Hermelientje schreef:Later schrijft Beantsje dat ze meer ging nadenken over "de waarheid", dus toen nam ze niet meer klakkeloos aan dat de Heilige Schrift waar was, ze had dus minder antwoorden en meer vragen. Maar wel HAAR antwoorden.
Ik wil even iets rechtzetten. Inderdaad ben ik anders gaan denken over het letterlijk/historisch waar gebeurd zijn. De bijbel moet je lezen volgens het juiste literaire genre. Een (scheppings)gedicht moet je niet lezen als een wetenschappelijk essay. Er zijn ook boeken in de bijbel die wel degelijk geschreven zijn met de bedoeling een geschiedkundig juist verslag te schrijven (bijv. Kronieken, maar ook de evangeliën) Ik vind het best moeilijk om daarin de grenzen te duiden en soms zijn ze ook vaag.
Dat neemt niet weg dat ik nog steeds geloof dat de bijbel waar is. Maar zoals ik later aangaf: er is een diepere waarheid dan wetenschappelijke waarheid. En daarbij is de bijbel geschreven door vele mensen die weliswaar door God geïnspireerd zijn, maar o0ok hun eigen denkbeelden door laten klinken. Mijn Godsdienstleraar zei altijd (en hij had toch gelijk) : de bijbel is een opstel, geen dictee. Schrijft Paulus dus dat je maar beter vrijgezel kunt blijven, dan wil dat niet zeggen dat iedereen dat maar moet doen.
Het idee dat Lot zijn eigen dochters wil laten verkrachten om zijn gasten te redden is voor ons gruwelijk maar in die tijd en cultuur werd daar toch iets anders tegen aangekeken; het beschermen van de gasten was heel nobel, zelfs als je daar je eigen dochters voor wilde opofferen. Ben toch blij dat ik niet in die tijd leefde...
En dat is dan volgens mij meteen het grote gevaar van de bijbel: het eruit lichten van losse tekstfragmenten om je eigen denkbeelden kracht bij te zetten. Jehova's getuigen bijvoorbeeld zijn daar heel sterk in.
Het gaat om het totaalbeeld dat de bijbel geeft. En het totaalbeeld voor mij is een God die liefde is. Die mij vraagt Hem lief te hebben boven alles en mijn naaste als mijzelf.