super belangrijk.
Ik ga akkoord dat het jammer is dat mensen niet openbaar hun ervaringen durven delen. Er zijn natuurlijk situaties en ervaringen die maken dat sommigen heel negatief staan tegenover op korte termijn samenwonen, maar dat hoeft niet zo te zijn. Belangrijkste is denk ik dat de kinderen zich veilig voelen, voelen dat hun belang belangrijk is en er niet aan wordt voorbijgegaan in functie van jullie relatie. De papa kan er met hen over praten, als er bv al eentje langs is gereden is dat toch een prima opening om het luchtig ter sprake te brengen, zonder hen onder druk te zetten. Het hoeft soms allemaal ook niet heel moeilijk gemaakt te worden of zwaarwichtig, gewoon proberen dat hij de connectie met zijn kinderen behoudt en weet hoe ze tegenover alles staan is misschien wel het voornaamste, dan merk je vanzelf waar ze al dan niet aan toe zijn en wanneer.
Alleszins veel succes!

**Geplaatst**: 19-09-18 14:31

Geplaatst: 19-09-18 14:31

Ik vind het ook wel jammer dat er hier heel veel zure reacties komen van mensen die zelfs als volwassene (nog steeds) op de een of andere manier zeggen dat ze hun ouders liever doodongelukkig samen hadden gehad dan gelukkig met een ander... Ik zou het heel erg vinden als ik vandaag zou horen dat mijn ouders (of in ieder geval een van hen) jaaaaren van hun leven miserabel met elkaar of juist alleen (dus wel gescheiden maar geen nieuwe partner) zijn geweest omwille van mij.

Mijn ouders zijn trouwens ook niet meer samen, maar ik was nog heel erg jong en kan me geen issues herinneren.

**Geplaatst**: 19-09-18 14:36

Geplaatst: 19-09-18 14:36

Ze weten dat er een ‘andere vrouw’ is, dus snappen ze ook best dat er een mogelijkheid is tot kennis maken. Menig puber zou dat aanvoelen als drammen vrees ik. Echt, ik zou tien stappen terug nemen. Geduld nu gaat zich later uitbetalen.

**Geplaatst**: 19-09-18 14:38

Geplaatst: 19-09-18 14:38

troi schreef:
Ze weten dat er een ‘andere vrouw’ is, dus snappen ze ook best dat er een mogelijkheid is tot kennis maken. Menig puber zou dat aanvoelen als drammen vrees ik. Echt, ik zou tien stappen terug nemen. Geduld nu gaat zich later uitbetalen.

Maar dat is een aanname. Niet elke puber denkt hetzelfde. Ik was als puber behoorlijk onzeker en stel dat ik in deze situatie had gezeten dan had ik echt wel getwijfeld aan de bereidwilligheid van ts om met mij kennis te komen maken als er niet over begonnen was.

Persoonlijk vind ik de gedachte gang van ts en haar partner echt niet verkeerd

**Geplaatst**: 19-09-18 14:45

Geplaatst: 19-09-18 14:45

sneeuwpop schreef:
Laat hem dan af en toe bij jou komen, maar laat zijn (nieuwe)huis nog even het domein zijn van de kinderen en hun vader.

En daar lijkt me dus weer een heel groot risico aanzitten: dat áls het hun domein is, waar jij later bij in trekt, dat je als binnendringer gezien wordt.

Pubers zitten in een moeilijke fase: namelijk tussen kind "de wereld draait om mij, en mijn ouders zijn bij mij in dienst" en volwassene "ik heb vrijheid om te leven zoals ik wil, maar daar hoort bij dat ik mijn eigen verantwoordelijkheden heb, en besef dat mijn ouders ook maar mensen zijn"

Zolang je ze kind houdt en van het eerste principe uitgaat gaat TS het heel moeilijk krijgen. Bereid je ze voor op houding twee kan iedereen er beter uitkomen.

En oef, wat watchthesky zegt.... Je zou toch hopen dat iemand over zulke gedachten heengroeit en inziet hoe egocentrisch zulke ideeën zijn.

**Geplaatst**: 19-09-18 14:47

Geplaatst: 19-09-18 14:47

Mijn ouders zijn op latere leeftijd uit elkaar gegaan. 1 van de twee had direct een nieuwe partner. Nu woonde ik allang niet meer thuis en heb daar betrekkelijk weinig last van gehad. Maar van een band met die persoon was geen sprake. Ik voel(de) totaal niet de behoefte om die persoon te leren kennen. Ik heb 2 ouders en meer is niet nodig. Na een jaar leerde de andere ouder ook een nieuwe partner kennen. Die partner is bewust kinderloos gebleven en heeft totaal geen interesse in de kinderen. Nu heb ik daar bar weinig last van want het is oprecht geen leuk mens maar het maakt het leven niet makkelijker. Feestdagen en andere familiegelegenheden worden niet meer door die ouder gevierd want partner wil/gaat niet mee en stelt eigen familie boven die van ons.

Ik zou het helemaal niet erg hebben gevonden als er wat meer interesse zou zijn geweest zo lang die interesse oprecht is. Nu ben ik een stuk ouder dan jouw (stief/bonus)kinderen maar zelfs op mijn leeftijd is het fijn om betrokken te worden bij de familie. Ik denk dat jullie goed op weg zijn.

Wellicht klinkt bovenstaande ietwat zuur maar dat is niet mijn intentie. Ik gun mijn ouders alleen leukere partners dan die zij nu hebben getroffen. En met mij de gehele familie

**Geplaatst**: 19-09-18 14:58

Geplaatst: 19-09-18 14:58

Toen mijn ouders gingen scheiden was er geen inbreng van onze kant(toen 10&13jaar). Wij werden voorgesteld aan de nieuwe wederhelft en na een half jaar nadat mijn ouders hadden medegedeeld dat ze uit elkaar gingen zijn wij allen verhuisd. Ik en mijn zus mee naar mijn moeders vriend(plus kinderen) en mijn vader naar zijn nieuwe vriendin (plus kind). Ze zijn beiden bij de ander ingetrokken. Ons is alleen de vraag gesteld bij wie we zouden willen wonen(niet echt een vraag die je aan jongen kinderen stelt maargoed ze bedoelden het goed).
Ik vind dat je als ouders best met je kinderen kan overleggen maar het is ook wat het is. Tuurlijk zijn wij vertrietig en boos geweest. Maar we konden er ook niks aan veranderen. Mijn ouders hebben er altijd voor gezorgd dat er een mogelijkheid was om alleen met ze te zijn en met ze over de situatie te praten. Ondanks dat door de scheiding een grote afstand tussen ons en onze vader is ontstaan (anderhalf uur rijden) heeft mijn moeder altijd gestimuleerd om contact met onze vader op te nemen. En als we naar hem toe wilden gaan werd dit geregeld.
Mijn ouders praten ook nog steeds met elkaar en hebben altijd alles samen overlegd.
Als ik het zo lees gaan jullie heel doordacht met de situatie om. Maar wachten tot het goede moment komt lijkt mij wat lastig, want naar mijn idee komt er voor kinderen nooit een goed moment. Die willen alleen hun ouders graag samen zien. Dit wordt naar mate je ouder wordt wel anders(zo passen mijn ouders echt toaal nier bij elkaar maar dat zag ik toen echt niet zo).
Wat ik altijd heel pretig heb gevonden is dat een mijn ouders heel lang geen slecht woord over de ander en hun nieuwe partner hebben gezegd. Naar mate wij ouder worden ga je over andere dingen praten en komt er wel eens wat naar boven maar dat kunnen wij goed relatieveren. En twee dat ze altijd contact met elkaar hebben gehad over ons. Niet alleen over school zaken maar ook over vakantie (bijv. niet beiden 3 weken weg in de zomervakantie) en verjaardagen. Dit contact heeft er ook altijd voor gezorgd dat ik nooit het gevoel.heb gehad dat ik voor eens van mijn ouders kiezen.

Ik praat inmiddels ook vaak met mijn ouders over de scheiding en alle dingen die er zijn gebeurd. Soms geven ze ook aan spijt van belaalde dingen te hebben. Maar ik heb niet het gevoel dat ze ons te kort hebben gedaan en ik heb met beiden mijn ouders een ontzettend fijne band. Ik denk persoonlijk dat aandacht het allerbelangrijkste is en het gevoel dat je ouders er voor je zijn. Dat je op nummer 1 staat ondanks dat er een nieuwe partner is. Zolang jouw partner zijn kinderen dat gevoel kan blijven geven zijn de kinderen volgens mij al dolblij.

De band met mijn bonusouders gaat wisselend. Ondanks dat ze al lang in mijn leven zijn kan ik minder van ze hebben dan van mijn eigen ouders en is er ook min of meer de afspraak dat zij zich verder niet met ons bemoeien (als het om opvoedings gerelateerde dingen gaat) voor zover die er nog zijn.

**Geplaatst**: 19-09-18 15:04

Geplaatst: 19-09-18 15:04

Ts: echt mijn complimenten hoe jij alles oppakt en van alle kanten wil bekijken.

Toen je het topicc opende en ik hem las, voelde ik woede. Ik moest dus niet reageren, dat zou niet eerlijk zijn. Na een aantal reacties/uren voelde ik nog steeds onbegrip. Niet meer zo heftig, maar toch veel erger dan ik ‘netjes’ onder woorden kon brengen.

Ik heb zelf niet in deze situatie gezeten, maar wel mee te maken gehad. Ff kort: mijn vader heeft zelfmoord gepleegd toen ik jong was, ik kreeg er een broertje bij (moeder wilde dit zonder man) en daarna nog een broertje en is mijn moeder inmiddels 25 jaar getrouwd met die vader). Ik heb hem als kind zijnde nooit geaccepteerd als vader, maar toen ik zelf als puber zijnde iets heftigs meemaakte, wist ik dat hij heel waardevol voor me was.

Daarna wel gehoord/meegemaakt van vriendinnen/nichtjes dat hun vader de moeder verliet voor een nieuwe vriendin. Ik werd daar altijd heel boos om. Niet dat ik dat tegen diegene zei, maar ik kan daar echt heel slecht tegen. Wellicht is dat een eigen angst: dat ik bang ben het niet in de gaten te hebben dat het niet goed gaat, en mijn vriend ons in de steek laat voor een ander? Ik weet het serieus niet.

Een vriendin van mij heeft jaren geleden hetzelfde meegemaakt. Die heeft het mij bewust later verteld omdat ik blijkbaar hier heel zwart/wit in ben/was. Zij leerde een man kennen die getrouwd was, uiteindelijk gescheiden en zijn zij getrouwd en hebben kinderen. Van haar begrijp ik het.. maar de andere kant: die ex-vrouw en hij hadden ook een puberdochter. De relatie met haar vader is nooit goed (meer) geweest. De ex-vrouw heeft veel zitten stoken. Ik ken ze niet, maar begrijp dit wel, ergens.

Na wat reacties van jou te hebben gelezen, merk ik dat je serieus bent en echt wat doet met andermans ervaringen. Het is niet zo simpel ‘van bezette mannen blijf je af’ zoals ik over het algemeen denk. Ik vind het zeker niet alleen de verantwoording van degene die bezet is (zoals hier geopperd werd).

Voor nu: ik denk dat het heel wijs is je huis aan te houden. En je vriend inderdaad de meiden laten vertellen dat wanneer zij dit willen, je graag eens kennis wil maken met ze. Maar laat het inderdaad verder aan hen, het is gewoon niet niks wat ze nu allemaal voor de kiezen krijgen.

**Geplaatst**: 19-09-18 15:18

Geplaatst: 19-09-18 15:18

watchthesky schreef:
Ik vind het ook wel jammer dat er hier heel veel zure reacties komen van mensen die zelfs als volwassene (nog steeds) op de een of andere manier zeggen dat ze hun ouders liever doodongelukkig samen hadden gehad dan gelukkig met een ander... Ik zou het heel erg vinden als ik vandaag zou horen dat mijn ouders (of in ieder geval een van hen) jaaaaren van hun leven miserabel met elkaar of juist alleen (dus wel gescheiden maar geen nieuwe partner) zijn geweest omwille van mij.

Mijn ouders zijn trouwens ook niet meer samen, maar ik was nog heel erg jong en kan me geen issues herinneren.

Ik heb nog nergens gelezen dat iemand wilde dat zijn ouders ongelukkig samen waren gebleven. Wel had ik graag gehad dat ze me de tijd gunden om aan de nieuwe situatie (=scheiding) te wennen. En mijn vader niet direct alles op de grote hoop had gegooid (=scheiding, verhuizing, nieuwe partner, nieuwe huisregels, nieuwe plek in zijn nieuwe gezin zoeken) en er simpelweg vanuit ging dat ik ook nog oprecht blij was voor hem.

Overigens Wittepit, wanneer ik iemand die ik amper ken geen $@%# mag vinden, vind ik het ook niet netjes om mij (die jij ook amper kent) egocentrisch te noemen...

Qua 'zure' reactie: ik kan niets zeggen over jullie specifieke situatie. Dat kunnen alleen jullie zelf! Ik kan enkel mijn eigen situatie en mijn gevoelens daarover opschrijven. Dat wil niet zeggen dat jullie dezelfde fouten zullen maken als ik beschreef. Ik hoop er alleen maar mee te bereiken dat jullie de valkuilen zien en hier omheen kunnen wandelen. Dat niet elke scheiding en nieuwe gezinssamenstelling koek en ei was wisten jullie al, anders had je dit topic ook niet geopend?

**Geplaatst**: 19-09-18 15:31

Re: Tips/ervaringen gezocht; dochters van vriend

Geplaatst: 19-09-18 15:31

Ik denk dat je het goed doet hoor ts, voor zover dat mogelijk is haha. Wat ik nog een beetje mis als tip, is om de dochters elk als individu te zien. Als eentje je graag wilt zien en een ander niet dan begin je gewoon daar mee. Laat ze elk hun eigen weg kiezen hierin.

De jongste zal uiteindelijk ook veel meer van je zien dan de oudste natuurlijk, het zou me niks verbazen als die van 17 graag als volwassene behandeld wilt worden en binnenkort op zichzelf gaat wonen?

**Geplaatst**: 19-09-18 15:39

Re: Tips/ervaringen gezocht; dochters van vriend

Geplaatst: 19-09-18 15:39

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 11 was. Mijn broer en zus waren 16.
Vaders is meteen met een andere vrouw doorgegaan. Ons gezin kende haar ook erg goed. Zij is zelf toen ook direct gaan scheiden met haar man. Zij heeft geen kinderen.

Mijn ouders hebben altijd gezorgd dat ze samen gesprekken hadden of beslissingen over ons namen. Tuurlijk niet altijd koek en ei geweest, maar dat is logisch.

Ondertussen zijn mijn vader en (bonus)mams nu 10 jaar getrouwd geloof ik ondertussen en is de beste 'stief'moeder die wij ons kunnen wensen. We noemen haar dan ook bonusmams. Voor ons staat áltijd de deur open. Al sinds de scheiding.

Zij heeft zich met de opvoeding nooit bemoeid. Als wij vragen hadden gaf ze daar haar advies in, maar ze zorgde er eigenlijk vooral voor dat als we bij pap en haar waren, dat het gezellig was en dat we ons veilig en thuis voelden. Dit is haar goed gelukt haha.

Ondertussen kunnen pap, mam en bonusmams samen ontzettend goed door 1 deur. Mam en bonusmams spreken elkaar zelfs regelmatig.

Zo fijn! Nooit gedonder met verjaardagen of feestjes bijvoorbeeld! Pap, nu kunnen jullie komen, mam is net naar huis enzovoorts! Ik spreek dit dan ook echt regelmatig uit dat ik zo ontzettend blij met hun 3e ben en hoe ze met elkaar omgaan. Daar mogen vele ouders een voorbeeld aan geven!

**Geplaatst**: 19-09-18 16:26

Geplaatst: 19-09-18 16:26

Suusjepluus schreef:
Overigens Wittepit, wanneer ik iemand die ik amper ken geen $@%# mag vinden, vind ik het ook niet netjes om mij (die jij ook amper kent) egocentrisch te noemen...

Nou Suusjepluus, ik weet niet waar ik heb gezegd dat je iemand die je amper kent geen $@%# mag vinden, maar ik heb jou persoonlijk zeker niet egocentrisch genoemd.
Álle kinderen in zo’n situatie zijn egocentrisch, dat is namelijk hoe wij in nl in het algemeen met onze kinderen omgaan: alles draait om hen. Dus, dat ben je gewend, je brein is te jong om een alternatief scenario te kunnen bedenken, dus je gedraagt je naar wat je gewend bent. Ik zal dat geen kind ook kwalijk nemen.
Maar nu je zelf ouder bent en misschien wel in een relatie verwikkeld zit, ben je dan nog steeds blij dat je moeder haar kinderen op 1 heeft staan of gun je haar ondertussen misschien ook een speciaal iemand?

**Geplaatst**: 19-09-18 17:18

Re: Tips/ervaringen gezocht; dochters van vriend

Geplaatst: 19-09-18 17:18

Lastige situatie!
En wat ik gezien heb bij vrienden: zeer lastige situatie omdat:
- jullie zijn nog zeer kort samen
- jij je fysieke gesteldheid hebt
- er een scheiding is
- jij al voor/tijdens de scheiding in beeld bent.
- jij zoals het lijkt een onderdeel bent van de reden van scheiden
- lastige leeftijd meiden
- jullle als een raket willen gaan
- nu al kijken naar samenwonen.

Als jullle Frank en Vrij waren.. wie weet hadden jullie dan steeds meer in 1 van de 2 huizen samen gaan leven. Dan leer je elkaar heel anders kennen. En dan had je bijv over een half jaar een huis gekocht samen (snel, maar, who cares, niet geschoten is altijd mis). Snel is ook niet negatief. Snel wordt als waarschuwing gezien van allen die ervaren hebben dat samenwonen echt heel anders is dan samen zijn.

Jullie zijn echter niet vrij. Er is een zeer lastige open wond: ex, scheiding, kinderen.

Het lijkt mij stug, met de allerbeste slimste empathische kids van de wereld, dat dit geen grote kluif gaat worden. Ze gaan worstelen met de scheiding, de veranderingen, verdriet mama, en papa’s nieuwe vriendin die er al is. Niet een adempauze van x tijd, ik heb geen idee hoe dat in het hart van die drie meiden woekerd. Wat dat betreft de slechtste situatie der met-puber-dochters-scheiden.

Mijn advies is om het heel rustig aan te gaan doen. En nog niet die woning samen te kopen. Lijkt me enerzijds ook nog eens gezond voor je vriend om even tot bezinning te komen, waar kwam de ongelukkigheid vandaan, hoe gebeurde de verliefdheid, wat miste hij.. gewoon “ff” zelfbewust nadenken over wat er gebeurd is afgelopen jaren,..maar dat is nog de minste zorg. “Hoppen” (ik weet het, klinkt oneerbiedig) heb ik nog nooit succesvol zien zijn. En mocht het hoppen wel goed slagen..dan is het wel de lastigste weg. Menig die na gehop achteraf (altijd makkelijk praten) toch hadden gewenst rustiger gedaan te hebben. Beide partijen had dat leed bespaard. Zijn jullie over 1,5 jaar nog happy.. en houdt de relatie stand met deze situatie.. en zijn de dochters happy.. kijk dan naar de volgende stap: samenwonen/samen een huis kopen.

Een gelukkige vader, moeder en stiefmoeder is erg belangrijk. Zeker niet minder waard. Maar de drie dochters staan wel op 1. En die moet je eigenlijk over een half jaar al samenwonen niet willen aan doen.

Heel veel succes.

**Geplaatst**: 19-09-18 17:27

Geplaatst: 19-09-18 17:27

watchthesky schreef:
Ik vind het ook wel jammer dat er hier heel veel zure reacties komen van mensen die zelfs als volwassene (nog steeds) op de een of andere manier zeggen dat ze hun ouders liever doodongelukkig samen hadden gehad dan gelukkig met een ander... Ik zou het heel erg vinden als ik vandaag zou horen dat mijn ouders (of in ieder geval een van hen) jaaaaren van hun leven miserabel met elkaar of juist alleen (dus wel gescheiden maar geen nieuwe partner) zijn geweest omwille van mij.

Mijn ouders zijn trouwens ook niet meer samen, maar ik was nog heel erg jong en kan me geen issues herinneren.

Tja, zoiets moet nu eenmaal goed aangevlogen worden en de kids goed begeleid. Het is echt een hele heftige gebeurtenis in het leven van kinderen.
Mijn schoonouders zijn gescheiden toen mijn man al volwassen was en die heeft er nog dagelijks moeite mee. Wil ook absoluut geen contact meer met zijn vader en het is dus nooit goedgekomen.

En ik snap best dat de kids niet erg hard zitten te wachten op het 20 jaar jongere groene blaadje van hun vader voor wie hij hun moeder heeft ingeruild. (Even gechargeerd)

Dus neem rustig de tijd, forceer niks en maak eventueel gebruik van een gezinscoach oid.