Bokt.nl

Dropneus95 schreef:

Het leven is soms net een roller coaster waarbij je denkt ik hoop dat het stopt, maar hij rijdt gewoon door...

Ik moet heel even mijn frustraties kwijt, want vandaag is het allemaal even teveel.

Afgelopen maand is er alvleesklierkanker geconstateerd bij mijn oom. Hij heeft altijd gezond geleefd, waterpolo deed hij op hoog niveau en eigenlijk was er nooit wat aan de hand. Gaat naar een arts omdat hij gevallen was en pijn in zijn rug had, komt terug met een tumor. In een maand tijd is het zo hard gegaan dat hij opgegeven is en de kans groot is dat hij deze week komt te overlijden. Vanuit stichting doe een wens is er een aller laatste waterpolo wedstrijd voor hem georganiseerd met de vraag of er zoveel mogelijk vrienden en familie kan komen. Het besef dat dit de laatste keer gaat zijn dat ik hem zie komt even heel.. heel hard aan.

Daarnaast nog even de klap van gisteren dat de jongen die ik leuk vind toch heeft toegegeven dat ik niet gek ben en onze gevoelens wederzijds zijn, maar er staat nou eenmaal iemand in de weg die die even was vergeten te melden. Iedereen kan wel zeggen dat het een sukkel is en wat hij nu heeft gedaan hij ook bij mij had kunnen doen, maar dat helpt niet echt als je die gevoelens hebt en op dit moment iemand nodig hebt waarbij je eigenlijk alles mee deelde en alles kwijt kon..

Moestuin schreef:

Ach Dropneus, veel sterkte.

Ik erger mij aan mijzelf, terwijl ik denk dat mijn gevoelens perfect normaal zijn. Mijn jongste zus (niet die met borderline) heeft het ook niet makkelijk gehad thuis. Wij hebben geen goede band kunnen opbouwen, maar slecht was die ook niet. Toen mijn ouders haar lieten vallen heb ik ondermeer schoolmateriaal aangekocht voor haar, een jaar de was en plas gedaan, gekookt voor haar etc. Sinds ik ben gaan samen wonen dik 5 jaar terug is het contact koud. Het komt allemaal van mijn kant vooral. Sinds een jaar of 2 is het mijn energie niet meer waard…

En toch, elke keer als ze een berichtje stuurt maakt mijn hart een sprong. Misschien wil ze nu wel eens afspreken, of heeft ze oprecht interesse hoe het met ons gaat? Zo ook afgelopen weekend: Hey cva? Ik: Jaja, cva. Verbouwingen gaan redelijk. En met jou en X?
Zij: Ja dat gaat. Zeg, woon je ver van punt b. Ik: Gho, een half uurtje, waarom? (Ik denken: Misschien gaat ze daar naar toe en wil ze afspreken) Zij: Ja, ze verkopen daar iets en anders kon je dat halen en komen brengen als je nog eens naar Oost Vlaanderen gaat. Maar dan niet!

En verder heeft ze niet meer gereageerd. Ik hoor haar nog maar 2/3 keer per jaar en telkens gaat het over zoiets. Of wij iets kunnen brengen of halen etc. Geen gelukkige verjaardag voor mijn dochter od. Niets. En ik zou het ondertussen al moeten weten dat ze zo is. Maar het doet toch pijn

Appeltje_1 schreef:

Ik heb geen idee wat ik met die teen aan moet… Ik neem inmiddels aan dat het gebroken is, ik kan er echt helemaal niks mee. Nog steeds dik en blauw.
Een vriendin die haar teen al 2x heeft gebroken zegt dat dit gebroken is, maar goed, ze is geen dokter natuurlijk.

Maar ik neem aan dat ze bij de dokter er ook niks aan kunnen gaan doen…

Appeltje_1 schreef:

Heb helaas geen tape thuis (denk ik)

Appeltje_1 schreef:

Ik heb geen idee wat ik met die teen aan moet… Ik neem inmiddels aan dat het gebroken is, ik kan er echt helemaal niks mee. Nog steeds dik en blauw.
Een vriendin die haar teen al 2x heeft gebroken zegt dat dit gebroken is, maar goed, ze is geen dokter natuurlijk.

Maar ik neem aan dat ze bij de dokter er ook niks aan kunnen gaan doen…

fleurtjeuh schreef:

Misselijk van de stress die ik zelf veroorzaak..
Jemig kan die onzekerheid en faalangst niet gewoon even weggaan ofzo?
Zeiden ze vroeger niet dat als je volwassen bent dat dit soort dingen weggaan? Nou kom maar op dan! Ben verdorie 29, ik wil hier vanaf!

Femke_Tweety schreef:

Kindertengeltjes op een verjaardag.


Brrrr


Jaar of anderhalf/twee? Kon net redelijk lopen. Speen half in snater, half bungelend aan touwtje vast aan shirt, veel kuchen hoesten en snotteren.
Hand in bak tomaatjes.
Tomaat uit bak.
Tomaat terug.
Hand in bak schijven komkommer.
Wordt stuk afgebeten, met hele hand uit mond gehaald, teruggelegd.
Met diezelfde natte hand wordt een schijf worst gepakt, maar dat ging met belabberd evenwicht en de stukjes paling en zalm kregen daarbij ook een veeg.
Worst uiteindelijk met hele hand in mond geduwd.
Er wordt nog uitgebreid -uiteraard met open mond- gekauwd, en diezelfde hand met resten worst, komkommer, kwijl en een veeg vis pakt nu een hele tak druiven van tafel.

En dat in anderhalve minuut.

Ik lijk de enige te zijn die dit ranzig vind....


Bovenstaande is niet overdreven.
Létterlijk zien gebeuren afgelopen zaterdag op een verjaardag.

Brrr.

Menino schreef:

fleurtjeuh schreef:

Misselijk van de stress die ik zelf veroorzaak..
Jemig kan die onzekerheid en faalangst niet gewoon even weggaan ofzo?
Zeiden ze vroeger niet dat als je volwassen bent dat dit soort dingen weggaan? Nou kom maar op dan! Ben verdorie 29, ik wil hier vanaf!

Gaat dit weer over je werk? Hoe gaat het daarmee?

Mijn levensmotto is “alles gaat voorbij”.
Er komt echt een moment dat je jezelf er doorheen gepusht hebt en dan ben je wsl blij .

M_D_H schreef:

Dropneus, heel veel sterkte!

Ik ben echt zo dom geweest, ik heb een relatie gemaild vanaf mijn eigen werkmail en niet vanaf de algemene werkmail...
Dit betekend dat deze relatie nu een rechtstreekse mail van een medewerker heeft en waarschijnlijk altijd die gaat gebruiken ipv de algemene mail...