Cerera schreef:Tja, ik heb er ook niet om gevraagd he? Dan heb ik liever dat ze in elk geval een keus hebben... Hoelang mijn opa en oma nog leven weet ik ook niet, laat staan óf ze nog leven (waarschijnlijk niet eens, want mijn vader is al 67...) dus het is ook niet alsof ik daar nog zeeën van tijd voor heb. Maar ik weiger om stilletjes in een hoekje te gaan zitten kijken, hoe haar zoons het leven hebben dat ik eigenlijk zou moeten hebben gehad, terwijl ik zelf mijn mond moet houden omdat ik mijn vader niet zo goed uit kom. Als mijn moeder iets gebeurd, heb ik niemand meer. Als mijn zoon zoiets zou doen, zou ik nog veel teleurgestelder zijn dan ik al was, als ik dood ging zonder er iets van te weten.
Ik wil niet heel banketstaaf zijn of hard overkomen naar jou toe, want vind het echt een vreselijke situatie voor je. Maar... hebben ze daar niet al 29 jaar lang de kans voor gehad? Je zegt dat zn vrouw van jouw bestaan afweet, dus dan zullen zijn ouders er denk ik ook wel wat vanaf weten.
Nee, ik zou het hierbij laten om verder leed voor vooral jezelf te besparen.
En mocht het tóch blijven kriebelen.. Waarom stuur je dan niet een brief naar zijn ouders waarin je uitlegt waarom je contact zoekt? Misschien staan ze daar wel open voor? Want op de manier van dwingen gaat het echt niet in de voordeel werken...